Welkom bij de 'vervanging' van The Ugly Goddess, die moest stoppen wegens spelproblemen. Ik ben nu - ja nu al - terug met een nieuw verhaal, genaamd My Inner Beauty. Het gaat over Sterre d'Armoire, een meisje van Franse afkomst met een ziekte waardoor haar gezicht is misvormd. Haar ouders zijn een van de rijksten mensen uit Sunset Valley, dus vinden het een schande dat hun kind er zo misvormd uit ziet. Gelukkig heeft Sterre Tessa, haar oudere zus, maar dat is niet genoeg om langer te blijven in Sunset Valley. Sterre vertrekt en hoopt op een beter leven, wetend dat schoonheid vanbinnen zit.

Het proloog komt zo online dus ik hoop dat jullie het leuk vinden!

Updates:
27/11: Proloog & Update 1.1 (blz. 1)
09/01: Update 5.3 (Einde generatie 1 blz. 10)
14/01: Update 6.1 (Begin generatie 2 blz. 10)
~
14/01: Update 6.1 (Begin generatie 2 blz. 10)
17/01: Update 6.2 (Blz. 11)
21/01: Update 6.3 (Blz. 11)

~ Proloog ~



Ik zat in mijn kamer. Buiten floten de vogels. Ik twijfelde. Ik was niet gelukkig in Sunset Valley, maar kon ik dat ergens anders wel worden? Ik zou altijd die ziekte houden, dus er zou misschien weinig veranderen.


Een traan stroomde over mijn wang. Ik zou Tessa alleen laten, de enige waarop ik kon steunen. Als ik zou verhuizen zou ik niemand hebben. Ik zou op eigen benen staan. Misschien was dat juist goed. In het verleden blijven hangen heeft geen zin.


En zo maakte ik die beslissing, zo leunde ik tegen mijn auto. De koffers al in de kofferbak gezet.


Ik wierp voor de laatste keer een blik op mijn huis, het huis waar ik mijn hele leven in had gewoond, maar waar ik nu afscheid van nam. 'Vaarwel, Sunset Valley. Vaarwel, Tessa.'

Feah was knapper
Maar ik ben benieuwd :3

Whoeeeh ;D
Kan niet wachten tot de 1e up ;D

Wow haar hoofd is misvormd. AWESOME!

edit: v haar hoofd had inderdaad nog erger kunnen zijn. en dan bedoel ik mega oren, uitstekende kin ofzo...

Ik ben echt benieuwd ;o
Maar stiekem vind ik haar niet zo lelijk..

Die neus

Update 1.1: New Home
--------------------------

Ik liep samen met Seattle door de straten van Twinbrook. Ook hier floten de vogels gezellig. Het was niet druk op straat; je zag bijna geen mensen.


Ik zuchtte vermoeid toen Seattle voor de zoveelste keer stilstond. 'Seattle, kom nou!' mompelde ik. Het enige wat ze deed was wild blaffen. 'Kom, we zijn er bijna!' Ik trok aan haar halsband. Gelukkig gaf ze toen toe.



Terwijl Seattle helemaal uit haar dak ging in het park, plofte ik neer aan de rand van de fontein. Het was best rustig in het park, blijkbaar kwamen de mensen hier niet vaak buiten.


Toen ik Seattle wilde halen om weg te gaan, kwam er een man in uniform naar me toe. 'Hoi, maak je geen zorgen, ik geef je geen bekeuring.' zei hij. Het was een wat oudere man, dat kon je zo zien. Tussen de veertig en de vijftig, schatte ik. 'Oke, mooi.' zei ik. Ik was best verlegen, dus ik wist niet precies hoe ik nou moest reageren.


'Maar eh, ik heb jou nog nooit eerder gezien in Twinbrook, terwijl ik hier best lang woon.' merkte de man op. Ik knikte. 'Dat kan kloppen, ik woon hier sinds kort.' 'Hoezo ben je verhuisd dan, als ik vragen mag?' 'Ik heb een ziekte aan mijn gezicht, zoals je wel kunt zien en daardoor wilden mijn ouders me niet of zoiets. Ik had het niet erg naar mijn zin dus ben ik verhuisd.' De man knikte. 'Waar woonde je eerst?' 'Sunset Valley.' mompelde ik. 'Die buurt ken ik, daar woont mijn oma!' Hij begon te lachen.


De man vertelde nog wat grappen en we kletsten nog even, totdat het erg laat was en hij weg moest. Ook ik vond het nu wel genoeg en Seattle zag er al aardig moe uit, dus was het tijd om terug te gaan.


'Kom, Seattle.' Ik deed de riem bij haar om en we liepen naar huis. Zoals gewoonlijk stond ze weer driehonderd keer stil, waar ik me erg aan ergerde. 'Seattle, schiet nou eens op. Je hoeft echt niet aan alles te snuffelen hoor!'


De volgende morgen werd ik vroeg wakker. Ik hoorde Seattle blaffen. Het was pas acht uur 's ochtends. Nou ja, had ik genoeg tijd om aan mijn boek te beginnen.


Ik douchte me en at wat brood met jam. Daarna ging ik naar mijn 'kantoor', waar ik eindelijk aan mijn boek kon beginnen. Mijn droom was om schrijfster te worden dus zou ik daar meteen aan beginnen. Toen ik de computer opstartte, klikte ik per ongeluk op internet. Er verscheen een advertentie van een gratis schrijfcursus in het zakenkantoor van Twinbrook. Hmm, misschien de moeite waard?


Ik besloot het te doen en daarna zou ik me meteen als zelfstandige aanmelden in het gemeentehuis. Daardoor was ik erg laat thuis, maar de schrijfcursus was leerzaam en nu had ik tenminste een baan.


Seattle was blij dat ik thuis was. Ik gaf haar een knuffel. 'Hallo, Seattletje!' zei ik liefkozend. Ik gaapte en bedacht me dat het slim was om te gaan slapen. 'Welterusten, Seattle.' zei ik tegen de hond.

Oke, de eerste updates zijn meestal saai, sorry. Toch hoop ik dat jullie hem leuk vinden

@Liza: Dat kan ik begrijpen ja
@Djon Black: Dankjewel!
@Alan Stanley: Ja, maar dat is weer zo zielig en het moest nog een beetje realistisch blijven Bedankt dat je het leuk vindt

Ik vind haar eng. D;

mooi geschreven
ben benieuwd naar meer!

eigenlijk is die man heel vriendelijk, want hij let niet op haar gezicht...

Leuk, maarheu,... Je kon haar ongetwijfeld nóg lelijker maken!

Leuke up ~

ERg leuk verhaal ;o

En ik vind het wel meevallen hoe eng ze is, ze straalt wat uit

super mooi geschreven. ikga het zeker volgen!

super leuk verhaal

Ik vind haar mond best mooi o:

Erg leuk tot nu toe

Bedankt voor alle reacties!
Update hoofdstuk 1.2!
-------------------------

Ik bekeek de post. Rekeningen, rekeningen en nog eens rekeningen. Ik zuchtte. Toen hoorde ik een onbekende stem achter me.


Een onbekende man kwam mijn veranda oplopen.


'Hai, jij bent toch Sterre d'Armoire? Bill vertelde over je, dat je nieuw was en wel vrienden kon gebruiken.' de man knipoogde. Ik schrok een beetje. Dit had ik niet verwacht.


'Ja, dat klopt.' zei ik toen. 'Wil je binnenkomen?' Ik besloot dat het niet erg vriendelijk was om deze man zomaar buiten te laten staan, terwijl hij speciaal voor mij hierheen was gekomen.


We ploften neer op mijn bank. 'Koffie? Thee?' vroeg ik. De man schudde zijn hoofd. 'Ik ben trouwens Phoenix. Waarom ben je hier komen wonen? Ik bedoel, Twinbrook is niet dat je zegt van 'WOW DAAR WIL IK WONEN!' zei de man. Ik vertelde het verhaal opnieuw.


'...En toen ben ik dus hierheen verhuisd.' Ik kreeg tranen in mijn ogen als ik aan Tessa dacht, hoe zou het nu met haar zijn?


De man gaf mij een knuffel. 'Geen zorgen, meissie. In Twinbrook ga je een fijne tijd tegemoet.' zei hij geruststellend. Ik bedacht me dat alle mensen hier opvallend aardig waren. Tot nu toe dan.


Ok, het was nu duidelijk dat hij meer wilde. En eerlijk gezegd, had ik geen zin om hem tegen te houden. Hij was de enige die me een goed gevoel gaf tot nu toe. En hij was best leuk.


'Waar is je slaapkamer?' 'Boven, gelijk naar links.' zei ik.


En toen, tja toen deden we 'O Jaa!'.


V Dat klopt. Ik houd niet van dat eeuwige stilstaan bij iemands relatie en ik houd er van om snel een generatie door te werken, ook al lukt dat niet altijd.

@Ixors: Haha ja dat klopt

@Iedereen: Zoals ik al zei houd ik van snelheid, maar voor de verhaallijn moet het ook zo snel gaan en waarom lees je later wel. Denk ik.

Cuwll :3
Al gaat het wel een beetje snellig ;P

Ja, dat dacht ik ook
Maar leuk <3

Oeeh, ik denk dat ze spijt gaat krijgen ;o

Maar wel erg leuk :3