Ten eerste, ik ben net zo benieuwd als jullie hoe ze hiernaar gedreven worden:
Ten tweede
_______________________________________________
Thuiskomen
Op de verjaardag van Doortje komt veel naar boven. Er verschijnen oude bekenden op de verjaardag. Sarah ontdekt iets dat zich al een lange tijd onder haar neus bevond. Alexis kan geen kant meer op.
Doortje opende de deuren naar het terras. Ze snoof de geur van de zomer naar binnen en stapte naar buiten. Het was weer zo ver. Het was één van die dagen, waar ze altijd tegenop zag. Het was 15 juli, haar verjaardag. Misschien had ze er nog nooit zo tegenop gezien als dit jaar. Ze hield niet van ouder worden. Bovendien had ze het idee dat er dit jaar zo veel spanningen waren tussen haar kinderen, dat ze vreesde voor een escalatie. Ze voelde wat nats. Begon het nu ook nog te regenen? Ze zuchtte.
“Hallo!” klonk er opeens vanuit de hal. “Hallo?” riep iemand anders. Doortje herkende de stemmen meteen. “Lieverd!” riep ze vrolijk. De dochter van Sarah en de zoon van Alexis stapte door de openstaande tuindeuren naar binnen. “Oma!” riep Noortje, haar kleindochter, vrolijk. “Lieverds!” Doortje begon te stralen. Misschien werd het toch niet zo’n drama als ze dacht.
“Lukt het?” vroeg Sarah. “Nee, mam, niet als jij continue op en neer loopt. Waarom ben je zo zenuwachtig?” vroeg Adam. Hij was bezig met de administratie van de Oude Wijngaard, waar hij en zijn moeder nu waren. “Caesar komt,” zei ze. Ze draaide aan de ring om haar vinger. “Caesar?” “Ja, je weet wel…” “Waarom ben je daar zenuwachtig voor? Jullie hebben nu toch een relatie?” mompelde Adam, die niet wist wat hij daarvan moest vinden. “Ach, wat weet jij daar nu van,” katte Sarah onbedoeld.
“Daar is hij!” riep Sarah, toen er een auto het erf opreed. Ze liep naar buiten toe, toen Caesar uitstapte. “Lieverd!” riep hij vrolijk, toen hij haar zag. De zenuwen verdwenen en maakte plaats voor vlinders in Sarahs buik. “Wat leuk dat ik het hier eindelijk mag komen bekijken.” Caesar gaf haar een vluchtige zoen. “Ik zal je rondleiden,” zei ze en ze voelde zich trots. Hij vond het leuk!
“Wat leuk dat jullie vandaag zijn gekomen,” zei Doortje verheugd. “Natuurlijk!” zei Justin, haar kleinzoon, “We kunnen de 74e verjaardag van onze oma toch niet missen?” “Sst, lieverd, nooit een getal noemen. Maar ik ben blij dat jullie er zijn,” ze omhelsde Noortje extra stevig. “Kom, laten we binnen zitten. Lusten jullie iets te drinken?”
“Zo, vertel jullie oma eens, waarom jullie niet gewoon in zomer naar huis komen.” “Het is ons thuis, daar. Het huisje dat we samen huren is perfect voor ons tweetjes. Daarnaast volgens we ook nog Summerschool, waardoor we veel op en neer zouden moeten reizen, als we hier zouden komen.” Zei Noortje. Doortje keek met weemoed in haar ogen naar haar kleinkinderen. “Ik ben trots op jullie,” zei ze met een dromerige glimlach. “Is mama er ook?” vroeg Justin plots. “Ja, boven, volgens mij.” “Dan ga ik even naar haar toe.”
“Zo, en dan is dit de wijnkelder, waar we de komende jaren onze wijn opslaan, zodat we hem wat langer kunnen laten rusten.” Sarah beëindigde de rondleiding. “Maar deze is dus nog niet af?” “Nee, we zijn nog bezig met onderzoek om te kijken of we de kelder kunnen uitbereiden.” “Prachtig! Prachtige wijngaard,” zei Caesar en hij keek wat rond. “Van wie zijn deze spullen? Die boekenkast is nogal raar geplaatst, niet?”
Sarah liep ernaartoe. “Ja, dat vind ik ook. Deze boerderij was van een kluizenaar. Niemand kende hem, naar het schijnt. Hij hield van lezen. Het vreemde is,” zei ze, terwijl ze de boekenkast bestudeerde, “dat er voor de kluizenaar ook een wijngaard zat op deze plek, maar daar is geen spoor van de te vinden.” En toen trok ze onbewust het juiste boek uit de kast en klonk er een onheilspellend gekraak.
“Hoorde ik dat goed?” Alexis had vanaf de balustrade gezien dat Justin en Noortje in de kamer zaten. Snel liep ze naar de wenteltrap, waar Justin toen op haar stond te wachten. “Lieverd! Waarom heb je me niet verteld dat je kwam? Dan had ik gezegd dat je vader vrij moest nemen.” “Dus hij is er niet?” vroeg Justin teleurgesteld. Alexis sloot haar ogen. “Nee,” begon ze het slechte nieuws, “Hij zit een tijdje buiten de stad voor een onderzoek.”
“Een tijdje buiten de stad?” vroeg Justin, “Moet je me iets vertellen? Gaat het wel goed tussen jullie.” “Ja hoor!” zei Alexis, iets te hard. “Hij komt morgen weer thuis, maak je maar geen zorgen.” Maar een gevoel in Alexis onderbuik deed dat wel. Ze kreeg zo weinig hoogte van Jonathan. Dan was hij weer stapelverliefd, dan deed hij afstandelijk. Ze begon steeds meer te twijfelen door de verhalen van Thomas en Nick. Wat moest ze doen. “Mam?” “Nee, er is echt niks,” ze liep langs Justin heen.
“Wauw…” Sarahs mond viel open van verbazing. De boekenkast schoof met een hoop kabaal opzij en er verscheen een kamer erachter. Met de aansteker van Caesar stak ze een hele oude, stoffige kaars in de hoek aan. In de kamer werden nu talloze, gevulde wijnrekken zichtbaar. “Wauw…”
Een nieuwsgierige Caesar kwam haar snel achterna. Hij vond nog een kaars, die hij snel aanstak. “Aan de stof te zien, is hier al héél lang niemand geweest,” zei hij en snel begonnen ze te neuzen in de rekken. “Moet je kijken! Deze wijn is uit 1875. Al deze wijnen zijn eeuwen oud… Dit is… Dit is een fortuin…” Sarahs hart ging razend snel tekeer. Zaten ze hier op een goudmijn?
“Fascinerend. Dat dit al die eeuwen al in de stad verborgen ligt.” Mompelde Caesar. “Wat een oude wijnen. Deze moeten veel waard zijn. Ik herken een aantal labels, nou, die vind je niet zomaar…” “Wat moeten we ermee doen?” vroeg Sarah zich hardop af. “Ik heb een idee… Waarom veilen we ze niet?” “Veilen?” “Ja, deels voor het goede doel, deels voor de Wijngaard zelf. Dat zet de Wijngaard internationaal op de kaart. Zeker met deze exclusieve wijnen!” Caesar werd er enthousiast van, en dat stak Sarah aan.
“Dus ja, nu heb ik me volledig op de kunst toegelegd. Ik heb een gezellige ruimte hierbuiten, waar ik slaap, en that’s it,” sloot Maartje haar verhaal af. Noortje glimlachte, “Maar wil je dan geen man?” vroeg ze aan haar tante. “Nee joh, dat heb ik wel even gezien. Roderick was nou niet bepaald een succes te noemen. En daarnaast kan ik me lekker vrij bezig houden met de bruiloft van Nick en Romeo!” “Oh ja, natuurlijk! Die gaan ook nog trouwen. 21 augustus toch? Ik moet die datum wel vrij houden.”
“Wie hoor ik daar?!” klonk het ineens vanuit de hal, nadat de voordeur dicht was gegaan. Adam kwam de woonkamer in gerend. “Noortje!” riep hij vrolijk. Hij had zijn zusje nu ook al een tijdje niet gezien, en stiekem miste hij haar wel. Heel erg.
“Adam!” vrolijk sprong ze op. Ook zij miste haar broer. Hun relatie was na de problemen van een aantal jaar geleden zo veel beter. Ze hadden veel aan elkaar. Ze viel in zijn open armen en ze gaven elkaar een stevige knuffel. “En nu mag je niet meer gaan!” zei Adam. Ze lachte, “Gekkie.”
Nadat Adam zijn oma had gefeliciteerd en bij zijn zusje op de bank was neergestreken, kwamen Sarah en Caesar binnen. Het geluk straalde van Sarah af. “Mama! Van harte gefeliciteerd,” ze gaf haar drie dikke zoenen. Ook Caesar feliciteerde haar. “Wat leuk dat u erbij bent,” zei Doortje met een vriendelijke glimlach. “U mag je zeggen, mevrouw Sims,” zei Caesar. “Dan mag jij dat ook,” Doortje knipoogde.
“Nou nou,” drong Sarah zich ertussen, “We hebben een cadeautje meegenomen.” “Oh lieverd, dat had je niet moeten doen,” zei Doortje, maar niet bij wijze van grap. Dit benadrukte maar weer eens dat ze jarig was. “Voor mijn verjaardag heb ik liever de waarheid.” Sarah keek haar niet begrijpend aan. “Het maakt niet uit,” zei Doortje vervolgens snel, “Willen jullie taart? Ga zitten.” Ze zette het cadeau weg op tafel en liep naar de keuken om taart te halen.
“Daar zijn ze,” zei Alexis toen ze de voordeur hoorde opengaan. “Wie?” vroeg Doortje. “Je zoons, natuurlijk.” Ze stond op en liep richting de woonkamer. “Waar ga je naar toe?” vroeg haar moeder verbaasd. “Ik heb geen zin om met hen in één kamer te zijn. Het spijt me mama, maar ik doe er niet aan mee.” “Waaraan mee?” Alexis zuchtte, twijfelde, maar liep toch door. “Dat vraag je hen maar,” zei ze.
“Ik ben zo blij dat je weer terug bent,” zei Sarah, terwijl ze met twee wijntjes naar haar dochter liep. Ze ging naast haar op de trap zitten en gaf het glas over. “Dankjewel. Ik ook! Het is altijd zo’n heerlijk weer hier.” Sarah lachte, “Ik heb me laten vertellen dat dat alleen in de zomer zo is.” “Nou, en wij keren niet terug voor de winter komt,” mompelde Noortje teleurgesteld. “Dan had je niet naar een universiteit aan de andere kant van het land moeten gaan, slimmerd.” “Ach, ik heb daar toch zo veel meer dan hier. Vrienden, activiteiten. Hier heb ik niets te zoeken.”
“Nee, daar heb je ook wel gelijk in. Toch had ik gehoopt je vaker te zien. Eén keer per week telefoneren is gewoon lang niet genoeg.” Sarah nam een slok van haar glas. “En volgens mij vertel je nog niet half zoveel van wat hier gebeurt!” verweet Noortje haar plots. “Die Caesar is de burgemeester hoorde ik. Dat heb je me niet verteld!” “Ach, dat doet er toch niet toe,” Sarah keek dromerig voor haar uit. “Hoe vind je hem?” “Ik vind hem top. Hij lijkt me heel aardig en lief voor je. Misschien krijg ik eindelijk een liefhebbende vader.” Noortje slikte. Sarah keek haar medelijdend aan. “Het spijt me dat je die nooit hebt gehad.” “Ach… Bij jou is het altijd thuiskomen, mama.” zei Noortje, starend in de verte.
“Wat is dit?” Doortje was opgestaan en de hal ingelopen. “Alexis vlucht weg voor jullie. Ik eis dat jullie me vertellen wat er aan de hand is!” Thomas keek opzij, naar Nick. Die knikte kort. “Is Jonathan er niet?” vroeg hij eerst. “Nee, die moet werken. Gaat het over hem?” “Luister moeder,” zei Thomas, “Het is misschien niet leuk om te horen, maar hij vormt een gevaar voor deze familie. Alexis weigert dat in te zien. Dat hebben we haar een paar dagen geleden duidelijk gemaakt.” “Door haar aan de kant te zetten?!” vroeg Doortje vol ontzetting. “Ze moet realiseren dat scheiden de enige optie is,” zei Nick. Daarmee was de discussie gesloten. Voor nu. Doortje liep met een onbehaaglijk gevoel terug naar de grote kamer.
“Hier ben je!” Justin verscheen plots in de deuropening van de kamer, waar Alexis zich had verscholen. Snel stond ze op van de fauteuil. “Lieverd, ja. Ik had me eventjes afgezonderd, is dat erg?” ze probeerde een lach op haar gezicht te tonen, maar dat ging maar moeilijk. Justin stak zijn hand uit om haar gerust te stellen, maar stopte plots. “Wordt het niet eens tijd, dat jij me verteld wat er aan de hand is? Ik heb het idee dat papa er niet voor niets niet is.”
Meteen veranderde de sfeer in de kamer. Alexis staarde naar de grond. “Hij moet werken,” zei ze zacht. “Hij weet toch dat ik er ben? Hij is er al de hele dag niet.” “Ja, dat weet hij, maar.. Justin het ligt gecompliceerd.” “Leg het me dan uit.” “Hij is hier niet gewenst!” flapte Alexis er plots uit. Ze hield van schrik haar handen voor haar mond.
“Dus hij is niets veranderd? Slaat hij je nog?” Met grote, geschrokken ogen keek ze naar haar zoon. “Nee, hij heeft me nog nooit geslagen.” “Lieg niet! Sinds de ontvoering is hij anders mama. Dat heb ik heus wel gemerkt. Hij sloeg je, dat hoef je niet te verbergen voor mij. Ik heb het gezien.” Er viel een stilte. Alexis had nooit geweten dat Justin dat wist. “Het is een lieve man, echt waar. Echt, Justin. Je vader is een lieve man.” Justin keek weg, kwaad op zijn ouders, maar vooral op het naïeve gedrag van zijn moeder. “Thomas wil dat je gaat scheiden, misschien is dat wel een goede optie. Je verkiest zo’n man toch niet boven je familie?”
“Dus die wijn kunnen we voor, nou misschien wel voor miljoenen veilen!” zei Caesar enthousiast. Het was later op de avond. Justin was vanuit het niets weer op het feest verschenen. Sarah en Noortje waren nog steeds buiten. Caesar had de vrijheid genomen om Thomas te vertellen over de ontdekking van die ochtend. “Dat klinkt geweldig,” zei Ellen, terwijl ze liefdevol in Thomas’ arm kneep. “Inderdaad. We hebben nog een aantal plannen in de kast liggen, die we wel eens zouden kunnen gaan uitvoeren,” droomde Thomas hardop. “Prachtig!” riep Caesar joviaal.
“Dus hier zit je.” Doortje was weggeglipt op haar eigen feest. Na lang zoeken, het was immers niet het kleinste huis van Monte Vista, vond ze Alexis op de balustrade. “Mam…” Geschrokken draaide Alexis zich om. Ze had waterige ogen. “We moeten praten, Alexis.”
“Een paar weken geleden ving ik iets op tussen jou en Jonathan. Spanning, dreiging. Hij zei dat hij iets over je wist… Op de avond van de housewarming kreeg ik een bericht. Één van mijn dochters is een moordenaar. Dat ben jij, niet waar, Alexis?” Alexis kreeg bijna geen adem meer. Mensen wisten meer over haar dan ze dacht. Justin wist van de mishandeling, haar moeder wist het diepste geheim. “Jonathan… hij… hij wil me kapot maken…” stamelde ze.
Langzaam rolde de tranen over haar wangen. Ze stapte weg van haar moeder en liep naar de rand. Ze vertelde haar moeder het voorval van vijf jaar geleden. De moord op de man die haar gezin bedreigde. Jonathan was de enige die wist wat er echt was gebeurt. Een verdachte was opgepakt en later veroordeeld. Ze vertelde alles over zijn stemmingswisselingen en de mishandelingen. Maar ook over hoe hij veranderd was in de lieve man, waarop ze nu weer verliefd was.
“Dit is niet goed, Alexis,” zei Doortje zacht. “We moeten iets doen.” “Thomas heeft gelijk. Ik moet van hem af. Ik moet een scheiding aanvragen.” “Nee! Dat moet je niet doen.” Doortje stapte op haar dochter af en pakte haar vast. “Niet voordat we weten wat hij van plan is. In Setra zit een advocaat te springen zijn cliënt vrij te krijgen. Als jij een scheiding aanvraagt, kan ons dat heel erg veel kosten, Alexis. En dan bedoel ik niet alleen geld, maar misschien wel jouw leven.”
In een hotel, ver buiten de stad, vouwde een man netjes zijn kleren op. Meneer en mevrouw De Boer hadden een hotelkamer op de derde verdieping gehuurd. Voor één nacht, want ze waren op doorreis. Meneer de Boer zou zelfs vannacht weer vertrekken. Langzaam ging hij op bed zitten, wachtend op de vrouw in de badkamer. Zij kwam snel genoeg. In de kamer bleef Anouk staan en ze gooide haar haren los. “Je bent prachtig,” zei Jonathan, “Werkelijk perfect.”
Laatst gewijzigd door Adoror op di 30 apr 2013, 20:20, 1 keer totaal gewijzigd.
Ik mag Jonathan niet Maar ik zal vast niet de enige zijn
En jij weet de spanning echt geweldig op te bouwen, zeg! Ik zit dan echt in het verhaal, en dan komt er opeens een twist aan het eind! Geweldig!!!
En het balkon waar Doortje en Alexis op het laatst op staan? Is dat het 'gevreesde' balkon waarvan 2 mensen worden afgeduwd op 20 augustus (als ik me niet vergis)?
Ik probeer er kleinere updates van te maken, maar dat wil niet echt lukken. Ik wil het graag spannend houden en met updates van 10 foto's lukt dat toch minder goed, denk ik..
Maar hartstikke leuk al jullie reacties te lezen. Laten we met z'n allen hopen dat Jonathan krijgt wat hij verdiend. En of dat het balkon is? Tja, vergelijk de vloertegels zou ik zeggen. Het is nu 15 juli. De volgende update gaat over een periode van een dag of vijf. We nemen weer eens een kijkje bij Romeo en Nick. Zou Felix nog op de loer liggen?
Volgens mij heb ik eerder gezegd dat kleinere updates fijn zijn, maar dat vind ik niet meer! Het is gewoon lekker om even in zo'n lang verhaal te zitten! Dus pas de grootte van de updates maar niet aan...
En ik zie inderdaad hetzelfde balkon is, en dat het gebeurd op 1 dag voor de bruiloft van Nick en Romeo!
En ik denk wel dat Felix op de loer ligt!
Jeetje, ik zat er weer eens lekker in! Echt helemaal geweldig!
Jouw schrijfstijl is zo mooi, spannend en goed! Ik weet niet hoe je het voor elkaar krijgt! <33
Een nieuwe update laat nog even op zich wachten, dus hier een kleine teaser
"Meneer! Meneer! Blijf staan! U kunt niet zomaar naar binnen lopen!." secretaresse Becky stond snel op van haar bureau, terwijl de vastberaden man de deuren opende van Nicks kantoor. "We moeten praten." zei hij met een zware stem. "U kunt bij mij een afspraak maken," probeerde Becky nog.
Ik kan in ieder geval niet wachten! 
Geweldig!!! 
ook erg spannend 
