Ik heb alles weer bij gelezen, ik raakte op een gegeven moment achter en toen heb ik het nooit meer gelezen. Nu wel, en je dagboek is echt geweldig. Je schrijft echt geweldig goed, ik vind je decors echt prachtig en het verhaal is gewoon magnifiek!
Het was de ochtend van hun vertrek. Na vier dagen rondtoeren door Monte Vista en omgeving, was het tijd voor Noortje en Justin om weer terug te gaan naar hun studies. Vanmiddag zou ook Jonathan weer thuiskomen, maar dat was een paar uur te laat voor Justin.
“Leg me nu nog eens een keer uit, waarom je niet gewoon blijft,” zei Adam tegen Noortje. Ze lachte. Haar broer probeerde al dagen om haar over te halen niet meer weg te gaan, maar ze was niet over te halen. Haar toekomst lag niet in dit dode dorpje, maar in de grote steden van de wereld. Dat wist ze zeker. “Ik ga, Adam. Het wordt eens tijd dat jij wat vrienden gaat maken hier.” Ze knipoogde. Adam keek snel weg.
“Goedemorgen!” Justin kwam via de eetkamer de keuken binnengelopen. “Wat loop jij om,” lachte Doortje. “Ik kan de weg nog steeds niet vinden in dit belachelijk grote hui, oma…” zei Justin opgewekt. Hij liep eerst naar Alexis en gaf haar een kus op haar wang. “Goedemorgen mama. Is papa al thuis?” “Nee, vanmiddag pas.” “Oh…” teleurgesteld liep Justin naar de ontbijttafel.
“Het is toch zielig, dat zijn vader hem zo laat zitten,” fluisterde Alexis. Sarah, die het ontbijt aan het voorbereiden was, ving het op. “Zie je nu eindelijk ook in, wat voor invloed die man op je heeft?” vroeg ze zacht, zodat de mensen aan de ontbijttafel het niet opvingen. “Begin je nu ook al? Thomas en Nick zijn duidelijk geweest. Maar ik heb geen reden om Jonathan te wantrouwen.” Alexis was niet van plan om haar instorting bij haar moeder te delen met haar zus. Niemand hoefde te weten hoe ongelukkig ze was. Ze was een trotse Sims.
“Zo, Noor, klaar voor de reis?” “Ja, natuurlijk. Mijn koffers zijn alweer gepakt.” Justin lachte. “Koffers, we zijn vier dagen hier.” “Hoe lang zijn jullie nou nog bezig?” vroeg Adam. “Volgend jaar zijn we klaar, als het goed is. Dan kunnen we de zomer hier besteden,” antwoordde Justin. “Pff, jij misschien. Ik zoek een stage in Brigdeport. Misschien kan oom Nick me helpen?” ze keek vragend naar haar oma.
“Dat moet je hem zelf maar vragen, als je hem te pakken krijgt. Hij is erg druk, misschien juist de reden om te opteren als zijn assistente.” “Pff, assistente..” zei Noortje uit de hoogte. “Zeg, jongedame. Je moet ergens beginnen,” zei Sarah vanachter het fornuis. “Alsof jullie niet door opa zijn opgenomen in zijn bedrijf.” “Dat nu failliet is,” zei Justin lachend. “Dat is niet grappig, jongens,” zei Doortje. “Nee, inderdaad. Wij hebben daar ook hard voor gewerkt,” zei Sarah, al was dat natuurlijk niet helemaal waar.
“Nou, dat was het dan.” Na het ontbijt verzamelden Adam, Noortje, Sarah en Doortje in de hal. Sarah stond enigszins geëmotioneerd tegenover haar dochter. “Ik weet het, het moet. Maar toch vind ik het jammer dat het nooit meer zo wordt, als het was.” “Niet zo sentimenteel, mam.” Noortje gaf haar een extra dikke knuffel. “Ik kom vast weer terug, sneller dan je denkt.” “Tot snel lieverd,” zei Doortje, toen Noortje haar een kus gaf.
“Dus, papa komt niet meer en hij laat me ook niets weten. Wat geweldig, ik hoop niet dat ik z’n genen heb.” Justin klapte in zijn handen. Alexis ging tegenover haar klagende zoon zitten. “Lieverd, dat is niet grappig.” “Mam, kom op nou. Je hoeft echt niet meer bij elkaar te blijven.” “Kun je dan niet meer die mooie dagen herinneren?” probeerde Alexis.
“Die mooie dagen in Setra? Ik was een kind toen, natuurlijk hield ik van papa. Hij werkte veel, maar de dagen dat hij thuis was, deden we wat leuks. Natuurlijk was dat leuk. Maar na de ontvoering, in Zomeren. Ik was ouder, ik merkte wat hij deed als ik sliep. Je hoeft niet te zeggen, dat je van hem houdt. Die tijd is voorbij, dat weet jij ook mama. Ik hoop dat je een goede beslissing maakt, als ik weg ben.”
“Je bent vanavond wel op tijd thuis, hè?” vroeg Romeo voor de zekerheid. “Ja, natuurlijk ben ik dat, lieverd. Natuurlijk! Nog twee maanden en één dag voor onze bruiloft, dat moeten we vieren.” Nick legde zijn armen op Romeo’s schouders. “Niet zo grappig doen, clown. We hebben sinds vandaag drie jaar een relatie. Dat moeten we vieren.” “Natuurlijk, je hebt helemaal gelijk.” Nick gaf hem een kus. “Ik zal op tijd zijn!”
“Uw thee, mevrouw. Mevrouw Sims is er voor u.” Doortje keek opzij, “Dankjewel Martha, zet maar neer. Ik schenk hem zelf wel in.” Martha zette de thee op tafel. Met een vriendelijke knik liep ze weer weg, naar de keuken. Alexis liet haar langsgaan, om vervolgens de kamer binnen te lopen. “Mama, je wilde me spreken?” vroeg ze. “Ja, lieverd. Ga zitten. Kopje thee?”
Alexis ging zitten. “Als dit de kant op gaat, waar ik bang voor ben, dan laat dat maar zitten. Dat gesprek van een paar dagen geleden, vergeet dat maar. Ik had gewoon een lange dag achter de rug.” “Alexis,” Doortje keek haar dochter indringend aan. “Dit is geen spel. Jouw man is niet alleen een gevaar voor jou, maar voor de familie.” Alexis zuchtte, maar voor ze kon reageren, hoorde ze de voordeur dichtslaan in de hal.
“Lieverd!” Alexis sprong op, toen de deur van de kamer openging. Jonathan liep direct naar binnen. Doortje stond ook op en keek enigszins betrapt opzij. “Lieve schat, wat fijn om je weer te zien!” zei Jonathan vrolijk, “Doortje, jij bent er ook nog,” stelde hij vervolgens vast. Ze keek hem met pretogen aan. “Jonathan, fijn om te zien dat je hard hebt gewerkt. Het werd tijd.”
Jonathan besloot te zwijgen, want tegen haar kon hij niet op. Alexis stapte, na een ongemakkelijke stilte, af op haar man. Ze gaf hem een zoen op zijn wang, enigszins aarzelend. “Ik heb je gemist,” zei Jonathan in haar oor. Van de liefde van een paar weken geleden was geen sprake meer. Het klonk kil en zelfs dreigend. “Ik ga douche.” Hij liet haar abrupt los en liep weg.
In Bridgeport was Nick druk bezig met de laatste hand te leggen aan een 500 pagina’s tellende contract. De fusie waarvoor hij als advocaat aangesteld was, kostte hem veel werk en tijd. Hij ging helemaal op in zijn werk. Er moest nog veel gebeuren vandaag.
Nick werd niet afgeleid door het tafereel dat zich buiten het kantoor afspeelde. Een man was uit de lift gestapt en zonder pardon liep hij af op zijn kantoor. Becky, zijn secretaresse, was daar niet van gediend. De deuren sloegen hard open en Nick keek verbaasd op. "Meneer! Meneer! Blijf staan! U kunt niet zomaar naar binnen lopen!." secretaresse Becky stond snel op van haar bureau, terwijl de vastberaden man de deuren opende van Nicks kantoor. "We moeten praten." zei hij met een zware stem. "U kunt bij mij een afspraak maken," probeerde Becky nog.
“Laat maar, Becky,” zei Nick, die nu toch al was afgeleid. “Felix, wat kom je doen,” vroeg hij vervolgens uiterst kil. Becky stond aarzelend in de deuropening. “Het is al goed,” zei Nick, “Sluit de deuren achter je, alsjeblieft.”
Becky sloot de deuren, terwijl Nick achter zijn bureau vandaan kwam. “Ik vroeg je wat.” “Kom nou, moet dat zo kil? We hebben elkaar al vijf jaar niet gezien. Op z’n minst een vriendelijke toon.” “Wat denk je nou? Dat alles vergeven en vergeten is? Dat de helft van mijn spullen verdwenen was, toen ik thuis kwam?” bitste Nick. Hij had eindelijk de kans om zijn ex te vertellen hoe hij echt over hem dacht. “Hou op. Doe niet zo schijnheilig,” brak Felix in. “Ik weet heus wel wat jij deed in Brigdeport, op de avond dat ik verdween.”
Nick sloot zijn ogen. De herinnering kwam terug. Hij was vreemd gegaan die avond. Felix had die avond zijn spullen gepakt en was verdwenen. Het had Nick enorm pijn gedaan. “Luister, Felix. We hebben allebei fouten gemaakt,” Felix wilde iets zeggen, maar Nick liet hem geen kans. “Maar dat is verleden tijd. Ik ben nu samen met Romeo. We gaan trouwen. Deal with it.”
“Nee. Ik eis een eerlijke kans. Jij hebt mij laten zitten, vijf jaar geleden. Ik wil dat we op z’n minst een goed gesprek voeren over die tijd. We hebben het niet goed afgesloten. Jij hebt mij laten zitten, Nick. Ik kon niks anders dan vertrekken. Als ik had gewacht, dan had je me nooit laten gaan.” Nick liep van Felix weg, staarde uit het raam. “Felix, ga. Alsjeblieft. Ga verder met je leven en laat ons met rust.”
“Dit kan zo niet langer, Alexis.” Doortje was weer gaan zitten, toen Jonathan weg was. Alexis liep onrustig heen en weer. “Mama, ik weet niet wat ik moet doen. Ik krijg zo’n onbehaaglijk gevoel van hem. Justin staat niet meer achter ons huwelijk. Hij mag z’n vader niet, en ik ben zo bang dat dat wederzijds is. Jonathan toont zo weinig interesse.”
Zwijgend keek Alexis de voortuin in. Het nare gevoel raakte ze niet kwijt. Ze wilde nu iets doen, iets ondernemen. Ze wilde van hem af. Het liefste gisteren. “Lieverd, ik bel Frank. Jij moet uitzoeken of Jonathan bewijs heeft van de moord. Misschien iets op zijn laptop? Frank kan misschien uitzoeken of er iets is, waarmee we Jonathan kunnen chanteren. We moeten iets hebben, om tegen zijn dreigementen op te kunnen.”
Romeo waste het laatste mes af. Hij had nu alles wat hij had gebruikt tijdens het koken afgewassen. Het eten stond klaar. Nick, die liet nog op zich wachten. Al een uur. Romeo baalde. Hier was hij zo bang voor. Hij drukte op het knopje van zijn telefoon, waardoor het scherm oplichtte. Geen berichten. Niets. Nick liet hem gewoon zitten.
Felix had met veel moeite uitgezocht waar Nick woonde. Hij had zijn auto ergens om de hoek gezet, zodat Nick hem niet hoorde aankomen. Hij wilde praten, en wel nu. Anders kon hij het nooit achter hem laten. Vol zekerheid stapte hij op de voordeur af, maar toen twijfelde hij. Die Romeo, waar Nick het over had. Wat als die thuis was? Nee, niet twijfelen, hield Felix zich voor. Dat was Nicks probleem. Hij had ook recht op een gesprek.
Romeo liep naar de deur, nadat de bel was gegaan. Hij had de man niet herkend, maar misschien was het iemand van de politie. Met slecht nieuws over Nick. Een dodelijk ongeluk? Wat moest er dan met de bruiloft. “Kalmeer,” mompelde Romeo. Hij opende de voordeur en zijn hart maakte een sprongetje, toen hij zag dat het die man was, door wie Ellen bijna had aangereden. “Jij moet Romeo zijn,” zei de man. “Ja! En jij hebt Ellen bijna aangereden…” “Oh, dat. Ja, dat spijt me. Maar ik kom voor Nick.”
Laatst gewijzigd door Adoror op vr 03 mei 2013, 00:31, 1 keer totaal gewijzigd.
Oh, dat Romeo niet door heeft wie het is! Of oh, wacht. Hij wist er toch niks van af?
En ik ben het met Doortje eens Doei doei, Jonathan!
En mijn complimenten voor je schrijfkunst, alweer. Moet jij niet eens een keer al je verhalen samen bundelen in een boekje? (En op de een of andere manier denk ik dat we het hier eerder over hebben gehad Kan dat?)
Even een slordigheid aangepast. Dankjewel Deetui wie weet wat voor schrijfsels ik ooit nog aflever. Ik ben nu tevreden met de familie Sims.
Over Romeo en Nick. Ik denk niet dat Nick deze "hoogtepunten" van zijn leven heeft gedeeld met Romeo. Hij zal er niet trots op zijn. En Romeo heeft Felix herkend van het ongeluk na het Zomerfeest
Jonathan mag meteen wel weer de deur worden gewezen, ik vind hem echt verschrikkelijk!
En ik hoop dat Nick verstandig is en bij Romeo blijft, ik denk dat die Felix nog wel de nodige onrust gaat geven...?
Dankjewel allemaal voor jullie reacties Of het huwelijk tussen Nick en Romeo nog op de klippen gaat lopen voor de bruiloft ook maar is geweest, zullen we nog wel zien! Eerst, in Plannen, zien we twee dagen. Ellen en Thomas maken plannen, Sarah, Caesar en Thomas maken plannen en natuurlijk is Jonathan nog bezig met z'n plannetje.
Ooow! Spannend! Ik ben benieuwd! Ik hoop maar dat het goed komt tussen Nick & Romeo en dat Jonathan eens betrapt gaat worden! Hahaha! En wat een leuke kleuters zeg! Echt schattig!
Hele spannende update! Weer lekker veel drama.
Ik word echt elke keer het verhaal ingezogen. Heel veel complimenten voor je schrijfkunsten. Ookal heb ik dit al vaker gezegt
22 juli 2013
“Kijk, mama! Kijk!” kraaide Sofia. Marcus keek zijn zusje vreemd aan. “Kijk!” riep ze weer. Ellen lachte. Door het bijna-ongeluk van een paar weken geleden genoot ze veel meer van het leven. Haar relatie met Thomas had een enorme boost gekregen. Eindelijk had ze het vuur in zijn ogen weer gezien. Ook Thomas was een stuk opgewekter. Hij zag het weer vrolijk in. “Heb je nog wat van Romeo en Nick gehoord?” vroeg hij. Ellen schudde haar hoofd. “Nee, Maartje en ik gaan volgende week de laatste dingetjes voor de bruiloft plannen. Nick is nog even druk.” “Aha,” zei Thomas.
Het werd weer stil. Maar geen pijnlijke stilte. Buiten was het heerlijk weer, daar genoten ze alle vier van. Op het plein stond een grote eikenboom, bevolkt door vogeltjes, die de aandacht van Sofia hadden getrokken. “Kijk!” kraaide het meisje weer, vrolijk. Nu had Marcus ze ook ontdekt. “Ja!” riep hij. “Dat zijn musjes,” zei Thomas tegen zijn kinderen. Niet dat ze hem snapte, maar toch.
Nadat Thomas Marcus een jasje had aangetrokken, zette hij hem uit de buggy. Sofia werd er door Ellen uitgezet. Ze kropen naar elkaar toe, om vrolijk met elkaar te spelen. Ze hadden ondertussen, als een echte tweeling, hun eigen brabbeltaaltje ontwikkeld. Ellen zat geamuseerd te kijken. “Mis je het niet?” zei Thomas tegen haar. “Wat?” vroeg ze. Hij antwoordde: “Ons huis, in Zomeren?”
“Nee, Zomeren heb ik achter me gelaten. Wij hebben een nieuwe start nodig, Thomas. Die kans hebben we gekregen en ik vind dat we die hier moeten pakken.” “Daar heb je een punt.” Er viel weer een stilte. “Maar dan, het huis zelf. Het was ruim, mooi en we hadden een prachtige tuin.” “Ja, dat klopt. Dat mis ik wel. Het huis is ruim genoeg voor ons viertjes, maar het mist wel… tja… iets van ons,” droomde Ellen weg. Ze dacht aan een mooi huis, net buiten het stadje, met een grote tuin. “Zullen we verhuizen?” vroeg Thomas. “Meen je dat? Ik wil dat wel.” Ellen keek hem aan. Zijn ogen twinkelde. Ze kuste hem, met een zeer gelukkig gevoel.
25 juli 2013
“Fijn dat jullie allemaal konden komen. Thomas, Adam. Voor de formaliteit vraag ik jullie toestemming voor de aanwezigheid van Caesar.” Ze knikten beide. “Goed,” ging Sarah verder, “Dan open ik de vergadering. Op de agenda staan financiële zaken, nieuwe contracten en, en daar zou ik mee willen beginnen, een evenement.”
“Caesar, ik zou jou het woord willen geven.” “Ja! We hebben dus in de oude wijnkelder een wijnvoorraad gevonden, die we ondertussen hebben laten taxeren. Simpele verkoop van die wijn zou 100.000 tot 500.000 simoleons opbrengen. Maar, wat ik dus had bedacht: een veiling. Ik heb wat contacten, die weer mensen kennen, waarmee we zo een aantal vermogende wijnverzamelaars zouden bereiken!” Caesar sloot zin monoloog af. Adam keek enthousiast. Het woord was nu aan Thomas.
“Dan zouden we die 500.000 makkelijk kunnen halen?” vroeg hij eerst. “Precies!” zei Caesar enthousiast. “Het levert ons natuurlijk ook hel wat publiciteit op. Als we niet alleen die wijn veilen, maar ook wat dozen van onszelf, dan wordt onze wijn zo over een boel streken verspreidt.” “Goed idee toch!” zei Sarah, die er helemaal achter stond. “Ik vind het prima. Hoe gaan we het plannen?”
“Daar had ik al over nagedacht. Monte Vista heeft een prachtig oud veilinghuis, dat de laatste jaren niet veel meer dienst heeft gedaan de afgelopen jaren. Echter, als ik Anouk een belletje geef, is het gebouw vanmiddag klaar voor jullie om te bekijken.” “Klinkt goed! Bel maar,” zei Thomas. “Super! Nou, het volgende punt. De nieuwe contracten…” Sarah ging verder met de vergadering.
Jonathan, weer genietend van een vrije dag, wilde de woonkamer binnenlopen. Pas toen hij hoorde dat er mensen waren, hield hij halt. In de gang, net om het hoekje, ving hij het gesprek op dat in de eetkamer gaande was. Een veiling, publiciteit en bovenal, geld voor Sarah en Thomas. Dat kon niet de bedoeling zijn. Toen hij Anouks naam hoorde, wist hij wie hij kon benaderen. Zijn gedachten gingen razendsnel om een plan te bedenken.
Op een veilige afstand, aan de andere kant van de hal, pakte hij zijn telefoon. “Anouk, met mij,” het was de voicemail, die hij dan snel maar insprak. “Caesar gaat je bellen over een veiling. Ik wil dat je vanmiddag kijkt of er iets gesaboteerd kan worden. Neem contact met me op.” Alexis hoorde dat laatste, terwijl ze de trap af kwam. “Wie?” vroeg ze argwanend.
“Gaat je niks aan,” zei Jonathan bot. “Waarom heb je Justin genegeerd, toen hij hier was?” “Alexis, wat wil je van me?” Alexis zuchtte diep. “Eigenlijk wil ik niks van je, Jonathan. Laat maar.” Hij draaide zich om, met vuur in zijn ogen. Alexis herkende die blik. Hij had kwaad in de zin. Ze stapte achteruit, bang voor wat hij haar aan zou kunnen doen. “Alexis? Alexis ben je daar?” klonk het opeens. Jonathan keek haar vuil aan en liep toen naar buiten.”
“Alexis! Hey! Mag ik je wat vragen?” Sarah zwaaide vrolijk. Ze was helemaal opgewekt. Met de plannen voor de veiling ging het helemaal goed komen. Nu nog een expert op het gebied van evenementen regelen. En ze had een verborgen agenda. Thomas had al toegezegd om vanmiddag naar het veilinghuis te gaan.
“Ja hoor,” zei Alexis met een aarzelende glimlach. Ze opende de deur naar de woonkamer. Sarah liep met haar mee. “Wat is er dan?” “Wil jij vanmiddag voor mij naar het oude veilinghuis van Monte Vista? Het is vlak bij het Verona plein, waar het Zomerfeest was. Ik zou graag met Caesar de wijn willen uitzoeken voor een veiling. Ik zou graag willen dat jij hem plant.”
“Mag ik weer een evenement plannen?” Alexis kalmeerde weer een beetje. Ze kon wel wat afleiding gebruiken. Natuurlijk was het belangrijk om gefocust te zijn op wat Jonathan van plan was, maar nu Frank bezig was met wat dingetjes uit te zoeken, kon zij alleen maar afwachten tot Jonathan op een onbewaakt moment zijn laptop zou achterlaten. “Ja! Thomas en Caesar denken dat we meer dan een half miljoen simoleons kunnen ophalen!”
“Zo veel?! Wauw, wat voor wijnen liggen in dat pand van jou! Ben er maar zuinig op!” zei Alexis, die het eigenlijk niet kon geloven. “Echt hè! Het zou geweldig zijn als jij het zou plannen .Jij hebt er een talent voor. Het Zomerfeest is vol lof ontvangen in de omgeving. Ik weet zeker dat het een geweldig succes kan worden, dankzij jou.” Er verscheen een brede glimlach op Alexis’ gezicht. “Dat kan ik niet weigeren, toch?”
Thomas was wat eerder. Terwijl hij van het zonnetje genoot, zag hij een auto parkeren. De vrouw die hem tegemoet kwam lopen, was wel de laatste die hij verwachtte. Alexis Sims, zijn jongere zusje, de vrouw van die huichelaar, liep vol zelfvertrouwen op hem af. “Wat kom jij hier doen?” vroeg hij bot.
“Sarah heeft me gevraagd het evenement te organiseren,” antwoordde Alexis kil. Ondertussen had ze de puzzelstukjes al op z’n plaats gelegd. Sarah had haar niet voor niets gevraagd vanmiddag mee te gaan. Ze wilde dat zij en Thomas het zouden bijleggen. “Ah! Jullie zijn er al!” Anouk kwam met de sleutel van het veilinghuis aanlopen.
“De hal, de trap naar boven leidt naar een bar en uitzicht op het podium. Er staan twee ridders daar, die al eeuwenoud zijn.” Anouk liep door de hal, vertelend over allerlei details, en opende de deuren naar de hoofdzaal. “Hier is ook een bar, een kleine lounge en dan hebben we daar het podium!” Met brede armgebaren liet ze de ruimte zien. “En als je naar boven kijkt, zie je een aantal grote kristallen kroonluchters!”
“Ik vind het prachtig, werkelijk, maar hoe lang zou het duren voor we dit veilinghuis weer klaar krijgen? Er moet nog van alles gebeuren, mensen moeten worden ingehuurd en dergelijke voor we aan de slag kunnen.” “Ja, ja, inderdaad. Maar gelukkig ben jij daar echt super goed in!” zei Anouk enthousiast, op hoge toon, “Je hebt het Zomerfeest ook voortreffelijk geregeld. Maar ik heb wel een lijstje hoor, met wat dingetjes die er echt moeten gebeuren. Ik denk dat we een maandje nodig hebben, misschien wat minder?”
Thomas verliet ongemerkt de grote zaal. Hij had het wel gehoord. Prima, vond hij het. Alexis mocht het doen, als hij maar niet met haar in één ruimte hoefde te zijn. “Dankjewel, Anouk,” zei Alexis. Ze wist eerst niet wat ze van haar moest vinden, maar wat een lieve schat was het eigenlijk. Ze was zo behulpzaam. “Ga maar snel achter hem aan,” zei Anouk met een knipoog. Alexis draaide om en liep naar de hal. “Hey,” zei ze, “Wacht eens.”
“Ik wil dat je weet dat ik er mee bezig ben.” Bij die woorden bleef Thomas staan. Dit was iets waar hij aan had. “Waar mee bezig?” vroeg hij. Alexis kwam voor hem staan. “Met Jonathan. We zoeken onze relatie uit, we zijn er mee bezig.” Doortje had haar op het hart gedrukt niet tegen Thomas uit te wijden over waar ze echt mee bezig was. Toch wilde ze Thomas iets laten weten. Maar hij was niet tevreden. “Ja, Alexis. Laat maar. Ik hoor het wel als jullie gaan scheiden. Laat ons met rust, tot die tijd.” Hij draaide zich om en verliet het gebouw.
Anouk wachtte tot ze allebei weg waren. Ze liep naar boven, terwijl ze het nummer van Jonathan draaide. “Hey lieverd,” zei ze. “Hè, hè. Eindelijk. Waarom duurde het zo lang?” hij klonk niet lief. “Ik heb ze eerst rondgeleid in het veilinghuis. Maar ik heb nog niet veel ontdekt. Alexis plant het evenement en volgens mij mag ze me wel. Ik zou haar kunnen ‘helpen’” “Doe dat,” zei Jonathan. “Wacht! Niet ophangen!” zei Anouk vlug.
Jonathan was geïrriteerd. Die vrouwen zeurden maar aan zijn hoofd vandaag. Eigenlijk had hij ook totaal geen zin in Anouk. Het moest maar eens opschieten. Alexis plande dit, dus als het misging, was het haar schuld. Dat wilde hij, meer niet. “Wat is er?” bromde hij. “Ik moet je nog iets zeggen.” Het bleef stil. “Nou?” vroeg hij, “Zeg het dan.” Anouk aarzelde, maar kon het niet langer voor zich houden. “Lieverd… ik ben zwanger.”
Anouk is zwanger! Watt! Wat een wending!
En leuk dat Thomas en Ellen gaan verhuizen, zal ze goed doen!
Nog steeds mag ik die Jonathan niet Maar hij zorgt tenminste wel voor een beetje actie en drama!
En ben benieuwd naar de veiling!
Doei doei, Jonathan! 
Kan dat?)
wie weet wat voor schrijfsels ik ooit nog aflever. Ik ben nu tevreden met de familie Sims. 
Wat een wending! 
Maar hij zorgt tenminste wel voor een beetje actie en drama! 
