Geschrokken zoek ik Wout op. Wout is mijn broeder en ik ben zijn slaaf, niet letterlijk, maar we zijn zo close dat men ons broers noemt. "Wout, Wout! Er is een schip gestrand, die we in de verte aan zagen komen, hij is gestrand!" Geschrokken springt Wout op. Vragend kijk ik hem aan. Ik ben zijn hulpje, zijn slaaf en ik doe alles om hem te plezieren. "We gaan er op af Stanley!" zegt hij vastberaden. Als een trouwe hond wandel ik achter hem aan. Wat een spanning, wat een sensatie! Van opwinding knijp ik in Wout's zij. "Niet hier Stanley, dat weet je!". Braaf knik ik.

~ Stanley Mes

We zijn pas één dag op dit eiland en nu al vindt er een grote ramp plaats: er is een schip gestrand! Wat nou als er een gat in de romp zit en alle gevaarlijke stoffen eruit lopen? Dit is precies waarom we hier zijn. Dit eiland stond bekend als één van de meest 'natuurlijke' plekken en dat moet ook zo blijven. "Kijk nou, Wout! Er strompelen allemaal mensen het eiland op," roept Stanley opgewonden. Hij heeft gelijk. Ze kijken stuk voor stuk alsof ze de dood voorbij hadden zien flitsen en even vergeet ik de ramp die dit zou kunnen zijn en voel een steek van medelijden. "Dan hebben wij het er beter vanaf gebracht, hè Stanley?", zeg ik na een tijdje. "Ja met jou erbij zeker!", antwoordt hij met een knipoog.

' Wout Bosbehoud.

O, dat dacht ik bij mezelf. Ik dacht toch echt dat er iemand naast me stond, maarja, BlingBling keek even op haar horloge en zag al gauw dat het 4 uur was. "O jee! Ik moet gauw naar huis!" en in de paniek vergat ze gewoon dat ze er als een kreeft uit zag tot ze langs een raam liep. "O, mijn, god!" gilde BlingBling, "MIJN HUIDSKLEUR, IK BEN EEN KREEFT!" en toen BlingBling thuis kwam rende ze supersnel naar boven, even wat crème opdoen zodat de kleur zo snel mogelijk weggaat! En gauw ging BlingBling even op haar computer.

`'-. BlingBling .-'`

Langzaam strompel ik het eiland op, mijn ogen nog wazig van de schrik. Ik keek om me heen, waar was ik? Het leek hier zo leeg, maar paradijselijk. Twee mannen met baarden staarden naar ons. Ik keek naar de andere mensen die uit het schip kwamen, iedereen keek dood uit hun ogen. Ik zag Leo, mijn zakenpartner ook hij zag er geschrokken uit. Ik liep naar het einde van het strand en liet me neervallen in het zand. Ik sloot mijn ogen en droomde weg.

Lisa Leip ~

Mijn voeten zijn nat. Als ik naar beneden kijk zie ik dat ik tot mijn knieën in het water sta. Voor me zie ik allemaal mensen het strand op strompelen. Met moeite loop ik richting het strand. Mijn benen zijn zwaar en ik heb knallende hoofdpijn. Verderop zie ik Lisa in het zand liggen. Snel loop ik naar haar toe en ga naast haar zitten. 'Lisa?!' zeg ik terwijl ik haar wakker probeer te schudden.

' Leo

Zwijgend staren Wout en ik naar de man en vrouw in het zand. We durven niet dichterbij te komen, maar we zien dat ze in gesprek zijn. Ik ga voor Wout staan. "Wout! Wout! We moeten ze helpen!" Wout knikt bedachtzaam. "Wout!" zeg ik om hem te herinneren. Hij grinnikt. "Laten we zelf maar eens op verkenning gaan op dit eiland, daar, die bosjes zien er veilig uit." Ik krijg een lichte blos op mijn wangen en knik. "De bosjes, ja. Ja, de bosjes." Zelfverzekerd loopt Wout er naar toe. Ik kijk achterom en zie dat de man en de vrouw ons na kijken. "Wout! Wout!" Wout draait zich om. "Kijk, die mensen! Ze kijken naar ons!" "Nou, top." zegt hij droogjes. "Ik ben bang dat ze ons achtervolgen!" "Nou, dan doen we toch niets in de bosjes. Gewoon even op verkenning." Grinnikend vertrekken we de bosjes in.

~ Stanley Mes

'Mijn diamanten, mijn sieraden, mijn geld!' schreeuw ik uit. Rotschip, waarom moest je nou weer tegen een eiland aanvaren?! Ik zie allemaal mensen op het strand, maar ik ben er niet helemaal met mijn hoofd bij..
Ik loop nog steeds verdoofd het strand op, en ik ga zitten. Wat moet ik nu doen? Ik weet het allemaal even niet meer.

- Amanda Amòre

Ik hoorde dat er iets was gebeurd met een boot of zo. Ik ging even naar Tiertje toe, "Tier? Weet jij iets over die boot die hier gestrand is?" vroeg ik. Maar ik kreeg "nee." terug. Ach ja, dan moet ik zelf maar even kijken. Lopend zie ik de grote boot staan. "SODEJU, WAT EEN JOEKEL!" riep ik. Ik zie een vrouw helemaal geïrriteerd naar buiten lopen en net dat ze langs me loopt roept "Mijn diamanten, mijn sieraden, mijn geld!" ze ging zitten, ik liep even op haar af en vroeg "Mevrouw? Wat is er gebeurd?" en wachtte rustig af op haar antwoord.

`'-. BlingBling .-'`

Ik liep door de bossen. Een paar uur geleden hoorde ik allemaal onbekende stemmen, en nee, ik hou niet van nieuwe mensen. Ik ben liever alleen, of met bekenden. Maar nu...ben ik verdwaald. In dit bos. In dit mega grote bos. Ik woon hier al m'n hele leven, maar...het bos, daar raak ik soms verdwaald in.

~Tier

'Bólle Benno?' Ik kon een grijns niet onderdrukken, maar zo te zien vond hij het niet erg. De naam paste dan ook wel erg goed bij hem. 'Zoals ik al zei ben ik Oef..' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik woon hier samen met mijn stam, voor al een zolang ik me kan herinneren. Maar goed, jij komt hier natuurlijk niet vandaan he?'

Oef -

'Kapitein Benno voor jou,' verbeterde ik hem. Ik proefde de titel, zo dat de laatste woorden van de man naast me even ontglipten. Kapitein Benno. Geen spottende Bolle Benno meer. Kápitein Benno.
In mijn gedachten zag ik mezelf al mijn eigen schip. Een mooie hoed op mijn gezicht, slaven...
'Wacht, wacht. Is hier een hele stám?' vroeg ik plots verward, toen zijn woorden tot me door drongen. Het kaapschip in mijn gedachten had al plaats gemaakt voor mensen in dierenvachten, die me op hun kampvuur roosterden...

-Bolle Benno.

'Huh, wat?' Ik schrok wakker uit mijn droom. 'Oh, Leo! Ik droomde dat we gestrand zijn op een onbewoond eiland!'
'Uhm... Lisa...' Stamelde Leo. Ik voelde aan de grond, dat was niet mijn bed! Ik gilde.
'Het is niet waar, hoe moet ik hier nou overleven!'
'Het komt allemaal wel goed Lisa.' Hij gaf me een schouderklopje. Ik stond op en klopte het zand van me af. Ik pakte Leo's arm vast.
'Kom Leo, we gaan het eiland verkennen.' Met mijn borst vooruit liep ik over het onbekende eiland, geen idee waar ik naartoe liep.

Lisa Leip ~

Het is al een paar uur geleden dat ons schip is gestrand op dit eiland. Lisa en ik lopen al voor een lange tijd rond. Het is donker en we hebben nog geen plek gevonden om te slapen. 'Waar gaan we vannacht slapen?', vraagt Lisa. Het is even stil. 'Ik heb geen idee, misschien moeten we terug naar het strand gaan..', stel ik voor. Ik vind het maar niks in het donker door een onbekende jungle rond lopen.

' Leo

Al een paar uur lopen Stanley en ik doelloos rond over het eiland. "Laten we voor vannacht een fatsoenlijke slaapplaats zoeken," stel ik voor. Wout knikt instemmend en gebaard dat ik de leiding moet nemen. We struinen nog een kwartier door het donkere bos en stuiten dan op een boshutje. "Kom, we kijken of het verlaten is," zegt Stanley en haalt zijn mes tevoorschijn. Ik duw de deur open en zie dat er verder niemand is, voor zo ver dat te zien is zonder licht. "Laten we het gewoon hier proberen. Ik zie maar één bed," zeg ik en kan ik een grijns niet onderdrukken.

'Wout Bosbehoud.

Na héérlijk geslapen te hebben, dicht bij Wout nog wel, zijn Wout en ik op verkenning gegaan op het eiland. Als snel zagen we dat het vol zat met heerlijk vlees, maar we zijn natuurliefhebbers, en dieren zijn natuurlijk ook natuur. Daarom zijn we heel de ochtend bezig geweest met het zoeken naar vruchten en noten om een heerlijke maaltijd mee te kunnen maken. Uiteindelijk hadden we een tas vol met bosvruchten en hebben we ze tot een papje gemaakt. Samen hebben we het opgesmikkeld. Heerlijk zo op een eiland, was het maar onbewoond...

~ Stanley Mes

Ik schrik als ik een stem hoor, en kijk op. 'Huh,wat zei je? Wat er gebeurd was? Dat weet ik zelf ook niet, ik weet alleen dat het schip gezonken is en al mijn kostbare spullen weg zijn!' Mijn stem slaat over. Het begint tot me door te dringen. Ik zit hier op een strand, ik zie allemaal vreemde mensen lopen, maar niemand ziet eruit alsof ze lekker aan het zonnen waren op het strand. 'Z-zitten we hier op een eiland?' vraag ik geschokt.

- Amanda Amòre

'Goed dan, kápitein Benno.. Maar ja, er is hier een hele stam. Niet dat we met velen zijn, maar toch.' Ik haalde mijn schouders op. 'Maar wacht, jij bent hier alleen he?' Ik vroeg me nog altijd af hoe deze vreemdeling hier was gekomen. Voordat hij antwoord kon geven riep ik blij uit: 'He kijk, daar is het kamp!' en wees naar de hutjes die ons thuis vormden.

Oef -

'Hé, kijk daar is het kamp!' ik vroeg me af hoe die man zo blij kon zijn om zijn huis terug te zien. Maar dat zou hij niet zijn als het kannibalen waren, toch? Of hij moest een beloning krijgen, dat kon ook.
Bezorgd wreef ik over mijn - ronde - buik. Misschien zou hij wel een extra beloning krijgen vanwege mijn ronde figuur...
'Weetje, misschien ga ik wel weer terug naar zee.'

- Bolle Benno

Lachend keek ik naar Amanda, "Natuurlijk is dit een eiland, wat dacht je dan? Een aardbeienwinkel?" lachte ik. Ik bedoel maar, je ziet overal palmbomen, zand en strand. Wat denk je dan?
"Mevrouw, waarom zijn die spullen zo waardevol voor jou? Eeehhh.. Voor u!" en rustig wacht ik op een antwoord. "Daarbij, zo erg is dit eiland niet hoor, ik woon er tenslotte op!" zei ik arrogant.

`'-. BlingBling .-'`

Ik zag hoe Benno's blik veranderde, en hoe hij bezorgd over zijn buik wreef. Het lukte me niet om te voorkomen dat ik in de lach schoot. 'Wat?' Hij keek met een benauwde blik naar me op, en ik bleef naar hem grijnzen. 'Je denkt echt dat we een van die vage stammen zijn hé? Van die kannibalen.. Nou je hebt gelijk, ik heb wel zin in een beetje lekker mensenvlees. Hap hap.' Ik hapte naar hem, waarna hij me geschrokken ontweek. 'Ja, de kookpot staat al klaar!'

Oef -