wauw, je verhaal is echt awesome! ik ben erg benieuwd!


wow ik snap je onderschrift nu pas!
plaatje 1: klein kind speelt bij boom.
plaatje 2: het kind neemt haar geliefde mee naar die boom.
plaatje 3: het kind, inmiddels oudere staat bij het graf van geliefde bij boom.
plaatje 4: twee graven bij de boom.

TOTALLY AWESOME!

Ik ga nu foto's maken, zometeen hopelijk een upje :3

Kanniewachteeh :3

Hoofdstuk 15 ~ The secret of the past


Ongelovig keek ik Chrissie aan.
‘Dat kan toch…’
‘Niet?’ maakte ze mijn zin af. ‘Dat dacht ik eerst ook, maar jij heb het tegendeel bewezen,’ zei ze terwijl ze over haar graf wreef. Ze draaide zich weer om en keek me met tot spleetjes geknepen ogen aan.
‘En ik ben niet de enige die dat weet.’


Op het moment dat ik haar wilde vragen wat het betekende, zag ik oma richting het graf van mijn moeder lopen. Wat deed zij zo vroeg hier? En nog in haar pyjama ook! Ik draaide me weer naar Chrissie om. Ik wilde eerst weten waar ze het over had, voordat ik naar mijn oma zou gaan. Maar tot mijn grote teleurstelling was Chrissie alweer verdwenen. Ik draaide een rondje op een voet en liep richting mijn moeders graf.


Ik vond mijn oma met een bos bloemen in haar hand voor het graf staan.
‘Oma, wat doe je hier zo vroeg?’ vroeg ik bezorgd. Ze keek me emotieloos aan. Het was alsof ze helemaal leeg van binnen was.
‘Ik had hier afgesproken met Penelope,’ zei ze verward.
‘Mama is niet hier, oma. Mama komt niet hier niet meer,’ zei ik kalm. Iets in haar leek te knappen, waardoor ze weer een beetje bij bewustzijn kwam. Ze zette de bloemen bij het graf neer en bleef er naar staren.


‘Cassie, ik moet je iets vertellen,’ zei ze opeens.
‘Ehm, oké,’ zei ik twijfelend. Ik liep achter haar aan naar een oud houten bankje.
‘Weet je nog de dag dat je moeder vertelde dat ze binnenkort zou overlijden?’ zei ze.
‘Je gaat toch niet…’ begon ik boos.
‘Luister nou even, Cassie,’ kapte ze me ongeduldig af. Ik knikte kort.
‘Ik voel dat mijn tijd er binnenkort ook aan zit te komen, daarom moet ik je dit nu vertellen.’


‘Je moeder kon met de doden praten. Ik weet het, het klinkt raar, maar het was echt zo. Bij elke volle maan maakte ze een kring van kaasjes in haar kamer. Daar ging ze in zitten en wachtte. Langzaam werd het steeds kouder in de kamer, totdat ze opeens weg viel. Het enige bewijs dat ze nog leefde, was het bewegen van haar lippen. Ze praatte met de doden, Cassie. Je vader heeft haar een paar jaar geleden verteld dat haar tijd was gekomen. Maar ze had er vrede mee, ze zou weer bij haar lang verloren geliefde komen.’


Ik luisterde aandachtig naar haar verhaal. Maar er was toch iets dat aan me knaagde.
‘Had ze er dan geen problemen mee om mij te verliezen?’ vroeg ik droevig.
‘Cassie.’ Oma keek mij doordringend aan. ‘Ze wist dat jij op een dag ook de kracht zou bezitten om met haar te praten, je moet er alleen op wachten.’
‘Maar, oma, ik heb geloof ik al met de doden gepraat,’ zei ik, helemaal in de war.
_______________________________________________
Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier is 'ie dan!! :3
Reacties en tips zijn altijd welkom ^^

Wow ;o

Heftug ;o
Erg spannend ;o

ik vind het echt een heel gaaf verhaal, ik ga het zeken volgen! ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk!

Awesome <33

Oyay thank youu ~<3

wow, heftig o:

Hoofdstuk 16 ~ Living your life means hunting your deepest fears


‘Cassie, laten we de dingen niet overhaasten,’ zei ze kalm.
‘Weet je nog dat meisje dat samen met haar ouders is verongelukt doordat hun huis vlam vatte?’ zei ik ongeduldig.
‘Christine McCourtney was het toch? Haar ouders waren zulke schatten.’
‘Oma, even bij de les blijven, alsjeblieft.’
‘Oké, vertel maar verder.’
‘Ik heb dus met haar gepraat. Net nog,’ zei ik enthousiast.


‘Ssht,’ siste ze. ‘Dat is niets om trots op te zijn. Je kan hier maar beter je mond over houden,’ snauwde ze.
‘W-waarom?’ zei ik verbaasd door haar spontane boosheid. Ze stond op en keek me emotieloos aan.
‘Living your life means hunting your deepest fears.’ En met die woorden liep ze weg. Als versteend keek ik haar na. Wat bedoelde ze daarmee?
‘Oma!’ riep ik, maar ze was al weg. Ik had het vreemde gevoel dat er iets ging gebeuren, maar ik wist niet wat.


Doelloos reed ik door de stad.
Living your life means hunting your deepest fears.
Die zin bleef maar door mijn hoofd spoken. Ik kon maar niet begrijpen wat oma ermee bedoelde.
Uiteindelijk besloot ik om naar de bibliotheek te gaan om het internet raad te plegen. We hadden zelf geen geld om een computer te kopen. Niet dat ik zo’n ding echt miste, maar soms was het wel handig.


Gelukkig was ik snel bij de bieb aangekomen. Ik haastte me naar binnen en schoot achter de eerste vrije computer die ik zag. Ik startte internet op en vulde ‘praten met doden’ in op Google. Geen resultaat.
‘Contact met doden, dan,’ mompelde ik ongeduldig. Weer niets nuttigs. Opeens herinnerde ik me iets wat ik eerder in een boek had gelezen. Ik tikte ‘necromancer’ in. Nog geen seconde later verschenen er een heleboel links. Ik trok mijn jas uit, ging er goed voor zitten en las rustig alle pagina’s door.


Laat in de middag was ik pas weer onderweg naar huis. Ik had heel veel informatie gevonden, maar er zat niets tussen wat ik écht kon gebruiken. Ik hoopte eigenlijk een antwoord te vinden op de vreemde reactie van mijn oma.
Ik zette mijn motor tegen de veranda aan en liep het trapje op. Ik duwde de voordeur open, maar tot mijn verbazing knalde ik tegen het hout aan. Was oma dan nog steeds niet thuis?


Ik draaide de deur van het slot en liep naar binnen.
‘Oma! Oma, ben je hier?’ riep ik. Geen antwoord. Ik doorzocht het hele huis. Bij elke kamer die ik leeg aantrof, werd ik steeds bezorgder. Verloren plofte ik na mijn zoektocht op de bank. Ik pakte mijn mobiel. Zou ze die van haar bij zich hebben? Ik hoopte het vurig. Snel toetste ik het nummer in en kruiste mijn vingers terwijl de telefoon overging.


Vanuit de eetkamer hoorde ik haar mobiel overgaan. Zuchtend liep ik er naartoe. Ik stopte mijn mobiel weer weg en pakte die van haar op. Vanuit mijn ooghoeken zag ik iets wits naar beneden dwarrelen. Vlak voordat het op de grond viel, ving ik het. Een zee van ongerustheid overspoelde me toen ik las wat er op geschreven stond.
_________________________________________________________
Yaay nu ben ik weer gemeen aan het doen :3
Maar als ik optijd klaar ben met mijn huiswerk en jullie dat willen, kan ik vanmiddag/vanavond nog een hoofdstuk online zetten :3
Ik heb deze keer alleen niet alles opnieuw gelezen, dus er zitten probs wat foutjes in

Jaa, wel updaten, ik moet weten wat erop staat ;o

Nou je roept wel vragen op! Ik hoop dat het lukt met het updaten.

Sorry, nu zie ik dat ik 2x gepost heb? Begrijp ik niet helemaal, maar het was niet de bedoeling.

Nou je roept wel vragen op! Ik hoop dat het lukt met het updaten.

dit kan je ons toch niet aan doen! update maar weer snel!

heee, hier met dat hoofdstuk :33

Okay, ik zal jullie blij maken :3 Ik ben bijna klaar met het schrijven en ga zo foto's maken :3 En dan komt de volgende up ^^

jeahhhh!!!!!

Spannend

VERDORIE NOU WIL IK HET WETEN OOK! HAHAHAHA