Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

50 berichten • Pagina 1 van 3

Gebruikersavatar
Luna
Anonieme bron-manager Anonieme bron-manager
Berichten:
907
Lid geworden op:
do 19 mei 2011, 19:48

Dying inside ~ Hoofdstuk 5 (22 feb)

Hoi! Ik ben hier weer met een nieuw serieus dagboek. Ik ben er al even mee bezig, maar ik weet niet of ik regelmatig ga kunnen updaten. Ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden.

Proloog ~

Het vertellen van de waarheid leidt tot vertrouwen. Maar wat is waarheid? Kan de waarheid ook een leugen zijn? Of kan een leugen ook de waarheid zijn? Wat als je hele bestaan, alles wat je ooit als waarheid hebt beschouwd, ineenstort als een kaartenhuisje door een zacht briesje? Wat als je hele leven is opgebouwd uit een leugen? Dat je waarheid niet meer van een leugen kunt onderscheiden? Dat je niet meer weet wie je moet vertrouwen? Zelfs jezelf niet?

Waarschuwing: Dit dagboek is niet echt gruwelijk ofzo, maar het is erg zwaar. Daarmee bedoel ik dat het heel dramatisch is en het is nogal depressief. Dus als je denkt dat je dit niet aankunt, lees het alsjeblieft dan ook niet.

Afbeelding
Hoofdstukken ~

Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2

Laatst gewijzigd door Luna op wo 22 feb 2012, 14:20, 7 keer totaal gewijzigd.

Afbeelding
Gebruikersavatar
Simsfreak
Gekke geleerde Gekke geleerde
Berichten:
10304
Lid geworden op:
di 26 okt 2010, 17:18

Re: Dying inside

Het lijkt me echt een gaaf dagboek, ben benieuwd naar meer! :D
Welcome to the inner workings of my mind, so dark and foul I can't disguise. Nights like this I become afraid of the darkness in my heart.
Gebruikersavatar
Luna
Anonieme bron-manager Anonieme bron-manager
Berichten:
907
Lid geworden op:
do 19 mei 2011, 19:48

Re: Dying inside

Hoofdstuk 1

Afbeelding

Ik staarde naar het kraakje in het plafond. Vandaag zou ik naar haar gaan kijken. Het was eergisteren gebeurd. Op de een of andere manier kon ik het niet geloven dat ze er niet meer was. Alsof ze gewoon voor een paar dagen weg was voor haar werk en dan gewoon weer levend en wel zou terugkomen. Maar ik had op de een of andere manier het gevoel dat als ik haar zo levenloos op die ijzeren tafel zou zien liggen, dat het definitief zou zijn. Dat ze echt weg zou zijn.

Afbeelding

Haar laatste nacht was ik weg - ik was bij een goede vriendin. Een sleepover. Ik was plezier aan het maken terwijl iemand een eind aan haar leven maakte. Hoe kon ik zo egoistisch geweest zijn? Heel de tijd spookten er verschrikkelijke vragen door mijn hoofd. Wat zou er gebeurd zijn als ik er wel was geweest? Zou ze nog leven? Of zou ik ook gedood zijn?

Afbeelding

Ik kon er niet bij dat ik ooit gelukkig ben geweest. Dat ik ooit echt heb gelachen. De laatste jaren zijn er mensen doodgegaan die mijn leven betekenden. Mijn broertje. Mijn opa. Mijn moeder... Toen mijn broertje het leven gelaten had, was ik zeven geweest. Zeven, en toch al op de hoogte van de gruwelen van het leven. Hij was overleden aan kanker. Ik herinner me het moment dat mijn moeder het tegen me zei als de dag van gisteren - misschien omdat ik het elke dag terughaalde. Dat het steeds opdook in mijn dromen.

Afbeelding

Ik was net wat aan het spelen met mijn pop toen mijn moeder kwam van het ziekenhuis. Haar ogen waren bloeddoorlopen. ‘Circe,’ zei ze, ‘ik moet je iets vertellen.’ Ze nam me stevig vast, en knuffelde me, alsof ze steun nodig had. ‘Je - je broertje, hij is weg.’ Ik weet nog dat ik me afvroeg wat ze daarmee bedoelde. Mijn eerste gedachte was iets met verstoppertje. ‘Hij is -’ Ze haalde even stokkend adem. ‘ergens anders nu.’ Ik keek haar aan en in mijn ogen vormden zich tranen. ‘Is hij naar de hemel?’ vroeg met mijn hoge stemmetje. Ze knikte. ‘Hij is nu bij de andere engelen.’

Afbeelding

Ik wreef in mijn ogen. Maar er kwamen geen tranen. Die ene keer dat ik gehuild had, was ook mijn allereerste en laatste keer geweest. Ik had nooit kunnen huilen, alleen maar voor me uitstaren. Sindsdien was ik nooit meer de lachende, blije Circe geworden. Nee. Alleen de wanhopige, depressieve Circe bestond nog. Die pop had ik sinds die dag nooit meer aangeraakt. Die dag had ik mijn kindertijd achter me gelaten.

Afbeelding

De laatste keer dat ik mijn opa had gezien, was ik twaalf geweest. Nou ja - niet dat hij echt nog levendig was. Hij was ooit eens verstrooid de straat overgestoken en toen was hij aangereden. De man had hem meteen naar het ziekenhuis gebracht, maar er was niet veel meer aan te doen geweest. Hij lag in een coma. Mijn opa, waar ik steeds zo’n goede band mee had gehad - die me elke keer getroost had wanneer ik bang was - lag in een coma. Ons afscheid was stil geweest. Ik wist dat dit de laatste keer was dat ik hem zag, hoewel niemand het me gezegd had. Ik had stilletjes ‘dankje’ gefluisterd in zijn oor en moest vertrekken. De dag erna was hij gestorven.

Afbeelding

Ik was er nooit echt overheen gekomen. Steeds als ik weer overmand werd door het verdriet om m’n broertje, had hij me in zijn nog sterke armen genomen en verhalen verteld. Over het leven, de momenten van vreugde en de momenten van pijn. Steeds als ik bang was geweest over de dood, had hij me gesust. Nu hij daarboven was, voelde heel mijn leven leeg aan. Ik had dat gevoel van veiligheid dat ik steeds bij hem had nooit bij iemand anders gehad. Niemand had me ooit zo’n troost kunnen bieden als hij.

Afbeelding

Nu - eergisteren, was mijn moeder gestorven. Niet echt gestorven eigenlijk, iemand had haar vermoord. Ik hoopte dat ze niet had geleden, dat ze meteen weggezakt was. Dat ze niet bang was geweest voor wat komen zou. Toch voelde iets in mij dat dat niet waar was. Iedereen voelde volgens mij zijn einde naderen.
‘Circe! Het is tijd! We moeten gaan naar - naar je moeder!’ hoorde ik mijn oma, twijfelend en schor van het huilen, roepen van beneden. Ik had bij haar gelogeerd sinds... Nou ja. Ik had niet de moed gehad om terug te gaan naar de plek waar het allemaal gebeurd was.

----

Als je het maar niets vindt, don't worry! Dit is maar de introductie. Het eigenlijke verhaal komt pas in het volgende hoofdstuk. Nou ja, ik hoop dat jullie het wat vinden.

Laatst gewijzigd door Luna op di 10 jan 2012, 17:24, 1 keer totaal gewijzigd.

Afbeelding
Gebruikersavatar
Simsfreak
Gekke geleerde Gekke geleerde
Berichten:
10304
Lid geworden op:
di 26 okt 2010, 17:18

Re: Dying inside

Ik vind het wel wat hoor.. Ik ben echt benieuwd naar meer, want dit onderwerp spreekt me echt aan!
Welcome to the inner workings of my mind, so dark and foul I can't disguise. Nights like this I become afraid of the darkness in my heart.
Gebruikersavatar
franniewee
Mest analist Mest analist
Berichten:
535
Lid geworden op:
wo 30 sep 2009, 22:32

Re: Dying inside

Niet echt een vrolijk begin, nee, maar het spreekt me wel aan en ik kijk uit naar je volgende hoofdstuk.
Afbeelding
Tutorials in Dutch vind je hier en voor The Long Road klik op de banner
Gebruikersavatar
Luna
Anonieme bron-manager Anonieme bron-manager
Berichten:
907
Lid geworden op:
do 19 mei 2011, 19:48

Re: Dying inside ~ Hoofdstuk 1 (31.12)

~Hoofdstuk 2

Afbeelding

Het onvermijdelijke was gebeurd. Het afscheid. Ik voelde me verdoofd, alsof ik even geen gevoelens kon hebben, en daar was ik heel blij mee. Even weg van mijn grijze, trieste wereld. Waar ik alles wat ik zag associeerde met mijn dode dierbaren.

Afbeelding

Ik keek naar hoe de priester praatte over het leven van mijn moeder, hoe erg het was. Ik keek hem vol haat aan - hij had het recht niet om zo te praten over iemand die hij nooit gekend had.

Afbeelding

‘Ik kan niet zeggen hoe jammer ik het vind dat we afscheid moet nemen van deze bijzondere persoon.’, zei hij. Maar ik kon er niet meer tegen. Ik moest hier weg. Deze man was alleen maar leugens aan het vertellen. Hij had haar nooit ontmoet. Ik stond in alle geweld op, duwde tegen mijn stoel en liep met grote passen de kerk uit, mij niets aantrekkend van de verontwaardigde blikken die naar me geworpen werden.

Afbeelding

Ik liep het grind op en staarde naar het gebouw naast de kerk. Ik wou dat ik kon huilen. Misschien zou mijn verdriet dan wegvloeien, mee met de tranen. Ik weet nog dat mijn moeder gezegd had dat het beter was dat ik niet kon huilen. Zo zag niemand dat ik triest was. Ik rilde bij de gedachte aan haar. Ze was nog zo aanwezig. Ik voelde me slap.
En toen stortte ik in.

Afbeelding

‘Circe.’ fluisterde de stem van Esther in mijn oor. ‘Gaat het?’ Even voelde ik iets van irritatie. Tuurlijk ging het niet. Waarom was ik anders zo ingestort? Voor het plezier? Ik dacht het niet. ‘Het komt allemaal goed. Ze zullen de moordenaar gauw pakken.’ zei ze, maar ze wist zelf blijkbaar niet goed of dat wel waar was.

Afbeelding

Ze trok me met moeite overeind. ‘Ze? De politie? Komaan, die vinden de moordenaar nog niet als hij met een voor hun neus zit te dansen en te roepen dat hij de dader is! Dat weet je zelf toch ook wel?!’ Mijn stem sloeg over van wanhoop.
Esther keek glazig voor zich uit. ‘Waarom doe je het zelf niet dan?’
‘Wat?’ vroeg ik verbaasd.

Afbeelding

‘De moordenaar zoeken?’ zei Esther, maar ik kon haar emotie niet goed peilen. Was ze nu bang of verbaasd of verdrietig? Ik wist het niet. Ik werd stil - daar had ik niet eens aan gedacht - en ik knikte traag. Maar waar begon ik? Kon het niet gevaarlijk zijn? Kon het ook niet gewoon een seriemoordenaar zijn? Of een onbekende?
‘Kunnen we niet beter terug naar binnen gaan?’ vroeg Esther me na een tijdje. Hoewel ik geen zin had om die stomme priester onder ogen te komen, ging ik toch mee. De rest van de mis bedacht ik wat ik ging doen. Ik wist maar weinig over de moord en hoe hij gepleegd was. Maar één ding wist ik zeker. Ik zou de moordenaar vinden. Koste wat het kost.

~~~


Wow, ik was echt blij toen ik jullie reacties zag, dank jullie wel! Ik had niet verwacht dat jullie zo benieuwd zouden zijn! Bedankt!
Maar zoals jullie nu vast wel door hebben, wordt dit een detectiveverhaal, maar hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer je te weten komt over de moord, over Circe's moeder en over Circe zelf. Ik beloof sowieso nog een heleboel drama, dus als je niet van detectiveverhalen houdt, trek nog niet je neus op!
Afbeelding

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie