Mooooooooooi!

echt een supermooi dagboek. heel mooi geschreven en je foto's zijn ook ongelofelijk mooi

Het einde?
Dan mogen er nog wel héél veel dagboeken van je volgen!

Leuke update, dat wel.

Echt een awesome update <3

Maar het is toch niet het einde? x3
Er stond toch 'we zijn heel dicht bij het einde' en niet bij het einde x3

Niceee
Ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk/einde

Nee, dit is niet het einde. Dat is de volgende update pas. Die ik kwa tekst grote beter in twee delen kan doen maar er zit geen goed 'snij' punt in. Dus gewoon een extra lange update. Dan is er van dit verhaal / deze versie nog de epiloog.
Zeer klein maar eigenlijk mijn favoriete hoofdstuk.

En wat betreft andere verhalen.. Ik ben al bezig met versie twee van dit verhaal. Het verhaal opnieuw, maar dan van af Miracle's oogpunt, want we missen gewoon dingen van het verhaal nu en met de volgende up al helemaal. Logan is er immers niet altijd en dan komen we er ook achter hoe Miracle over de dingen denkt en waarom ze dingen doet zoals ze doet.
En dan is er nog de optie om een verhaal te schrijven dat Logan wel echt is, en hoe verloopt het dan tussen de twee?

Dus dit verhaal hoe wel het zijn einde bereikt.. is het nog lang niet voorbij.

Goed om te horen.

Zo snel al ;o
Erg leuk iig.

Wow, snel einde.. Maar wel leuk dat er ook een verhaal vanuit Miracle komt =D

Ik heb het net gelezen en vind het dagboek echt super mooi! Ga zeker ook het volgende dagboek lezen

Owh wauw, ik ben echt super benieuwd naar deze laatste up's en de andere dagboeken.

Ik heb nog niet gereageerd

Echt super!
Zo mooi geschreven en die foto's

Heel even een bericht tussendoor.

Ik heb voorlopig geen tijd om de foto's/screen's te maken door dingen die er gewoon 'aan de hand'* zijn. Tevens werkt sims gewoon niet mee, ik ben de save al meerdere keren kwijtgeraakt, dat ie gewoon niet meer werkt.. Dus als ik sims speel ben ik druk bezig alles weer op te bouwen in de stijl dat het ongeveer was.. Omdat ik alles immers ook weer ga nodig hebben voor Miracle's verhaal.

Over Miracle's verhaal gesproken het gaat 'My [true] Friend.' heten en hier is een kleine sneak-peak; klikie~ Is het iemand opgevallen dat in de peuter foto's/screen's er een, maar twee kribbetjes staan? Miracle gaat jullie uitleggen waarom. Logan weet het gewoon niet en kan het jullie dus niet vertellen.

Logan's verhaal is volledig af kwa tekst.. Maar ik mis de foto's/screen's momenteel.. En eigenlijk denk ik er over om eerst 'My [true] Friend.' opstarten zodat Miracle haar kant van het verhaal kan vertellen en jullie snappen wat ze doet en waarom ze het doet. Ik ben al bij hoofdstuk drie met schrijven maar opnieuw... de foto's/screens.

Oke volgens mij... was dat het wel voor nu. Zoals altijd bedankt voor de complimenten, maar nog wel het meest. Bedankt voor het wachten. Het komt wel af hoor, maar niet vandaag. ;-)
* om het simpel te houden, ik ben druk.

;o achja het wachten is het wel waard =)

Als ik had geweten dat haar verjaardag zo zou eindigen. Zou ik dingen niet hebben gedaan, zoals ik ze had gedaan. Ik zou gevochten hebben, nooit zo vroeg hebben opgeven. Ik zou opties hebben gezocht, zodat ze me kon horen. Want pas op het alle laatste moment zag ze me weer, hoorde ze mijn stem weer. En toen, toen was het te laat.

Ik keek toe, ik kon al tijden niks anders doen. Ik glimlachte een klein beetje terwijl ik keek naar die gelukzalig glimlach op haar gezicht, niks sierde haar gezicht beter. Ze mocht dan tegenwoordig 'vrienden' hebben maar echt zien lachen heb ik haar in tijden al niet. De psychologe was niet meer nodig sinds ze haar 'vrienden' had. Ze was genezen immers.

Ik verliet haar kamer, haar achterlatend zodat ze zich kon omkleden in rust. Ze kon mij dan misschien niet zien, maar ik kon haar wel zien, alles. Zonder problemen. Vlak voordat ik de kamer verliet, keek ze ineens mijn kant op een zachte 'o' verliet haar mond. Ze staarde, kneep haar ogen samen maar leek niet ze zien wat ze wilde zien.

Er waren verschillende momenten dat ik die dacht dat ze me op die dag weer kon zien. Dat ze mijn kant op keek en staarde, zoekend naar iets. Naar iemand misschien? Ik hield mezelf voor dat ze gewoon reageerde op de geluiden in het huis, gewoon zodat de teleurstelling niet te groot zou zijn als bleek dat ze echt niks zag.

Ik was ergens anders in het huis toen ik haar voelde huilen, mijn maag zakte minimaal in mijn voeten terwijl ik mijn best deed om in beweging te komen. Om bij haar te komen.
"Geloof je nog steeds in die sprookjes! Weet je wel hoeveel geld we al aan de defect van jouw hebben uitgegeven?" hij zwaaide met zijn handen in haar gezicht, sloeg haar nog niet. Miracle zat ineengedoken.
"Maar ik zag hem! Echt waar!"
"Fabeltjes bestaan niet. Hij. Is. Niet. Echt!" Ik zag hoe Miracle's ogen weer begonnen te tranen. Toen deed ze iets wat heel even mij hoop gaf, wat mijn eigen glimlach na zoveel jaren weer terug bracht.
"Maar in mijn wereld, is hij dat wel!"

Vanaf dat moment volgde ik Miracle op de voet, kreeg iedere keer meer hoop als ze mijn kant op keek en mij aan leek te kijken. Er was zelfs een keer dat ze heel even glimlachte toen ze mijn kant op keek. Achteraf gezien had ik er alles aan moeten doen om te zorgen dat ze niet in de keuken was gekomen. Ik had voor klopgeest moeten gaan spelen, spullen op de grond gooiend, haar weg belemmerend.

Hoe ik het al die tijd niet heb kunnen weten, ik neem het mezelf nog kwalijk. Als ik het had geweten had ik haar dan wel kunnen beschermen?
Miracle's gezicht lichte op toen ze keuken in liep, ik volgde haar blik en ontdekte met walging wie het was. Hij.

"Nathie!" ze hupste in een rare sprint op hem af en sloot haar armen om zijn nek heen. Hij glimlachte slechts even en aaide haar over de bol, waarna hij veder ging met zijn gesprek. Verward keek ze omhoog naar hem, ik zag de pijn in haar ogen maar ze liet haar armen langs haar zij vallen en glimlachte beleefd naar zijn gesprekspartner.
Zoals altijd keek ik toe, ik keek toe hoe ze naar een glas pakte, hoe ze naar de wasbak liep, de kraan open draaide.

"Huh, oh zij? Haar ouders betalen me er voor iets over een defect verstoppen of zo. Kennelijk ziet ze dingen, hoort ze stemmen. Gewoon je standaard gek als je het mij vraagt." ik voelde een scherpe pijn in mijn vingers, hoorde hoe het glas in brokken op de bodem van de wasbak viel.
"O, dat was gemeen Nathaniel, ze was er gewoon nog."
Ik voelde in mijn eigen keel haar tranen branden, probeerde haar te volgen maar zo snel heb ik haar nog nooit zien bewegen.

Nog voordat iemand het al goed en wel doorhad, dat ze niet meer op haar verjaardagsfeest was was viel er al getoeter te horen. Vanwege het feest was de normaal zo rustige weg een drukte van belang met auto's die af en aan reden.
Ze zijn er nooit achter gekomen hoe niemand haar op tijd heeft kunnen zien. Hoe iedereen haar niet heeft kunnen zien tot ze opzij naar de weg kijken vanwege de herrie.

Hoewel het maar een paar uren zijn geweest waarin alles is gebeurd, ging de tijd langzamer dan anders. Alsof ook de tijd me goed wilde laten zien hoe ik alles had verpest. Hoe ik haar, mijn alles zo had laten kunnen verwonden.

Er zijn vele die denken dat ze met opzet voor de auto was gesprongen, ze was altijd al een rare vogel, dit paste eigenlijk wel bij dat beeld van die eenzame vogel die ze zo lang was voordat ze ineens vrienden kreeg.
Ik weet beter, ik weet dat ze haar best deed om te ontsnappen, te ontsnappen aan die gouden kooi die haar leven was. Waar ze altijd in opgesloten zat, voor haar 'eigen best wil'.

Ik heb toegekeken hoe ze haar probeerde te redde, maar ik wist beter. Het was te laat.
"Het is goed zo" ik keek langzaam opzij naar de stem die ik zo goed kende. Daar stond ze, haar hand uitgestrekt reikend naar die van mij. Misschien wat meer bleekjes dan anders, misschien wat transparant, maar ze was het overduidelijk.
Ik glimlachte terug, en pakte voorzichtig haar hand die nu toch echt van mij alleen was.
"Kom, dan gaan we naar huis."


Geen afbeeldingen?
Het ging niet zoals ik het wilde hebben, ik besloten het voor nu zo te doen. Misschien dat ik het op een dag nog update. Maar voor nu is dit het, dan is tenminste het verhaal 'af'. Straks de epiloog, moet die ietsje herschrijven nu die zonder foto's komt!

Ik... ik vind het zo zielig...

Wacht... Ik snap het niet...

"Hoi, welkom in de buurt, jullie zijn uit Bridgeport gekomen toch?" mijn moeders stem klonk zoals altijd warm, maar daar had ik geen interesse in. Mijn ogen waren gevallen op haar. Ook zij stond achter haar moeders benen en gluurde mijn kant op. Waar kende ik haar toch van?


Oke.. ik heb nooit gezegd dat de epiloog lang was ;-) De foto's hadden het langer moeten maken. Straks een post met extra info~!

De epiloog is trouwens een soort 'wat als' dus, ze zijn alle twee weer peuters met niet alleen Miracle echt bestaand.

Hier de extra info (zoals uit de allereerste versie) en achtergrond informatie~!


In de ooit oorspronkelijke versie, is Logan ook al een IF*
maar behoort hij tot de bond van de IF's (iets waar ik toen des tijds een ontzettend coole code naam voor had). Een bond met regels/wetten/waarschuwingen, ik weet niet alles meer en ik heb de papieren waar alles op staat niet terug kunnen vinden, maar hier zijn een paar van de regels;
_ Wij zullen altijd bij ze zijn, maar pas een leven kregen als ze ons gaan zien.
_ Wij beheersen onze vorm niet, wat zijn wat zij willen dat wij zijn.
_ We zijn niet echt, en zullen dit ook nooit worden.
_ Wij weten waar die persoon is, wij zien wat die persoon ziet, wij voelen wat die persoon voelt.
_ Wij mogen niet vertellen dat er meer van onze soort zijn.
_ Als wij niet meer mogen bestaan omdat er niet meer gelooft wordt, zullen wij ophouden met bestaan.
Logan heeft geluk gehad met de laatste regel, Miracle geloofde diep in zich zelf altijd wel.
_ Logan en Miracle hadden geen zandbak oorspronkelijk, maar een boomhuis.
_ Logan gaat (bijna) dood in de oorspronkelijke versie. (omg! plot twist)

Miracle is een vrij speciale dame, ze weet heel goed namelijk dat ze niet is wat haar ouders willen hebben. Maar die helft van de tweeling heeft het nooit gered, haar broer Hope is dood ter wereld gekomen. Miracle heeft zich altijd schuldig gevoeld hierdoor en zag zichzelf als een plaats vervanger. Maar met ouders voor wie iets nooit goed genoeg was, is al vrij snel de druk te hoog.
_ Miracle ziet Logan ook eigenlijk als een soort broer vervanger.
_ Miracle leerde Logan oorspronkelijk kennen tijdens een theekransje.
_ Miracle pleegde oorspronkelijk wel zelfmoord, maar dit in de badkamer.
_ Miracle's ouders waren oorspronkelijk gescheiden nadat ze geboren was, na de scheiding zag ze 'ineens' Logan.

Een stelletje dat eigenlijk bij elkaar gekomen is door de media. Ze hadden al hun hoop en dromen gezet op hun ongeboren zoon. Toen die uiteindelijk dood ter wereld kwam was gekomen en er daarna ook nog een meisje kwam waar niet op hadden gerekend was de klap voor hun huwelijk eigenlijk te groot.
Ik heb ze in deze versie dan bij mekaar gelaten, maar blij met elkaar waren ze in deze versie ook niet. Ze zijn nooit een goed voorbeeld geweest voor Miracle en zijn dat ook nooit bestemd geweest om te zijn.

Nathaniel, ook wel 'Nathie' door Miracle heeft echt een kleine rol gehad in deze versie, maar wel een naam in deze versie. In tegenstelling tot de oorspronkelijke versie waar die nooit een naam had gekregen maar gewoon werd aangeduid als 'de vriend'. Altijd al een betaalde vriend geweest. Eigenlijk ingehuurd door papa die iemand wilde hebben om zijn kleine meid te beschermen, heeft nooit zijn taak goed volbracht. Een sportman, leider van de studentenraad en eigenlijk geen tijd voor een kleine meid met rare fantasieën.

De muziek die ik luisterde tijdens het schrijven was; 'Trading Yesterday' meest gedraaide nummer; 'Just a little girl'
Nog iets weten? Vraag het gerust.
* IF = Imaginary Friend.

Ja, ik vind het nog een beetje vaag eigenlijk...

Wat is de oorspronkelijke versie dan?

@JayLenax, zou je er in het vervolg voor willen kiezen om Of langer te wachten met posten Of om alles bij elkaar te voegen?