_________________________
Hoofdstuk 26 ~ The end
Ondertussen was mijn hele familie om ons heen komen staan. Een voor een keer ik ze aan. Maar hun gezichten werden steeds waziger door de tranen.
‘Ik heb jullie allemaal zo gemist.’ Mijn stem was nauwelijks hoorbaar door de brok in mijn keel. Er verscheen een glimlach op alle gezichten.
‘Wij hebben jou ook gemist, Cassie,’ zei mijn tante.
‘Maar wat is dit allemaal? Waarom zijn jullie hier? Waarom ben ik hier?’ vroeg ik verward.
‘Kom, dan leg ik het je allemaal uit,’ zei mijn moeder. Ze pakte mijn hand en liep de kring uit.
‘Ik weet dat Chrissie je het meeste al verteld heeft, dus ik zal het kort houden,’ begon ze. Ik knikte en luisterde aandachtig verder.
‘Je overgrootoma heeft lang lang geleden deze wereld ontdekt. Dat kwam doordat ze in een droom achter haar overleden man aan gelopen was, tenminste dat dacht ze. Het bleek dus dat haar man ‘illegaal’ terug was gekeerd naar de mensenwereld en zij perongeluk met hem naar deze wereld was gekomen. Sindsdien heeft ze hier vastgezeten. Daardoor hebben jij, oma en ik de kracht om met deze wereld te communiceren.’ Ze zuchtte even, keek me recht in mijn ogen aan en praatte weer verder.
‘Daardoor wist ik 6 jaar geleden ook dat mijn tijd gekomen was.’
Mijn vader kwam achter me staan en legde zijn hand op mijn schouder. Voor even voelde ik me weer het kleine meisje dat ik vroeger was. Veilig en beschermd door haar ouders. Het meisje dat de hele wereld aankon, zolang haar vader en moeder er maar waren.
Ook mijn opa was bij het gezelschap komen staan.
‘Het is weer tijd voor haar om te gaan. Ze is hier eigenlijk al te lang geweest,’ sprak hij wijs. Teleurgesteld keek ik naar mijn moeder. Ik moest haar nog zo veel vertellen en vragen. Ik had veel meer tijd nodig. Mijn lippen trilden terwijl ik probeerde te zeggen dat ik nog niet weg wilde, maar ik kwam niet uit mijn woorden door de tranen. Ik schudde mijn hoofd heen en weer.
‘Ik snap dat je niet wilt, schat, maar denk aan Phoebe, ze heeft je hulp nu hard nodig,’ probeerde mijn vader me te sussen. Ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken.
‘Ja, je hebt gelijk,’ fluisterde ik.
‘Cassie, voordat je gaat, wil ik dat je me één ding belooft,’ zei mijn moeder.
‘Alles,’ antwoordde ik.
‘Wil je onze familie voortzetten zodat hij ook hier voortgezet kan worden?’
‘Ik beloof het,’ zei ik met tranen in mijn ogen. Mijn moeder gaf me een dikke knuffel en pinkte ook een traantje weg. Chrissie ging naast me staan en pakte mijn hand vast. Een seconde lang keek ik haar aan en voor ik het wist was ik weer thuis. Mijn thuis waar mijn hele familie heeft gewoond. Mijn thuis dat ook het thuis van mijn kinderen en kleinkinderen zou worden.`
_________________________________________
Dat was dan de laatste echt update. Zometeen volgt de epiloog nog en dan is het echt afgelopen :C
