Oooow! Heftige update, ik snak naar meer!

Wow. Heftige update! Ik kan niet wachten tot de volgende update ;D

Binnenkort

Ik moet toch eventjes duidelijk maken dat hij er erop staat. Zie de post hierboven! Een teaser naar de grote update. De Gouden Bruiloft. Ik hoop zo dat jullie hem leuk gaan vinden!

Ik heb een datum: 8 maanden na de eerste post van dit topic komt hij online: De Gouden Bruiloft.

Oh Exciting, even kijken naar 8 maanden later :XD


Edit: Aha, 11 mei! Kan niet wachten!

Oeh, ik ben benieuwd!

Benieuwd!

Mooi geschreven en lekker spannend

v Ja dat vind ik. Anders zeg ik het niet

Vind je dat Matthieu? Dankjewel! Ik doe m'n best

40. De Gouden Bruiloft



Door de openstaande balkondeuren waaide een heerlijk zomers ochtendbriesje. Vogeltjes maakten vrolijke geluiden. Doortje keek in de spiegel van haar boudoir. Met beleid stak ze haar haren met twee zilveren speldjes achter haar oor. Ze hoorde de deur van haar slaapkamer opengaan. “William?” vroeg ze. “Nee, helaas,” klonk het. Alexis zei het met een koele toon. Zij en William spraken sinds een week of twee niet met elkaar, Doortje wist niet waarom. In aanloop naar deze dag werd haar van alles verzwegen. “Je ziet er prachtig uit, mam,” zei ze, toen ze de kamer binnenkwam. Doortje keek opzij. “Jij ook,” ze glunderde een beetje, “Wat heb ik toch een prachtige dochter.” “Dochters,” verbeterde Alexis. “Je hebt gelijk.” Met een glimlach stond Doortje op.



“Ben eens eerlijk tegen mij, Alexis,” zei ze, terwijl ze naar het raam liep. Buiten stond alles bijna klaar voor de avond. Het zag er gezellig uit. Er liepen nog wat mensen van de catering om de puntjes op de i te zetten. “Mama, “ verzuchtte ze. Ze vreesde voor de vragen die zouden volgen. “Je hoeft me niet te beschermen, lieverd. Ik ben een volwassen vrouw, in hemelsnaam bijna 70! William zegt dat alles goed zit. Dat vanavond de mooiste avond van mijn leven wordt,” ze giechelde als een jonge vrouw bij die gedachte. “Ik geloof het niet. Hij zegt dat iedereen blij is, dat alles goed gaat. Zelfs jij en Thomas! Dat Maartje herstelt, dat Sara gelukkig is. Ik weet het niet. Ik heb het zo druk gehad, dat alles langs me heen is gegaan” Ze voelde een hand op haar schouder. “Mam,” zei Alexis weer, “Het wordt een mooie avond. Dat beloof ik.”



Zenuwachtig liep ze door de hal. Het was bijna zover. Ze zag in haar ooghoek een auto de oprijlaan opdraaien. Snel liep ze naar buiten, om haar eerste gasten met open armen te ontvangen. “Lieve schat! Je bent een keer op tijd,”zei ze. De zenuwen verdwenen een beetje. “Wat zien jullie er prachtig uit,” zei ze tegen haar zoon en zijn vriend. “Romeo, wat leuk je eindelijk een keer te ontmoeten. Of nou ja, je was nog maar een jongetje toen ik je voor het laatst zag.” “Ik vind het leuk om eindelijk de familie van Nick beter te leren kennen. U ziet er ook prachtig uit, mevrouw Sims.” “Nou, genoeg geslijmd!” zei Nick, terwijl hij naar binnen liep. “Waarom heb je me nog niet verteld dat jullie samenwonen?” vroeg Doortje toen ineens. “Wist je dat nog niet dan?” vroeg Nick, alsof zijn neus bloedde. Hij kreeg een boze blik van Romeo, die niet wist dat hij het niet had verteld. “Sorry mam. Het was er even ingeschoten.” “Ja ja, ga nou maar naar buiten dan,” mompelde Doortje, en ze liep naar de keuken om alles nog eens een keer te controleren.



Het was heerlijk warm in de vroege middag. De tuin was gezellig versierd en enkele familieleden van Doortje en William hadden hun plekje wel gevonden. Doortje bemoeide zich ondertussen met van alles, zelfs op een dag als vandaag kon ze dat niet uit handen geven. Terwijl Alexis met haar tante praatte, die speciaal voor deze dag was afgereisd vanuit de verre Starlight Shores, zag ze in haar ooghoeken dat William afzijdig stond te bellen. “Dat is geweldig nieuws!” buiten het gehoorveld van Alexis voerde hij het telefoongesprek. “Ik ben blij dat het nu allemaal geregeld is Michael! Oh, wacht even ik heb een wissel.” Hij drukte op het knopje. “Met Sims,” zei hij kort en zakelijk. “François, wat moet je? Ik hang net met Michael Vos aan de lijn en die zegt dat…” hij werd onbeleefd onderbroken. “Luister eens, William,” klonk een woeste en dreigende stem, “Ik heb mijn geld nog niet gehad. Dat betekent dat ik binnenkort persoonlijk zal moeten langskomen om het te regelen. Je begrijpt wel dat geld nu geen optie meer is om je schuld in te lossen. Ik ben onderweg.” De verbinding werd verbroken. “Nou zeg, wat onbeleefd,” mompelde William, die zich niet van zijn stuk liet brengen door loze dreigementen. “Michael, daar ben ik weer. Nogmaals ,bedankt! En wil jij François even een enkeltje Shang Simla bezorgen?”



“Ja hoor! We zien wel weer wie de mooiste van de drie is!” lachend kwamen de oudere zussen van Doortje naar haar toegelopen. “Ik ben zo blij dat jullie konden komen,” zei Doortje met ontroerde ogen. Vanwege het moeilijk te krijgen, en vaak kortdurende, visum zag ze haar zussen veel te weinig. “Natuurlijk,” zei haar oudste zus Mirabella, die moeizaam liep, “Het is wel spijtig dat we maar twee visa konden regelen. Maar ach, we zijn er!” “We kunnen jouw Gouden Bruiloft niet missen, lieverd! Ons jongste zusje al het langste getrouwd, wie had dat destijds ooit gedacht?!” De middelste van de drie, Christina, drukte Doortje stevig tegen haar aan. “We missen je zo, waarom kom je niet mee?” “Dat zie je toch?” lachte Doortje. Elk gesprek begon met die vraag en dit antwoord. “Ik woon hier prachtig en als ik dit huis zat ben, dan verhuizen we naar ons andere huis. Het is geweldig hier in Zomeren. Ja,” ze dat de blikken van haar zussen, “Ik vind van wel.” “Ach, we moeten feesten,” riep Mirabella, “En geen ruzie maken! Kom! We vieren je trouwerij Doortje! Straal eens wat meer.”



Alexis zag haar kans schoon. William had zich wat afgezonderd opgesteld, maar was van plan zich te mengen onder de aanwezige familieleden. Listig maakte ze gebruik van die mogelijkheid. “Wil je hier praten, of wil je dat de rest van de familie het hoort?” vroeg ze met een scherpe klank. “Waar heb je het over?” William bleef toch staan. “Wij waren nog niet uitgepraat, twee weken geleden.” “De waarheid komt boven tafel, dat is wat je zei. Ik wacht erop, op jouw waarheid.” Hij kruiste zijn armen. “Ach man! Die waarheid heb je allang vernietigd. Denk maar niet dat ik niet heb gezocht, maar nee. Niets te vinden, nergens. Dit valt me zo, zo enorm van je tegen papa!” Er rolde een traan over haar wang. Ze kon zich niet meer inhouden. Ze hield hem verantwoordelijk voor alles.



“Lieve, liefste dochter van me. Als je me nu eens eerlijk de kans geeft, voordat je me van de hele boel beschuldigd. Ik heb voor je gezocht.” Alexis liet haar armen zakken. “Wat bedoel je?” vroeg ze voorzichtig. Ze hield zich sterk, de waterige ogen verdwenen. “Ik heb nogmaals aan wat touwtjes getrokken, wat mensen gebeld, wat laten zoeken.” “Ja?” drong Alexis aan, “Wat wil je zeggen pap?” “Ik heb je woorden ter harte genomen. Misschien heb ik me minder ingezet dan ik voor de rest zou doen, omdat ik je het nog steeds kwalijk neem, alles. We moeten verder, dat weet ik. Dat weet jij ook. Niet alleen voor ons moeder, maar voor ons. “ Hij glimlachte. “Ik heb goed nieuws,” zei hij verder, “Je mag er alleen niet over praten, goed. Het draait nu niet om jou, maar om onze bruiloft.” “Pap!” Alexis was doodzenuwachtig. Ging hij haar nu daadwerkelijk vertellen dat… “Jonathan zit in het vliegtuig naar Sunset Valley en is morgenochtend hier.” Hij sprak de woorden uit. Ze vloog hem om zijn hals.



“Ik heb geweldig nieuws!” Alexis schoof aan bij haar zussen, toen haar tante Christina was weggelopen. “Jonathan?” vroeg Maartje. “Maartje!” zei Sara verrast, “Hoe weet jij..?” Ze kwam niet uit haar zin. Maartje glimlachte alleen en haalde haar schouders op. “Nou, ja! Precies! Papa zegt dat hij hem heeft gevonden en dat hij morgen hier is! Ik hoop zo dat hij belt,” zenuwachtig wiebelde Alexis op haar stoel. Sara keek verdrietig weg. “Wat is er?” vroeg Maartje, terwijl ze haar overdreven grote hoed rechtzette. Daarmee hoopte ze zich te kunnen verschuilen van alle mensen, die zij zich niet kon herinneren. “Ik heb nog niets gehoord van Adam, sinds we hem hebben geconfronteerd. Hij reageert niet op z’n sms’jes.” “Oh lieverd,” vol medelijden keken haar zussen haar aan. “Ik probeer hem nog even te bellen,” ze stond op.



“Kleine schatten van me!” riep oma vrolijk naar Noortje en Justin. “Oma!” blij kwamen ze aangerend. “Gefeliciteerd!” Omstebeurt gaven ze haar een knuffel. “Jullie zien er prachtig uit, kinders,” zei ze. “Jij ook, oma,” Justin nam het woord. “Ik vind het gezellig dat iedereen eindelijk eens bij elkaar is!” Hij pakte de hand van zijn nichtje en beste vriendin stevig vast. Samen hadden ze afgesproken dat dit iedereen was. Geen vaders voor hen. Ook geen broers, geen zussen. Alleen zij met z’n tweetjes waren belangrijk. “Kom, dan gaan we naar de schuur, naar de paarden!” riep Noortje en ze trok Justin mee. Doortje lachte, en stond klaar om haar volgende gasten te ontvangen.



“Lieve schat, lieve Ellen, wat zien jullie er ook fantastisch uit! Ellen, ik wil je bedankten. Rood en wit, prachtig contrast hoor.” Doortje gaf haar zoon een kus op zijn wang en deed daarna hetzelfde bij Ellen. Ze pakte een hand van elk van hen vast. “Ik ben blij jullie hier samen te zien,” vervolgde ze daarna meteen. “Je ziet er prachtig uit, Doortje. Je zou niet zeggen dat dit jullie Gouden Bruiloft was.” Ellen was trots dat zij had mogen bijdragen aan het prachtige feest. De verwachtingen voor de avond waren hoog. Nog een uurtje of twee en de eerste gasten, buiten de familie, zouden arriveren. “Ik meen het,” benadrukte Doortje, nadat ze vriendelijk had gelachen om Ellens opmerking. “Jullie twee zijn perfect voor elkaar.” Vervolgens liep Doortje weer naar binnen. Thomas keek Ellen met een frons aan. “Wat was dat?” vroeg hij aan haar. “Geen idee, ik ga wat drinken pakken.” Ze liep vlug weg.



Sara pakte haar mobiel, nadat ze van de tafel was weggelopen. “Wie is Adam ook alweer?” vroeg Maartje aan Alexis. “Dat weet je niet meer?” Maartje schudde haar hoofd. “Ik weet wel wat over jou, en over papa en mama. Maar dat vang ik op, denk ik, terwijl ik hier ben.” Alexis pakte haar hand voorzichtig vast. “Maar ik denk wel dat het komt hoor!” zei ze vlug. “Ik heb het idee dat het allemaal langzaam terugkomt, nadat Nick.. Maar ik ben blij dat hij me zo heeft geconfronteerd!” Ze glimlachte een beetje, een glimlach die Alexis beantwoorde met een glimlach. Ondertussen spitsten ze beide hun oren om te horen of Sara haar zoon te pakken kreeg. Sara twijfelde even, maar met trillende vinger drukte ze weer een keer op het nummer van Adam.



Binnen in het grote huis hadden drie mensen zich afgezonderd van de rest. Daniel, Thomas en Charlotte konden het niet laten om in de salon aan de voorkant van het huis zaken te bespreken. “Dus, wat doen we met die informatie?” vroeg Charlotte, terwijl ze ijsbeerde langs de bank. “Sta stil, kom hier!” gromde Daniel. Ze luisterde en kwam bij hen staan. “Het hoeft geen ramp te zijn, als het niet uitlekt. We moeten onze strategie aanpassen.” Daniel was kalm, alsof er geen probleem was. “Luister Daniel, zo simpel is het niet. De aandeelhouders moeten er nog steeds allemaal, stuk voor stuk, mee instemmen. Dat betekent dat Sara aan onze kant moet blijven en met de maatregelen die nodig zijn om… om het geld te bemachtigen. Ik weet niet hoe ver ze wil gaan.” “Sara is toch bezig met haar eigen bedrijf? Waarom kopen we haar aandelen niet?” Charlotte streelde argeloos een haar achter haar oor. “Omdat ik niet denk dat ze haar aandelen wil verkopen. Luister nu eens naar me.”



“Ik heb een koper gevonden. Een koper voor…” Thomas hield zijn aandeel in. “Doe niet zo sensationeel,” sneerde Charlotte. “We hebben een tekort dat William heeft veroorzaakt en als we dat niet heel snel oplossen, gaan we failliet. Simpel probleem. Simpele oplossing, geld. We moeten een geldschieter vinden.” Fluisterde Daniel, bang dat anderen hem hoorde. “Ik zei, luister nou eens,” ging Thomas tegen Daniel in. “Ik heb een koper voor 30% van de aandelen. Ene Michael Vos heeft er een enorm bedrag voor geboden, die niet alleen onze problemen wegwerkt, maar ons ook nog eens veel mogelijkheden biedt.” “Dertig procent? Dat is Williams percentage,” merkte Charlotte op, terwijl ze snel conclusies trok “Precies, twee vliegen in één klap. Nu alleen nog zorgen dat mijn vader zijn aandelen afgeeft. En daar weet ik wat voor.” Zijn ogen stonden duister.



Zenuwachtig wachtte ze af. Hij ging één keer over, twee keer over. Drie keer ging hij over. Sara wachtte nog even af, en gaf het bijna op. Ineens werd er opgenomen. Zonder waarschuwing, zonder dat ze zich erop voor kon bereiden, want ze had het niet verwacht. Adam nam al weken niet op. “Adam?” vroeg ze aarzelend. “Adam?” nogmaals. Iemand ademde, dat kon ze duidelijk horen. “Adam, zeg eens wat!” Hij zei niets, helemaal niets. “Sorry.” Zo klonk het plots. Het was Adam. “Lieverd!” riep Sara wanhopig. De verbinding werd verbroken. Ergens in Zomeren viel een telefoon kapot op de grond en een jongeman in een wit pak liep er snel van weg.



Het was Thomas, Daniel en Charlotte niet gelukt. Doortje had dingen opgevangen. Het maakte haar bezorgd om William. Hoewel ze zich niet meer zo’n zorgen maakte om zijn gezondheid, nu de onderzoeken alleen maar positief bleken. De dokter had geconcludeerd dat het stress moest zijn. De berichten over geldproblemen bij De Nationale Sim, veroorzaakt over William, en over plannen van Thomas… Het gaf haar een naar zenuwachtig gevoel. Thomas koesterde misschien al wel jaren wrok, omdat William Sara als ideale opvolgster zag. “Lieverd,” fluisterde ze, toen ze alleen in de keuken was met haar man. Ze pakte hem vast en keek hem aan, toen hij verbaasd omkeek. “Ja, Door, wat is er?” vroeg hij. “Nou, niet zo kattig,” mopperde ze. “Ik heb je vandaag nauwelijks gesproken. Het is onze dag, lieve schat.” Ze keek hem medelijdend aan.



“Ik maak me gewoon een beetje druk om…” Ze kon haar zin niet afmaken “Ach, kom hier,” William pakte zijn vrouw stevig vast. “Het spijt me als ik niet helemaal aanwezig ben. Je hebt gelijk, het is onze dag. Je ziet er echt fantastisch uit. Nog mooier dan vijftig jaar geleden.” Doortje giechelde verlegen. William ging verder. “Maak je maar niet druk, alles is tot de puntjes verzorgd. Over een uurtje komt de bediening. Dan hoef je je nergens zorgen om te maken. De gasten arriveren, iedereen wordt verzorgd en jij.. Nee wij kunnen stralen!”



“Wiliam, ik hou van je” Doortje keek hem in zijn ogen aan. Zijn prachtige, donkere ogen. “Nog evenveel als toen ik vijftig jaar geleden ja zei. Ook al was…” “Ssst.” Hij legde zijn vinger op haar mond. “Daar praten we niet meer over. We zijn gelukkig. We hebben prachtige kinderen, een prachtig leven.” Hij hield haar schouder stevig vast. “Misschien moeten we er maar eens met z’n tweetjes tussenuit. Naar ons tweede huisje, of naar het buitenland?” “Ja, heerlijk, een huwelijksreis.” “Vijftigjarige huwelijksreis! Ik zal het regelen.” “Oh William, ik hou zo zielsveel van je. Bedrieg me niet.” Hij sloot zijn ogen. Er verscheen een pijnlijke blik op zijn gezicht. “Nee,” zei hij en hij opende zijn ogen. “Nee ik zal je nooit, nooit meer bedriegen. Echt niet. Die tijd is voorbij.” “Dat weet ik lieverd, dat weet ik.” Doortje zoende haar man.



De schemering viel langzaam over het landgoed. Dat was de bedoeling. Als alle verlichting aan was, dan kwam de tuin prachtig uit. Er liepen al wat mensen rond van de bediening, druk bezig met de laatste voorbereidingen wat betreft het eten en drinken. De eerste gasten zouden zo arriveren. “Waar blijven Thomas en Ellen?” merkte Maartje op, die hen een uur of zo geleden binnen had zien komen, maar niet meer had gezien sinds. “Vreemd, inderdaad. En Daniel en Charlotte zijn er ook niet. Papa is weg. De gasten zijn er zo.” Sara tuurde door de ramen naar binnen. “Ik zal wel eens gaan kijken,” zei Alexis en ze stond op.



“Waar ga je naar toe?” vroeg Doortje, die net aan kwam lopen. “Ik denk, ik kom eens bij mijn prachtige dochters zitten, ga je weg. Ik wil met jullie praten.” Alexis, Sara en Maartje keken naar elkaar. “Mam, waar is iedereen?” vroeg Alexis uiteindelijk. “Papa, Thomas, Ellen, Daniel, Charlotte. Waar zijn ze?” “Weet ik niet. Binnen of bezig? Misschien zijn er wel gasten aan de deur. Ik heb geen idee, waarom? Het is toch geen verplichting in de tuin te zijn?” ze grinnikte een beetje. “Maken jullie je nou niet zo druk.” “Hoeveel heeft die al op?” fluisterde Maartje naar Sara. Doortje had zich inderdaad al moed ingedronken, zenuwachtig door een dreigend voorgevoel.



“Wat is er?” vroeg Ellen, die net kwam aanlopen. Ze zag de half lachende, half bezorgde gezichten van haar schoonzussen. Bezorgd legde ze haar hand op de arm van haar schoonmoeder. Ze zag de blik in haar ogen en de avond moest nog beginnen. “Oh, daar ben je. Waar is Thomas?” vroeg Alexis direct. Ze vertrouwde het niet en dacht dat er ruzie was. Hij had het recht niet om de dag voor hun ouders te verpesten. “Oh, die is even naar de badkamer om zich op te frissen voordat iedereen komt,” Ellen wuifde het onderwerp weg. “De gasten arriveren zo, zullen wij in de hal wachten om hen te verwelkomen?” vroeg Ellen aan Doortje. “Dat is een goed idee, meiske!”



Nick was ondertussen opgestaan. Hij had hen gehoord en vond het ook opvallend dat juist die mensen ineens waren verdwenen. “Wij gaan naar de hal!” riep Doortje tegen hem op een vrolijke manier. Maar zover kwamen ze niet. Juist toen iedereen naar hun ‘ontvangstpositie’ wilde gaan, klonk er één hard geluid. Een schot. In het naast het landgoed gelegen bos vlogen geschrokken vogels uit de bomen. Doortje schrok zich dood, bang voor het gevolg ervan. Het klonk dichtbij. Er klonk nog twee schoten. Twee pistoolschoten. Iedereen staarde angstig in de richting waar het vandaan kwam, maar het bleef stil. Doodstil.

zijn ze dood echt een hele goede en lange up Geweldig!

Super spannend! Ik ben echt benieuwd hoe het verder gaat. Erg mooie update

Dank jullie Leuke complimenten. Ik heb m'n best erop gedaan. Wat denken jullie dat er is gebeurt?

Ik denk dat ze zijn neergeschoten!

Ik denk dat ik dit een geweldige update vind!

Ik denk dat Adam iemand heeft neer geschoten, maar wie...

Spannend! Ik dacht ook gelijk aan Adam. En aangezien het drie schoten zijn, misschien die drie die binnen waren? Thomas en de broer en zus van William? Ik ben zó benieuwd! Wanneer komen we erachter?

Blijf maar gokken Wat leuk dat je er nog bent Mikese! Ik was al bang je hier niet meer te zien.

Ik zal de komende week tussendoor wel wat tijd hebben om te schrijven, maar ik verwacht de volgende update pas begin volgende week. Het zijn er nog maar 10!

Oeeh! Spannende update!
Ben benieuwd!

He Adoror.. Ik vind je dagboek echt Supergeweldig!!!!! Alleen... Ik heb een vraag : In welke sad speelt Zomeren zich af? Heb je die zelf gemaakt? Of is het gewoon Sunset Valley n heb je die Zomeren genoemd? Of een andere stad (Appaloopsa Plains, Starlight Shores...)