Dit dagboek gaat over een 18-jarig meisje dat haar ouders is verloren tijdens de tweede wereldoorlog, het was een vreselijke tijd, ze moest bij haar oma schuilen en zij was ook Joods, ze hebben ongelooflijk lang geschuild, nu is het tijd om het achter haar te laten, natuurlijk, ze weet niet of haar ouders nog leven. Maar hopelijk gebeurt er ooit een wonder.
In 1940 was ons bestaan geen probleem, mijn vader had genoeg gewerkt voor onze familie om ons te voorzien in onze behoeften, we kregen iedere dag heerlijk eten, kleding was geen probleem. En we geloofden in onze god. Tot er op één dag een luide knal in de buurt van St. Claire gebeurde. We wisten dat de Duitsers in een oorlog zaten, landen zoals Polen werden binnen 3 dagen in handen genomen. En nu kwam Nederland aan de beurt, het was een vreselijke periode. Ik had me geen zorgen hoeven maken, maar mijn vader & moeder wel, zij waren net als ik Joods. Toen Nederland in hun macht was gingen ze één voor één de steden en dorpen in Nederland af om de joden terplekke af te voeren. Waarnaar wisten we niet, tot er opeens heel luid op de deur werd geklopt. “Öffnet den Tür!” zei de Duitse officier, mijn vader en moeder keken elkaar aan, ik was te jong om iets te snappen. Mijn moeder pakte me op, deed de deur van de kast open en zette mij erin. “Als je niks meer hoort, en je denkt dat het veilig is, bel oma dan!” zei ze heel bezorgd, ze pakte haar ketting en gaf ‘m aan mij.
Nu, 10 jaar later in het jaar 1950, woon ik in het huis waar mijn ouders werden meegenomen, wat hadden ze nu verkeerd gedaan? Tot mijn veertiende jaar was er oorlog. Je kan nog steeds de sporen zien van dat vreselijke moment, er staat een monument op de plaats waar de bom was gegooid, het was in een vliegtuig. We wisten niet wat het was tot we er één zelf zagen. Maar dit keer was het niet tegen ons, maar voor ons. De Amerikanen en Engelsen gooiden pakketten uit hun vliegtuigen met eten, schoenen en meer. Toen we op de radio hoorden dat de gezagsleider van Duitsland zichzelf om het leven had gebracht, begon iedereen te huilen. Het was voorbij, de Engelsen en de Amerikanen hadden ons bevrijd. Het was een opluchting voor de meesten, behalve voor mij. Ik was mijn ouders kwijt voor zo ver ik wist, althans, ze kunnen nog steeds leven. Al geloof ik er niet in.
Nu ben ik 18, een jonge vrouw. Maar mijn oma kan niet voor me blijven zorgen. Ik ben terug gaan wonen in het ouderlijk huis, ik ben zeer getraumatiseerd net als de meesten in Nederland, elk geluid dat op het geluid van het nieuw geïnstalleerde luchtalarm lijkt is vreselijk voor mij. Nu dat ik weer terug bij af ben begin ik met het leven van mijn leven, hopen dat ik ooit nog het verhaal van mijn ouders zal vinden voordat het zelf tijd is om heen te gaan.
Wauw, het ziet er erg leuk uit! Ik ben heel benieuwd!
Misschien zouden we nog beter in de stemming komen als je de screens een klein beetje bewerkt, iets ouder laat lijken. Maar dat hoeft natuurlijk niet, want je schrijfstijl is ook goed.
Sisel werd wakker, het was al vijf uur, “Jeetje, ik moet in slaap zijn gevallen”, geeuwde ze. Het is rustig in St. Claire, niemand durft meer naar buiten. En als er kinderen buiten willen spelen moeten ze na één uur alweer naar binnen, het leven is pittig veranderd na de oorlog. Je merkt er nog altijd wel iets van, NSB’ers werden kaalgeschoren na de oorlog. En zelfs mensen uit St. Claire waren NSB’ers. Ik snap vooral niet waarom zij hen zou helpen, ik bedoel maar, je laat andere mensen toch iets overkomen. Wat weet ik niet, maar ik weet dat het niet goed was. Er kwamen steeds geruchten naar buiten dat de Joodse mensen in getto’s werden gezet en naar bepaalde kampen werden gebracht. Maar Duitsland en Nederland hebben nog niets naar buiten gebracht.
En daar zat ik dan, weer een uur verder, alleen maar denken aan de Joodse mensen zoals ik. Ik durf niet meer te bidden of iets anders te doen qua geloof. Dadelijk gebeurt er weer wat. En dan ben ik ook niet meer veilig. Iedere dag heeft Sisel het gevoel alsof ze weer komen, “Öffnet den Tür!”, een zinnetje dat ze echt niet meer zal vergeten. Een zin die haar hele leven overhoop gooide. Vaakt droomt ze van dat ene moment, waar haar moeder tranen in haar ogen kreeg voordat ze vertrok. Mam had me altijd een zinnetje geleerd uit het Frans, je t’aime. En voordat ze vertrok riep ze keihard je t’aime. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar nu ik er aan denk schieten me toch tranen in de ogen. Hadden die soldaten dan geen medelijden? Het waren tenslotte toch Duitse burgers heb ik meegekregen.
Iedere dag gaat hetzelfde, eten, lezen en de was doen. Dag in dag uit, ik durf haast niet naar buiten. Maar ik kan hier niet de hele dag maar zitten. Het is saai en ik mis mijn oude vrienden uit de buurt. Maar ik ben echter wel bang dat dalijk iemand roept dat ik een Joodse ben. Er zijn wel mensen die juist met Joodse mensen omgaan, ze willen de muur die de oorlog heeft gezet afbreken. Ik vraag me toch af of de mensen die hier woonden er nog zijn. Er zaten een paar Joodse mensen tussen, en toch ben ik nu érg bang dat zij dalijk ook mee zijn gevoerd door de Duitse mensen. Er is maar een manier om erachter te komen, ik moet toch ooit de stad in.
