Update
Sorry dat het zo lang duurde
Pfft met m'n ouders praten, wat los ik daarmee op? Mijn ouders willen niet praten, ze willen alleen maar naar zichzelf luisteren. Dus het maakt niet uit wat er gezegd wordt, ze zullen mijn toch nooit begrijpen of accepteren. Ik doe het nooit goed voor ze, dus waarom zou ik iets proberen uit te leggen. Het is nu 6 uur s'ochtends en ik heb bijna de hele nacht niet geslapen. Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik niet onder dat gesprek uit kan komen, Serena zei dat ze er wel bij zou blijven om me te steunen ofzo. Maar als ik zorg dat ik weg ben vóór ze met mij mee kan gaan, hoef ik helemaal niet te praten. Ik moet snel beslissen de wekker gaat om half 7, dus ik moet nu beslissen. Als ik weg ga scheelt het een hoop gezeur, dat is zeker. Maar waar moet ik heen? Ik heb m'n tas vol met kleding enzo, dus ik kan eventueel een tijdje vooruit. Dan maar gewoon rondlopen en vanzelf zien waar ik uit kom. Ik pak m'n tas en sluip het huis uit.
Het is buiten kouder dan ik had verwacht, dus ik trek m'n jas aan. Ik kijk om me heen er staan hier allemaal dure huizen die waarschijnlijk worden beveiligd met videocamera's dus ik moet goed opletten dat ik niet herkend kan worden. Ik ben net ongeveer een kwartier aan het lopen als Serena mij belt. Opnemen of negeren? Als ik opneem weet ik vrij wel zeker dat ze wil dat ik terug kom. Maar als ik niet opneem, zal ze me dan missen? Of zou ze denken; Zoek het ook maar uit, ik vond je nooit echt aardig ofzo. Ik besluit maar gewoon te negeren. Dan moet ik terug komen en praten. Ik zet mijn telefoon uit zodat ik zeker weet dat ik niet zou reageren. Ik heb gewoon geen zin in gedoe, en ik weet zeker als ik vertel wat er is komt er een hoop gedoe. Ik zie een parkje en loop er naar toe. Eerst loop ik gewoon rustig rond maar dan kan ik niet langer rustig lopen, ik begin te rennen en ik begin te denken dat ik nu letterlijk aan het weg rennen ben voor mijn problemen. Waarom doe ik dit? Ik wil toch hulp? Of zeg ik dat alleen maar om andere mensen een plezier te doen? Ruim een uur later stop ik en ik voel me gek genoeg opgelucht. Ik ga zitten op een bankje en dan zie ik Serena fietsen. NEE NEE NEE! Wat moet ik doen!? Hoe kan dit nou gebeuren? Wat doet ze hier? Ik ga onder het bankje zitten en probeer niet naar Serena te kijken. Te laat ze ziet me al.
"Danny ik heb me helemaal gek gezocht, waarom ben je weg gegaan?"
"Waar heb je het over? Ik werd wakker en je was weg.." Ik probeer me er maar een beetje uit te praten.
"Kom op Danny je weet dat dat niet waar is. Kom dan gaan we weer naar mijn huis."
"Nee, ik blijf hier."
"En wat wil je nou hier bereiken?"
"Weet ik veel, ik wil gewoon niet meer naar huis toe." Ze begint aan mijn arm te trekken.
"Danny kom nou gewoon, doe niet zo moeilijk." Ik zie twee mensen lopen, ze lopen hand in hand en hun blik is bezorgd. Ze komen me vaag bekend voor maar ik zie ze niet goed genoeg om te zien wie het zijn.
"Blijf van me af!" Mijn armen zitten nog onder de krassen en het doet pijn.
"DANNY VERDOMME WAT DENK JE WEL WAT JE NIET?! ZOMAAR WEG BLIJVEN? JIJ ZIT ECHT FLINK IN DE PROBLEMEN JONGEMAN! JIJ GAAT NU MET ONS MEE!" Daarom herkende ik ze dus. Het zijn mam en pap.
"NEE IK GA NIET MEE!"
"Kom op Danny blijf nou rustig." Serena lijkt op dit moment de enige volwassene hier.
"WEES TOCH EENS EEN MAN EN LOOP NIET STEEDS WEG VOOR JE "PROBLEMEN" DAT SLAAT ECHT HELEMAAL NERGENS OP! JE HEB HELEMAAL GEEN PROBLEMEN!"
"HEB IK WEL! JULLIE TWEE DUS! JULLIE KUNNEN HET GEWOON NIET ACCEPETEREN! JULLIE LUISTEREN TOCH NOOIT!"
"WAT ZOUDEN WE NIET ACCEPTEREN DAN?"
"IK BEN HOMO! MAAR JULLIE WILLEN MAAR NIET NAAR MIJ LUISTEREN." En dan kijken ze me aan alsof ze zojuist water zien branden.
Einde update enzo..