'Brandon, waar zit je?' 'Ik ben hier!' Riep Brandon vanaf boven. Ik liep de trap op. 'Ik ga naar stad toe, ben de hele middag weg.' 'Is goed.' Zei Brandon met een grote lach. 'Veel plezier.' 'De kinderen komen om vier uur thuis hé.' 'Is goed, ik laat ze wel binnen.'
Na twee uur door de stad gewandeld te hebben kwam ik alweer terug, het was veel te druk en ik kon zowiezo niet vinden wat ik zocht. 'Ik ben thuis.' Riep ik toen ik mijn tas op de tafel neerlegde. Geen reactie. 'Dat is raar.' Dacht ik.
Ik riep nog een keer, weer geen antwoord. Opeens hoorde ik gebonk en een stem, dat klonk als een vrouw. Ik luisterde nog een keer en hoorde het weer. 'Dit ga je toch niet menen.' Dacht ik. Ik hoorde het vast verkeerd, maar veel vertrouwen had ik er niet in.
Ik stormde snel de trap op en gooide de deur van de slaapkamer open. Daar vond ik Brandon, boven op een blondine, een naakte blondine. 'Brandon, wat heeft dit te betekenen!' Brandon en het meisje schrokken zich kapot. 'Nancy, uhh, schatje. Ik kan het uitleggen.' Het meisje begon haar kleren snel aan te doen.
Het meisje rende snel de trap af ons huis uit, aan haar gezicht kon ik de schrik zien. Goed ook, hoe kon ze zo mijn man inpikken!
Toen ze weg was kwam de woede pas, ik voelde me verraden. 'Brandon, waarom? Hoezo doe je me dit aan!' Brandon zei niks. 'Ik ga gewoon naar stad, kom eerder thuis en vind jou op een jong blondje!' 'Sorry.' Fluisterde Brandon zacht. 'Was dit waar je altijd naar toe ging? Is zij de sportschool en het extra werk?' Brandon knikte. 'Echt waar Brandon. Je hebt je kinderen erdoor verwaarloosd en mij bedrogen en dan heb je nu nog niet eens de ballen om iets te zeggen.'
'Weet je wat Brandon...' 'Wat?' 'Wij zijn klaar, over. Het is gedaan tussen ons. Ga maar naar je blondje toe.' 'Nee, alsjeblieft Nancy.' 'Niks te alsjeblieft. Je had maar moeten nadenken. Ik wil dat je morgenvroeg vertrekt, het liefst vanavond. Begin maar alvast met spullen pakken.' 'Dat kun je niet maken.' 'Oh, ik kan dat maken. En nu opschieten met die spullen of moet ik ze het raam uit gooien.' Snel begon hij met pakken en in een uur was die zelfs al weg.
De kinderen kwamen thuis, ze hoorden me boven huilen. Ik vertelde ze precies wat er was gebeurt en dat Brandon weg was. Ik vroeg ze of ze nog naar hun vader toe wouden, maar dat wouden ze niet, wat mij verbaasde. We troostten elkaar, we huilden met z'n drietjes, maar we kwamen er wel doorheen. Met z'n drietjes waren wij sterk.
.
