De paniek lijkt maar niet te stoppen. En ik kan goed begrijpen waarom. Er wordt steeds meer geschreeuwd en ik besluit het dek op te lopen, de kajuit uit. "Wat moeten we nu doen?" "Gaan we nu dood?" "Is er geen reserve-kapitein?" De reserve-kapitein! Dat ik daar niet meteen aan gedacht had. Mika, dat zou de opvolger zijn. Hij was de leerling en bijna klaar om zelf een cruise te gaan besturen.
Cindy schreeuwt de menigte toe dat er niks aan de hand is en ze rustig moeten blijven. Het is duidelijk dat ze een dienstmeid is en nooit in de kajuit is geweest.
Om Mika te vinden zal ik het om moeten roepen, dat heb ik de kapitein al vaak genoeg zien doen. Maar dan moet ik de kajuit weer in en de microfoon aanzetten, waar waarschijnlijk allemaal bloedspatten op zitten. Als ik de kajuit weer in stap zie ik dat Jessica al bezig is met het schoonmaken. Ik stap naar de microfoon en druk het knopje in, waardoor er een rood lampje gaat branden.
"Ik, Helen Wane, wil alle mensen mededelen dat U zich geen zorgen hoeft te maken om de cruise. Er is een reserve-kapitein aanwezig, die het stuur zal overnemen. Ik wil iedereen vriendelijk verzoeken zich om te keren en het dek te verlaten. En Mika Ruiter, meld U onmiddellijk bij de kajuit. Ik herhaal, Mika Ruiter, meld U onmiddellijk bij de kajuit!", tevreden kijk ik naar alle mensen op het dek die met gespitste oren naar mij luisteren. Dit voelt goed.
~Helen Wane.

Ondertussen had ik nog niet veel informatie gekregen over, hoe het nu verder moet. Wachten tot verdere informatie duurde waarschijnlijk nog wel even dus ik besloot om naar me kamer te gaan. Het schip was zo mega groot dat ik onderweg bijna verdwaalde, maar toen ik goed naar alle borden had gekeken en te hebben gevolgd, had ik het gelukkig gevonden. Ik liet me op bed vallen en pakte me Ipod voor wat afleiding. Ik zette een leuk muziekje op en draaide de muziek nog een tikje harder, maar toen hoorde ik Helen door de microfoon spreken.

Ik hoor dat we allemaal het dek moeten verlaten en dat er een reserve-kapitein is. Dit stelt me een beetje gerust maar nog steeds niet helemaal. Er loopt hier een moordenaar rond en wie zegt dat hij het bij deze moord laat. Als ik Carina het dek zie verlaten met Lauren loop ik meteen achter hen aan. Wat er ook gebeurt, ik moet zorgen dat zij veilig is.

- James Mequari

Op mijn weg naar het zwembad hoor ik opeens een duidelijke stem. Ik blijf stil staan en luister. Natuurlijk, ze zullen het wel weer redden, en alles komt goed, reserve kapitein, maak je geen zorgen, blablabla. Ik geloof er geen drol van. Die reserve kapitein zal natuurlijk een of andere student zijn die nog nooit van heel zijn leven een echt schip als dit bestuurd heeft. Maar goed, liever dat dan helemaal niets, hij zal er wel verstand van hebben. Ik zucht. Ik wil naar huis, samen met Eva, dan vieren we wel ergens anders onze huwelijksreis, of gewoon helemaal geen reis, als het zó moet... Ik loop weer verder.

- Dave Clarkson

Als ik in mijn kamer kom laat ik me op het bed vallen. Er is dus een reserve kapitein, maar dat lost niet alle problemen op. Straks word hij ook vermoord. Niemand weet namelijk wie de moordenaar is. Misschien is hij of zij nog aan boord? Er spoken allerlei vragen door mijn hoofd die ik zelf niet kan beantwoorden. Om mijn hoofd leeg te maken pak ik mijn gitaar en begin een paar liedjes te spelen.

- Anouk Mooij

In de drukte en heisa was ik naar de kajuit gelopen en vast begonnen met het schoonmaken ervan. We zaten midden op zee en het schip moest toch bestuurd worden en dat kon niet in zo'n vieze ruimte. Niet veel later kwam ook Helen de kajuit binnen gelopen en riep om dat Mika ook hierheen moest komen. Toen iedereen op het dek was afgedropen, was ik klaar met het schoonmaken van alles.
'Ehm. Helen? Ehm. K-kan ik nog iets doen?' stotterde ik onzeker. Dit was mijn aller eerste cruise, ik had nog zo hard op alles geoefend, maar door het voorval met de kapitein was ik de weg helemaal kwijt.

-- Jessica Jones --

In mijn hut laat ik de deur op een kier staan en plof op het bed. Mijn Blackberry begint te piepen van de ongelezen mailtjes. Ik pak hem vast en bekijk de mailtjes, een paar van vrienden, en 1tje van mijn baas, dat ik de mensen op de cruise ook over dingen moest vragen. Hij kon opdonderen!
Een woede bui laait in me op en ik smijt de Blackberry woedend de deur door. Helaas niet hard genoeg. De telefoon smakt tegen de deur en valt op de vloer. Ik staar er een tijdje naar en probeer mijn ademhaling rustig te laten worden, dan ga ik op mijn buik liggen en druk mijn hoofd in mijn kussen.
'Verdomme', kreun ik zachtjes in het kussen. 'Het zal ook eens niet zo.'
'Pardon, ik deze telefoon van jou?', vraagt een stem.

~°Suzy Bradley°~

De dood, dat was voor mij al dichtbij. Gelukkig is er hier wel een vervanger. Maar niemand zal haar kunnen vervangen, niemand zal Karien kunnen vervangen. Ze was bijzonder. Waarom? waarom? waarom had ze zelfmoord gepleegd? heb ik iets fout gedaan?
De tranen kwamen van zelf weer. Ik had deze cruise genomen om haar een beetje te vergeten, maar dat was dus duidelijk heel naïef van me. Het heeft niks geholpen. Mijn ogen liepen vol met tranen, ik wou niet dat ze me zagen, ik zat nog wel midden in de grote menigte... rennen, rennen. Ik draaide mij om en rende hard weg, ik duwde een paar mensen aan de kant die mij een beetje geschrokken aan keken, toen ik als een razende voorbij kwam rennen. Terug op mijn kamer, begon ik te huilen. Ik haalde een van de vele foto's van Karien van het prikboord en begon het een kusje te geven, ik hield van haar. Nog steeds. Ik begon te huilen en te huilen. Misschien kon iemand mij wel horen, zou die gene dan naar me toe komen? of zouden ze het laten?

-Jinzo-

Met mijn hand veeg ik het zweet van mijn voorhoofd. Het doek is enorm, en dat kost dan ook de nodige energie. Ik draai het dopje van mijn fles ice tea en neem een paar slokken. Veel beter.
Mijn koptelefoon zakt van mijn hoofd af. Nu pas hoor ik het zachte snikken van de hut naast mij.
Zal ik gaan kijken? Aankloppen, vragen wat er aan de hand is?
Voordat ik het zelf doorheb dragen mijn voeten me al naar de deur. Mijn hand aarzelt nog, maar mijn nieuwsgierigheid geeft de laatste doorslag om toch de drie klopjes op de deur te laten klinken. Daar gaan we dan...

Dani Broetrjes

Ik deed mijn oordopjes uit en luisterde naar de omroep van Helen. Gelukkig is er een reserve-kapitein aanwezig die het stuur zal overnemen, maar dat stelde me nog niet gerust, want er loopt hier nog steeds een moordenaar rond of zelfs meerdere moordernaars. Ik voelde de paniek weer naar boven komen. Straks worden er nog meer mensen vermoord? Sinds dit incident kan ik hier niemand meer vertrouwen.

~Dick Walcom

Ik was al heel de tijd oude vrouwtjes terug naar hun suite aan het brengen en hun te verzekeren dat alles goed was. Na drie uur was ik het wel even beu. Ik wou even ontsnappen van alle heisa en liep via de trap naar beneden, naar mijn kajuit. Opeens sloeg ik mijn voet om en viel tegen de treden aan, waarna ik per ongeluk naar beneden gleed op mijn knieën. Toen ik eindelijk tot stilstand was gekomen, deed zo ongeveer mijn hele lichaam pijn. Geen erge, maar het was genoeg om niet overeind te kunnen komen. Opeens stond er iemand voor me. 'Gaat het wel?'

-Cindy Sand

De zelfde klassieke vrouw viel voor mijn neus van de trap af, het zag er pijnlijk uit. 'Gaat het wel?' Mompelde ik. Ik kon het zwembad maar niet vinden, deze boot was zo groot. 'Ehh... au.' stamelde ze. Volgensmij had ze pijn. Ik wou haar overeind helpen, maar ze dook opzij. 'Sorry, ik wist niet dat je-' 'Nee, het is niet jou schuld, het doet gewoon zo een pijn!' Ik staarde haar maar wat aan. 'Kan ik je helpen met opstaan dan?' Ik pakte haar onder haar oksel en zette haar voorzichtig overeind. Ik zag dat ze naar mijn gescheurde broek staarde. Verdorie, dat zag er dus totaal niet uit. 'Zeg, weet u misschien waar het zwembad is?' Vroeg ik om haar af te leiden. 'Jawel, de gang uit, dan naar links. Daar hangt een plattegrond, en die kunt u verder helpen.' 'Kan ik nog ergens mee helpen?' 'Nou... nee hoor, het gaat prima.' Mooi zo, dan kon ik eindelijk aan Eva vragen of alles goed met haar was.

- Dave Clarkson

Rustig staarde ik voor me uit, maar het was wazig voor mijn ogen.
Ik wist niet waar Dave was en ik was bezorgd over hem. Stel dat er wat met hem was gebeurd...
Ik ging lang uit op mijn handdoek liggen. Van bezorgdheid rolde er een traan over mijn wang. Zo was ik, bezorgd, misschien wel een tikkeltje overbezorgd. Ik wilde kijken waar hij was, maar ik durfde niet. Stel dat... Nee Eva, nee, dat moet je niet denken. Ik was al diep in shock door de gebeurtenis die ik vaag had meegekregen. Ik ging weer rechtovereind zitten en keek of Dave misschien ergens te bekennen was, nee dus. Ik moest gaan kijken, ik moest weten waar hij uithing. Snel stapte ik op en rende hard, ik moest Dave zien, Dave, mijn man.

~Eva Greenland

Er klopte iemand aan... ik droogde mijn tranen en stond langzaam op, met een nog wel betraand gezicht deed ik open. Het was een meisje, een meisje? ja. Het was Dani, ja, ook ik was verbaasd dat ze Dani heette, want Dani is toch een jongensnaam?

"Jinzo, wat is er?" begon ze.
"niks, alleen, alleen..." de tranen kwamen weer op en ik draaide mij om. Dani liep rustig naar voren en sloeg een arm om me heen. "stil maar, stil maar" fluisterde ze zachtjes. Waarna ze vervolgde: "wat is er?"
al huilend begon ik te vertellen... "het is allemaal sinds de dood van Karien, ik voel me alleen en mis haar echt heel erg, ik probeer haar wel te vergeten, maar het lukte niet."
Ze was even stil en toen vroeg ze: "Karien?"
"mijn vriendin" na dat gezegd te hebben begon ik weer te huilen... ze vond me nu vast een aansteller, maar goed. Ik miste Karien ook gewoon...

-Jinzo-

Ik probeer geduldig te wachten tot Mika de kajuit in komt, maar ik merk dat ik steeds harder op de leuning van mijn stoel begin te tikken met mijn nagels. Ik heb nooit veel geduld gehad en daarom begint het wachten me al flink op de zenuwen te werken. Waar bleef Mika nou? Ik had Jessica al weggestuurd, ze had de hele kajuit opgeruimd, waar ik haar heel dankbaar voor was, maar ik had haar nu niet meer nodig. Ik staarde naar één van de vele schermen. De koers was voorlopig goed en er lagen geen rotsblokken of andere boten in het omliggende gebied. Er zou niks gebeuren, verzekerde ik mezelf. Maar waar bleef Mika nou?
~ Helen Wane.

Ik beende me gepikeerd een weg door de zenuwachtige mensenmassa en verontschuldigde me waar nodig. Ik had zonet opgevangen dat de kapitein dood was. Waarom weet ik dat weer als laatste? Typisch! De kok zeggen ze nooit wat... Fijn om je 50ste cruise mee te beginnen... Ik zocht Helen, maar kon haar nergens vinden. Dan ging ik maar naar mijn kajuit (of beter gezegd bescheiden personeelskamer, en liet me op het bed vallen... Wat nu? Ik viste mijn gsm boven, wilde een vriend bellen, of mijn moeder, om hen over de hele situatie in te lichten. Doch ik bedacht me, ik zou hen enkel ongerust maken. Dan maar het menu voor de avond klaarmaken voorbereiden. Onwillekeurig dacht ik er aan dat er gisteren een moordenaar van mijn kookkunsten had gegeten... Dat ik hem (of haar) hoogstwaarschijnlijk al eens gezien heb... Dat hij of zij zich op minder dan 500 meter van mij bevindt... Grr, grillig.

- Dennis Roberts

De weg kon niet lang genoeg zijn. In de verte zag ik de mensenmassa.
Het lukte me om er tussen te komen en keek of Dave ertussen stond. Toen bedacht ik me dat ik alles bij het zwembad had laten staan, maar dat was veel minder belangrijk dan Dave. Ik zag hem niet staan en hopeloos liet ik me op het dek vallen. 'Dave, waar ben je!' riep ik. De mensen die nog veel te druk bezig waren hoorden het niet. Ik liet mijn hoofd in mijn handen vallen. Ik wilde hem in mijn armen sluiten, het gevoel hebben dat alles veilig was. Maar op dat moment kon ik alleen maar hopen, dat ik hem nog terug kon vinden, tussen die vele mensen.

~Eva Greenland

Of we het dek kunnen verlaten. Natuurlijk. Een ding begrijpen ze eindelijk.
Deze mensen kan je toch niet rustig krijgen, dus dan moet je ze maar hun eigen kamers af laten breken.
Ik snapte niet waarom ik rustig bleef. Misschien omdat ik het te druk had om te bedenken hoe het zou zijn als ik in Appaloosa was gebleven. Het dorp was verschrikkelijk, de mensen waren onbeschoft.
Maar in ieder geval was er geen volslagen idioot die het nodig vond om perse de kapitein te vermoorden.
Hadden ze die gast niet kunnen bewaken ofzo?
Verbaasd bleef ik staan voor een deur. Het was mijn kamer niet. Maar waar was die van mij dan? Konden ze ook nog niet eens overzichtelijke cruiseboten maken. Geweldig.
Ik opende een deur en liep naar binnen. Als ik mijn kamer niet vond, zou ik deze maar gebruiken. Het eerste wat ik zag was cola. Heel veel colablikjes.

-Bernold Carrold ;D

Ik holde naar het einde van de gang en toen zag ik de plattegrond hangen. Het zwembad zat dus een etage hoger. Vlug holde ik naar een trap, die me naar boven leidde. Waar was Eva toch? Ik zou het mezelf nooit vergeven als haar ook iets overkwam. Ik besloot dat rennen teveel op zou vallen, en dat dat misschien niet eens mocht, dus besloot ik om wat rustiger te lopen, het was immers vakantie. Maar waar was mijn liefste toch? Ik liep door een brede ruimte met banken aan weerszijde, een groot raam gaf zicht op het dek. DAAR! Daar liep ze! Ik drukte mezelf tegen de ruit, ze keek onrustig om zich heen, maar zo te zien was er niets met haar aan de hand. Ik zwaaide wild, maar ze zag me niet.

- Dave Clarkson.

Rustig was ik opgestaan van het dek. Waarschijnlijk lag ik daar idioot te piekeren op de grond, maar het kon me niks schelen. Ik had zware hoofdpijn. Ik moest rustig blijven, wat me veel moeite kostte. Ik wilde de moed niet opgeven, ik wilde niet denken dat er iets gebeurd was met Dave. Ik keek nog eens goed om me heen. Mijn oog viel op het raampje. Nog net zag ik het opvallende shirt van Dave, hij was daar! 'Dave!' 'Dave, ik ben hier!' riep ik. Hij hoorde niet de letterlijke tekst, maar aan zijn reactie te merken, hoorde hij wel wat.

~Eva Greenland