Ik stapte op mijn motor en reed weg van de supermarkt. Ik had acht kaarsen, verschillende soorten wierrook en een doosje lucifers gekocht. Op volle snelheid reed ik naar huis, ik kon niet wachten tot ik mijn moeder’s theorie kon uitproberen.
Maar toen ik mijn straat inreed zag ik Micheal voor het hek staan..
‘Hey, wat doe jij hier?’ vroeg ik verrast.
‘Ik miste je,’antwoordde hij en kuste me op mijn mond.
‘Wacht even,’ zei ik. Snel zette ik mijn motor weg en rende met de spullen naar binnen. Ik gooide ze op het aanrecht en controleerde de woonkamer. Gelukkig was het dit keer niet zo’n puinhoop zoals het altijd is. Ik rende weer naar buiten en wenkte Micheal dat hij naar binnen mocht komen.
We gingen samen op de bank zitten.
‘Waar is je oma?’ vroeg hij opeens. Er vormde zich een brok in mijn keel. Met alle macht probeerde ik mij ntranen tegen te houden. Micheal zag mijn reactie en sloeg een arm om me heen.
‘Je hoeft het mij niet te vertellen als je dat niet wilt,’ zei hij troostend.
‘Jawel, ik moet het vertellen,’ snikte ik. ‘Mijn oma… Ze is er niet meer.’
Micheal keek me geschokt aan.
‘Het spijt me,’ zei hij. Ik barstte in huilen uit in zijn armen.
‘Waarom? Waarom heeft ze zelf besloten om zich van haar leven te ontnemen? Waarom, Micheal, waarom?’ Mijn stem trilde en de tranen rolden over mijn wangen. Ik werd troostend over mijn hoofd geaaid.
‘Zullen we anders Phoebe bellen zodat we met zijn allen wat leuks kunnen doen om je op te vrolijken?’ stelde Micheal voor. Ik knikte.
Een half uur later zaten we met z’n drieën in het park. Terwijl ik uitgebreid getroost werd door Phoebe, stalde Micheal al het eten uit op het kleed. Vol verbazing keek ik ernaar.
‘Phoebe, waarom zo veel?’ vroeg ik.
‘Ik vond dat je dat wel kon gebruiken,’ zei ze en kneep zachtjes in mijn buik. Ik stak lachend mijn tong naar haar uit.
Cassie. Ze is zo veranderd de laatste tijd. Ze is sterker geworden, mentaal. Ze weet het alleen zelf nog niet. Ik geloof dat het haar gaat lukken om mij op een dag op te roepen. Al zal zal ze haar vrienden daarbij nodig hebben. Maar daar zal ze snel genoeg achter komen.
_____________________________ Hier is 'ie dan,, de langverwachte falende up :3
En en en,, heeel maybe als ik optijd klaar ben met frans leren zou ik nog een up kunnen maken o: Dan komt er weer een nieuw persoon in het verhaal,, iemand een idee wie het zou kunnen zijn? ;P
Reacties en tips zijn altijd welkom ^^
Het was echt super gezellig met Phoebe en Micheal. Ik vond het dan ook verschrikkelijk om ’s avonds terug naar huis te moeten. Ik zette de laatste kaars in de kring. Vanavond zou ik proberen om een geest op te roepen. Ik hoopte echt dat het zou lukken. Snel liep ik naar mijn kamer om de wierook te halen.
Ik stopte voor de kamer van mijn oma. Twijfelend duwde ik de deur open. Ik keek de perfect opgeruimde kamer rond. Alweer was hij leeg. Een paar jaar geleden toen mijn moeder was overleden, was diezelfde leegt er ook. Maar deze keer was er niemand om die leegte op te vullen.
Snel deed ik de deur weer dicht. Ik moest gewoon leren hoe ik geesten kon oproepen. Alleen dan zou ik mijn moeder weer kunnen zien.
Binnen vijf minuten was ik weer terug in de woonkamer. Ik stak de kaarsen en de wierook aan, legde de brief van mijn moeder voor me en ging in de kring zitten. Ik concentreerde me op mijn moeder. Maar na een half uur begon ik de moed te verliezen. Nog een keer las i kde aanwijzingen door. Ik begreep er niks van. Ik had alles precies gedaan op de manier zoals het hier beschreven stond.
Ik schrok van de deurbel. Wie vond het nodig om nog zo laat aan te bellen? Ik stond op van de grond en sjokte naar de voordeur. En lange man die ik nog nooit eerder gezien had stond ongeduldig op de veranda te wachten.
‘Is deze van jou?’ vroeg hij nors. Ik keek naar het zwarte katje in zijn handen en met glinsterende ogen keek het terug.
‘Nee,’ zei ik hoofdschuddend.
‘Nou, nu wel.’ Hij duwde het beestje in mijn handen en beende de tuin uit.
Met grote ogen keek het katje mij aan. Ik hield het voor mijn gezicht. Ze was niet meer dan een zakje met botten en was ongelooflijk vies.
‘Arm ding,’ zei ik tegen haar en knuffelde haar voorzichtig, bang dat ik haar fijn zou knijpen. ‘Ik denk dat je voortaan maar hier moet wonen.’ Ze mauwde en gaf me een likje op mijn wang.
_______________________________ Njaa dat nieuwe persoon had niemand verwacht,, maar dat geeft niet ;P En jah het is echt een persoon,, alleen weten jullie dat nog niet ;P
Deze is alvast voor het weekend omdat ik dan geen tijd heb om te uppen o:
Dit is denk ik ook een van de laatste updates, aangezien het verhaal ten einde loopt o:
Reacties zijn natuurlijk super leuk :3
EDIT: Weet iemand een leuke naam voor het poesje??
^ Thankuu :3
Ik moet vandaag leren voor een repetitie van geschiedenis en aardrijkskunde. Maar ik ga proberen om de up er tussen te proppen. Ik hoop echt dat het lukt en anders moeten jullie tot het weekend wachten :x
'Wat schattig!' gilde Phoebe toen ze het katje zag. 'Heeft ze al een naam?' Ik schudde mijn hoofd. 'Dan heet ze vanaf nu Muffin!' zei Phoebe enthousiast.
'Maar ik weet niet of ik haar wel moet houden. Ik heb nog nooit een huisdier gehad,' zei ik twijfelend.
'Ik heb nog wel een paar spullen thuis liggen voor haar. Maar je gaat dit schatje toch niet wegdoen?' Phoebe en Muffin keken me met grote, glinsterende ogen aan.
'Nee, je hebt gelijk,' zei ik en nam Muffin van Phoebe over.
'Cassie, wat heb j e eigenlijk met je woonkamer gedaan?'
'Eh.. Hoezo?' vroeg ik schijnheilig.
'Er staan overal kaarsen en het ruikt hier zo raar. En wat is dit?' Phoebe pakte de brief van mijn moeder en las hem door.
'Phoebs, kun je een geheim bewaren en beloof je dat je niet gillend weg gaat rennen?' vroeg ik een beetje zenuwachtig. Niet-begrijpend knikte ze. Ik ging op de bank zitten en nam een laatste hap lucht.
'Het klinkt waarschijnlijk heel raar... en ik kan het zelf eigenlijk ook niet geloven...'
'Wat is er nou?' onderbrak ze me ongeduldig.
'Phoebs, ik kan met de doden praten.'
'Whaat?!' schreeuwde ze bijna en keek met me grote, verbaasde ogen aan. Maar tot mijn opluchting was er geen angst of walging in haar blik te bekennen.
'Hoe lang.. kan je het al?' vroeg ze iets kalmer.
'Zo'n anderhalf tot twee weken.' Phoebe keek me ongelovig aan.
'Maar wat.. Hoe?' stamelde ze.
'Ga maar even zitten, dan vertel ik je alles.'
Ik vertelde haar over de stemmen, over Cassie, over het vreemde pakketje met de brief en over wat oma tegen me had gezegd. Gelukkig leek Phoebe het goed op te vatten en begon meteen met brainstormen.
'Living your life means hunting your deepest fears, hè? Ben je er al achter wat het betekent?' Teleurgesteld schudde ik mijn hoofd.
Opeens moest ik weer denken aan de herinnering die ik laatst had.
'Natuurlijk!' riep ik en rende naar mijn kamer.
'Wat? Hé, waar ga je heen?' vroeg Phoebe verbaasd en liep achter me aan.
Ik kroop weer onder mijn bed vandaag terwijl Phoebe mijn kamer in kwam lopen.
'Wat heb je daar?' vroeg ze. Ik liet haar het eiken kistje die onder mijn bed lag zien.
'Maak open!' zei ze enthousiast op en neer springend.
'Oké, oké, rustig,' zei ik plagend. Ik zette het kistje op mijn nachtkastje en deed het voorzichtig open.
____________________________ Oyeaah het is me gelukt om te uppen ;D
Die laatste foto is gewoon raar x33
Reacties zijn gewoon altijd leuk ^^
