Ik wou nog even zeggen dat ik het zo goed bedacht vond dat ze zelf niet eens zag dat ze anders was. Dat zou natuurlijk ook een logische reactie zijn, zij kan niet weten dat het raar is als je groen bent, en dan is het logisch dat het niet op valt. Echt goed over nagedacht.

Bedankt voor de reacties

En hier is de beloofde mini-update, kort maar krachtig.



Die dinsdag was mijn eerste schooldag, vandaag zouden we samen met de schoolbus gaan omdat mijn fiets morgen pas geleverd zou worden. In de bus gaf Lilly mij nog wat raad. 'Wees niet bang, en ben gewoon jezelf' zegt Lilly zachtjes tegen me. 'Ik hoop dat de kinderen mij aardig vinden' fluister ik terug. Lilly keek bedenkelijk. 'Ik hoop maar dat dit goed gaat' denkt Lilly.



Ik werd voorgesteld door juffrouw Lila aan de klas. Ik vertelde wie ik was, en wat mijn hobby's waren. Alle kinderen bekeken mij van top tot teen. Sommige ogen werden supergroot. Ik voelde me heel erg ongemakkelijk. 'Zoek maar een plekje uit, Harper' zegt juffrouw Lila. Ik keek rond en ik ging langs een meisje zitten met felrood haar, ze leek me wel aardig. Ik pakte de stoel en ging zitten. Alle ogen waren nogsteeds op mij gericht terwijl het doodstil was. Het meisje met het felrode haar schoof met haar stoel naar de andere kant van de tafel. Ik voelde me vreselijk.



In de pauze zat ik altijd alleen op een bankje. Ik mocht nooit meespelen, maar soms kwam Lilly me wel eens opzoeken. Ik voelde me heel eenzaam in die tijd. Vooral ook omdat het meisje met de rode haren, Janneke samen met vriendinnen mij pesten, netzoals de jongens. Ik werd uitgescholden voor aliën en zombie, of mijn fiets werd omgeduwd. Maar ik zei er niks van. Ik ging altijd dagdromen, over hoe het zou zijn als je zo'n persoon was die in films speelde, zingden en dansten. Een beroemdheid, dat wilde ik later worden. Maar ik ben anders, kan dat dan wel?


----
Hoop op nog meer volgers!

Zo ik ben weer bij gelezen!

Erg leuke update's ik vind het wel erg zielig voor Harper dat ze gepest word...

ik weet er namelijk alles van

Uperdeflup

Die komende weken werd het alsmaar erger, ik vertelde het tegen mijn ouders, die meteen naar school stapte. De teamleider vertelde mijn ouders dit: 'Dat hadden jullie kunnen zien aankomen.' Mijn moeder was heel erg boos geworden op de teamleider, maar ik moest op de school blijven omdat ze anders een tekort aan leerlingen hadden. Ik voelde me erg alleen, en daarbij sloot Lilly zich ook van mij af.




Het kwartje was ondertussen bij mij gevallen, ik was groen, de normale mensen waren gewoon huidskleurig. Ik voelde me erg onzeker over mijn uiterlijk. Ik zat nooit meer aan mama's tekentafel om kleren te tekenen, want ik was bang dat ze me nog anders zouden maken. Ik zat weer te dagdromen over beroemdheden totdat ik mijn naam horen. 'Hey Lilly' zeg ik. 'Hey' zegt ze bot. 'Ik wil even zeggen dat ik niet langer naar je toe kan komen in de pauze, Dat is slecht voor mijn reputatie hiero, snap je?' Ik stond perplex, mijn eigen zus wou gewoon niks met mij te maken hebben, op school dan. Ik kon geen woord uitbrengen. Lilly draaide zich om en liep terug naar haar vriendinnen. Ik voelde me slecht, verdrietig en bang tegelijk. Ik kon het niet meer aan. De leerkracht die over het schoolplein liep draaide zich om en ik rende snel het schoolplein af, weg van al die ellende.



Lieve mama en papa,

Ik moet er even tussenuit, gewoon weg van alles.
Maak je geen zorgen, ik kom wel weer terug een keer.
Ik hoop dat jullie nu ook even kunnen uitrusten.

Liefs,
Harper

PS: Ik heb alle koekjes meegenomen.

-------
Straks volgt er nog een klein stukje, om het spannend te houden

Ik heb alles gelezen, en het is een keileuk dagboek!!!!

LEUK? Ik vind het zielig.

Leuk dagboek, maar zielige update..

Ik rende heel hard van huis weg want mijn moeder kon elk moment thuiskomen, door de bossen door het zand totdat ik zeker wist dat ik op een plek was waar ze mij niet konden vinden. Natuurlijk was ik niet verdwaald, ondertussen kende ik Sunset Valley als mijn broekzak.



Ik liep op m'n gemak naar het meer daar in de buurt, ik wist dat het er was, maar ik was er nog nooit geweest. 'Wauw' dacht ik meteen. Het was het mooiste plekje van Sunset Valley, beslist. Ik pakte mijn opvouwbare hengel uit mijn rugzak en viste wat in het water. Na 2 minuten had ik al beet, een flinke zalm had ik aan mijn roze hengel hangen. Ik behandelde de vis eerst goed zodat alle bacteriën en alle andere dingen eraf waren. Daarna at ik hem in een keer op. Het begon te schermen, ik besloot door te lopen.




Na ongeveer anderhalf uur lopen kwam ik in een ander dorpje aan. Ik liep langs een karoakeclub. Ik stapte meteen naar binnen, ik had altijd al eens willen zingen. Er waren nog geen mensen, behalve de barman. 'Hallo kindje, kom toch binnen' begroette hij terwijl hij me niet recht aankeek. 'Hallo meneer' 'Wat doet zo'n kind als jou nog zo laat op straat?' vroeg hij. 'Ik wou eventjes gewoon weg' zeg ik. 'Oh, en wat brengt jou in een karaokeclub?' vroeg de man. 'Ik heb altijd al willen zingen, en hier is het lekker warm' zeg ik weer. 'Voorruit, en dan mag je hier ook een nachtje slapen, als je dat wil' zeg de man. 'Jazeker, hartelijk bedankt! Ik ben Harper, hoe heet u meneer?' 'Ik ben Peter, zullen we even oefenen, jongedame of jonkheer?' lacht hij. 'Kunt u niet zien dat ik een meisje ben?' vraag ik verbaasd. 'Ik ben blind, ik kan je niet zien, sorry' zegt Peter. Ik schrok. 'Sorry, dat wist ik niet meneer' 'Maakt niet uit, je kunt het niet weten, kom dan maar mee jongedame' lacht hij dan toch weer. Vandaar dat hij me ook niet als een andere behandelde.



Na een paar keer geoefend te hebben begonnen de gasten binnen te stromen. Om een uur of een negen kondigde Peter mij aan. 'En hier is een speciale jonge, superster: Harper!' Ik liep voorzichtig het podium op. Je zag een paar mensen eerst raar opkijken, en daarna hoorde ik wat geroezemoes in het publiek over schmink. Ik lachte, iedereen dacht natuurlijk dat ik was geschminkt! Ik begon te zingen, het liedje 'Concrete Angel' van Martina McBride. Alle zorgen vielen van mijn schouders af en het publiek werd helemaal stil. Het gevoel wat ik kreeg was onbeschrijfelijk.

Ik heb net je dagboek doorgelezen, en vind het erg boeiend. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met Harper.
Het liedje wat je Harper liet zingen ken ik. Het is mooi, maar tegelijk heel erg sad.

Leuke up! Ik heb al een tijdje niet meer gereageerd (shame!) maar ik had het allemaal wel gelezen. Vaak ben ik meer een stille lezer.
Ik zou alleen wel de plumbobs uitzetten als je screens gaat maken.

Bedankt voor het leuke commentaar, en ik zag pas toen ik de screens onder op de laptop had staan dat ik plumbobs nog aan had staan. Maar evengoed bedankt voor de tip!

Poehh, ik heb iets verkeerds gedaan en nu is Harper verwijderd, gelukkig heb ik nog een backup gemaakt van de familie!

Ze gaat karaoke zingen

Upupupup!



We moesten achttien uur lang rijden, zodat we niet langs de simsdouane hoefden. Pablo was de beste vriend die je maar kon wensen, Peter had gelijk. Ik had meteen een super band met hem. Hij was na een uur al als een vader voor me.

Ik zou tijdelijk naar een speciale kostschool gaan in Champs Les Sims. 'Darling, nadat je in Champs bent geweest moet je toch echt wel weer terug naar huis' zegt Pablo. 'Ik weet niet af ik dat dan al kan' zeg ik betreurd. 'Je bent een sterke en prachtige meid, je kunt altijd terecht bij mij in Bridgeport, dan bel je me en dan koop ik wel een e-ticket voor je, lieverd.' 'Je bent geweldig, Bridgeport is de stad van muziek, films en beroemdheden!' riep ik. 'Ofcourse, darling, als je er naar toe komt kan ik je scouten voor je zangtalent' verteld hij. Ik praatte met hem over vanalles en nog wat. Over zijn overleden zusje, over hoe het zou zijn als ik beroemd was maar ook hoe het is om anders te zijn. Hij begreep alles heel goed.

Die volgende avond vertrok ik met het kleine vliegtuigje naar Champs Les Sims, ik sliep de hele reis aan een stuk door. Even tot rust komen.



Het was prachtig in Champs Les Sims, ik werd hartelijk ontvangen en mocht gelijk warm douchen, ik kreeg een schooluniform, haarlint en alle andere nodige dingen. Het was vakantie in Champs Les Sims daarom waren er maar heel weinig kinderen. Er was een meisje van mijn leeftijd genaamd Kayleigh. Ze had zelf een zusje wat ook aan een huidziekte leed en daarom behandelde zij mij ook gewoon.



In mijn gloednieuwe schooluniform voelde ik me heel erg goed. Over drie weken zou ik terug gaan naar Sunset Valley, ik weet niet of ik het daar nu wel zou kunnen volhouden. Ik was ondertussen al bijna een jaar weg.



Miss Hannah was de directrice van de kostschool, ze was heel lief en rook naar zwitsal. Ze wist het verhaal omdat Pablo dat aan haar gemaild had. Ze beloofde me te beschermen zolang het kon. Maar daarna moest ik natuurlijk weer verder met mijn dagelijkse klusjes. De bedden opmaken, maar zo erg was dat niet met Miss Hannah samen.



Kayleigh en ik dolde de hele dag. We fietsten het dorpje in of we gingen de nectarboer lastigvallen. We speelde tikkertje, verstoppertje en alles wat je maar kon bedenken. 'S avonds zaten we aan het kampvuur. Ik heb geweldige tijden met haar beleefd.

Leuk!
Ik moest weer even inkomen in het verhaal, maar leuke screens!