AWESOME! Ik ben benieuwd naar meer!

OMG! ik heb een paar hoofdstukken gemist!

Maarre... Nog steeds Super en ben benieuwd!

6. What We Need {Door Kayleigh} (Elisa)
He could just be gone ~ The Unforgiven III, Metallica



'Dat.. dat kan ik niet doen..' Rosalie keek me met pijn in haar ogen aan. 'Maar mevrouw Iero, het is voor Alice, ze wil hem kennen, dat begrijpt u toch wel? Stel dat u uw vader nooit had gekend.. Mevrouw, dit is een kans om het goed te maken met Alice..'


Ik zag dat Rosalie in tweestrijd was, maar uiteindelijk stond ze op en pakte een briefje uit de tv-kast, waarop ze met trillende handen iets krabbelde. Het was het adres, dat wist ik zeker. Met tranen in haar ogen overhandigde ze het aan mij.


'Het spijt me dat ik u dit vraag..' mompelde ik tegen haar. Rosalie schudde haar hoofd en knipperde haar tranen weg. 'Het ligt niet aan het feit dat ze hem wil kennen, het ligt meer aan.. Nou, ik heb er zo'n puinhoop van gemaakt! Ik heb het vertrouwen van de belangrijkste personen in mijn leven geschonden en..' Verder kwam ze niet, want ze barstte in huilen uit.


Zachtjes klopte ik op haar arm, terwijl ik op het briefje keek. Ik kende de straat die erop geschreven stond, wat betekende dat Alice en ik het straks makkelijk zouden kunnen vinden.


Rosalie kalmeerde, en ik wilde snel vertrekken. Ik had het gevoel dat ik haar had gebruikt. 'Bedankt mevrouw.. Ik weet zeker dat Alice je net zo dankbaar zal zijn..' Met natte ogen keek ze me triest aan. 'Ach, ik denk niet dat dit genoeg is, maar het is het waard als het bijdraagt aan een vergevenis..'


Snel liep ik de straat over, terwijl ik Alice probeerde te bereiken. 'Kay, waar ben je?' hoorde ik vanaf de andere lijn. 'Alice! Ik loop nu naar ons huisje, maar.. moet je horen! Ik heb het..' Opeens voelde ik een harde klap tegen mijn heup, waardoor ik mijn grip verloor en mijn mobieltje uit mijn hand vloog. Ik belandde op de grond, en alles werd zwart.

----------------------------------------------------------------
Ik wil even heel erg sorry zeggen dat het zolang duurde, het kwam vooral door een misverstand! Eline en ik hadden besloten dan zij de laatste foto's zou maken, maar bij haar deed die save het niet, en dat heeft ze niet gezegd, dus.. maar in elk geval; hier is een update!

Nóóó! Kayleigh mag niet dood!

Maar goeie update!

Oeh, update, altijd leuk
Maar toch vind ik dit een van de mindere updates, als ik eerlijk ben. Zeker niet slecht, en ik heb ook niet
een specifieke reden ervoor. Misschien ligt het eraan dat het een beetje typisch is dat juist nu Kayleigh een autoo ngeluk krijgt, nu ze net Alice het goede nieuws wil vertellen
Maar ik ben zoals altijd wel heel erg benieuwd naar de volgende update!

Meer+vaker updates!

Ik vind het echt een leuk verhaal!

@Dave; Haha, dat is ook de bedoeling, dit dagboek heeft 10 hoofdstukken, dus hij zal hopelijk een van deze dagen afgerond zijn.

Dankje alledrie, morgen weer een nieuwe update!

7. Gone (Eline)
This pain is just too real ~ My Immortal, Evanescence


Ze hing op, zomaar, opeens. Ik toetste haar nummer in en de telefoon ging over, maar ze nam niet op. Niet veel later zag ik een aantal politieauto's en een ambulance voorbij razen. Ik zocht er niks achter, er gebeurde weleens meer wat. Ik belde Kayleigh opnieuw, weer geen gehoor. Waar bleef ze nou? Ik hoorde de sirenes van de ambulance nog loeien. Er zou toch niets met Kayleigh.. Nee, doe niet zo gek, dacht ik. Niet veel later ging de telefoon, ik dacht dat het Kayleigh was. Maar het was totaal iemand anders.


Ik rende de straat op, totaal verdoofd. Het bericht kwam als een klap in mijn gezicht. Het kon niet, het kon gewoon niet. De politie en de ambulance zag ik in de verte en ze kwamen steeds dichterbij. Ik bereikte het punt, waar Kayleigh lang uit op de grond lag. Ik kroop onder de linten door, voor het afsluiten van de weg en ging gehurkt bij haar zitten. 'Kay, zeg wat!' Ik schudde haar zachtjes door elkaar, maar ze bleef nog altijd zwijgen.


Het waren maar twee minuten, maar het leek wel een hele eeuw dat ik naast haar op de grond zat. Ze werd in de ambulance gezet. De ambulancemedewerkers gebaarde dat ik mee mocht komen en met trillende benen stapte ik in. Één van die ambulancemedewerkers kwam naast me zitten en had een arm om me heen geslagen. 'We gaan er alles aan doen om..' Meer hoorde ik niet. Nog totaal in shock zag ik het huisje langzaam kleiner worden.


Het wachten duurde lang. Kayleigh lag in de onderzoeksruimte om te controleren wat ze allemaal had. Het was voor mij te emotioneel om daarbij te zijn. Naar ongeveer een uurtje mocht ik bij haar en ze zag er vreselijk uit. De tranen stromen over mijn wangen en langzaamaan gingen ze naar de vloer. Ik keek of ze nog ergens anders iets had, maar door haar kleding kon ik het niet zien. Wel zag ik iets wits uitsteken. Met moeite stond ik op en pakte het eruit. Mijn ogen gleden over de letters en weer was ik totaal in shock.


Heel lang zat ik naast haar bed, maar nog steeds wat ze buiten bewustzijn. Haar situatie was alleen maar verslechterd en de dokters gingen van het ergste uit. Nog altijd had ik de hoop dat het allemaal weer goed zou komen met Kayleigh, maar die hoop verdween steeds weer een beetje. Haar ademhaling was niet stabiel, niks was meer stabiel. Mijn hele leven was niet meer stabiel. Ik was niet echt bezig met het briefje, hoewel ik dat wel in mijn achterhoofd had zitten. Ik pakte de hand van Kayleigh en hield haar zachtjes tegen me aan. De hoop was zo goed als verdwenen en ik kon me alleen nog maar voorbereiden op het droevige afscheid..

OMG! NEEE!

Neeeee ze mag niet dood!

8. Alone (Eline)
These wounds won't seem to heal ~ My Immortal, Evanescence


Het kon gewoon niet! Ik kon gewoon niet geloven dat Kayleigh er niet meer was. Nog elke dag als ik alleen in het huisje zat, wilde ik nog altijd geloven dat Kayleigh ieder moment binnen kon stappen. Maar als ik dan besefte dat het nooit meer zou gebeuren, barstte ik in tranen uit. Zeker 's avonds, als ik op bed lag, stroomden de tranen over mijn wangen.


Ik keek naar buiten. Nog altijd zag ik de plek, waar Kayleigh het ongeluk had gehad. Ik probeerde die plek zoveel mogelijk te vermijden, maar niet altijd lukte dat. Het was raar maar waar, als ik er langs reed kreeg ik altijd een schuldgevoel. Zij was zo enthousiast dat ze eindelijk een stap verder waren gekomen! Maar zelf had ze het me nooit kunnen vertellen.


Ik pakte het briefje, die op het salontafeltje lag. Ik had zin om het te verfrommelen, te verscheuren. Maar dan was het werk van Kayleigh voor niets geweest en voelde ik me nog meer schuldig. Bovendien was het mijn laatste kans om mijn biologische vader nog te vinden. Maar had ik er eigenlijk nog wel zin in? Hoe groot was de behoefte om mijn echte vader te leren kennen na dat Kayleigh was overleden? Ik wist er even geen antwoord op te geven, ik zat diep in de knel.


Maar alles moest doorgaan, toch? Ik moest verder met mijn leven, en doen wat ik wilde. Het liefst had ik dat met Kayleigh gedaan, maar het beseef was te groot geworden om te ontkennen dat ze er niet meer was. Ik keek het huisje rond en het was me dierbaar geworden. Maar toch besloot ik mijn spullen in te pakken en het huis te verlaten. Na nog geen 10 minuten, stond alles klaar en vertrok ik. Ik deed de deur dicht en op slot, wat waarschijnlijk de laatste keer was dat ik dat deed.

Gaat ze bij haar ouders weer wonen!

Benieuwd, benieuwd! OOOH.

Ben benieuwd waar ze heen gaat!!

Hoe maak jij trouwens van die 'scheve' foto's, zoals die laatste!?

Leuk
^ Shift + A of shift + D in tabmodus

Dat haar van haar is ook awesome :3

9. My Destination (Elisa)
Is this our destiney? ~ Bulletproof Heart, My Chemical Romance


Zenuwachtig bekeek ik het huis. Het lag in een van de drukste straten van Appaloosa Plains, en ook ik was hier vaak langs gekomen, al vanaf mijn jeugd. Het was raar om te merken dat deze straat, met name dit huis, in een keer zo veel betekenis leek te hebben.


Ik vroeg me af of hier mijn zoektocht zou eindigen. Eindelijk zou ik de waarheid kennen, maar toch wist ik niet of ik dat nog wilde. Mijn moeder had tegen me gelogen, Nick was niet mijn echte vader geweest, Kayleigh was gestorven.. Iedereen die me dierbaar was, was op elk een andere manier van me afgenomen. Toen schudde ik lichtjes mijn hoofd. Alles was gebeurd, en niks kon nog veranderd worden. Zachtjes klopte ik op de houten deur.


Het liefst was ik weggelopen, maar dat deed ik niet. Ik moest het doen, al was het maar voor Kayleigh. Mijn vinger raakte de deur bel aan, en niet lang daarna ging de deur open. Omdat ik naar beneden keek, zag ik alleen maar een paar schoenen. Toen keek ik snel op, en een vrouw keek me vriendelijk aan.


'Ik eh.. Ik ben hier voor Kane, Kane Way..' De vrouw keek me knikkend aan. 'Hij is thuis, ik zal hem roepen. Ik ben trouwens Daniëlle Way, zijn vrouw..' Beschaamd keek ik haar aan. Was ze al zijn vrouw geweest toen ik geboren werd? Stel.. Ik schudde lichtjes mijn hoofd, Ze wist toch niet wie ik was.


Snel stapte ik het huis binnen, waarbij ik bijna over de plint struikelde. Ze gebaarde dat ik op een van de leunstoelen mocht gaan zitten, en ik was blij dat ik met mijn rug naar haar toe zat. Toen Daniëlle op de andere stoel ging zitten, schrok ik me rot. Ik had haar niet horen aankomen.


'Jij bent Alice he?' vroeg ze opeens. Beschaamd knikte ik. 'Kane heeft het vaak over je gehad.. Hij wilde je bezoeken, maar hij wist uiteraard niet waar je woonde, niet eens hoe je heette! Hij was erg blij toen hij hoorde dat je hier was..'


Ik wist niet echt wat ik moest zeggen. Ja, het was leuk dat ze dit me vertelde, maar hoe was hij? En wilde ik hem wel ontmoeten? Toen hoorde ik hoe iemand de trap af liep, en ik voelde een steek van zenuwachtigheid. Dit was het moment waarop ik al zo'n lange tijd had gewacht.

OMG! Super spannend, ben zo benieuwd naar de afloop! En dat huis! WAUW! Hoe kom je daar aan, zelf gebouwd?

EDIT: ik reageer echt altijd als eerste. gehehe.

Wauw! Super Up!!
Benieuwd!!!!

10. My Dad (Elisa)
I know the truth now, I know who you are ~ Everybody's fool, Evanescence


Daniëlle was opgestaan en had plaats gemaakt, zodat mijn vader kon gaan zitten. Omdat ik nog altijd met mijn rug naar de deuropening zat, wist ik niet hoe hij eruit zag. 'Dankje dat je haar hebt opgevangen.' Een vriendelijk mannenstem kwam van achter mijn stoel. Toen stapte hij naar voren en ging in de stoel zitten.


De man, mijn vader, glimlachte vriendelijk naar me. 'Eindelijk, na 17 jaar zie ik mijn prachtige dochter..' Het klonk vreemd uit de mond van een onbekende. Ik keek naar mijn ineengeslagen handen die op mijn schoot lagen.


Toen besefte ik dat ik iets zou moeten zeggen, dus zei ik: 'Eindelijk, na maanden zie ik mijn echte vader..' Ik hoorde hoe hij grinnikte. 'Hoe ben je er eigenlijk achtergekomen? Ik heb nog wel eens aan Rose gevraagd of ik je mocht zien, maar natuurlijk wilde ze dat niet..'


Ik vertelde hem over de documenten die ik had gevonden, en over mijn moeder die wel had moeten toegeven. Toen ik bij het gedeelte over Kayleigh kwam, voelde ik de tranen naar boven komen, en hoe hard ik ook probeerde om ze te stoppen, ze kwamen er toch uit. Ik voelde hoe een grote warme hand me zachtjes over mijn arm wreef, en het voelde goed, vertrouwd.


Hij gaf me een glaasje water, en nadat ik die had leeggedronken, voelde me ik een stuk beter. 'Wil je iets gaan doen?' vroeg hij toen. Ik wist wat ik wilde doen, en samen met mijn vader reed ik naar het kerkhof.


We kwamen aan bij Kayleigh's graf, en ik legde een bloem op haar graf neer. De tranen kwamen opnieuw, maar deze keer voelde het als een opluchting om te mogen huilen. 'Zonder haar zou het nooit gelukt zijn. Ze geloofde in mij.'

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Epiloog (Eline)

Het was een zware periode in haar leven. Alice had niet gedacht dat ze er ooit nog uit zou komen, maar blijkbaar wist ze niet dat ze toch sterk genoeg was. Kayleigh miste ze nog elke dag en ze was haar meer dan dankbaar voor de leuke tijden samen en de dingen die ze voor haar had gedaan. Met haar biologische vader bleef ze contact houden en met haar moeder en Nick was het weer helemaal goed. Eindelijk zag ze dat haar leven weer een kleur begon te krijgen en ze hoopte op nog een lang en gelukkig leven.

Leuk einde!
Happy end!!

LEUK! Weer een vervolg of een super dagboek?