Yup, ze heeft vrij veel van Lullaby weg, al is het gezicht toch niet helemaal hetzelfde, en is de huid donkerder;
See, toch wel verschil.. Ik denk dat iedereen denkt dat ze op elkaar lijken door hun haar- en oogkleur, en de donkerehuidskleur, al is de tint wel verschillend
Hoofdstuk 1
Zachtjes tikte ik op het toetsenbord, waarna ik nadenkend uit het raam staarde. Het uitzicht was hier prachtig, op het meer die om Hidden Springs lag. Een jaar geleden waren we naar Hidden Springs verhuisd, iets waar Seth fel op tegen was. Hij vond dat we in Sunset Valley hadden moeten blijven, omdat mijn moeder zich eindelijk wat stabieler begon te gedragen, maar in mijn ogen was er niks veranderd. Ja, ik haatte haar nog steeds, na al die jaren van verwaarlozing waarin Seth voor me zorgde, maar dat was dan ook alles. Seth had me te eten gegeven, het huis schoon gehouden, maar van echte aandacht had ik nooit genoten.
Na nog even gewerkt te hebben, besloot ik om naar beneden te gaan, waar ik Seth aantrof. 'Hee, Seth!' zei ik opgewekt toen ik naast hem kwam zitten. Zijn humeur was zo te zien iets slechter dan het mijne, dus besloot ik mijn glimlach te laten varen. 'Wat is er?' vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen toen hij mijn blik ontweek en niks terug zei. Ik haatte het als mensen zich zo gedroegen. 'Nou, het gaat weer niet goed met onze moeder.. Ze doet niks meer..' Ik rolde met mijn ogen. 'Goh, dat verandert veel, ze deed toch al niet meer dan puffen en kreunen en op bed liggen.'
Seth liep boos de kamer uit, maar ik liep hem achterna. Ik wist dat hij een of andere band had met z'n moeder, maar hij hoefde zich toch niet zo raar te gedragen? Jeetje, dat mens deed echt niets, het was gewoon de waarheid. 'Weetje Chloe, misschien moet je eens normaal doen. Je weet toch niet wat ze allemaal doorstaan heeft?! Je bent zo enorm egoïstisch..' Nu was het mijn beurt om boos te reageren. 'Weetje Seth, misschien moet je eens een keer aan jezelf denken.. Denkje serieus dat dat mens ooit nog normaal gaat doen?'
Seth moest zich bedwingen om me niet te slaan, merkte ik. Ik wist dat het voor hem moeilijk was, en dat hij voor altijd zou hopen, maar hij verdeed zijn hele leven ermee. 'Nou, weetje, ze begon weer normaal te doen, maar toen moest jij weer zo stom doen door naar hier te verhuizen! Denk eens een keer aan iemand anders, dan aan jezelf, en je werk, en die achterlijke baas van je!' Ik grijnsde kwaadaardig. 'Seth, omdat ik werk kunnen we ons zelf onderhouden! Jij zit hier maar de hele dag te niksen, dat mens is hetzelfde.. Nadat je vader is overleden, was al het geld op omdat die o zo geweldige moeder van je alles wilde uitgeven aan die operaties, die toch niet hielpen! Het geld is op, papa is dood, dat mens doet niks, jij bent met weet ik veel wat bezig. Zoek het maar uit dan!' schreeuwde ik toen hij wegliep.
Een tijdje later lag ik op bed, samen met mijn spullen die ik mee zou nemen op zakenreis. Mijn baas had het al een paar weken over een zakenreis, en ik had mijn baas meteen na de ruzie gebeld om te zeggen dat ik erop in ging. Stiekem hoopte ik dat Seth en mijn moeder weg zouden zijn als ik terug kwam. Ik wist dat hij het momenteel overwoog, en dat het makkelijk zou zijn om te vluchten als ik er niet was. Nou, ik gaf hem er alleen maar een extra gelegenheid voor. Toen hoorde ik de taxi, en snel raapte ik mijn spullen bij elkaar, waarna ik in de taxi stapte en aan mijn reis naar Al Simhara begon.
^Interessant? Ik vind haar een trut :3
Dat ^ is dus mijn mening, ik vind echt dat Chloe een beetje normaal moet doen..
Naja, ik ben benieuwd naar de volgende update!
Mmm, jullie zijn gewoon een beetje opervlakkig
Ze is, zoals Dave zegt, opstandig, maar ze heeft 100% gelijk wat alles betreft.
Ze flapt er alles dan op een gemene manier uit, maar dat komt omdat ze zelf een heel moeilijke jeugd heeft gehad. Je moet natuurlijk zelf weten wat je ervan vindt, want dat boeit me geen zak, maar je moet wel weten waarom ze zo doet voordat je kunt beoordelen, net zoals in de echte wereld ook veel te vaak gebeurd.
Hoofdstuk 2
We begonnen met landen, en ik zag het prachtige landschap van Al Simhara. Het leek onwerkelijk, net als in een mooie droom. Toen we geland waren loodste ik mijn tas mee naar binnen en haalde mijn koffer op, waarna ik meteen doorging naar het hotel.
Nadat ik mijn spullen in mijn hotelkamer had neergepleurd, besloot ik om de klant hier meteen op te zoeken. Mijn baas had gehoord dat een of andere man uit Al Simhara wilde inversteren in zijn bedrijf, en dus was hij blij geweest dat ik voor hem wilde gaan. Telefonisch had ik afgesproken dat we bij een van de café's zouden afspreken, en een tijdje later zag ik er een man zitten. Hoe hij eruit zag wist ik niet, want hij zat met zijn rug naar me toegekeerd.
Ik stelde me voor aan de man, waarna hij zich ook voorstelde aan mij. 'Daniël El Firrha.' Ik trok een wenkbrauw op, mijn baas had me verteld dat ik een afspraak zou hebben met ene Tom El Firrha, en niet met Daniël. Hij glimlachte. 'Mijn vader is momenteel bezig met een project, dus heeft hij mij gevraagd..' Ik vond het raar dat iemand zomaar zijn zoon zou sturen om zo'n belangrijke zaak af te handelen, want het ging hier om duizenden euro's, maar blijbaar was een ander project belangrijk genoeg.
Hij vertelde waarin hij wilde inversteren, en hoeveel, maar ik lette niet echt op. Al die informatie had ik al opgedaan uit het dossier over zijn vader. Het viel me op dat hij er niet bepaald uitzag als een zakenman, en ik vroeg me af wat hij normaal voor werk deed. Ook kon ik niet stoppen met naar zijn gezicht kijken. Zijn ogen hadden een prachtige goude tint, zo'n kleur die je maar zelden zag. 'Dus, wanneer ronden we de deal af?' Ik schudde mijn hoofd lichtjes, en ging verder met mijn neppe zaken houding.
De dag vloog voorbij, en voordat ik het door had was het aan het schemeren. Daniël vroeg me of ik een wandeling met hem wilde maken, en ik had het gevoel dat ik iets te graag ja zou zeggen. Ik wist niet wat het was, maar normaal ging ik nooit zo om met klanten. Toen stopte Daniël met lopen, en ik bleef naast hem staan. Het water schitterde in het maanlicht, en de sterren fonkelden.
'Nou.. Goede avond nog.. Ik zie je nog wel..' mompelde hij, maar hij keek me niet aan. Ik wilde tegen hem schreeuwen dat hij niet weg mocht gaan, maar dat zou wel een hele rare actie zijn. Als mijn baas erachter zou komen dat ik zelfs na werktijd tijd had doorgebracht met een klant.. Toen sloeg Daniël zijn armen om me heen, en ik kon niet meer tegensputteren, ik wilde het gewoon niet. In zijn armen voelde het zo veilig, zo vertrouwd.. Het gaf me het gevoel dat er iemand om me gaf, een gevoel dat ik nog nooit had gehad.
Toen drukte hij een kus op mijn lippen en liep weg, me tevreden achterlatend onder de sterrenhemel van Al Simhara.
