Het regent! Het regent! Ik rende een stukje van de groep af, trok mijn kleren uit, verspreidde ze over de takken en begon mezelf in mijn onderbroek in de regen te wassen.
Werden èn ik, èn mijn kleren schoon. Twee vliegen in een klap.
Ik hoorde geritsel van struiken. Ik draaide me om, en daar stond plots iemand, te kijken naar hoe ik douchte in de regen.

*Flynn McKinney*

Vanmorgen toen ik voor Jill een asprientje ging vragen, begon het te regenen! Dat meen je toch niet?! Nah. Het heet dan ook wel het tropisc REGENwoud. Ik ben echt een domme bitterbal... Misschien had ik toch maar moeten op letten tijdens die saai lessen van Meneer Spruisten. Men, wat haatte ik aardrijkskunde. Maar nadat ik de asprientjes en het water naar Jill had gebracht, en ik al kletsnat was. Ging ik Flynn maar zoeken. Hij rende van de groep af, en ik rende hem achter na. Hij ging blijkbaar douchen. En ik zou stiekem gaan kijken. Haha, spannuunddd! Maar opeens ontdekte hij mij, en mijn hoofd werd vuurrood. 'Ook hallo' stamelt Flynn ongemakkelijk.

- Darry;

Het had geregend, en zo te merken genoten de meeste (levende) groepsgenoten daarvan. De regen zorgde misschien voor vers regenwater, maar ook voor natte kleding. Mijn kleding was helemaal doorweekt. En dat betekend dat ik ze op een of andere manier moet gaan drogen. Want ik geef toe, dat natte water vind ik niks. Maar wat doe je eraan? Mijn enthousiasme was weg, gewoon spontaan weg. Hoe kunnen sommige het hier zo leuk hebben? Er ontstaan zelfs nieuwe liefdes, in deze bittere jungle. Ik vind het knap dat ze dat allemaal nog kunnen, hoop hebben. Mijn 'hoop' begint een beetje weg te zakken. ''Zullen we ooit hier levend uitkomen?'', zei ik zacht.

Jarry Sherman

De derde stemronde
De groep was weer een dag aan het wandelen en de grond was nog steeds vochtig door de hevige regen van een tijdje geleden. Je hoorde de stappen in de zompige grond en moest goed opletten dat je niet uitgleed. William was echter zo vrolijk, dat hij voor die modder geen oog had. Vrolijk liep hij vooraan in de groep, met grote passen marcheerde hij vooruit en van zijn gefluit werd iedereen langzamerhand ook een beetje gek. Niemand wist waarom hij zo vrolijk was. En waarvan ook niemand wist, was het tafereel dat zich nu direct ging plaatsvinden. Het moest er een keer van komen: William gleed uit in die natte modder, maar kwam ongelukkig terecht. Zijn hoofd landde precies op een puntige steen. Een hevige pijnscheut ging door zijn lichaam. Dat was het laatste wat hij voelde, maar vlak voor zijn dood was hij in ieder geval gelukkig.

William Hoffman (ray) is gestorven. Hij was de opvolger van de reisleider.

Je mogen nog een laatste keer posten, waarin je je dood beschrijft en ook moet je mij PMen met wie de nieuwe opvolger van de reisleider wordt.

We waren verder gegaan, na een dag heerlijke regen was het toch echt weer tijd geweest. Het lopen ging moeilijk, omdat het 'pad' onder de modder zat. Glibberige, vieze, bruine drap...
William liep voorop, hij voelde zich blijkbaar erg vrolijk. Hij paradeerde voor ons uit, met grote zelfverzekerde stappen. Een vrolijk deuntje fluitend. Ik zag meerdere mensen gniffelen, om dat gekke gezicht. Ook ik had een klein lachje op mijn gezicht. Maar plots hield het gefluit op, de groep stond meteen stil. En nog net zag ik william uitglijden en met zijn hoofd op een steen vallen. Hij bleef liggen, terwijl het bloed uit een grote gapende wond in zijn hoofd gutste. Meerdere mensen snelden op hem af, maar het mocht niet meer baten. Weer was er iemand slachtoffer geworden van dit meedogenloze woud, weer was de groep met iemand minder...

~Taylor Lawson

Het bloed. Het maakte me misselijk. Elk slachtoffer was erger.
Waarom gebeurde ons dit? Ik wilde hier weg. Weg, gewoon weg.
Hoeveel mensen zouden deze jungle nog uit komen?
Als er nog iemand uit kwam. Zo mocht ik niet denken. Ik moest overleven.
Wie zouden me thuis missen? Zouden er mensen naar ons op zoek zijn?
Plotseling moest ik denken aan de familieleden en vrienden van de overledenen.
Je krijgt het nieuws dat de groep mensen is gevonden, maar dan zit je familie of vriend er niet tussen. En dat mogen de overlevenden dan gaan vertellen.
Het maakte me alleen maar meer misselijk.

*Flynn McKinney*

Het leek net of hij een keer gelukkig was. Hij huppelde, sprong gezellig in het rond. Waarom, dat weet niemand. Alsof hij wist wat er ging gebeuren. Hij gleed uit, en de rest weet iedereen nu wel. Dit was een ongeluk, en dat wist iedereen. Maar het verliezen van iemand is altijd zwaar. ''Mag hij nu zijn bij zijn overleden vrouw''.

Jarry Sherman

Ik was helemaal van de wereld ik was een vrolijke jongen. Ik liep vrolijk te fluiten maar ik gleed opeens uit in de natte modder met mijn hoofd tegen een puntige steen en er kwam iets dwars door mijn lichaam ik voelde het nog even, maar de pijn was snel weg, want ik zag opeens mijn prachtige vrouw en zij had mij hand gepakt en toen waren wij samen vertrokken.

William Hoffman

William is dood. Hij was gelukkig wel vrolijk voor hij uitgleed in de modder. Ik weet dat zijn vrouw dood is en ben aan de ene kant blij voor hem dat hij weer bij haar kan zijn.

We hebben net ons “kamp” opgezet. Het is al laat en we hebben uren gelopen vandaag. We doen de laatste tijd niet veel anders dan lopen. Ik staar een beetje voor me uit als mijn gedachten worden onderbroken door iemand die vraagt: ‘Hé, kun je me even helpen?’.

-Anne Felix

Ik liep vlak achter William we liepen in een aardig vlot tempo door. Maart opeens hoorde ik een harde knal en ik zag William voor me op de grond liggen met allemaal bloed uit zijn hoofd, ik schrok me kapot want ik kon het aardig goed vinden met William. Maar het gaf me toch weer wel een warm gevoel van binnen dat hij nu wel bij zijn vrouw kan zijn. Toen pakte ik wat bloemen en legde die bij zijn lijk neer. Daarna hadden we ons kamp al een beetje opgezet, ik had wat hulp nodig dus ik vroeg aan Anne of ze me kan helpen...

~Zane Robbins~

Ik word wakker naast Darryl. Hij slaapt nog, zo te zien. Hij heeft een arm over me heen geslagen. Ik schud me los, en rek me uit.
Hoelang zitten we hier al?
Ik heb in deze gruwelijke jungle totaal geen tijdsbesef. Ik zie dat er nog iemand wakker is geworden.
'Hé, heb ik je wakker gemaakt?' vraag ik aan de persoon en die draait om.

*Flynn McKinney*

"Hé, heb ik je wakker gemaakt"? vraagt Flinn me. Ik draai me om. "Nee", zeg ik. "Ik kan gewoon helemaal niet meer slapen. Ik ben bang en voel me hier totaal niet veilig. Slapen kan ik pas weer in mijn eigen bed".

Sandy

Vlak voor onze neus was een paar dagen terug iemand dood gevallen, letterlijk. We waren heel erg geschrokken, maar het heeft me aan het denken gezet. Misschien zijn ze niet allemaal vermoord. Misschien zijn er ook ongelukken gebeurd, zoals deze. Net als op die cruise.

Vandaag hebben we een dagje rust, niemand heeft echt zin om te lopen. We zijn in de buurt van water, zoals de hele route al het plan is: het water volgen. Ik kijk om me heen of iemand misschien nog hulp nodig heeft. Over er überhaupt wel iets te doen is. Een steek gaat door mijn buik. De baby, het kindje blijft maar groeien en groeien. Het verzwakt me wel. Ik ga vroeg slapen omdat ik anders de dagen niet doorkom. En elke avond bid ik, dat het kind niet hier ter wereld hoeft te komen. Niet in de jungle, waar geen zorg is.
"Hey Helen. Zin om een spelletje te organiseren?", vraagt een opgewekte stem achter me. *

- Helen Clarkson.

* Wie-o-wie?

'Hey Helen. Zin om een spelletje te organiseren?' vraag ik Helen misschien iets te opgewekt. Na de dood van William hadden we het kamp opgeslagen en na een slapeloze nacht had ik nu wel zin in wat afleiding. Ze kijkt verbaasd om 'Ja, dat is misschien wel goed. Wat afleiding kan geen kwaad denk ik.' Zegt ze. Ik ben blij dat ze mee wil werken. 'Misschien kunnen we volleyballen? Als we een soort van bal kunnen vinden. Of iets anders? Ik weet het niet.' ze lacht 'volleybal zou misschien wel kunnen. Als we een bal kunnen vinden ja.' Ik glimlach. 'Zullen we eerst iedereen vragen of ze überhaupt een spel willen doen?' vraag ik aan haar, ze knikt. 'Hé jongens! Wie wil er mee doen met een spel? Even afleiding!' roept ze. Iedereen kijkt op.

~Taylor Lawson

'Hé jongens! Wie wil er mee doen met een spel?' Ik spring vrijwel meteen opgewekt op.
'Ik wil meedoen!' En ik ren naar voren.
Iedereen kijkt me verbaasd aan. Misschien iets te vrolijk?
'Wat voor een spel?' Vraag ik aan Helen.
'We dachten aan Volleybal'
Ik knik. Ik ben nogal slecht in balsporten, maar het gaat om het plezier, toch?

*Flynn McKinney*

Een volleybal toernooi
De meeste reizigers zijn het lopen een beetje zat, ze vervelen zich en kunnen wel wat afleiding gebruiken. Daarom hebben Helen en Taylor het idee bedacht om een volleybal toernooi te organiseren. Iedereen helpt enthousiast mee met het vlechten van een net van lianen en het in elkaar draaien van een bal, bestaand uit bladeren en lianen. Als het net hangt en de bal stevig in elkaar zitten, worden er teams van drie gevormd en kan de afvalrace beginnen!

Iedereen neemt deel aan dit volleybaltoernooi, dit zijn de teams:
Team 1 Taylor, Haylee en Dave
Speelt tegen
Team 2 Greg, Helen en Zane

Team 3 Darryl, Sandy en Jarry
Speelt tegen
Team 4 Anne, Jill en Flynn

We gaan volleyballen, een van de leukste sporten, vind ik. 'Hebben jullie volleybal ervaring?', vraagt Flynn enthousiast. 'Ik heb een paar jaar gevolleybald', zeg ik trots. 'Ik speelde het op school', zegt Jill. 'Mooi, dit gaan we winnen!', roept Flynn fanatiek. 'Bring it on', zeg ik tegen het andere team. We gaan allemaal op een plek staan en het andere team mag beginnen met de opslag.
'Ik weet niet of ik dit nog kan hoor, het is al een tijdje geleden dat ik voor het laatst het gevolleybald', zegt Jarry. Hij slaat op.

- Anne Felix

Ik was echt superblij dat we effe wat anders gingen dan door de jungle struinen. En we gingen ook nog volleybal doen, deze avond kon niet meer stuk. Helen vroeg aan me of ik een beetje ervaring had. Ik antwoordde: ''Ja, ik heb voor 7 jaar gevolleybalt bij een vereniging. Ik zat samen met Greg en Helen in een team we moesten tegen: Taylor, Haylee en Dave. Dave nam de opslag, de bal ging mooi over het net, toen speelde Greg de bal naar Helen en Helen speelde de bal met een mooi boogje naar mij toe zodat ik de bal hard in het veld kon smashen en.... ''BANG!!'' De bal zat!! ''Lekker gedaan!!''', riepen Helen en Greg in koor. En we gingen weer verder met de wedstrijd...

~Zane Robbins~

Het stond 4-5 voor de tegenpartij. Ik ben erg fanatiek en begon steeds gewelddagiger te spelen. Ik sloeg de bal met volle vaart over het net en hij kwam vol in het gezicht van Greg. Hij viel achterover, geschrokken bleef ik staan en iedereen stond ademloos te kijken. Toen stond Greg op, ik kromp ineen, bang dat hij woest zou worden. Toen begon hij bulderend te lachen. "Mooi schot, Dave!" roept hij keihard. Voorzichtig lach ik mee en dan lachen we allemaal. Dat is echt lang geleden dat ik zo opgelaten gelachen heb.

- Dave Clarkson

Uiteindelijk hebben we gister het toernooi niet afgemaakt. Na de treffer van Dave kwam niemand meer bij van het lachen en er is geen echte winnaar uitgerold. Hoewel we wel op de grond hebben gelegen van het lachen. Daarna maakte we nog wat flauwe grapjes en iedereen was de kracht verloren om nog verder te spelen door die buikkrampen. Dus zijn we maar gaan slapen.

Nu lijkt de groep opeens een stuk hechter. Het is net of we elkaar in één avond een stuk beter hebben leren kennen en vertrouwen. Wat weer erg gevaarlijk kan zijn. Dus heeft Dave mij en Anne apart genomen en begint opnieuw te klagen.
"Dit is hartstikke gevaarlijk! Als mensen elkaar gaan vertrouwen gaan de moordenaars er op in spelen. We moeten weg!", begint Dave weer opnieuw met zijn plannetje.

- Helen Clarkson.