Ik word weggestuurd bij die kamer, ik loop maar snel ergens naar toe waar mensen zijn, ik heb vannacht onder een karretje geslapen in de hoop dat ik niet vermoord werd, ik loop nu snel weer naar een kamer met mensen en ik zie in de ziekenboeg mensen zitten, ik klop maar aan, ik kan niet zien wie het zijn maar alles is beter dan alleen zijn, tenzij zij de moordenaars zijn, ik klop aan, Helen doet open. Gelukkig, ik vertrouw haar. 'Mag ik bij jullie blijven overnachten?' vroeg ik aan Helen en ik zag Dave achter haar.

Zuchtend zit ik op het dek, ik was weer alleen, zoals te verwachten.
Ik leg mijn hoofd op de koude tafel en adem rustig in en uit. De duizeling kwam meer, allemaal door dit vervloekte schip, deze vervloekte vakantie.

~°Suzy Bradley°~

Gisteravond hebben we nog een tijd op het bankje gezeten, maar daarna zijn we weer terug gegaan naar de stiltekamer. Toen we daar aankwamen was de deur los. Snel liepen we naar binnen waar er geen enkel spoor van Dave of Helen te bekennen was. We zijn gaan slapen in de hoop dat Helen of Dave nog terug zouden komen. Nu is er al een dag voorbij en nog steeds zijn ze niet terug.

We liggen samen op de bank. Dick's hoofd ligt op mijn schoot. Ik ga met mijn hand zachtjes door zijn haar. Hij ziet er zo lief uit als hij slaapt. Ik laat hem nog even slapen. Voorzichtig vervang ik mijn schoot door een kussen. Even doet hij zijn ogen open. 'Ga maar weer slapen', fluister ik. In alle kastjes zoek ik naar iets te eten, we hebben al een dag niks gegeten. Er liggen een paar bouillonblokjes in de kast. Ik ben niet de beste in koken maar een soepje moet toch wel lukken.
'Wakker worden', zeg ik met een lieve stem. 'Dankje', Dick pakt de kom soep aan. Ik ga naast hem zitten. 'Ik vind dat we Helen en Dave moeten zoeken', zeg ik.

- Anouk Mooij

Als ik de deur open doe zie ik Edward staan. Hij kijkt me blij van herkenning aan, waarschijnlijk omdat hij nogal eenzaam is zo zonder Anouk. "Mag ik bij jullie blijven overnachten?", valt hij met de deur in huis. Ik ontwijk zijn vraag en begin over iets anders.
"Zeg, jij bent de ex van Anouk, is het niet?", Edward schrikt van deze vraag en ik zie een spijtige in zijn ogen voorbij flitsen. Hij vermant zich.
"Ja, hoezo?", probeert hij nonchalant te vragen.
"Jij hebt haar misbruikt, toch?", opnieuw zie ik dat hij schrikt. Ik geniet van de angst die hij nu voor me heeft.
"Wat heeft dat met mijn vraag te maken?", vraagt hij nu een stuk minder stoer.
"Wij hebben liever geen bedriegers hier. Maar goed, je hoeft natuurlijk ook niet vermoord te worden, dus kom maar even binnen een kopje thee drinken. Dan bespreken we of je mag blijven", besluit ik met een grijns.

~ Helen Wane.

Vandaag hebben we al de hele dag op Amy's kamer gezeten. Cola is er genoeg, maar echt eten? Nee. Daarom gaan we dadelijk naar het dek, ergens eten proberen te krijgen. Nu zijn we voorwerpen aan het zoeken waarmee we ons kunnen verdedigen. De moordenaars hebben namelijk alleen nog maar mensen vermoord met voorwerpen nog niet met een pistool dus we zijn niet volkomen weerloos. Behalve dan dat we niet weten wat er in de andere kamers allemaal al is gebeurd...

- James Mequari

“Ik vind dat we Helen en Dave moeten zoeken.” vraagt Anouk terwijl ik een slok van mijn soep nam.
“Je hebt gelijk, we moeten ze gaan zoek. Misschien zijn ze wel in gevaar.”
Ik zette mijn soepkom op tafel en samen gingen Anouk en ik op zoek naar Helen en Dave.
“Maar waar zouden ze zijn?” Vroeg ik aan Anouk. “Het schip is mega groot! Het duurt misschien wel uren tot we ze hebben gevonden”
“Ze kunnen nooit ver weg zijn. Het is tenslotte veel te gevaarlijk om door alle gangen te lopen. Weet je nog wat de moordenaar zei? Waag het niet de gang op te gaan, dit zal Uw dood worden.”

Na een paar minuten zoeken hadden we ze nog steeds niet gevonden. Plotseling hoorde ik een stem. Het was een bekende stem. Het was … Het was … Helen! Ik keek om me heen. De stem kwam vanuit de ziekenboeg. Snel rende Anouk en ik de ziekenboeg in.
“Daar zijn jullie!” riep Anouk enthousiast, maar haar enthousiasme verdween al snel toen ze Edward ook in de ziekenboeg zag staan.

~Dick Walcom

Ik onderdruk een giechel. Helen is wel erg brutaal tegen Edward, maar het bevalt me wel. Ik ken hem niet goed, en ik weet ook niet exact wat er gebeurd is. Toch ben ik nieuwsgierig. 'Oh ja?' zeg ik. Helen knipoogt naar me. 'Nou, euh. Zoiets...' Ik knijp mijn lippen stijf op elkaar, het zou natuurlijk onwijs gemeen zijn om hem weg te sturen. Ik proest het bijna uit, dus besluit ik in een zogenaamde "hoestbui" uit te barsten, waardoor Helen het ook niet meer houd. Samen hoesten we keihard en lachen daar eigenlijk tussendoor. Ik besluit het hoesten een wat realistische kant aan te laten nemen, dus ik sluit af met een beschaafd kuchje. 'Sorry, we zijn beiden een beetje ziek. Wou je nou nog thee?' vraagt Helen. 'Daar zijn jullie!' roept Anouk enthousiast. Achter haar komt Dick binnenlopen, en ik zie Edward van de een naar de ander kijken. Ik zie dat Helen dit alleen nog maar komischer vind, en ook zij knijpt haar lippen stijf op elkaar om haar lach weer in te houden.

- Dave Clarkson.

Ik kijk rond, opzoek naar iets waarmee we ons kunnen verdedigen. Zelfs ik moest toegeven dat overleven op cola niet kon. Ik kniel op de grond en zie dat er een stang los zit onder het bed, die ik nog losser probeer te wrikken. Toen ik opstond, knikten Kaylee en James goedkeurend. Ook hun hadden iets gevonden waarmee we ons konden beschermen. Aarzelend haalden we de kast weg.

Amy~

'Daar zijn jullie!', roep ik enthousiast als ik Helen en Dave zie. Ze hebben gelukkig niets zo te zien. Mijn enthousiasme verdwijnt als ik Edward achter Dave en Helen zie staan. 'Hoi', zeg ik droog. 'Hallo', hij kijkt naar de grond. Iedereen is stil. 'Wat doe je hier?', ik kijk Edward aan. 'Wat gaat jou dat aan?', vraagt hij arrogant. 'Laat maar, het boeit me niet', Helen en Dave lopen even een andere kant op want ze kunnen hun lach niet meer inhouden. Ik ben benieuwd wat er zo grappig is. Edward kijkt boos naar Dick en mij. Waardoor ik ook een beetje moet lachen. Als Dave en Helen klaar zijn met lachen komen ze weer naar ons toe. 'Blijven jullie ook hier?', vraagt Helen. Dick kijkt me vragend aan. Ik knik. 'Ja is goed', zegt Dick. Edward zucht. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht, dit gaat nog leuk worden.

- Anouk Mooij

Als we allemaal wat hebben gevonden om elkaar en onszelf mee te beschermen lopen we de gang op, op weg naar het restaurant. 'Wacht eens.' zeg ik. 'Hoe voorspelbaar zou het niet zijn dat mensen naar het restaurant gaan. Het lijkt me logisch dat de moordenaars daar zitten om ons op te wachten.'
Kaylee en Amy knikken beiden instemmend. 'Dus?' zegt Kaylee. 'Gaan we naar een andere plek waar eten is. Misschien de bar bij het zwembad.' 'Goed idee.' zegt Amy. We lopen allemaal naar het dek. Ik loop voorop en kijk vooruit of er iemand in de buurt is, Kaylee loopt in het midden naar links en rechts en Amy loopt achteraan en kijkt de hele tijd over haar schouder naar achteren om te kijken of iemand haar volgt. Dan komen we op het dek. Het is er verlaten en je kunt zien dat er een hele dag geen mensen zijn geweest. Bij het zwembad zie je veel omgevallen stoelen waaraan je kunt zien dat er grote paniek is geweest. Snel lopen we naar de bar. 'Veel eten pakken.' zegt Amy. 'We moeten er lang op vooruit kunnen. Ik heb toch een koelkast dus we kunnen genoeg eten bewaren.'

- James Mequari

We gingen eten halen bij het zwembad zodat we even verder konden op de hotel kamer. Ik trok de minikoelkast open en zag een paar schalen die voor de helft gevuld waren met cocktail nootjes en snacks. Verder stonden er nog wat dingen die niet bruikbaar waren, behalve een sixpack cola. Na een tijdje hadden we sowieso voor een dag voedsel bij elkaar gescharreld en stonden op het punt terug te gaan. Toen we terug waren in de kamer aten we een klein beetje van alles. Plots herinnerde ik me weer dat ik wat spullen wou halen van mijn kamer.
'Mag ik wat spullen halen,' vroeg ik aan Amy. Ze knikte. Voorzichtig liep ik door de gang naar mijn kamer, met de sleutel in mijn hand geklemd. Ik opende de deur met trillende handen en stapte in mijn kamer. Een tas lag op mijn bed, bruikbaar om alles in te doen. Snel stopte ik een kussen, deken, boeken en al mijn kleren in de tas en sleepte hem terug naar de kamer met James en Amy.

Kaylee Bratt

Iedereen in de kamer is onaardig tegen me, dit wil ik niet.Al dat gepest van hun ben ik zat! Ik sla Anouk en geef haar een bitchslap. Iedereen kijkt boos en verward. Dit wou ik niet doen en ren ik keihard weg. Ik laat mijn tranen stromen. Ik weet niet wat ik deed, dit wil ik helemaal niet.

Edward zet zijn kop thee neer op tafel en loopt naar mij toe. Ik zie in zijn ogen dat hij twijfelt, ik heb al zo'n idee waarover. Zijn hand gaat de lucht in en klapt daarna in mijn gezicht. Huilend rent hij weg. 'Doei!', roep ik. Iedereen kijkt me verbaasd aan. 'Gaat het?', vraagt Helen. 'Tuurlijk, zo hard kan hij ook weer niet slaan. Hij heeft er vast spijt van', ik wrijf met mijn hand over mijn gezicht. 'Moet er iets kouds op?', Dick loopt al richting de koelkast. 'Nee, het is niks' 'Oké'. Ik vouw mijn handen om de warme beker thee en neem een slok. 'Waar hadden we het ook alweer over?'.

- Anouk Mooij

Omdat we nu weer eten hadden hadden we voorlopig geen zorgen. Voorlopig. Het eten zou opraken en we konden hier niet eeuwig blijven. Misschien moesten we proberen de aandacht te trekken van andere schepen, een noodplan maken. Maar niemand wist wat we echt konden of moesten doen. Niemand had een idee maar iedereen was bang. En niemand van ons drie zegt het hard op, maar iedereen vraagt zich af wie al vermoord is...

- James Mequari

Carina Caribi zat eenzaam in één van de lounges. Ze voelde dat haar maag begon te knorren, maar kende de risico's van de gangen. Ze moest voorzichtig zijn. Hier in haar kamer waren geen luxe maaltijden meer, nergens meer, maar in het restaurant kon ze wat dingen ophalen. Ze hoefde alleen met de lift. Ze liet zich uit de deur glijden en sloop de gang op. Niets vermoedend stond ze voor de lift en drukte op het knopje. Direct schoof de deur open, met in de lift vier vermomde personen. Voor ze kon gillen was het eerste mes al in haar lijf geworpen. Ze viel bloedend op de grond en werd de lift ingesleept. Een twee mes werd in haar lichaam geboord. Ze hoorde voetstappen om zich heen en de liftdeur dicht gaan. Dit was haar dood, in een claustrofobische lift, op The Sunset Cruise.

"Zo, opgeruimd staat netjes. We hebben weer iemands leven afgepakt, ach wat sneu. Deze persoon heeft niet naar onze waarschuwing geluisterd. En dat krijg je ervan, Carina is er niet meer. Ze gaat op en neer als jullie haar bedienen.. Jullie kunnen de gang weer op, maar laat het niet merken dat jullie naar ons gaan zoeken..", klinkt er na een paar minuten door de intercom.

Carina Caribi (nonnieven1) is vermoord. Carina was een passagier.

We waren net terug van onze tocht naar eten, en Kaylee van het halen van haar spullen, toen opnieuw de intercom klonk. De woorden drongen niet tot me door, omdat ik alleen naar maar die stem kon luisteren. Waar kende ik die stem toch van? Ik herinnerde me de naam niet meer, dus wilde ik het aan James en Kaylee vragen, maar ik zag dat ze nog versteend stonden. Vooral James.

Amy~

'Hebben we hier nog eten?', Dave wrijft met zijn hand over zijn knorrende maag. 'Stil eens', zegt Helen. Een paar seconde later klinkt er een bericht door de intercom. Het zijn de moordenaars. Ze hebben weer iemand vermoord. Carina. Het laatste wat ze zeggen is:'Jullie kunnen de gang weer op, maar laat het niet merken dat jullie naar ons gaan zoeken'. We zijn allemaal stil. Betekend dit dat we voorlopig veilig zijn? 'Arme Carina... Kende iemand van jullie haar?', vraag ik voorzichtig. Ik wil niemand overstuur maken. Dave, Dick en Helen schudden hun hoofd. Er ontstaat een lange stilte.
Na een tijdje zegt Helen: 'Dave, er ligt nog wat brood in het kastje'.

- Anouk Mooij

Carina, Carina is er niet meer. Amy keek naar mij en zag mijn blik. Ik val op het bed en begin luidt te snikken. Misschien heeft Carina het wel zo gewild. Ze was al zo verdrietig om Lauren. Wat heeft deze cruise voor zin gehad. Alleen doden en verdriet. Misschien wilde ik ook dood. Voordat iedereen eerst dood ging. Ik vond het vreselijk om iedereen te zien sterven. Met Amy had ik al een goede band en met Kaylee kreeg ik ook een steeds betere band. Stel dat zij vermoord werden, wat had ik dan over? Niemand. Zo'n gek idee is het nog niet dat sommige mensen zelfmoord hebben gepleegd.

-James Mequari

Ik Zakte op de grond en keek verdwaasd naar de muur. Carina dood, ik kende haar dan niet goed maar ik wist wel dat haar dochter eerder al was vermoord. Maar wat nog erger was, ik had die stem eerder gehoord. Ik kon mijn oren niet geloven. Mijn hersenen begonnen te denken en ik probeerde de stem te plaatsen, maar het lukte niet. Ik keek naar Amy en James, twee hele aardige mensen, momenteel de enige die ik had. Ik zuchtte en vloekte zachtjes.
'Ik denk dat ik maar naar mijn kamer terug ga,' mompelde ik en pakte mijn tas. Ik liep in één keer naar mijn kamer door en smeet de tas op de grond. Nog een keer vloekte ik. Woedend en angstig liet ik me op het bed vallen en staarde naar het plafond. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik de volgende zou kunnen zijn.

Kaylee Bratt

Ik wou gister de lift in rennen maar er stonden al 4 mensen in, blijkbaar is er een van vermoord, wat heb ik voor een geluk, we kunnen weer vrij rond lopen, ik moet snel weer contacten vinden.