"Dave! Je bent geniaal!", gil ik en druk van blijdschap een kus op zijn lippen. Dan kijk ik snel weer naar het scherm. "Zo kunnen we naar huis varen, besef je dat?", Dave knikt heftig. Ik pak de telefoon en probeer te bellen. Geen signaal.
"Dat heeft de moordenaar dus niet veroorzaakt..", zegt Dave lachend.
"Trouwens, we moeten Anouk en Kaylee het goede nieuws vertellen! Het schip vaart op automatische piloot", en samen met Dave ren ik naar de eerste verdieping, waar de kamer van Anouk is. We vergeten te kloppen en stappen zonder pardon de kamer in. Leeg. Ik loop naar het raam en op dat moment zie ik Kaylee naar beneden vallen. Van schrik laat ik een gil.
"Dave, Kaylee is zojuist vermoord.. Dave?"

~ Helen Wane.

"Dave, Kaylee is zujuist vermoord... Dave?" Ik slik. Dat kan maar een ding betekenen. Anouk. Dit kan niet waar zijn, al die tijd hebben we Anouk vertrouwt, een rilling loopt over mijn rug, naar mijn armen. "Helen." gespannen knijpt ze in mijn hand. "Helen, we moeten van Anouk af komen, anders is dit ons einde." Ik zie haar ogen vochtig raken. "Dave, alsjeblieft! Ik wil jou ook niet kwijt!" Ik schud heftig mijn hoofd. "Helen, ik ga naar Anouk, nu!". Met trillende benen, en een huilende Helen achter mij aan loop ik traagjes de trap op. Ik moet Anouk onder ogen komen, de moordenaar.

- Dave Clarkson.

'Anouk!', Dave komt rennend op me af. Hij kijkt naar het flesje vergif in mijn trillende hand. 'Waarom Anouk? Waarom verdomme?!', roept hij. Zijn stem klinkt boos maar hij is ook bang. 'Ik... ik wilde het niet. Het moest', zeg ik. De tranen stromen over mijn wangen. Helen komt dicht achter Dave staan. 'Waarom moest je al die mensen vermoorde Anouk?', vraagt hij nu wat rustiger. 'Ik werd gedwongen. Het was vreselijk om die mensen te vermoorden', antwoord ik. Mijn hele lichaam trilt waardoor het flesje bijna uit mijn handen valt. 'Maar waarom Kaylee? Je was de laatste moordenaar. Niemand kon je meer dwingen', Dave probeert dichterbij te komen. 'Nee Dave', ik zet een stap achteruit waardoor ik met mijn rug tegen de railing kom te staan. 'Je wilde toch zo graag een cruise met Helen beginnen, jullie eigen cruise? Nu heb je die kans. Kaylee wilde hier al weg. Ik heb jullie allebei geholpen. Nu alleen mezelf nog', ik hou het flesje vergif omhoog. 'Jullie hebben nu de kans om gelukkig te worden! Die had ik toch al niet meer. Ik heb Dick vermoord! Dave ik heb hem vermoord! Ik ben een monster..', Ik zak door mijn benen op de grond.

- Anouk Mooij

Anouk zit op haar knieën op de grond. Argwanend kijken Helen en Dave haar aan. Hun ogen glijden over Anouk en blijven rusten op het flesje dat ze omhoog houd. Demonstratief draait ze de dop eraf. Stiekem hoopt ze dat iemand haar tegen houdt, maar dat gebeurt niet. Ze zet het flesje aan haar lippen en trekt haar hoofd naar achter. Het vergif stroomt door haar keel en ze drinkt het hele flesje leeg. Dan valt ze op buik met haar hoofd in een plas water. Het flesje rolt naar Helen's voeten en Helen pakt het op.
"Die is dood..", mompelt ze droog door haar tranen heen. Dave kijkt haar aan en omhelst haar.
"We zijn vrij, Helen, helemaal vrij. Verlost van de moordenaars!"

Anouk Mooij (Robbinn) heeft zelfmoord gepleegd. Zij was de laatste moordenaar.
De passagiers hebben dus gewonnen!

Robbinn, jij mag nog een laatste keer posten waarin je je dood beschrijft. Voor Dave en mij geldt ook nog één laatste post, waarmee we dit verhaal afsluiten.

Anouk ligt in een plas water. Dood. Anouk ligt in mijn armen. Levend. En ik? Ik leef ook nog. We zijn dan wel de enige overlevenden, maar we leven nog! Vlug duwen we Anouk van de boot, en met een plons zijn we ook van haar verlost. Lachend kijken we elkaar aan. "Weg hier!" roepen we tegelijk. We rennen naar de kajuit. Ik start de motor weer, en met volle kracht vooruit varen we richting thuis. Helen houd mijn hand stevig vast, en drukt de boot dan op automatische piloot. Ze trekt me mee, "Kom mee!" roept ze. We rennen over de boot naar de punt. "Dit heb ik altijd al willen doen, weet je." Ze gaat op de reling staan. "Helen, nee! kijk uit!" "Rustig joh, stresskip, hou me vast." Ik pak haar bij haar middel en ze strekt haar armen. Dan begint ze luid te zingen, "And I, will always, love you!" Ik pak Helen bij haar middel en draai haar naar me toe. Ik druk een kus op haar mond, en voel een traan over haar wang lopen. "Wat is er?" vraag ik haar. Ze kijkt me blij aan. "Gewoon, eindelijk kunnen we naar huis, en ik heb jou nog!" Een brok zit in mijn keel, maar ook mijn natte ogen zeggen genoeg. "We hebben zoveel meegemaakt, en daardoor ben ik van je gaan houden, Dave." "Ik ook van jou." krijg ik er net uit. We kussen nog een keer, en daarmee sluit ik deze vreselijk tijd achter me. Een nieuwe horizon voor ons, een nieuwe toekomst tegemoet.

- Dave Clarkson.

Dave en Helen staren naar me. Rustig draai ik de dop van het flesje af. Daar gaat hij dan. Dag iedereen, dag wereld.. Ik zal jullie missen. Ik zet het flesje tegen mijn lippen aan. In een keer giet ik het flesje helemaal leeg. Het vergif stroomt door mijn keel. Ik voel een tinteling in mijn lichaam. Ineens voel ik niks meer en word het ook zwart voor mijn ogen. Ik ben dood. Alles wat ik zie is een fel licht. Alle mensen die ik liefhad staan daar. Bij het licht. Ik kijk recht in de ogen van Dick.

- Anouk Mooij

"And I, will always, love you!", zing ik met mijn armen gespreid naar de horizon toe. Dave pakt me bij mijn middel en draait me naar zich toe. Hij drukt een kus op mijn mond en ik probeer een traan te onderdrukken. Toch stroomt hij over mijn wang, een traan van geluk. Dave merkt het.
"Wat is er?" vraagt hij.
"Gewoon, eindelijk kunnen we naar huis, en ik heb jou nog!", zeg ik met een glimlach. Ik kan de tranen niet langer binnen houden en ook zijn ogen worden vochtig. "We hebben zoveel meegemaakt, en daardoor ben ik van je gaan houden, Dave."
"Ik ook van jou", zeg Dave. Hij sluit zijn ogen en brengt opnieuw zijn lippen naar de mijne. Dit voelt als een afsluiting van deze vreselijke periode in ons leven. Ik wil dit zo snel mogelijk vergeten.
Ik draai me om naar de zee en meen even René in de lucht te zien. Hij geeft me een luchtkusje en verdwijnt, wat voor mij het teken is me in Dave's armen te storten en hem nooit meer los te laten. Samen gaan we een toekomst opbouwen. Dave en ik.

~ Helen Wane.

Dit was de laatste post. Zo snel mogelijk wordt dit topic gesloten. Ik wil jullie allemaal nog één keer bedanken voor jullie enthousiasme en creativiteit. En ik zal zeker nog een keer een forumspel gaan leiden. Hopelijk doen jullie dan ook weer allemaal mee!