Hoofdstuk 9
De kamer was stil op het regelmatige gepiep na. Elke dag zat ik hier uren, hopend dat hij wakker zou worden, maar nog altijd was er niks veranderd. Stel dat hij nooit meer wakker zou worden? Moedeloos zakte ik in elkaar. Warme tranen liepen over mijn gezicht en druppelden op mijn jurk. Ik wilde hem niet verliezen. Ik kon niet zonder hem.
Ik kan het niet meer aan, en wil opstaan, maar dan hoor ik een krassig gefluister. Joey heeft zijn ogen een klein beetje geopend, en bij het zien van zijn bewustzijn gaat mijn hart tekeer. 'Joey?' fluister ik, en opnieuw stromen er tranen over mijn wangen, al is het deze keer van blijschap. 'Joey!' fluister ik, en ik loop snel naar hem toe.
'Joey, het komt allemaal goed!' zeg ik opgelucht tegen hem. Opnieuw heeft hij zijn ogen gesloten, maar ik zie dat hij nog bij bewustzijn is. Ik was zo blij dat ik moest glimlachen. Hij zou nog heel lang bij ons blijven, en we zouden samen van onze kinderen genieten, en ooit van onze kleinkinderen. We zouden onze huwelijksreis hebben, teruggaan naar Appaloosa Plains. Opeens kreeg ik allemaal mooie visioenen.
Zachtjes druk ik een kus op zijn bleke voorhoofd. 'We blijven voor altijd samen' mompel ik tegen hem, en liefdevol kijk ik hem aan. Dan stopt het regelmatige gepiep van het apparaat naast Joey's bed, en wordt het een langerekte piep. Verbaasd kijk ik naar Joey, en ik schud hem zachtjes door elkaar, maar hij geeft geen enkel teken van leven meer.
--------------------------------------------------
Sorry voor deze slechte en korte update, maar het kan even niet anders x3
En hierna komt nog 1 hoofdstuk van Lullaby, en dan gaan we verder met G7~!
Omdat dat moest, dat hoorde bij mijn verhaallijn, die ik al had bedacht voor G6 begon, en omdat dat maybe nog nodig is voor de volgende generatie etc. :3
Simsfreak schreef:Omdat dat moest, dat hoorde bij mijn verhaallijn, die ik al had bedacht voor G6 begon, en omdat dat maybe nog nodig is voor de volgende generatie etc. :3
Nee Elisa, stiekem wou je gewoon gemeen wezen
Awhh, dat is wel heel gemeen trouwens ;o Maar nu ben ik wel weer nieuwsgierig naar het andere hoofdstuk
Hoofdstuk 10 (door Seth)
'Maar Seth, dadelijk wordt mama nooit meer blij!' Ik wist niet wat ik tegen Chloe moest zeggen. Kinderen konden alles altijd zo luchtig houden. Onze moeder, Lullbay, had nu al jaren lang een depressie, en een kind, zoals Chloe ook deed, zou het alleen maar verdrietig zijn noemen. Aan de ene kant begreep ik dat onze moeder pijn leed, maar ze kon ons toch niet in de steek laten?
Jarenlang deed ze niks anders dan op bed liggen treuren. Natuurlijk had ze een groot verlies geleden, maar ze was wel erg onverantwoordelijk bezig. Ook ik en Chloe hadden het er moeilijk mee, al had Chloe haar vader nooit gekend. Ze liet ons in de steek, en omdat ik de oudste was moest ik alle taken op me nemen. Niet alleen het huishouden, maar ook de verzorging van mijn zusje, terwijl ik zelf geen plaats overhield om mijn eigen verdriet te verwerken.
'Chloe.. Ooit wordt mama wel weer blij.. Ooit.' Ja, ooit zou ze weer blij worden, maar ik had niet het gevoel dat ze nog blij zou worden terwijl ze hier op de aardbol rondliep. Ze zou pas blij zijn, gelukkig zijn, als ze weer herenigd was met onze vader. Het deed me pijn om te weten dat wij haar niet gelukkig konden maken, maar ik wist dat ze van ons hield, althans, dat hoopte ik. Ooit zou ze weer gelukkig zijn.
--------------------------------------------------------------------
Zoals ik al zei, niet echt een hoofdstuk die interessant is, maar meer om te laten zien wat er daarna gebeurd.. En maybe heb ik het ook nodig voor de volgende generatie
