Wow! Dank jullie allemaal! En wat een hoop reacties!
En van de spelfoutjes kan kloppen! Ik schrijf voornamelijk s' nachts omdat ik dan wakker ben. (vampiertje.
) maar dan ben ik altijd nog een beetje slaperig. Excuses hiervoor!
------------------------------------
Hoofdstuk 1.
- Confrontatie.
Er waren een paar weken verstreken. Het voelde geweldig om samen dingen te doen, net zoals vroeger. We waren voornamelijk buiten te vinden. Hiervóór hield ik er niet van om overdag mijn huis te verlaten, maar omdat hij bij mij was, voelde de wereld niet meer vreemd. Hij gaf mij een nostalgisch gevoel. Alsof alles weer bij het oude was. Toch waren er vragen onbeantwoord gebleven en ik zat hier wel mee. Ik heb al een paar keer op het punt gestaan hem hiermee te confronteren, maar juist omdat de sfeer zo heerlijk was, wou ik deze stap nog niet nemen. Vandaag moest hij er toch echt aan geloven.
We zaten buiten naast het huis, aan het meer. Hij genoot blijkbaar erg van het water en de omgeving, wat ik hem niet kwalijk kon nemen. Al die tijd in dat afschuwelijke lab.. en wie weet wat ze wel niet allemaal met hem gedaan hadden. Ik twijfelde nog even toen ik naar hem keek. Wou ik hem storen met vragen die misschien dingen bij hem op zou halen, wat hij liever zou vergeten? Ik balde mijn hand tot een vuist en greep alle moed bij elkaar. "Kallu.." zei ik bedenkelijk, terwijl ik nu ook mijn blik richtte op het schone water. Ik hoorde hem zachtjes zuchten, maar niet op een vervelende manier.
Kallu verbrak zijn blik naar de natuur om naar mij te kijken. "Het moest er eens van komen.." fluisterde hij naar het niets. Hij wist al wat er was maar het leek niet alsof hij het vervelend vond. Hoogstwaarschijnlijk had hij het al verwacht. "Ja, Haryn?" vroeg hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Kallu kon mij zó goed. Hij wou me niet ongemakkelijk laten voelen. Ik wist niet zo goed waar ik moest beginnen. Hij was zo lief voor mij en hij probeerde mij altijd zo veel mogelijk te helpen. Ergens voelde ik me schuldig dat ik hem nu toch ging confronteren met zijn tijd in het lab.
"Nou.. Je vertelde mij dat je uit het wetenschapslab werd vrijgelaten.." Ik pauzeerde even voordat ik verder ging; "en dat je heel veel van ons zag.. sterven." Hij knikte en leek er totaal geen moeite mee te hebben, maar ik wist heus wel dat het hem vanbinnen open deed breken. Ik besloot maar gelijk over te stappen naar wat ik wou weten. "Leeft mijn vader nog?" Ik zag aan hem dat hij twijfelde of hij de waarheid zou vertellen of niet.
"Nou?" Ik werd ongeduldig en dit was niet eerlijk van mij. Hij had het al zo moeilijk, maar als er een kans bestond dat mijn vader nog in leven was, moest ik dit weten. Er viel een pijnlijke stilte. Dit zei eigenlijk al genoeg. Toch schudde hij zijn hoofd heel subtiel. Ik realiseerde me dat mijn hoop verstreken was, maar vreemd genoeg had ik hier vrede mee. Misschien kwam het omdat ik hem niet meer wou bombarderen met vragen over zijn verblijf in het lab, maar ook zeker omdat ik zoiezo al niet verwacht had dat er nog iemand was. Dus, Kallu alléén al was een magisch geschenk voor mij.
"Oké.. en ik vraag me af. Waarom zag je eruit als een mens en hoe?" vroeg ik gelijk nadat hij met gebaren nee had gezegd. Hij was aardig verbaast dat ik niet verdrietig was of ook maar een beetje leek alsof ik er moeite mee had. Hij besloot er niet op in te gaan en beantwoordde gewoon mijn vraag. "Ah.. Dat zit zo. Enkele dagen voordat ik vrij werd gelaten, hadden ze een middel ontwikkelt. Een drankje dat ik kon drinken op eigen keuze en mij zou transformeren naar een mens. Als ik op welk tijdstip dan ook, diep van binnen, terug wou naar mezelf; dan zou dit gebeuren en was ik weer gewoon. Het drankje was dan uitgewerkt. Ik wist niet hoe de wereld was buiten het lab, maar toen ik buiten kwam.. zag ik alleen maar mensen. Ik besloot het drankje te drinken om niet teveel buiten de toon te vallen. Ik heb dagen gezocht naar iemand van onze soort, maar tevergeefs. Weken gingen voorbij en ik begon mijn hoop al op te geven. Totdat ik jou zag, Haryn. Het was donker en ik wist het niet zeker. Daarom leek het alsof ik jou niet kende. Ik moest mij verborgen houden tot we normaal konden praten en ik weer mezelf kon zijn." Hij nam diep adem, "Ik hoop dat je het begrijpt." Ik voelde mij opgelucht. Ik had mijn antwoorden en de onzekerheden die nog in mijn hoofd ronddwaalden waren verdwenen. Ik stond op en gaf hem een knuffel. "Dank je." zei ik, vanuit het diepst van mijn hart. "Maar nu, is het mijn beurt!" zei hij. Hij viel gelijk met de deur in huis en ik vond dit prima.
"Heb jij al nagedacht over wat je met de toekomst wilt?" was zijn vraag.
--------------------------------------
Sorry voor de ietwat saaie update, maar het moest wel. Anders waren er teveel gaten in het verhaal.
Laatst gewijzigd door ChanCake op zo 19 feb 2012, 21:28, 1 keer totaal gewijzigd.
en die foto met dat veulentje vind ik echt heel erg mooi. 
!
Dank je voor de correctie! 
