'Liefste, Rosalie, het zal ons lukken.' We lagen op bed, na de zoveelste keer dat we probeerden zwanger te raken. Ik kon mijn tranen bijna niet bedwingen. 'Nick.. Je weet best dat de kans ongelofelijk klein is, zo klein..' Ik kwam niet meer uit mijn woorden, en veegde mijn tranen weg. 'Rose.. Er is altijd hoop, altijd.. En zelfs als we geen kindje kunnen krijgen, wat dan nog? Ik zal altijd van je houden, zelfs als we geen kinderen kunnen hebben.' Ik slikte. Dat was het probleem. Natuurlijk wist ik dat Nick en ik voor elkaar bestemd waren, maar ik wist niet of ik net zo luchtig kon doen over het feit dat we altijd met zijn tweeën zouden blijven. Het deed me pijn, diep in mijn binnenste, en opnieuw moest ik slikken. Ik had maar een verlangen, en dat was een kindje krijgen, en om dat verlangen waar te maken, zou ik alles doen.
- - - - - - - - -
Nadat we ons eerste verhaal, I Used To Be Perfect, hadden afgerond, hebben Eline (Elien98) en ik besloten om samen nog een verhaal te doen! Dat word dus dit verhaal, Endless Desire!
Dankje :)
Ik ga proberen vandaag een update te maken, al weet ik niet of hij vandaag al online komt :p
Best falend dat er mensen zijn die 'klinkt leuk' zeggen xD
Zo leuk is het niet, maar oke xD
YEAAAH
Najah, kijk, ze kan altijd nog een kindje adopteren, dan zijn ze niet meer alleen..
Gewoon een voorstel hoor^^
Maar ik ben benieuwd, ondanks dat ik in het begin dacht dat je het op Twilight had gebaseerd, vraag me niet waarom
1. Nothing Changed (door Elisa)
Zenuwachtig staarde ik in de spiegel. Zou het deze keer wel gelukt zijn? Ik mompelde dat het gelukt was, maar erg geloofwaardig kwam ik niet over. Opnieuw spookten de woorden van de dokter door mijn hoofd. 'De kans dat jullie een kindje kunnen krijgen is zo'n 4%, en zelfs met behandelingen zou de kans miniscuul blijven.' Na een paar minuten keek ik naar de test, en ik voelde hoe de moed me in de schoenen zonk.
Ik liet me op de rand van het bad zakken, en staarde voor me uit. Waarom? Nick en ik waren al zo lang bij elkaar, en na al die tijd hield ik nog altijd ongelofelijk veel van hem. Nooit had ik nagedacht over het feit dat er misschien geen kindje zou komen, ik had het gewoon als iets standaards beschouwd. En hier zat ik dan, na drie jaar waarin we zwanger probeerden te worden, waarin ik al talloze keren een zwangerschapstest had gedaan, en waarin ik al talloze keren bij de dokter was geweest.
Een warme traan rolde over mijn wang, en ik hoorde hoe Nick aan de gesloten deur morrelde. 'Rose, doe open, alsjeblieft..' Zijn stem klonk wanhopig, net zo wanhopig als ik me voelde, en het was duidelijk dat hij de uitslag van de test al wist. Ik bleef zitten, en mijn hand omklemde de test zo hard dat mijn knokkels wit werden. Waarom hadden we dan nooit geluk? Mijn verdriet sloeg om in woede. Er waren zoveel mensen die geen kinderen wilden, en toch hadden zij de kans om een kindje te krijgen, en ik wilde zo graag een kindje. Ik zou niets liever willen.
Toen sloeg de deur open en kwam Nick binnen, met een geruste uitdrukking op zijn gezicht. 'Rose' mompelde hij, en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik kon er even niet tegen. Daarom schudde ik zijn armen van me af en wilde de badkamer uitlopen, maar Nick greep me bij mijn pols. 'Rose.. Rosalie, ga nou niet weg, dat verandert toch niets..'
'Jezus, Nick, doe normaal! Mag ik niks meer of zo?' Verdrietig keek Nick me aan. 'Alsjeblieft, Rose, blijf hier, we kunnen dit oplossen, het komt echt wel goed..' Zijn woorden die bedoeld waren om me gerust te stellen, maakten me alleen maar woester. 'Ja, precies hetzelfde als wat je drie jaar geleden zei! Er is geen hoop meer! Hoe vaak we het ook proberen, behandeling of niet, het maakt niets meer uit! En weet je wat het ergste is? Als ik met een andere man was geweest had ik nu al een kind kunnen hebben! Misschien ligt het gewoon aan jou.'
Ik zag hoe Nick me geschokt aankeek, en meteen had ik spijt van mijn woorden. Ook al zou het aan hem liggen, dan was het nog niet zijn schuld, en hij verdiende het niet om zich zo te voelen. Maar ik kon niet zeggen dat het me speet, het lukte gewoon niet, omdat ik wist dat er in mijn woorden iets van waarheid school. Daarom draaide ik me om en liep het huis uit, even weg van alles.
Waarom heet die man geen Emmett, dan zou het verhaal stoerder zijn :3
Naja, het verhaal is al super stoer, en origineler dan ik verwacht had eerlijk gezegd =)
Ik heb ook enorme medelijden met Nick/Emmett, Rosalie moest niet zo tegen hem tekeer gaan, ook al
heeft ze het er alle recht toe.
Maar ja, zoals iedereen al zegt; Ik ben nieuwsgierig naar de volgende update ;p
Dus nu ben je Twilight verslaafd?
Naja, het verhaal lijkt wel op Rosalie's verhaal, want die wil ook een kindje en kan er geen krijgen, maar dat is het ENIGE wat er overeen komt
En fijn dat je het origineel vind, dat hoor ik je bijna nooit zeggen
