ik volg ook mee

1. The Revealed Lie (Elisa)

Nadat ik de voordeur van het slot had gedraaid, liep ik naar binnen. Gelukkig had ik niet al teveel huiswerk gekregen, het enige wat we voor drama moesten doen was een foto van vroeger zoeken. Bah. 'Maaam!' riep ik, maar ik kreeg geen antwoord. Die was zeker nog op haar werk.


Zuchtend liep ik mijn ouders slaapkamer binnen. Waar zou ik in hemelsnaam een oude foto van mezelf moeten vinden? Natuurlijk zou mijn moeder ze nog ergens hebben liggen, maar ik had er geen idee van waar ze die zou laten. Daarom keek ik de kamer rond.


Toen viel mijn blik op de houten kledingkast. Ik trok een van de vele laatjes open, en spitte door de grote stapel shirts, broeken en sokken. Toen voelde ik iets vlaks, het voelde aan als papier. Ik trok het met moeite onder de kleding vandaan.


Bingo, dacht ik bij het zien van een oude foto. Ik viste hem er meteen tussen uit, maar was te nieuwsgierig om alle andere papieren meteen terug te stoppen. Er lag een geboorte kaartje bij, eentje waar op stond dat Nick en Rosalie Iero de gelukkige ouders van Alice waren geworden. Onbewust moest ik glimlachen, en keek naar de andere papieren. Er lagen nog wat foto's, maar een brief van het ziekenhuis trok mijn aandacht.


Geachte mevrouw/meneer Iero,

Uit de DNA-test is gebleken dat de genetica van Alice Iero niet overeenkomt met meneer Iero. Dat betekent dat meneer Iero niet de biologische vader is van Alice Iero.

Verder las ik niet, want het feit dat mijn moeder een DNA test had laten doen, zei genoeg. Ik vroeg me af of ze het voor Nick had verzwegen, net als ze het mij nooit had vertelt, of dat ze straks samen met allerlei smoesjes aan zouden komen.


Duizelig zakte ik neer op het bed. Jaren lang had mijn leven zo perfect geleken, maar dat was ook het enige. Het had zo geleken, maar nu werd alles in een keer op zijn plek gelegd. Ik wist gewoon niet wat ik ervan moest denken. Hoe kon je voor iemand verzwijgen dat ze haar echte vader niet eens kende?


Toen hoorde ik hoe de voordeur openging, wat betekende dat mijn ouders thuis waren gekomen. En inderdaad, toen ik de woonkamer in kwam, zaten ze op de bank tv te kijken. 'En, lieverd, hoe was je dag?' vroeg mijn moeder vrolijk toen ik naast haar op de bank was komen zitten. 'Nou, mijn dag was niet bepaald leuk, maar ik heb wel wat dingen ontdekt, wat dingen die ik graag eerder had willen weten.'


'Wat?' vroeg mijn moeder, maar ze wisselde een blik met mijn vader, of in elk geval de man die ik al 17 jaar voor mijn vader hield. 'Rose, je weet waar ze het over heeft.. Ik.. hoe heb je het ondekt?' vroeg hij toen. 'Ik zocht een foto voor school, en toen vond ik in haar kledingkast een DNA test.' Ik kon het niet gedaan kregen om haar mijn moeder te noemen, want al was ze het wel, in tegenstelling to Nick biologisch, toch was ik bozer op haar.


'Het spijt me, Alice, we hadden het moeten vertellen, maar..' Ik sprong woedend op. 'Maar? Maar wat? Je hebt 17 jaar de tijd gehad om te bedenken hoe je het ging vertellen, en alsnog moest ik er zelf achterkomen! Als ik die brief niet had gevonden, had ik het vast nog niet geweten.' Nick onderbrak me. 'Alice, doe even rustig, het is niet je moeders schuld.' Het werd me teveel. 'Het is niet mijn moeders schuld? Je bent ongelofelijk Nick! Eerst sta je toe dat je vrouw het lekker met een andere vent gaat zitten doen omdat het zogenaamd jou schuld is dat jullie geen kinderen konden krijgen, en nu vergeef je haar weer!' Ik had er genoeg van, deze mensen wilde ik niet meer zien.


Ik stormde de deur uit, en voordat ik de straat verliet, wierp ik nog een blik over mijn schouder. Ooit was dit huis mijn thuis geweest, de plek waar ik blij was geweest, en plek waar alles warm en fijn, en goed was. Maar nu keek ik er anders naar. Vroeger was geen nu, en het enige wat ik zag als ik nu naar het huis keek was een plaats waar ik nooit meer wilde zijn. Op deze plek waren alle leugens begonnen, en nu had ik aan die leugens ook een einde gemaakt.

Omg heftig

Yeey! Eerste hoofdstuk online! Goed geschreven

ik vind het echt geweldig, prachtig zo mooi geschreven!

Het is echt mooi geschreven Elisa ;o
Maar een klein vraagje:
Hoe weet Alice dat haar moeder geen kinderen kon krijgen en dat dat de
reden is dat ze niet van Nick is? Sorry, nieuwsgierig

Ik heb het nu pas gelezen

Mooi geschreven ;O

@Marlinde; Dat stond in een van die brieven, hoop ik, of ze trekt gewoon conclusie's ofzo, weet ik veel

Najaa, thanks dudes :3

Ik volg!

Mooi geschreven! o:
Ik volg ^^

Aaah zielig.

2. Lost (Elisa)
I walk this empty street, On the Boulevard of Broken Dreams. When the city sleeps,
And I'm the only one and I walk alone. ~ Boulevard of Broken Dreams, Green Day


Verloren liep ik op straat, zonder dat ik besef van tijd had. Hoe lang zou ik hier al lopen? Het zouden ongetwijfeld maar een paar minuten zijn, maar het voelde alsof ik hier al uren rond strompelde. Ik kon niet naar huis, ik was te zwak om mijn ouders onder ogen te komen. Maar waar kon ik dan heen? Een nacht in het park zag ik niet zitten. Waar had ik me, naast mijn thuis, altijd fijn en veilig gevoeld? Opeens kwam het in me op, het huis van mijn beste vriendin.


Ik belde aan, en Kayleigh deed meteen open. 'Allie' mompelde ze, en ze omhelsde me. Binnen voelde ik me meteen op mijn gemak. Al zoveel jaren kwam ik hier, toen we acht waren om samen met barbies te spelen, toen we twaalf waren om elkaar op te maken. Natuurlijk was het huis in de loop der jaren veranderd. Hier en daar zat er nieuw behang op, en de meubels werden van tijd tot tijd verwisseld, maar dat veranderde niks aan de sfeer die er altijd hing. Nu pas besefte ik dat ik Kayleigh's huis als mijn tweede thuis zag, en haar moeder waarschijnlijk als mijn tweede moeder. Onwillekeurig vroeg ik me af of Kayleigh's moeder ook wel eens tegen haar gelogen had, maar ik besefte dat dat niks veranderde aan het feit dat mijn eigen moeder wel tegen mijn gelogen had.


'En toen?' vroeg Kayleigh. Ik had haar alles verteld, en we waren bij het einde van het verhaal aangekomen. 'Toen ben ik het huis uit gestormd, en.. nou, ik heb een tijd op straat gelopen, en heb toen besloten om hierheen te gaan..' Kayleigh keek bedenkelijk. 'Weetje.. heb je eraan gedacht om.. om je vader te gaan zoeken?' Grijnzend keek ik haar aan. 'Serieus, Kay? Kom op! Dadelijk is die gast al dood, of woont hij ergens anders ofzo. Ik bedoel, Appaloosa Plains is zo klein dat iedereen elkaar kent, en ik ken niemand die.. Kay, ik weet niet eens hoe hij heet!' Ongelofelijk. Ik had een moeder die tegen me loog, en man die ik voor mijn vader hield, en een echte vader die ik niet eens kende! Met andere woorden, ik had niemand. Nou ja, niemand van mijn familie. Stel dat dat voor altijd zo zou blijven? Ik wist zeker dat ik mijn moeder de eerst twintig jaar niet kon vergeven, en wie was er anders? Stel.. stel dat ik mijn vader kon vinden, en bij hem zou kunnen wonen. Die gedachtes riepen zoveel mooie visioenen op dat ik hem wilde zoeken.


'Kay, ik wil het zo graag, maar.. maar hoe moeten we iemand vinden waarvan we niks weten? Kay, het kan gewoon niet!' Kayleigh gaf me een klopje op mijn arm. 'Allie, natuurlijk kan het wel! Het gaat tijd kosten, het zal niet zo maar gaan, maar je wilt het, dat zeg je zelf! Als je het echt wilt dan is die tijd en inspanning het allemaal waard.' Ik dacht na over Kayleigh's woorden. Op de een of andere was het verlangen om mijn vader te vinden erg groot, en ik hoopte dat die inspanning en tijd het waard zouden zijn. 'Ik doe het.'


'Nee, wé doen het. Je gaat zoiets toch niet alleen doen? Trouwens, we kunnen het huisje van mijn oom vast wel gebruiken tijdens onze zoektocht.' Ik kreeg tranen in mijn ogen en sloeg mijn armen stevig om Kayleigh heen. 'Ik hou van je Kay, het is ongelofelijk dat je me wil helpen.' Toen sloeg Kayleigh haar armen ook om me heen. 'Natuurlijk help ik je Allie, ik kan je zoiets toch niet alleen laten doen?' Een tijd lang zaten we zwijgend en elkaar omhelzend op bed. Toen mompelde Kayleigh, terwijl ik in tranen zat: 'Ik meer van jou Allie, ik meer van jou.'


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Lekker veel tekst

Echt super mooi!

Mooi!!! en leuk!!! om te lezen
en ik herkende het stukje songtekst wel waarmee je begon, komt er vaker zo'n begin? met een stukje songtekst? zal wel leuk zijn

Uhm, ik denk het wel (:
Ik vind het zelf in elk geval leuk, als je bijpassende lyrics kan vinden :3

Oeeh super mooi :3

super leuk!

mooi geschreven <333

Supermooii, wat een leuke kleding en haar ook..

echt leuk om te lezen ik volg =P

Top