wij moesten wakker worden van Helen maar ik moest echt eventjes mijn gezicht wassen, want ik was wel toe aan wat frisse water, maar bij de waterbron kwam ik een koksmes tegen er zat bloed aan, redelijk veel. Heeft iemand wellicht een kip geslacht of is er toch iets anders aan de hand? Ik keek nog eventjes om mij heen maar ik zag niemand meer, al hoewel...
"Wakker worden, wakker worden! We moeten verder! Allemaal opstaan!" scheeuwde plotseling een vrouw. Met slaperige ogen werd ik langzaam wakker. Ik had goed geslapen. Het was niet koud en lag nog best comfortabel in zo'n hangmat. Ik had immers slechtere nachten doorgebracht. Doordat ik achtervolgd wordt, moet ik steeds verhuizen en mijn oude, rustige leventje is me allang ontglipt. Soms had ik niet eens een huis en leefde ik op straat. En dan s' nachts ergens onder een brug de koude nacht doorbrengen, dan stelt het slapen in een hangmat midden in de jungle niks voor. De vrouw, die op de boomstam stond, begon een heel verhaal te vertellen. "Allemaal je hangmat opvouwen en ... " Ik kon het niet goed verstaan. Ik keek links van me en zag een vrouw haar tas in pakken. "Wat zei ze nou?" vroeg ik.
Gapend rek ik me uit. We moesten allemaal opstaan van Helen. Niet dat ik dat erg vond.
Ik stap uit mijn hangmat en begin hem los te maken van de boom, mijn spieren deden behoorlijk wat pijn. Ik had toch niet zo geweldig geslapen als gehoopt.
Nadat ik mijn hangmat los heb gemaakt, loop ik naar Helen. Er staat een meisje bij die wat zegt tegen haar, daarna begint Helen wat te vertellen, maar ik heb mijn hoofd er niet bij, mijn hoofd is in het boek, mijn jungleboek. Zouden wij het allemaal overleven? Of zouden we elkaar 1 voor 1 opeten?
"Wat zei ze nou?", vraag ik als Helen klaar is. Oeps, voortaan beter opletten!
Helen draaide zich om naar Jody en keek hij verontwaardigd aan. "Ik sta net alles uit te leggen! We gaan richting het noorden, dat is waarschijnlijk de richting die we op moeten. Iedereen spullen pakken en meenemen." herhaald ze. Trots kijk ik haar aan, ik zie dat de meeste mensen hun spullen aan het inpakken zijn. Mijn oog valt op een oude man die met spullen en al bij Helen staat om te vertrekken. Helen begint tegen hem te praten en ik hoor flarden van het gesprek "... ik weet het niet zeker ... gokje ... noorden klinkt goed." Ik loop naar haar toe. "Helen, weet je zeker dat we naar het noorden moeten?" "We moeten toch ergens heen." besluit ze. Ik knik haar toe, pak haar hand en we wachten tot de rest klaar is. Samen met de oude meneer, Helen, Jody, Anne en ikzelf lopen we voorop, richting het noorden.
Deze avond kon ik niet zo goed slapen. Ik lag telkens maar te draaien, nu kon ik toch niet meer in slaap komen. Ik stapte uit mijn hangmat. Wat had ik last van mijn rug. Zachtjes wandelde ik nog even door de jungle om wat te eten te vinden. Helaas had ik niet meer de goede botten van vroeger, dus liep ik terug.
''WAKKER WORDEN, WAKKER WORDEN!'' schreeuwde Helen, de vrouw met wie ik gisteren nog een goed gesprek had gehad. We moesten onze spullen pakken, dus ik moest snel zijn. Gelukkig had ik mijn tas al gepakt. En toen zag ik iets in mijn tas wat ik eerder had moeten zien, een folder van de tocht. Ik werd meteen enthousiast en liep naar Helen toe. Ik liet Helen de folder zien en we besloten om naar het Noorden te gaan. We hadden toch geen keus. Snel liep ik naar Jody toe, en zo liepen we uiteindelijk voorop, samen met Helen, Dave en nog een jonge dame. Ik begon te praten met Dave, aangezien hij mij nog niet kende.
We waren al een paar uur aan het lopen. Alex keek naar de foto van ons en zijn broertje.
'We zijn snel weer thuis. Ik beloof het.' Even keek Alex naar mij en probeerde te lachen. Doordat ik in de greep was van zijn kleine glimlach lette ik even niet op waar ik liep. Ik kwam ongelukkig neer in een kuil en zwikte mijn enkel. Ik greep er naar om de pijn te stoppen. Twijfelend keek Alex mij aan. Ondertussen was de groep al een stuk verder gelopen.
'Hey! HEY! Kunnen we alsjeblieft even stoppen, ik kan niet verder lopen!' schreeuwde ik zo hard als ik kon.
"Wakker worden! Wakker worden! Allemaal opstaan!" Ik word wakker door het geschreeuw van die vrouw. Mens, laat me met rust, schreeuw niet zo en houdt je kop! Langzaam sta ik op.
Ik kijk een beetje rond. Niks bijzonders. Dat wijf zit nog steeds te schreeuwen. Ik pak m'n tas en loop half-slapend weg terwijl de groep de andere kant op loopt.
"Hey! HEY! Kunnen we alsjeblieft even stoppen, ik kan niet verder lopen." Hoor ik zachtjes achter me. Ik draai me om en roep "Stop!" Ik loop in de richting van het geluid en hoor Helen vlak achter me lopen. Ik zie een meisje op de grond liggen met haar enkel in een rare knik. "Wat is er gebeurd?" vraag ik. "Ik was aan het praten, en toen... Nou ik viel dus." "Kan je er op staan?" "Ik kan het proberen." zegt de vrouw. Ze probeert op te staan maar zakt in elkaar en grijpt naar de persoon naast haar. "AU!" kermt ze. "Mensen, we stoppen hier. Iemand moet een waterbron vinden, want volgens mij hebben we allemaal dorst." Ik hoor instemmend gemompel. "Heeft er iemand verband? We moeten je enkel recht duwen en er een verband omheen doen, denk ik. Ik ben geen dokter. Kan iemand mij helpen?" Vraag ik.
Na meer dan zes uur doelloos rond te hebben gelopen, komen we nu toch tot het besluit om te stoppen. Eigenlijk hebben we geen andere keuze, aangezien een meisje haar enkel heeft verzwikt. Er zit niets anders op. Dave stelt voor om een waterbron te zoeken en zelf zal hij voor het meisje zorgen.
"Wie gaat er met me mee op zoek naar water?", roep ik door de groep. Een paar handen gaan de lucht in. Ik knik tevreden en loop een stukje verder de jungle in, om rustig het plan te kunnen bespreken.
Na een paar uur gelopen te hebben zag ik in de verte een meertje en ik riep de hele groep en ze waren heel erg enthousiast. Bij het meertje namen we een korte pauze. Terwijl ik iemand hoorde schreeuwen van de pijn:''AU!!!'', ik liep er naartoe en ze had haar enkel nogal raar liggen er stonden veel mensen om haar te helpen. Toen vroeg een persoon:''Heeft er iemand verband?'' Ik keek in mijn rugzak maar ik had geen verband. Ik liep weer naar het meertje en ging wat water drinken....
We stoppen met lopen maar ik val.
Uit mijn tas waait een kaartje ik pak hem.
Hij is van mij vriending ze schrijft dit.
Hallo Liefe dexter ik hou van je en tot over een week.
Ik lees het en beging te huilen.
Al meer dan zes uur liepen we rond, en we wisten niet eens waar naar toe. Eindeloos lopen totdat we weer weer bij een 'bewoonbaar' gebied komen. "Stop!" hoorde ik plots achter me en keek om. Ik zie een meisje op de grond liggen met haar enkel in een rare knik. Een man stelt voor om een waterbron te gaan zoeken. "Wie gaat er met me mee op zoek naar water?" zei de vrouw naast mij. Een paar handen gingen de lucht in en ook mijn hand ging omhoog. Met een groepje mensen gingen we een stukje verder de jungle in. "Oke, wat is plan? Opslitsen of bij elkaar blijven?" begon ik
- Brad Lane -
Laatst gewijzigd door Robin. op di 26 feb 2013, 15:58, 1 keer totaal gewijzigd.
Goed uitgerust gingen we op pad, naar het noorden. Maar ja, dat beloofde niet veel goeds. Iemand viel, verstuikte zijn enkel en we moesten op zoek naar water.
Ik keek naar Darryl, maar die was druk aan het praten met zijn assistent. Ik stond helaas weer alleen.
Ik keek naar mijn rugzak, en haalde uit mijn lunchbox een stukje boterham van een vierkante centimeter groot.
Ik moest zuinig zijn met mijn eten, aangezien ik niet weet hoe lang we hier nog zouden zitten.
Maar het helpt niet. Mijn maag gaat er alleen maar harder van knorren.
Na een niet al te goede nachtrust zijn we al snel weer onderweg. We lopen naar mijn gevoel nog niet eens zo heel lang, als ik Nora hoor gillen ""Hey! HEY! Kunnen we alsjeblieft even stoppen, ik kan niet verder lopen." Ze heeft haar enkel verzwikt, en vraagt of er iemand verband heeft. Snel kijk ik mijn rugtas maar ook ik heb het niet. Wel een verdoofspuit. Ik snel naar Nora toe en zeg: "Ik heb dan wel geen verband, en ik ben geen dokter, maar ik kan wel proberen je enkel recht te zetten". Dave kijkt me verbaasd aan en zachtjes zeg ik: "ik heb een spuit die de pijn kan verdoven als we haar enkel recht zetten, het is niet veel, maar het is beter dan niets". Ik zie hoe Helen, Brad en nog een paar anderen op zoek gaan naar water. Eigenlijk zou ik hem moeten observeren, maar ik kan Nora toch niet zo achterlaten?
Een man en een vrouw die ik beide nog niet kende waren al naar mij toegesneld. De vrouw had een spuit in haar handen. Meteen werden mijn ogen groot.
'Ik heb een spuit die de pijn kan verdoven als we haar enkel recht zetten, het is niet veel, maar het is beter dan niets,' zei ze. Geschrokken keek ik naar Alex die zich een beetje had teruggetrokken.
'Als het echt niet anders kan, dan moet dat maar,' zei ik. Ik zag de vrouw even achterom kijken. 'Maar wees wel heel voorzichtig! Ik ben Nora Grece, trouwens.' Ik toverde een glimlach op zijn gezicht. Ik vond dit hele avontuur maar geweldig!
Nora geeft toestemming om de spuit te geven. Ik vraag me nog steeds af hoezo die vrouw een verdovingsspuit bij zich heeft, maar in dit geval komt het erg handig uit. Ze prikt de spuit in de arm van Nora, waarbij Nora kreunt. "Kijk maar even ergens anders heen." Zegt de vrouw. Ze pakt de enkel van Nora beet, trekt en trekt hem recht. Nora geeft verbazingwekkend geen kik. Ik pak een groot en lang blad en een tak. Ik duw de tak tegen haar enkel, wikkel het blad er om heen en doe als laatste een touw om het geheel heen zodat het blijft zitten. "Zo, een beetje geïmproviseerd, ik weet niet of het werkt, maar het is beter dan niets. Dankjewel, wat was uw naam?" "Sandy Armstrong." Antwoord de vrouw. "Waar blijft dat water..." mompel ik terwijl we Nora naar een goede plek brengen om te zitten.
Ik zag een vrouw op de grond liggen,die ik niet kenden.
Ik liep naar haar toe,ik zag een spuit.
En ik vroeg of het pijn deed,en toen zag ik dat ze op mijn vriending leek.
Ik moest huilen en viel neer,ik was flauwgevallen
-dexter-
Laatst gewijzigd door lopter12 op di 26 feb 2013, 17:15, 1 keer totaal gewijzigd.
Ik vond het vrij bijzonder dat de hele groep stopte, toen iemand haar enkel verstuikte. Meteen was iedereen opeens zorgzaam, gister kon het niemand wat schelen als er iets gebeurde en opeens nu wel? Ik vertrouwde het niet, maar vond het ergens wel goed. Nora, de gene die haar enkel verstuikte, had het anders nooit overleefd. Sandy zorgde nu voor haar, dus besloot ik maar met de groep mee te gaan om water te halen. Haylee en Katy gingen met me mee, samen haalden we water en af en toe keek ik op naar Brad. Althans, we zochten naar water. Ik vertrouwde hem niet... het zou teveel opvallen, fluisterend vertelde ik tegen Katy dat Brad de drugs smokkelaar was. Daarna ging ik snel naar Nora en Sandy toe, ik begon erheen te rennen. 'Ik heb zelf alleen 2 bidons, hier neem er eentje'
-Greg-
Laatst gewijzigd door djon black op di 26 feb 2013, 17:46, 3 keer totaal gewijzigd.
'Als het echt niet anders kan, dan moet dat maar,' zei Nora. 'Maar wees wel heel voorzichtig! Ik ben Nora Grece, trouwens.' Ik glimlach en zeg dat ik het voorzichtig zal doen. Ik wil het niet erger maken dan dat het al is! "Kijk maar even ergens anders heen", zeg ik. Snel zet ik de spuit en trek haar enkel goed. Ze geeft geen kik! Dave verbindt haar enkel met een blad en touw. "Een beetje geïmproviseerd, ik weet niet of het werkt, maar het is beter dan niets. Dankjewel, wat was uw naam?" "Sandy Armstrong", zeg ik terwijl ik Nora samen met Dave ondersteun. Waar blijven ze toch met dat water? Op het moment dat ik dat denk, zie ik Greg aan komen lopen met twee emmers water. "Onze reddende engel", glimlach ik.
"Gaat het een beetje, Nora?" lachte ik. "Alleen jij krijgt het voor elkaar om je enkel te verzwikken in een klein putje." zei ik, waardoor zij lachte. Volgens mij vond ze het erg fijn dat ik me meer op mijn gemak begon te voelen daar, Sandy, het meisje dat mijn Nora hielp was ook heel aardig! Dave of... David... Hoe die ook heette, was ook heel aardig! Op het moment kwam een man eraan met twee emmers water, Greg heette hij, ze hielpen Nora weer een beetje en toen alles goed was tilde ik Nora weer op, we keken elkaar aan alsof we jarenlang iets met elkaar hadden... Ik.. Ik voelde een soort van achtbaaneffect... Vlinders in mijn buik.. En direct werd het moment verstoord.. Hier moet ik even over denken...
