leuk
ik wil wel weten wat ze met dat ID gaat doen

waarom ik?!


Daar zat ik dan met mijn examen voor mijn neus. Als ik het niet haalde dan zou ik 1 jaar overnieuw moeten doen. In alle rust zit ik na te denken over die moeilijke vraag. ‘Nog 15 minuten’ hoor ik de leraar zeggen. ‘Iedereen pen neerleggen’. Net schrijf ik de laatste antwoordt op. Eens kijken of ik slaag.

Terwijl ik de schoolbel hoor gaan kijk ik op mijn horloge. ‘Shit, ik moet nog naar mijn werk’ zeg ik verschrikt. Zo snel als ik kan ren ik naar de sportzaal. ‘Je bent laat Krista’ hoor ik mijn baas naar me toe te roepen. Na een uur is er nog niemand in de sportzaal. Dus bedenk ik me om de dierenarts te bellen voor Klavertje. ‘Hallo, met Krista’ ‘Goedemiddag, u spreekt met Lisanne. Kan ik u ergens meehelpen? Hoor ik een meisje zeggen. ‘Lisanne? Wat doe jij nou bij de dierenarts’ roep ik kwaad. ‘Krista, maak een afspraak of hang op’ ‘Ik wil graag dat de dierenarts naar mij toe komt’ ‘Wanneer? Zegt Lisanne. ‘Graag vandaag nog. Bovendien het is wel een paard die spoedeisende hulp nodig heeft’ lieg ik. ‘Wat dacht u van 6 uur vanavond’ ‘Ja, dan zie ik de dierenarts dan’. Zo snel als ik kan hang ik op. Ik haat dat wijf.

Om half 6 ga ik vanuit mijn werk naar huis. Maar goed ook want de dierenarts kwam net aanrijden. ‘Hallo, ik ben Lotte’ ‘Hallo’ zeg ik vriendelijk. ‘Ik hoorde dat het om een paard ging waar is ze? Rustig loop ik naar de stal van Klavertje. ‘Kunt u even mij alleen laten met Klavertje? Vraagt ze. Na een tijdje mag ik weer terug komen ‘En? Vraag ik bang. ‘Ze heeft een ziekte die ik nog nooit heb gezien. Dus als ik u was zou ik maar gedag zeggen ik kan er niks aan doen. Sorry’. Als de dierenarts weg is merk ik nog niet hoe erg het is. ‘Het komt allemaal goed Klavertje’. Dan geef ik haar nog een lange knuffel. Het is nu echt over.

Dan geeft ze nog een klein knikje en wordt dan koud. Nu pas merk ik dat ze dood is. Dit was het laatste van de familie van kooien. ‘Ik ben mijn ouders kwijt en nu ook Klavertje’ zeg ik huilend. De volgende dag is Klavertje gecremeerd. Huilend sta ik voor haar potje.

Vanaf het moment dat Klavertje dood is ben ik gaan drinken. 4 glazen s’ochtends, 5 glazen s’middags en 8 glazen s’avonds. Anne wist er niks van zij was immers op zakenreis. Na 5 dagen niet naar school geweest werd er weer gebeld niet dat ik opnam. Ook begaf mijn lichaam het van al dat drinken.

Uiteindelijk viel ik in coma toen ik op de bank zat. Na 5 dagen lag ik nog op de bank. Anne was binnen een maand nog niet terug dus lag ik daar nog steeds. Totdat ze belde en niemand opnam. Na 2 maanden kwam Anne uit bezorgdheid terug en trof ze me aan. Gelijk belde ze de ambulance.

Tijdens een grondig onderzoek werd ik wakker. ‘Gefeliciteerd u had dood kunnen zijn’ hoor ik de verpleger zeggen. Nadat ik wat sterker ben geworden mag ik naar huis. Ik moet wel in bed blijven en niet heel veel bewegen maar bediend wordt ik wel door Anne. Ook kreeg ik de uitslag van mijn examen te horen. Ik was geslaagd. Niet dat ik daar op zat te wachten.

donkere wolken


Daar sta ik dan na een paar weken ben ik weer gezond om te staan en te gaan waar ik wil. Helaas heb ik zo veel werk gemist dat ik ontslagen ben. Ook gaat Anne na mijn verjaardag weg. Ze vindt dat ik dan oud genoeg ben om alleen te wonen. Ik zie het al voor me. Sinds de dood van mijn ouders is het alleen maar slechter geworden met de boerderij. ook bestaat de naam van kooien niet meer volgens de mensen. Ook al wordt er wel gefluisterd dat ze een kind hebben, maar niemand gelooft het. Ik wil eigenlijk niet de boerderij verkopen,maar ik heb het geld hard nodig want zo kan ik niet doorleven. De toekomst zie ik donker te gemoed.


korte up i know. maar ik moest jullie even een voorproefje geven de lange up komt a.s vrijdag.

zo mooi ben al benieuwd ;D

let it snow, let it snow


normaal spring ik nooit uit mijn bed maar vandaag wel want ik ben jarig. ‘Wat zal ik eens aantrekken’
haastig loop ik naar het raam. Terwijl ik het gordijn wegtrek voel ik de kou al me tegemoet komen. ‘Brrrrrr, wat is het koud’ hoor ik me zelf zeggen. Als ik de slaap uit me ogen heb weggehaald kijk ik naar buiten. ‘Het sneeuwt’ zeg ik vol verbazing.

Zo snel als ik kan ren ik in mijn pyjama naar buiten. ‘Is het echt heeft het in 2 jaar weer gesneeuwd’.
Maar voordat ik meer kan zien van de sneeuw krijg ik het te koud voor woorden. Rustig loop ik naar binnen. ‘Dit wordt een hele leuke verjaardag’ fluister ik mezelf toe.

Daar sta ik dan voor mijn kast kijken wat ik wil aan doen op deze prachtige dag. Als ik eindelijk mijn dagelijkse prikkie aan heb voel het net alsof ik te veel zomers gekleed ben dus zoek ik naar iets warmers. Natuurlijk had ik niet gerekend op sneeuw en kijk ik in de doos met ‘oude kleren’ erop.

Uiteindelijk heb ik een paar kledingstukken gevonden. Even matchen met een leuk paar schoenen en een sjaaltje. Uiteindelijk vind ik dat ik er best goed uit zie en dat mode wel iets voor mij is. Natuurlijk gaat er altijd wel iets fout op een dag zoals deze. En al gauw kom ik het te weten.

Rustig loop ik naar de openhaard. Even opwarmen voordat ik slingers ga ophangen. Maar voordat ik ook maar even opgewarmd ben wordt ik gebeld uit Duitsland.

‘Hoe bedoel je ik kan niet op je verjaardag zijn? ‘Krista, luister nou even ik ben rond middernacht waarschijnlijk thuis. Door die hevige sneeuwval kan ik het land niet meer in. Dus heb ……….” De verbinding werd verbroken. Waarschijnlijk was er sneeuw gevallen op de elektrische tijd kabels.

Om zelf een beetje te troosten ging ik maar wat te eten maken. ‘Eens kijken.1 eetlepel suiker, 120 ml melk, 50 ml water en het wekkertje op 10 minuten’ na 10 minuten kon ik genieten va n zwarte wentelteefjes. Maar lekker waren ze wel.

Rond 7 uur ging ik mijn verjaardag vieren. Helaas was Anne er niet. Maar dat maakte niet zo veel uit. Ik werd eindelijk jongvolwassene. Op de radio hoorde ik iemand aftellen. Nadat hij go zei blies ik al mijn kaarsjes uit. Ook zongen ze ‘lang zal ze leven’.

Toen ik de kaarsje uit geblazen had ging opeens de sfeerverlichting aan. Waarschijnlijk stond ik op de aan-knop. Maar mooi vond ik het wel. Het leek wel of iemand dat expres deed om mij een beter gevoel te geven.

Rond 10 uur kwam Anne binnen strompelen. ‘Sorry dat ik zo laat ben’ zei ze droevig. ‘Ik hoop dat ik het hiermee kan goed maken’ ‘Ah, wat lief dankje wel’ zei ik blij. En terwijl ik het openmaakte zag ik dat ze haar bikini aan had. In het cadeau zat een briefje met daarop een plattegrond. Na 5 minuten was ik aangekomen bij mijn cadeau ik had een gloednieuwe auto gekregen.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
Zo dat was weer de up. nu ze volwassener is gaat ze veel meer meemaken.

Wat doet zijn nu in haar badpak?

Haha, dat badpak! Maar leuke up, hoor (:

Een nieuw leven


Ik en Anne hadden het vaak over mijn beslissing. ‘Weet je zeker dat je naar een huis wil waar al iemand in zit? Vraagt Anne bezorgt. ‘Ja’ zeg ik besluitloos. ‘Ik wil daar graag heen. Maar omdat ik jouw liever niet op straat wil zien. Mag jij dit huis hebben daar zit wel een voorwaarde aan’ ‘Wat dan? Vraagt Anne. ‘Je mag niks veranderen’ en daarmee sluit ik het gesprek deze avond was de laatste keer in de boerderij.

Die avond ging ik nog naar Snowwhite. ‘Liefje, ik moet je mededelen dat ik morgen vertrek. Ik laat je daarom vrij in de natuur. Maar weet wel dat ik altijd van je zou houden’ zeg ik droevig. En terwijl ik zeg dat ze vrij is rent ze weg. Nog 1 keer kijkt ze om en dan verdwijnt ze in een wolk.

De volgende morgen ben ik om 6 uur op. Nog even kijk ik naar het plafond maar sta dan op. ‘Vandaag zou alles anders worden’. En voor de laatste keer leg ik mijn oude dekbed goed.

Nadat ik afscheid van Anne heb genomen stap ik de auto in op naar een nieuw begin. Na een uurtje rijden ben ik in het voorlopige huis. Want ja veel geld heb ik niet. Wat me gelijk opvalt is de witte deur die mij nadert. Nadat ik uitgestapt ben loop ik met lood in me hakken naar de deur. Met bangheid open ik de deur en dan schrik ik.

‘waaaa’ gil ik keihard. Als ik weer een beetje afgekoeld ben zie ik dat het een katje is. ‘Jesus, laat me niet zo schrikken’ ‘Miauw, miauw,miauw’. Het lijkt alsof de kat me uitlacht. Als ik goed kijk zie ik dat het een best mooi katje is.

Nadat ik het huis verkent heb zie ik dat het voor bakje van het katje leeg is. ‘Daarom miauw je zo’ zeg ik lachend. na lange tijd zoeken, vindt ik het voer. Het laatste beetje gooi ik in het bakje. gulzig eet het katje het op.

Tijdens het bekijken van mijn kamer gaat mijn mobiel. ‘Hallo, met wie spreek ik’ ‘Met Djory’ hoor ik een man zeggen. ‘Wat heeft u te melden? ‘Ik ben jouw medebewoner in het huis en ik had zo iets van ik bel maar. Maar ik vraag je om op mij te wachten buiten op het bankje over een halfuurtje ben ik thuis’ en daar mee klik ik op het eindknopje.

Om 10 uur zit ik nog steeds op het bankje. En om 12 uur krijg ik het koud. ‘Hij heeft me gewoon laten zitten’ en net op het moment dat ik naar binnen wil gaan komt een auto het erf op rijden. Nadat de lampen zijn gedoofd zie ik wie hij is. ‘Ik ken jouw! Hoor ik mezelf zeggen.

leuk verhaal en leuk poppertje zeg!!!!!!!!!!

alles lijkt nog leuk en aardig


Rustig komt Djory naar me toe gelopen. Zo rustig dat het lijkt alsof hij een geest is. Maar hij geeft me wel een fijn gevoel. Na 3 zachte stappen staat hij bij me. En voordat ik wat kan zeggen zoent hij me. Zo snel als ik kan maak ik me los uit zijn greep. ‘In dit dorp is het normaal dat je elkaar zoent’ hoor ik iemand zeggen waarschijnlijk zei Djory dat.

Op een normale manier vertel ik hem dat ik niks van hem wil weten. ‘Ik ken je pas net en ook als is het normaal hier….’ Voordat ik mijn zin af kan maken doet hij zijn vinger voor mijn mond. ‘Sssst, hoor de stilte’ zegt hij gevoelloos.

‘Moet ik stil zijn’ zeg ik woest. ‘Hoe durf je mij te zoenen. Ik ben niet verliefd op je. Jij bent gewoon raar’ zeg ik boos. En dan wordt het zwart voor mijn ogen.

Voorzichtig legt hij me op mijn bed. Rustig kom ik weer bij. Maar ik laat zeker niet merken dat ik wakker ben. Dan hoor ik dat hij weg is. Maar voordat ik nog kan wegrennen sluit hij mij op.

Haastig loop ik naar de deur. ‘Laat me eruit Djory’ zeg ik hopeloos. ‘Ik laat je er alleen uit als je voor mij iets doet’ ‘Wat dan’ vraag ik bang. Met een kwaadaardige lach doet Djory de deur open en pakt mij vast.

‘Ik wil een fotoshoot van jouw hebben. Dan laat ik je vrij’. ‘Oke, ik hoop dat het wel leuke foto’s worden’ en terwijl ik dat zeg duwt hij me in een positie voor de foto.



‘Zo, dit zijn wel genoeg foto’s van jouw. Nu wil ik er nog 1 van ons samen’. Stiekem kijk ik de foto’s door. ‘Wauw, ze zijn echt mooi’ hoor ik mezelf zeggen.

‘Hoe vind je deze foto Krista? Als ik de foto van ons samen zie krijg ik de neiging om te kotsen. ‘Wauw, wat zijn we leuk samen’ lieg ik. ‘Mooi, dat je dat ook vindt’ zonder dat ik het weet doet hij weer de deur op slot. ‘Ik laat jouw nooit meer vrij’ hoor ik hem nog zeggen. Huilend ga ik op de grond zitten. De toekomst zie ik somber tegemoet.

--------------------------------------
Hope you like it

ik heb de update al geschreven waarschijnlijk komt morgen of vandaag de update nog online

Ik vind dat laatste hoofdstuk best vaag eigenlijk...

Een mengelmoesje van een nieuwe toekomstige liefde waarschijnlijk of een creep, dat kan ook en een fotoshoot met je sim.

v ja dat bedoel ik eigenlijk

^volgens mij was het eerder om de pose player uit te proberen

Haha nee eigenlijk had ik even geen spiratie
Ik probeer de volgende up lopend te houden

Tijdsprong


‘Djory? Mag ik even met je praten’. Eerst dacht ik dat hij weg was maar toen ik de klik van het slot hoorde wist ik dat mijn vrijheid dichtbij was. ‘Wat wil je me vertellen? Vroeg hij zonder dat hij mij aankeek. ‘Nou ik wou graag naar mijn tante zodat ze niet ongerust hoeft te worden dat ik nooit gebeld heb”. Zuchtend pakte hij zijn telefoon. Hij belde waarschijnlijk naar zijn vriend die dit allemaal bedacht had.

Toen hij zijn telefoon weer in zijn broekzak deed keek ik hem per ongeluk te vrolijk aan.’Jij altijd met je gezeur over je tante’ mompelde hij chagrijnig. ‘En? Mag ik naar haar toe? Vroeg ik heel zelfverzekerd.

‘Wat denk jij wel niet. Dat je zomaar weg kan en ja ik weet wat er dan gebeurt. Ik wordt dan gevangen genomen door die politie doordat jij mij aangaf’ door deze woede aanval wist ik niks te zeggen dat was het moment waar hij op gewacht had. ‘Ik wist het je geef me gewoon aan’ ‘Nee, dat zou ik nooit doen maar … kunnen we niet wat regelen? ‘Regelen? Ik heb een heel goed plan’.

Nadat ik het plan had gehoord ging ik natuurlijk mee akkoord. Na dat gesprek was ik zo snel mogelijk naar buiten gerend. Ik keek nog 1 keer achterom en ging toen zo snel als ik kon naar de eerste bushalte toe.

Toen ik gearriveerd was bij mijn oude huis. Zag ik dat er al iets niet klopte. Toen ik naar de deur liep zag ik dan ook niks in de woonkamer staan. En na enige tijd deed er ook niemand open. Toch keek ik nog even door de ramen om te zien of mijn gedachte juist was.

Net op dat moment kwam het krantenjongetje het erf op lopen. ‘Hallo, weet jij waarom het huis leeg staat? Vroeg ik aan het kleine jongetje. ‘Mevrouw, dit huis staat al 4 maanden leeg. Meer weet ik er niet over’ ‘Ken je dan iemand die er wel wat van weet? En zonder dat hij nog wat zei schreef hij het adres op de krant en rende toen weg.

Toen ik eenmaal op het adres was dat de jongen had opgeschreven, voelde ik gelijk de bangheid naar boven komen. Maar gelukkig was de man die open deed heel aardig. ‘Goedemiddag’ zei hij vriendelijk. ‘Hallo, weet u misschien wat er met Anne van kooien is gebeurd? Gelijk schrok de man. ‘Komt u maar binnen en vertel wat u van haar weet’ en zonder dat ik nadacht ging ik mee naar binnen.

Nadat ik mij verhaal had verteld aan deze vreemde moest hij toch even vertellen wat er met haar was gebeurd. ‘Jouw tante is dood’ en terwijl dat woord uit zijn mond kwam, kwamen de tranen uit mijn ogen.

Om mij te troosten gaf hij mij een flinke knuffel. Ook al kende ik deze man niet toch voelde het erg vertrouwd. ‘Luister goed wat jij heb meegemaakt is heel wat en omdat die Djory veelste gevaarlijk is. Wil ik graag dat je hier blijft mij bij. Alleen als jij dat wil natuurlijk’ het was een grote beslissing om hier te gaan wonen bij iemand die misschien net zo is als Djory. ‘Als ik maar alle vrijheid krijg die ik wil’ en daarmee opende ik een geweldige vriendschap met deze man.

----------------
hope u like it

Wat een heerlijk leven


Sinds ik wat heb met Bram krijg ik alleen maar cadeaus. Niet dat ik het erg vindt maar het begint wel steeds goedkoper te worden. Vandaag kreeg ik bijvoorbeeld bloemen. Ze waren vuurrood en roken naar mijn favoriete parfum. Tja toen ik er achter kwam dat hij het laatste beetje parfum op de bloemen had gedaan werd ik wel erg boos.

Maar om me dan te laten lachen eet hij altijd een stukje maansteen. Wat echt te vies is om aan te zien. Maar dat hoort bij hem. Hoe hij trouwens aan dat stukje maansteen kwam werd me gisteren verteld.

‘Krista? Kan ik even met je praten? Als hij zijn zin met mijn naam begint dan weet ik dat er wat aan de hand is. Met lood in me schoenen liep ik naar de bank. Ik zag dat hij gehuild had. ‘Wat is er? Vroeg ik niet bepaald aardig. ‘Nou je weet toch van dat maansteen? Zonder dat ik antwoordde ging hij verder. ‘Ik heb jou nooit verteld dat ik naar de ruimte ben geweest. En vandaag kreeg ik een telefoontje of ik nog 1 keer naar de ruimte wou’’Maar dat is toch mooi, lieverd’ ‘Je begrijpt het niet. Ik moet ongeveer 5 maanden in de ruimte blijven’

‘Dat is wel erg lang’ zei ik somber. ‘Morgen moet ik al vertrekken om oefeningen te doen enz.’. met een diepe zucht keek ik hem lang aan. Dit was zijn keuze en als hij dat wou dan zou dat zo zijn. ‘Goed dan, ik ga je missen maar ik zal je steunen’ en daarmee sloot ik het gesprek.

Na een slapeloze nacht was het dan zo ver. Hij moest naar Amerika om zich voor te bereiden op de lancering. Ik had een lekker ontbijt voor ons gemaakt, maar hij at niks van de zenuwen. Toen de taxi toeterde was het dan zo ver ik zou hem 5 maanden niet zien. Ik was trots op hem maar natuurlijk voelde het vanbinnen niet goed. Na enige tijd gezoend te hebben was het dan zo ver. Hij stapte in de taxi en keek niet meer om.

--------------------------------------------------
Sorry voor de korte up maar ik wou toch even een klein stukje verder in het verhaal.

hope u like it

keihard gelogen


Na het vertrek van Bram naar de ruimte voelde ik me erg alleen. Niemand wist van mij ik had nog steeds geen vrienden ja alleen Djory en Bram. Het was vaste prak om elke dag om 6 uur bij het vijvertje achter ons huis te staan. Ik miste hem zo maar hij zou vast blij zijn met de aankondiging van het liefdeskind.

Nadat ik naar de vijver was gegaan ging ik elke dag om 9 uur op de bank liggen. Ik wou nooit meer in dat bed zonder dat Bram er was. Natuurlijk is slapen op de kantoorbank van Bram niet echt lekker en meestal erg koud. Maar als je dicht bij zijn geur wil zijn dan moet ik wel.

Net toen ik een beetje lag te slapen ging opeens de bank trillen. Ik schrok me helemaal te pletter toen ik dacht dat er iemand achter me stond. Dat was gelukkig niet het geval mijn telefoon ging gewoon af. ‘Ik weet niet hoe je heet, maar ik heb slecht nieuws voor je’ zei een onbekende vrouwenstem. ‘Vertel waarom u mij om dit tijdstip belt? ‘Kom naar de Bistro weet je waar dat is? ‘Ja’ zei ik bang. Ik hoorde niet eens dat ze opgehangen had.

Toen ik eenmaal bij de Bistro was zag ik niemand. Waarschijnlijk was ik voor de gek gehouden. Totdat ik een stuk verder liep. Zomaar uit het niets kreeg ik een berichtje. ‘Praat met die man die je ziet hij zou weten wat er aan de hand is’ snel las ik het berichtje door. Huiverig liep ik naar deze man toe.

Ik draaide me hoofd zo dat ik niet zag wie hij was. Maar ik was te zenuwachtig voordat ik zat keek ik hem al aan. ‘Bram? Opeens schrok de man zich te pletter. ‘Krista wat doe jij hier? Ik hoorde aan zijn toon dat er iets niet klopte. ‘Dat vraag ik liever aan jouw. Ben je niet blij dat je me ziet? ‘Nou ik….”

‘Ik snap het al, je wachtte op iemand die mij ingelicht had’ ‘Krista, zo zit het helemaal niet in elkaar. het is gewoon een vriend die mij iets meer zou vertellen wat ik in de ruimte moet doen’ ‘En jij denkt dat ik dit geloof. Het was een vrouw en ze zei dat jij meer informatie wist over jouw. Maar als ik jouw hier nu zie dan voel ik me bedrogen’ de tranen kwamen al opzetten en ik probeerde ze te verdringen.

‘Laat me je troosten’ zei hij vrolijk. Terwijl hij probeerde een knuffel te geven werd ik pas echt boos. ‘Weetje jij bent gewoon iemand die niet om 1 vrouw geeft maar om meerdere. En ik maar denken met mijn stomme kop dat we een liefdesgezin zouden hebben. Nee ik heb te veel meegemaakt en nu dit. Bram ik maakt het uit morgen hoepel je op uit mijn huis’ zei ik kwaad.

Zo snel als ik kon rende ik weg van hem. Ik hoorde hem nog roepen over dat liefdesgezin. Ik was zo boos dat ik niet meer naar huis wou. Toen ik eenmaal in het park was liet ik me moe op een houten bankje zakken. Deze dag moest zo snel mogelijk voor bij. En zonder dat ik het merkte viel ik in slaap op het houten bankje in het park.

-----------------------------------------
hope u like it

Ik ben benieuwd naar meer! :3
heb net alles gelezen, en het verhaal wordt steeds beter

Dankje ik probeer ook veel schrijfstijlen van mijzelf te ontdekken
----------------------------------
Home alone


Met een goed gevoel loop ik die ochtend het huis in. Even kijk ik rond en dan valt mij oog op Bram. Zo snel als ik kan druk ik op de deurbel en om het nog erger te maken zet ik de tv op zijn alle hardst. ‘Waar is de brand’ hoor ik Bram in al het lawaai roepen. Als eenmaal alles uit is gezet door hem val ik eindelijk op.

‘Lieverd, ben blij dat je weer thuis ben’ even heb ik zin om iets naar hem toe te gooien zodat die vreselijke lach van zijn gezicht is. ‘Waarom ben jij hier nog? Probeer ik zo krachtig er uit te laten komen. ‘Ik had geen dak om onder te slapen en omdat ik hier de sleutel nog van had dacht ik’ ‘Fout gedacht eruit nu! En met 1 vinger wijs ik hem de deur.

‘Luister Krista, wat ik gisteren heb gedaan was fout maar ik hou nog wel van je’ en terwijl ik naar hem kijk krijg ik een bosje bloemen in mijn handen gedrukt. ‘Dus jij denkt dat alles weer goed is met een bosje bloemen. Nou dat dacht ik niet je hebt het verknald ga gewoon uit mijn leven’ ‘Als jij mij niet meer wil zien dan is dat zo’.

Ik hoor dat hij zijn auto uit de garage haalt en van het erf rijdt. Nog even zie ik dat hij omkijkt en dan zwaait hij nog 1 keer en rijdt dan met hoge snelheid weg. Weg van mij weg van mijn leven.

Met een zucht plof ik op de bank. Ik voel me erg alleen maar dat ben ik gewend. Rustig pak ik de afstandbediening onder een tijdschrift vandaan. Dan is opeens het huis gevuld met geluiden. Je hoort de televisie galmen door het huis. Waardoor ik me toch minder alleen voel.

Terwijl ik heerlijk tv aan het kijken ben gaat de bel. Natuurlijk ben ik bang dat het Bram is. Maar als ik door het raam kijk zie ik dat het iemand anders is. ‘Hallo’ zeg ik vriendelijk als ik de deur open. ‘Hallo, ik ben van het dierenasiel en op donderdag gaan wij langs de deuren om dieren aan te bieden. Heeft u interesse? Vraagt hij beleeft. ‘U overvalt me er een beetje mee. Maar dieren zijn toch geen handelsproduct?

Na een tijdje geluisterd te hebben naar deze man nam ik toch maar een huisdier. Ze heette Joy en was dan ook al erg oud voor een hondenleven. Maar ze voelde volgens mij zich gelijk wel thuis hier.

Omdat het me zo overviel dat ik zo snel al een hond zou hebben moest ik eten halen voor Joy. Natuurlijk deed ik dat graag voor een hond. Toen ik eenmaal in de winkel was wist ik eerlijk gezegd niet hoe snel ik de winkel uit wou want Djory stond bij de kassa. Zo onopvallend liep ik de winkel weer uit. Hij had me gelukkig niet gezien.

Toen ik eenmaal thuis was had ik de neiging om rennend naar een ander leven toe te gaan. Maar dat kon natuurlijk niet. Om toch een beetje het verleden weg te werken wat ook goed zou zijn voor de baby die hier niks over mocht weten. Tekende ik de volgende morgen een contract voor een veel groter huis.

-----------
Hope u like it

Mooi, ik heb alles gelezen. De hond is mooi, en ik hoop dat ze ondanks alles toch nog een mooi leven kan leiden met haar kindje en voor zichzelf natuurlijk