Ik wenk hem dat hij verder moet komen en de deur moet sluiten. Ik schuif een van de stoelen naar achter en de man gaat erop zitten. Hij heeft best een leuk uiterlijk en waarschijnlijk ook een vriendin. Volgens mij heb ik hem wel eens gezien met een meisje.
"Misschien kan ik kijken of ik een beetje kan helpen, ik heb geen ervaring, maar vroeger..", hij stopt midden in zijn zin en weet duidelijk niet wat hij moet zeggen.
"Maak je zin maar af hoor", moedig ik hem aan. Hij wil helpen. En alle hulp kan ik op dit moment gebruiken. Ik zie dat hij zich een beetje schaamt, maar waar voor?
"Ik heb vroeger.. Wel hand bestuurbare bootjes gehad", hij staart naar zijn handen die een beetje aan zijn broek zitten te friemelen.
"Ik kan alle hulp goed gebruiken, dus ik vind het heel aardig van je. Bedankt, ehm.."
"Dave. Dave Clarkson", vult hij me aan.
"Ik zal het je allemaal uitleggen, Dave."
~ Helen Wane.

'Is er iets aan de hand dan?' vroeg René. Ik schrok een beetje van de vraag. Ik kon hem niet rechtstreeks vertellen dat de enige die deze boot zou kunnen besturen spoorloos was. Snel verzon ik een leugen en ik hoopte dat hij het niet door zou hebben. Ik ben nooit zo'n goede leugenaar geweest.
'Nee, maar er schijnt een onbevoegde gast hier op de cruise te zijn. We hebben zijn identiteit al achterhaald, maar we hebben hem nog niet gevonden,' antwoordde ik zo professioneel mogelijk. 'Bedankt. Geniet nog van uw avond.' Snel liep ik weg naar de keuken. Maar in mijn ooghoeken had ik een man zien verstijven toen ik 'onbevoegde gast' zei. Zou het? Nee, niemand zou hier ongemerkt aan boord kunnen komen. Toch?

-- Jessica Jones --

nadat ik op ebay een nieuwe versie van een christmas carol had gekocht heb ik maar besloten om maar even een ijsje te gaan kopen in de bar. Ik liep de gang op en kwam langs een andere gang waar, hoe ik het kon zien, 2 vrouwen en ze waren aan het fluisteren. Ik wou het toch wel weten want inmiddels gingen er al vel geruchten door het schip, en hoe nieuwsgierig ik ben wil ik hun afluisteren. Maar doordat ik weinig hoor, was dat natuurijk lastig. Ik liep toevallig langs en ontving een aantal gebrabbel, ik wist wel zeker dat ze zachter begonnen te praten toen ik langs liep dus het was geheim. Zou dat iets te maken hebben met de moord?

- Edward MC Curry

Met trillende handen was ik naast Helen gaan staan. Ze legde me alles uit, en ze zag dat ik er niet zo veel verstand van had. Toch bleef ze doorgaan met alle knopjes geduldig uitleggen. Waarom wou ze zo graag dat ik hielp? Was er dan echt niemand die een boot kon besturen?
"Snap je het een beetje?" Vroeg ze op vriendelijke toon. Ja, ik snapte het, gedeeltelijk, maar wat ik vooral niet snapte was hoezo ze mijn hulp zo graag wou, en hoezo ik hier eigenlijk was binnengestapt, wat ik nou precies moest gaan doen. Dus knikte ik maar.

- Dave Clarkson

"Ja alles gaat goed, Pa", ... "Nee, ik ben niet in gevaar, alles is oké, echt waar" ... "nou ik moet ophangen, ja doei". Ik zucht en leg de telefoon op, al die hysterie om de dood van een kapitein, bullshit.
Ik zet me neer en grijp mijn gitaar, het enige wat me langer dan een avond kan bezig houden.
Ik oefen wat grepen en speel af van mijn partituren wanneer ik plots gebonk aan mijn linkerkant hoor.
Abrupt stop ik en wacht even, niets, schouderophalend speel ik weer verder. Een minuut passeert waneer plots mijn deur openslaat. "Hou een op met dat kattengejank wil je!?" Een meisje met donkergroene lokken staat in mijn deurgat met een gezichtsuitdrukking die enkel irritatie en woedde uitstraalt. Ik slik

- Jeroen Right -

Ik schrik van mijn eigen woorden. Ben ik dit? Ben ík dit die dit zegt?
"Sorry," mompel ik. "Ga maar verder."
Ik wil me omdraaien, maar word tegengehouden door zijn stem.
"Kom op, ga zitten. Ik heb je hier vaker rond zien lopen. Je zit ergens mee."
Dit is ook niet de, hoe heet hij nou eigenlijk?, die ik ken. Of liever gezegd, die ik een paar keer in het restaurant heb zien zitten. Hij leek mij altijd zo uit de hoogte. Heb ik hem nou verkeerd ingeschat?
Ik neem plaats op de stoel naast hem, maar ik voel me niet helemaal op mijn gemak. Wat doe ik hier?

Dani Broertjes

Dave geeft me een bescheiden knikje. Volgens mij begrijpt hij niet helemaal waar ik hem voor nodig heb.
"Goed, luister, Dave. Ik heb veel mensen nodig. Zoals je weet loopt er hier een moordenaar rond. De kapitein is vermoord, maar ik heb een vermoeden dat ook de reserve-kapitein het leven heeft gegeven. En deze cruise zal moeten varen. We hebben dus twee, eigenlijk drie problemen: de cruise moet varen, we moeten de moordenaar vinden en we moeten zorgen dat de mensen niet in paniek raken." Dave schrikt duidelijk van deze opsomming en ik zie een kleine beetje spijt in zijn blik. In welke problemen heeft hij zichzelf gewerkt, zal hij zich vast afvragen.
"Je hoeft echt niet voor detective te spelen hoor, ik zal de leiding op me nemen. Maar als jij me met een aantal kleine dingen zou willen helpen en vooral niemand, maar dan ook echt niemand hierover verteld, dan ben ik je heel erg dankbaar."
"Ye sure!", zegt Dave met een grijns.
"Bedankt, je mag nu wel gaan slapen hoor, ga maar naar je vriendin", zeg ik met een knipoog en met een klein afscheid verlaat hij de kajuit.

~ Helen Wane.

Ik trok mijn pyjama aan en plofte neer op bed. Ik dacht aan Suzy, de eerste die ik op deze cruise had ontmoet. Ze leek me heel aardig, hopelijk is iedereen hier dat. Mijn ogen begonnen dicht te vallen en ik kroop onder de dekens. Ik knipte het licht uit en staarde naar het donkere plafond. Het enige licht dat de kamer in kwam was dat van de sterren, die door het raam heen schenen. Ik woelde in mijn bed en kwam in een diepe slaap terecht.

Kaylee Bratt

Daar zitten we dan, beiden op de rand van mijn bed, zwijgend. Waarom is dit zo ongemakkelijk, waarom kon ik niet praten? Ik had al zoveel meisjes in mijn slaapkamer gehad ... maar toen was praten niet echt waar het om ging. Ik kijk links van me en zie dat er een eenzame traan langs het onbekende meisje haar wang rolt. Wat moest ik doen, haar troosten of haar alleen laten. Ik besluit om voor de tweede optie te gaan wanneer ze plots in snikken uitbarst en haar hoofd verbergt in mijn shirt.

- Jeroen Right -

De hele dag heb ik door de gangen van het schip rondgedwaald. Het is al donker dus ga ik naar het dek om de sterren te bekijken. Dat deed ik vroeger ook met mijn vader. Zachtjes begin ik een liedje te nuriën en vervolgens te zingen.
Ik word er rustig van. Als het echt helemaal donler word ga ik weer terug naar mijn kamer. Ik kleed me snel om poets mn tanden en spring in mn bed. Daar kom ik voorlopig niet meer uit.

-Anouk Mooij

Jessica was snel en abrupt weggegaan. Ze had waarschijnlijk teveel gezegt. Een beetje een vreemde zaak. Ik vroeg me af wat Helen aan het doen was. Aangezien ik elk jaar mee ga op de cruise kende ik haar als een aardig en behulpzaam meisje. Altijd erg vriendelijk tegen de gasten en erg aardig.

Terwijl ik de bureaustoel naar achter schuif kijk ik op mijn projecterende digitale wekker om te zien hoelaat het was. 23:20... Misschien was het tijd om snel mijn blog over nieuwe technische gadgets bij te werken en dan naar bed te gaan. Snel pakte ik een blikje bier uit de minibar en begon te schrijven op mijn laptop. Na een half uurtje deed ik alles uit en stapte mijn bed in.

René Smith.

Wasverzachter. Daar ruikt zijn shirt naar. Ik voel een onhandig schouderklopje op mijn rug. Ik neem het hem niet kwalijk, in sommige situaties kun je even niet weten hoe je moet handelen.
Na een kwartier zo gezeten te hebben, haal ik mijn neus op en pak een verfrommelde tissue uit mijn zak, waar een paar verfspatten op zitten. Het was aanvankelijk bedoeld om mijn handen na het schilderen aan af te vegen, maar bij deze wordt zijn functie veranderd. Mijn tranen in het ruwe papier, en niet veel later de inhoud van mijn neus ook.
Als ik het hoopje tot een propje heb gevouwen en in de vuilnisbak heb gedeponeerd, zie ik dat hij me een pakje toereikt.
"Ik heb al..."
"Voor je gezicht."
Hij brengt zijn gezicht naar me toe en veegt vervolgens iets boven mijn bovenlip weg. Het zakdoekje voelt veel zachter dan die van mezelf. Vast een of ander A-merk.
Mijn hoofd begint te tollen, mijn wangen worden warm. Hij heeft er vast geen bedoelingen bij, maar het voelt gewoon erg vreemd. Uit paniek begin ik te praten.
"Linnen."
"Wat?"
"Die zakdoek lijkt wel van linnen. Net als veel schildersdoeken."
"O," zegt hij, waarna hij de zakdoek naar mij toe draait. Het is niet wit, maar blauw.
"Verf."
"Ja."
Het blijft even stil tussen ons. De spanning blijft stijgen. Het lijkt wel een wedstrijdje wie het langst niks mag zeggen.
"Waarom huilde je?" zegt hij ineens.
Ik moet mijn best doen om de tranen niet weer te laten lopen. Eentje weet net weer te ontsnappen, maar de rest van het vocht blijft precies waar ik het hebben wil.
"Het is gewoon de spanning. Van de moord, bedoel ik. Ik ben bang." Zo, dat was in ieder geval de helft. Voor de rest zou hij me toch uitlachen.

Dani Broertjes...

Ik word wakker in de personeelskamer. Mijn taak op deze cruise was voorheen de kapitein verdienen, maar nu was ii werkeloos. En dat betekende uitslapen. Niet dat ik veel heb geslapen. Ik heb tenslotte alle taken op me genomen. Ik ben Dave erg dankbaar, maar hij kan niet eens een boot besturen dus kan ik hem beter gebruiken als.. Ja, als wat? Misschien toch een detective. Of hij roept alles om. Maar de mensen kennen mijn stem. Ik heb René nodig. Dat ik daar niet meer aan heb gedacht! Ik heb René nog steeds niet gezien, wat stom van me. Hij wil me sowieso helpen. Ik loop de personeelskamer uit en ren naar het restaurant. De mensen op de gang kijken me raar aan.
"Wat? Heb ik iets van jullie aan ofzo?", schreeuw ik. Ze schudden hun hoofd en wijzen naar miin naar mijj kleren. Ik kijk naar beneden. Ik sta nog in pyjama.
"Staat je goed hoor", hoor ik René zeggen en zie hem aan het eind van de gang staan grijnzen.
~ Helen Wane.

Ik liep over het schip, mijn kleren glitterde in de zon. Ik had mijn iPod in mijn hand en floot leuk mee met het liedje, geweldig klassiek, niet van die rotte hippe muziek. Ik zag allemaal mensen, ik was zoveel knapper en zoveel rijker. Arme stakkers. Opeens brak mijn hak. 'Verdomme!' Riep ik keihard. De mensen staarde naar me. 'Lauren, doorlopen.' Zei ik tegen mezelf. Ondertussen pakte ik mijn mobiel en smste ik mijn moeder.

Mam, ik heb geld nodig voor nieuwe schoenen.

X'Lauren

Verzonden. Dat ze maar snel reageerde, want zo kon ik niet meer lang doorlopen.

~Lauren Caribi

Met lange tanden at ik mijn lunch op. Het was niet dat het me niet smaakte ofzo, maar mijn humeur was niet al te best. Ik hield van mijn werk, nou ja, alleen... Het was zo eentonig. Er gebeurde nooit iets speciaals en toen opeens de kapitein dood was had ik even iets anders te doen... En nu was het weer helemaal hetzelfde. Ik speelde wat gedachteloos met mijn pasta. Opeens stootte ik mijn glas om. 'UGH. Dat moet wij nu weer gebeuren.' zei ik terwijl ik het water van de tafel afveegde met een vod.

= Cindy Sand =

Natuurlijk. Er waren misschien wel honderd kamers op deze cruise, en juist dát meisje moest deze kamer in lopen. Oplettend staarde ik haar aan. Ze leek niet op een coladrinker. Helemaal niet.
Dat betekende dat ik hier kon blijven. Mooi.
'Jij?' vroeg ik scherp.

-Bernard

Mijn gedachten waren teveel afgeleid dat ik vergat mijn arrogante masker op te zetten. Een persoonlijkheid waarachter ik me kon verschuilen en veinzen dat niets me kon schelen. Ik merkte dat mijn hand nog steeds over de hare lag en trok deze terug. Ze leek gekwetst. "Nou eh.." ik krabde aan mijn hoofd "Ik heb trek, wil je ook wat?" Ze schonk me een waterige glimlach en knikte. We bestelde wat aan een cafetaria en aten zwijgend. Het geschraap van metaal tegen porselein werd afgewisseld met een verlegen blik. "Het was heel gezellig maar ik heb nog iets te doen" loog ik toen mijn bord leeg was. "Oh, tuurlijk, nou tot ziens" mompelde ze en kuste me op de wang. Ik glimlachte flauwtjes en ,met een knalrood hoofd draaide me om. En bij elke stap die ik zette werd een onbekend gevoel in mijn buik sterker. Ik had vast griep.

- Jeroen right -

- Jeroen Right -

ik voel me her op deze cruise een beetje buitengesloten. Ik heb nog geen vrienden gemaakt. Ik neem de lift en gaan naar het dek, hopelijk zijn daar gezellige en leuke mensen. Ik zag iemand staan en liep erop af, en begon een gesprek.


Edward MC Curry

*wie wil er met mij praten?*

Het is alweer middag als ik wakker word. Met moeite kom ik mijn bed uit en kleed ik me om. Snel haal ik een borstel door mijn rode haren en doe een beetje mascara op. Zonder mascara ga ik de deur niet uit, al is het maar een beetje. Ik besluit maar weer naar het dek te gaan, misschien kom ik daar wel iemand tegen die me een beetje kan op vrolijken. Ik staar een beetje voor me uit op de zee. 'Hey', hoor ik een jongen zeggen. Ik draai me om en daar staat inderdaad een jongen. 'Hai' zeg ik. 'Hoe gaat het?', vraagt hij. Daar moet ik even over na denken.. 'Nou, het had beter gekunt', antwoord ik. 'Ik heet trouwens Edward MC Curry', zegt hij met een kort lachje. 'Anouk Mooij'.

- Anouk Mooij

'Doet dat er toe? Ik wil gewoon weten wie je bent, aangezien jij hier degene bent die zomaar iemand anders z'n kamer inloopt?' Ik snauwde naar hem, vooral omdat ik hem hier weg wilde hebben. Schaamte stroomde door me heen toen ik zag hoe vol de kamer lag met colablikjes en flesjes.

Amy~