Jeroen Right was in zijn eentje in de fitnessruimte een gewicht aan het heffen. Hij was helemaal geconcentreerd op het gewicht en schrok toen hij ergens een hoge piep vandaan hoorde komen. Hij vermande zich en ging rustig verder met heffen, terwijl de piep steeds hoger leek te worden. De piep stopte en nog geen vijf seconden later hoorde hij een knal. Van schrik liet hij het gewicht vallen, boven op zijn keel. Jeroen hapte naar adem, tevergeefs. Hij probeerde het gewicht van zijn keel af te krijgen, maar het was al te laat. Hij blies de laatste lucht uit zijn lijf en stierf, alleen in de sportzaal. En hij wist nog steeds niet, waar die knal vandaan kwam.

Jeroen Right (caesar11111) is gestorven. Hij was een moordenaar.

Je mag nog een laatste keer posten waarin je je dood beschrijft.

Samen met Helen lopen we richting de sportschool. Na de zoveelste koude nacht kwam ik spontaan met het idee dat we moeten gaan bewegen om onszelf warm te houden. Niet dat het nou koud is, maar lekker sporten is toch wel fijn, en misschien zou ik wat spieren wel kunnen gebruiken om mezelf te verdedigen van die vreselijke moordenaars. "Het is rustig op de boot he?" zucht Helen. Ik knik, en knijp in haar hand. "Ik zou willen zeggen, het komt wel goed, maar dat kan ik niet beloven. Laten we gewoon het beste er van maken, zolang het nog kan." Ze legt haar hoofd tegen mijn schouder en we lopen door, richting de sportschool. "Zeg, wat wil jij eigenlijk doen als we ooit weer terug komen van deze cruise?" vraag ik Helen plotseling. "Ik weet het nog niet, eigenlijk..."* Ik duw de deur van de sportschool open, en merk dat het hier ongewoon stil is. "Hallo?" roep ik wantrouwig. "Niets aan de hand joh." zegt Helen, en ze trekt me mee naar binnen. Helen loopt de vrouwen kleedruimte in, en ik de mannen kleedruimte. Ik plof mijn tas neer, ik hoef me toch niet meer om te kleden, en besluit nog even naar het toilet te gaan. Plotseling hoor ik Helen gillen vanuit de sportzaal. "DAVE! O NEE HE!" Vlug trek ik mijn broek omhoog, en ren de deur van de kleedruimte uit. Niet weer... Waar is Eva? Oh... Déjà vu.

- Dave Clarkson.

* kom je hier later op terug?

Ik zat op de bank samen met Anouk. Haar hoofd lag op mijn schouders en we staarde voor ons uit. Het was stil. We verveelde ons. Zonder stroom, zonder elektronica was er niet veel te doen. Het telkens poolen en zwemmen werd ook saai. Plotseling een enorme knal dat te horen was vanuit het hele schip. We schrokken ons te pletter en stonden meteen op.
"Wow! Wat was dat?!" vroeg aan Anouk
"Ik heb geen idee, maar kom. We gaan het uitzoeken"
Samen liepen we door de gangen van de cruise. Wat zou het geweest zijn?

~Dick Walcom

Huilend was ik meteen de fitnessruimte uitgerend, en tot mijn opluchting hoorde ik Dave achter me aankomen.
"Helen, we kunnen hem toch niet laten liggen?", vroeg Dave hijgend terwijl hij me inhaalde.
"Ik kan die lijken niet meer zien, ik kan er niet tegen", zei ik en rende stug door. We sloegen de hoek om en botsten bijna tegen Dick en Anouk op. Nog net op tijd konden ze opzij springen.
"Zozo, wat een haast hebben jullie", riep Anouk ons geschrokken na. Dave stak zijn arm uit en greep me vast zodat ik terug getrokken werd en tot stilstand kwam.
"Ga maar kijken in de fitnesszaal", zei Dave en legde uit wat we gezien hadden. Dick en Anouk gingen erheen en ik en Dave liepen door naar de ziekenzaal.

"Je vroeg me vanmiddag wat ik wil doen als we ooit nog van deze cruise komen?", ik pak Dave's hand vast.
"Ik denk.. Dat ik een eigen cruise wil. Of in ieder geval de kapitein worden. Ik weet er alles van, want ik heb altijd op de vingers van de kapitein gekeken. Dat is iets waar ik al mijn hele carrière van droom. Hoe traumatiserend dit ook is. En jij, Dave?", ik wacht op zijn antwoord. Een lange tijd is het stil. Hij geeft een kneepje in mijn hand.
"Mag ik dan met je mee, Helen?"

~ Helen Wane.

Amy en ik gingen vandaag maar eens mijn kamer uit en liepen naar het zwembad. Direct hoorden we dat iemand was gestorven, ene Jeroen Right. Ik kende hem niet en Amy kende hem ook niet. Er waren nu al heel veel mensen vermoord en ik vroeg me af of de moordenaars echt van plan waren om alle mensen op het schip te vermoorden. Amy ligt heel rustig van de zon te genieten en ik spring in het zwembad, om de tijd een beetje te doden.

- James Mequari

We liepen door de gangen en sloegen een hoek om. Plotseling botste we bijna tegen Helen en Dave aan, maar op het nippertje konden we opzij springen.
"Zozo, wat een haast hebben jullie", riep Anouk ze geschrokken na.
"Ga maar kijken in de fitnesszaal", zei Dave en legde uit over het lijk dat ze gezien hadden.
Samen met Anouk gingen we erheen en Helen en Dave liepen door naar de ziekenzaal.

We kwamen bij de fitnesszaal aan. En daar lag het lijk. Het was een man die ons niet bekend voorkwam. Hij had bruin haar en zag er gespierd uit. Zo te zien was zijn gewichten bovenop zijn keel gevallen en kreeg geen adem meer. Maar hoe? Wat dit moord? Of was dit een ongeluk?
“We moeten hem naar de kelder brengen, waar de andere lijken ook zitten.” Zei Anouk en samen brachten we hem naar de kelder.

~Dick Walcom

Het ging er best raar aan toe de laatste tijd. Eigenlijk was iedereen gewoon aan het wachten tot er een aan einde aan ons leven zou komen, zoals nu. James en ik zaten bij het zwembad. Het was heerlijk weer, heel anders dan toen die ene man laatst was uitgegleden. Ik hoorde wel dat er opnieuw iemand was overleden. Vermoord. Zuchtend stond ik op en trok een jurkje aan over mijn bikini. 'Zullen we maar wat gaan eten? Anders is het dadelijk al donker, en dan kunnen we maar beter terug zijn op onze kamer..'


Amy~

Ik leg de foto weer onderin de koffer. Mijn lichaam begint opeens te trillen en ik krijg een bittere smaak in mijn mond. Zal het door de plotselinge vlaag van herinneringen komen, of toch door iets anders? Er klinkt oproer van de buitenkant van mijn kamer. Zal het toch niet...
Ik ruk de deur open. Op dat moment wordt er een lijk verplaatst met een brancard, vlak voor mijn neus. Een witte zak is over het lijf getrokken, als tevergeefse poging om nieuwsgierige blikken weg te houden.
"Aan de kant, personeel!" blijft een van de broeders alsmaar roepen.
"Wie is er dood?" Het is er al uit voordat ik het heb gedacht. Dezelfde man kijkt me aan alsof ik net zijn moeder heb opgegeten. "Wie is het volgende slachtoffer?" zeg ik weer. Mijn maag knijpt samen als een kladblaadje dat verpropt wordt. Een zweetdruppel glijdt precies tussen mijn schouderbladen, over mijn rug. De wereld lijkt als versteend.
"Jeroen Right." Zijn naam komt langzaam over de vochtige lippen van de man, onder zijn blonde snor door. Een naam die ik vaker heb gehoord. Een naam die mij heeft doen grijnzen, op mijn nagels doen bijten, doen huilen. Nu doet het niets meer, tenminste, zo lijkt het. Mijn ogen blijven op de snor gericht. Een koele bries wrijft langs mijn gezicht. De toppen van mijn oren worden koud, en mijn lichaam verlamd. Er is alleen nog maar leegte.

Dani Broertjes...

Vandaag hoorde ik dat er iemand was dood gegaan, ene Jeroen Right. Ik kende hem niet dus het deed me niet veel. Wat me meer deed was dat deze man gelukkig niet vermoord was maar gewoon dood was gegaan.
We zaten nog steeds zonder stroom en daardoor bleef Amy nog steeds op mijn kamer slapen. Ze was nu even naar haar kamer om wat spullen te halen. In mijn koelkastje in mijn kamer had ik nu ook heel veel cola gezet, speciaal voor Amy. Iets wat heel grappig aan haar was dat ze helemaal chagrijnig wordt zonder cola. Nou ja, het klinkt grappig maar je wilt haar echt niet chagrijnig meemaken. Dan komt Amy met een grijns de kamer binnen gelopen.

- James Mequari

Amy Sourcy was onderweg naar het restaurant om cola te halen. Fluitend liep ze door de gang. Plotseling werd ze een kamer ingetrokken.
"Hé, doe normaal!", gilde ze verontwaardigd, nadat de deur was dichtgegooid en ze de persoon herkende. Haar verbazing maakte plaats voor angst toen ze het mes in de hand van de moordenaar zag. "Wat? Nee! Niet ik! Waarom? We werken toch samen?"
"Nu niet meer, ik denk dat ik het nu wel in mijn eentje aan kan", zei de moordenaar grijnzend. Amy dook ineen.
"Alsjeblieft. Ik heb altijd achter je gestaan. Ik doe alles voor je, vermoord me niet", piepte ze. De moordenaar maakte aanstalten om Amy te steken. Ze liet zich op de vloer vallen en kon de steek ontwijken. Maar de tweede keer was ze te sloom en werd in haar rug gestoken. En nog eens. En nog een laatste steek. Amy hoorde nog net de voetstappen wegvagen en toen was ze dood.

Amy Sourcy (Simsfreak) is vermoord. Zij was een moordenaar.

Jij mag nog een laatste keer posten, waarin je je dood beschrijft.

Het lijk dat in de fitneszaal lag hebben Dick en ik naar de kelder gebracht. Er was niet veel plaats meer in de vrieskist - die het trouwens niet meer doet - in de keuken. Ben benieuwd hoelang het hier nog kan blijven liggen.
We moeten nog iets anders verzinnen want ze kunnen hier echt niet zonder verkoeling blijven liggen.

'Hey', zegt Helen als ze de deur open doet. 'Hebben jullie zin om met ons wat te gaan eten in het restaurant?', vraag ik. 'Dave?', roept Helen naar achteren. 'Ik kom eraan', klinkt er vanuit de kamer. Helen knikt. 'Gezellig', zegt Dick. Met z'n vieren lopen we richting het restaurant.

- Anouk Mooij

Amy is nog steeds niet terug dus ik loop door de gang op weg naar haar kamer. Dan stop ik, een kamerdeur staat open en ik heb het gevoel dat er iets gewoon niet klopt. Ik loop naar binnen en druk op het lichtknopje, totdat ik me realiseer dat we nog steeds zonder stroom zitten. Ik kan nauwelijks wat zien dus ik doe mijn zaklamp aan die ik toevallig bij me heb. Ik schijn de kamer rond totdat ik een bloedspoor zie, het zou toch niet van Amy zijn? Ik schijn verder en zie het lijk. Ik zie de kleur haar van Amy, de kleren die ze aanhad toen ze nog LEVEND vanuit mijn kamer vertrok. 'Help!' roep ik, hopend dat iemand me zal horen. Ik doe de gordijnen open voor wat meer licht en dit maal zie ik meer. Het mes in haar rug, het witte dekbed met de roden bloedspatten.
Ik had echt verwacht dat ik met Amy deze cruise zou verlaten, dat wij samen weg konden gaan en dat we elkaar konden blijven steunen. Maar al die hoop vliegt nu weg. Ik zou het schip waarschijnlijk in mijn eentje verlaten, als ik het zou verlaten, als ik deze cruise nog zou overleven.

- James Mequari

Ik schrok wakker en schoot overeind. Zweetdruppels liepen langs mijn slapen naar beneden. Hijgend keek ik rond in de donkere kamer. Ik rommelde in het nachtkastje en haalde een zaklamp tevoorschijn. Snel trok ik een vest aan en liep de gang op. Het was angstaanjagend donker en muisstil. Opeens hoorde ik een bekende stem roepen.
'Help!' Ik achtervolgde het geluid en licht scheen uit een kamer. Ik keek voorzichtig om de hoek en zag James zitten. Met Amy op zijn schoot. Ik rende naar hem toe en probeerde wat te zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Het tapijt was bedekt met bloed. Amy was dood.

Kaylee Bratt

Amy was de eerste persoon, sinds René, waarbij ik geholpen heb met slepen. Ik toonde mijn medeleven met de kennissen van de slachtoffers en vond dat ik nu wel weer genoeg gepiekerd had over al die lijken. Ik was toch de gene die zo graag de leiding wilde? En dan liep ik telkens voor al die lijken weg. Ik vermande mezelf en trok samen met Anouk het lijk naar de vriezer, die overigens zijn werk allang niet meer deed. Nu zit ik met Kaylee en James in het café. Het is stil.
"Ze was zo bijzonder", zucht James. Hij zet met een klap zijn lege glas op tafel. Kaylee knikt instemmend.
"Dat geloof ik wel, ik heb haar een paar keer kort gesproken", antwoord ik en neem ook de laatste slok uit mijn glas. Dan komen Dave, Dick en Anouk het café binnen lopen en schuiven er een stoel bij. Niet veel later komt ook een meisje dat ik vaag ken binnen. Ze heeft geverfd haar en op haar hoofd heeft ze uitgroei.
"Volgens mij zijn wij alleen nog over op deze cruise..", merkt Anouk op. Dat laten we even op ons inwerken.

~Helen Wane.

Na een lange tijd te hebben gepraar met wat anderen ga ik naar mijn kamer. Ik heb gewoon behoefte aan rust. Als ik op mijn ben zie ik nog de dekens van Amy liggen. Ik kan me gewoon nauwelijks voorstellen dat Amy gewoon levend de kamer verliet en niet meer levend is terug gekomen. Maar ik zal er doorheen moeten, proberen te overleven

- James Mequari

Dani Broertjes zat aan haar kaptafel haar nagels te lakken. De kleuren bevielen haar telkens niet en daarom haalde ze de nagellak er steeds weer af met nagellak remover. Tussendoor deed ze het flesje niet dicht. Door een onhandige beweging stootte ze het bijna volle flesje om. De remover stroomde over de tafel en droop op de vloer. De sterke geur stroomde haar neus binnen. Ze probeerde haar adem in te houden terwijl ze de vloeistof weg boende. In één keer ademde ze diep in en meteen begon het te duizelen voor haar ogen. Voorover gebogen zat ze op haar knieën en de vieze geur walmde om haar heen. Dani liet zich om haar buik vallen en huilde. Alles werd wazig en alle energie leek uit haar lijf te stromen. Uiteindelijk sloot ze haar ogen en blies haar laatste adem uit.

Dani Broertjes (Hikari-Desu) is dood. Zij was de beschermende en daarbij ook de opvolger.

Jij mag nog een laatste keer posten waarin je je dood beschrijft.

De laatste dagen gaan langzaam voorbij. Amy kon mijn verdriet wegnemen van toen Carina dood ging. Alleen nu is zij er niet meer. Mijn verdriet om Carina komt nu veel erger terug en ik heb ook heel veel verdriet om Amy.
Ik ga maar weer op mijn bed liggen om een boek te lezen. Het boek doet me te veel aan Carina en Amy denken en daarom ga ik maar slapen. Door mijn slaap tekort van ik snel in een onrustige slaap. Dan wordt ik wakker, iemand klopt op mijn deur*.

- James Mequari
*wie?

Ik klopte aan deur van James kamer. "Ik kom er aan!" hoorde ik James vanuit zijn kamer. Ik bleef wachten en voor ik het wist deed hij de deur open. "Hoi, wat kom jij hier doen?" vroeg hij verbaasd. "Nou" begon ik. "Ik weet dat jou ex-vrouw en vriendin beide dood zijn en dus dacht ik ... je zult het vast erg moeilijk hebben met hun dood en je zult wel wat gezelschap nodig hebben. Heb je zin om vanavond een spannende mannen film te gaan kijken samen met mij?" vroeg ik.

~Dick Walcom

'Ja leuk.' zeg ik tegen Dick. Een film kijken is weer wat anders en dan denk ik hopelijk niet aan de moorden. 'Zoek jij de film uit?' vraag ik aan Dick. Als ik de film kijk zal de film op mijn stemming zijn afgestemt, en dan heb ik dus geen spannende mannenfilm. 'Is goed.' zegt Dick.
'Tot vanavond dan.' zegt hij waarop ik hetzelfde terug zeg.
Gelukkig duurt het niet heel lang meer voordat het avond is dus ik probeer even nergens aan te denken. Na een paar minuten heb ik door dat dit niet gaat werken en loop ik naar het dek. Ik zie een paar mensen lopen, de mensen die er nog zijn, die nog niet vermoord zijn.
Mijn maag begint te knorren. Ik wacht nog even met eten, eerst wat eten en drinken kopen voor vanavond in de supermarkt op het dek.

- James Mequari

Dick Walcom loopt in een rustig tempo naar zijn kamer. Omdat hij zojuist een afspraak heeft gemaakt om een film te kijken, loopt hij met een glimlach rond. Ik haalt het pasje uit zijn binnenzak en stapt zijn kamer binnen. Zonder rond te kijken sluit hij de deur en draait zich dan om. Zijn hele kamer is overhoop gehaald.
"Wat.. Wat is dit?!", mompelt hij en doet een stap naar voren. De lakens zijn van zijn bed getrokken, er hangt nog maar een half gordijn aan de muur en de hele inhoud van zijn kast is over de grond gesmeten.
"Dag Dick, jij houdt je kamer wel netjes hè", klinkt er achter hem. Hij staat aan de grond genageld, want deze stem komt hem bekend voor. Inmiddels kent hij alle overgebleven passagiers. "Oh, krijg ik geen antwoord? Zal ik het dan maar meteen afhandelen met je? Je weet dat ik daarom hier ben..", Dick probeert te slikken maar zijn keel is droog.
"Waarom wil je deze mensen vermoorden?", vraagt hij kil.
"Ik wil gewoon mijn eigen cruise hebben. Dat zegt genoeg, ik wil geld. Maar dan moet iedereen wel dood. Dus..", de moordenaar haalde een pistool tevoorschijn en voor Dick nog een woord kon uitbrengen, klonk er een schot. En nog één, en nog één. Drie keer werd Dick geraakt.

Dick Walcom (Robin.) is vermoord. Hij was de koppelaar en daarbij ook de opvolger.

Je mag nog een laatste keer posten, waarin je je dood beschrijft.