Huilend zat ik alleen tegen een boom. Het kon me niets schelen dat iedereen dacht dat ik een moordenaar was, zo lang ik maar niet vermoord werd. Alleen voelde ik me veel veiliger, ondanks de storm, de regen en de harde wind. Haylee was ook alleen en werd toen vermoord, misschien zou dat juist wel goed zijn. Dan zou ik in één keer van alles af zijn. 'Niet doen,' fluisterde ik tegen mezelf. 'Je hebt weken overleefd in deze jungle, je bent bijna bij het antwoord. Wie is de moordenaar?' Op dat moment verscheen Zane voor me. 'Jill!' riep hij.

- Jill Banks -

De zevende stemronde
Overal in de jungle was de donder als een bominslag te horen. Maar met al die bomen om hen heen konden de reizigers zich nauwelijks verstoppen. De ene lichtflits volgde de ander in een zeer korte tijd op. Sandy zat onder een boom en probeerde een beetje warm te blijven, omdat ze zo doorweekt was. Dat het niet slim was, wist zij ook wel. Maar een betere schuilplek kon ze niet bedenken. Ze had echter niet erg goed gekozen. Want er klonk een harde klap waarna er een moment stilte was. Langer dan de normale stiltes tussen deze donderslagen. Opeens kwam daar van heel dicht bij een lichtflits, de hele jungle gaf voor haar licht. Een vreselijk zware schok ging door haar heen, die niemand overleefd zou hebben. Nog geen drie seconden later lag Sandy roerloos op de grond. Getroffen door een bliksemschicht.

Sandy Armstrong (Yade) is dood. Zij was een reiziger.

Je mag nog een laatste keer posten waarin je je dood beschrijft.


Voor de overige spelers:
Er is nu een hele zware bosbrand uitgebroken. Als groep van vier moeten we rennen voor ons leven. Helen en Dave komen Jill en Zane onderweg tegen, dus zijn we nu met zijn vieren.

Een bliksemschicht slaat in en er klinkt een keiharde knal. Ik schrik me rot en begin te gillen. Ik zie de angst in Zane's ogen. Als we omkijken zien we een boom branden. 'Wat.. wat doen we?!' roep ik angstig. 'Zane! Wat moeten we doen?!' De boom valt om en binnen een paar seconden staat er een grote stuk bos in brand. 'Rennen, Jill, rennen! Vertrouw me nou!' roept Zane. Ik twijfel even, maar sta dan op en ren achter Zane aan. Ik veeg een paar tranen weg en ren voor m'n leven. Achter ons zie ik Helen worstelen om vooruit te komen, Dave probeert haar te helpen. 'We moeten ze helpen, Zane!' Zane kijkt me aan. 'Zane, het moet, we kunnen ze niet achterlaten.' Hij knikt en we rennen naar ze toe. Als we verder willen gaan, zie ik dat het vuur ineens overal is. Ik omarm Helen. We beginnen beiden te huilen. 'Wat moeten we nu?! En waar is Sandy?' zeg ik snikkend. 'Sandy is niet meer te redden, ze is geraakt,' zegt Dave. 'Wat?! Nee!' 'We moeten gaan, nu,' zegt Dave. Het vuur komt snel dichterbij. 'Rennen!' roepen Dave en Zane tegelijk.

- Jill Banks -

Ik probeer me te verschuilen onder een boom. Met onweer niet bijzonder slim, maar wat moet ik anders? Ik hoorde een klap, en er was niets? Toch wel. Ik zag een lichtflits op me afkomen. "Kom me maar halen", dacht ik. "Ik ben er klaar voor om naar mijn dierbaren te gaan". De flits raakte me, alle energie stroomde uit mijn lijf. Het was goed zo.

-Sandy Armstrong, laatste post-

De vuurzee is overal om ons heen. We rennen nog een stuk door, maar het open gebied lijkt steeds nauwer te worden. We zullen levend verbranden. We gaan levend verbranden. Opeens voel ik stevige kramp in mijn buik. De baby! Ik ben inmiddels dik vijf maanden zwanger, waarom moet nou net nu de baby me pijn gaan doen. We rennen door en ik probeer de pijn te vergeten, maar in plaats daarvan wordt het alleen maar erger.
"Jongens, stop! Ik hou het niet meer vol. Mijn buik!", schreeuw ik boven het lawaai dat de vuurzee veroorzaakt uit. Dave bekijkt me vanaf een paar meter en zijn blik blijft hangen bij mijn kruis.
"Helen, je broek is nat. Je vliezen zijn gebroken!", roept hij geschrokken.

- Helen Clarkson.

'Helen, je broek is nat. Je vliezen zijn gebroken!' hoor ik terwijl we rennen voor ons leven. Nee! Niet dit ook nog. Even twijfel ik, zal ik mezelf redden en een uitgang zoeken uit deze vuurzee. Die lijkt er niet te zijn. Ik ren naar Helen toe. 'Helen, we moeten door, je kind zal het ook niet overleven als we hier blijven!' Helen gilt het uit. 'Het kan niet, Jill,' zegt Dave tegen me. 'Wat moeten we dan doen?!' vraag ik terwijl ik hoopvol naar Zane kijk.

- Jill Banks -

"Helen, we moeten door, je kind zal het ook niet overleven als we hier blijven!" zegt Jill dwingend. Ik was half in shock door Helen's vliezen. Dit kan nu niet gebeuren, het is vier maanden te vroeg! Maar door Jill ben ik weer bij bewustzijn. "Het kan niet, Jill" zeg ik haast woest. Hoe kan ze dit tegen mijn vrouw zeggen. "Wat moeten we dan doen?!" vraagt Jill hopeloos terwijl ze naar Zane kijkt. Zane kijkt al net zo hopeloos als de rest. Helen houd het niet meer een begint woeste geluiden te maken. Van jammeren tot schreeuwen, we schrikken er allemaal van. Dan voelen we de warmte van de vlammenzee weer dichterbij komen. Ik zie Helen gekweld van de pijn ineengekrompen zitten. Ik zie maar een oplossing.
Ik pak een stevige tak van de grond, richt hem in de lucht. Ik merk niet dat Jill en Zane me vol ongeloof aankijken. Met een stevige klap laat ik de tak op Helen's hoofd vallen. Helen zakt in een, ze is bewusteloos. Nu heeft ze geen last meer van de krampen die haar pijn doen. Ik til haar bewusteloze lichaam op. "We moeten weg hier!" roep ik tegen Jill en Zane die nog steeds vol ongeloof kijken. "Kom op!" roep ik nogmaals en ik begin te rennen met Helen in mijn armen.

- Dave Clarkson.

Ik keek vol ongeloof naar Dave en wat hij deed bij Helen, maar zelf wist ik ook wel dat wat Dave deed de beste oplossing was op dit moment. Want nu ze bewusteloos was had ze geen last meer van haar krampen. Dave riep:''We moeten weg hier! Kom op!'' Ik pakte Jills hand vast en we begonnen te rennen. We volgde Dave voet voor voet, stap voor stap Jill keek me angstig aan en zei:''Gaan we het redden?'' Ik zei:''Ja schat, we gaan het redden.'' Ik zoende haar en we renden weer verder achter Dave aan. Zo hard als we konden...

~Zane Robbins~

Met de seconde valt m'n mond verder open. Sloeg Dave daar nou net z'n eigen vrouw bijna dood? Als er geen mix van wanhoop en angst door m'n lichaam strooide had ik Dave nu even duidelijk gemaakt dat ik wist dat hij de moordenaar was, hoe anders kun je je vrouw zomaar neermeppen? Toch rennen we achter hem aan, maar waar naartoe..?

- Jill Banks -

De achtste moordronde

De groep, slechts bestaande uit Zane, Helen en Dave, waren met zijn vieren in het nauw gedreven. Het stormde verschrikkelijk hard, maar niet hard genoeg om het snel dichterbij komende vuur te stoppen. De groep rende inmiddels op een sukkeldraf, hoestend van het vuur vandaan. Jill was zo slim om door haar shirt te ademen, waardoor zij minder rook in haar longen kreeg. Waarom vertelde zij dit niet tegen de anderen om ook te doen?
Dave had het zwaar met zijn vrouw, ze hing bewusteloos in zijn armen. Hij heeft haar bewusteloos geslagen om haar de pijn te besparen. Haar vliezen waren gebroken, veel ste vroeg natuurlijk. De groep was inmiddels een flink stuk van de vuurzee verdwenen toen Helen bij kwam. "Dave..." kreunde ze zachtjes. "Stil maar Helen, ik ben bij je." Dave keek om en zag dat de vuurzee een flink stuk van hen verwijderd was. Voorzichtig legde hij zijn vrouw tegen een boom, boven haar hingen bladeren met regenwater er in. Hij plukte er een en liet haar voorzichtig drinken. Toen begon ze te gillen. "De baby! De baby!", helaas was ze weer bij volledig bijzijn en voelde ze de pijn. Dave vergat Jill en Zane compleet.
Terwijl Zane gechoqueerd toe stond te kijken, hoorde hij ineens Jill's stem in zijn oor fluisteren. "Moet je ze niet helpen, Zane?" zei ze. Zane draaide zich geschrokken om en hij zag dat Jill hem boosaardig aankeek. "Ik ga ze in ieder geval niet helpen en ik denk dat jij daar de kans niet toe krijgt." Ze hief de steen in haar hand en sloeg Zane bewusteloos, hij zakte in een en Jill begon met de steen op zijn schedel in te slaan. Bloed sijpelde uit zijn hoofd en de steen en Jill's hand zaten ook onder. Hij was overduidelijk dood.

Zane Robbins (Bassie99) is vermoord. Hij was reiziger.

Bassie99 mag nog een laatste keer posten waarin hij zijn dood beschrijft.

We rende langzaam maar zeker van het vuur vandaan. Ik zag dat Jill door haar shirt heen ademden, best wel slim maar daar besteedde ik op dit moment mijn aandacht niet aan. Toen we ver genoeg van het vuur waren zag ik dat Helen langzaam weer bij bewustzijn kwam. Maar ik wist meteen dat dat betekende voor Helen dat ze de hevige pijn weer ging voelen. Toen fluisterde een onverwacht persoon in mijn oor:"Moet je ze niet helpen, Zane?"
Geschrokken draaide ik me om maar met een blij gezicht zag ik dat het Jill was. Maar met de blik waarmee ze naar me keek stelde me absoluut niet gerust. "Ik ga ze in ieder geval niet helpen en ik denk dat jij daar de kans niet toe krijgt", zei ze. En op dat moment pakte ze een steen en ze sloeg met de steen richting mijn gezicht en toen werd alles zwart...

~Zane Robbins (laatste post)~

De halve finale

Helen begon nog harder te gillen. Ze opende haar ogen en keek langs Dave heen. Dave probeerde haar gerust te stellen, maar ze vestigde nu haar aandacht op het tafereel achter haar man. Geschrokken draaide Dave zich om. Daar zat Jill met een steen in te hakken op Zane. "Jill! Wat doe je?" riep hij geschrokken uit. Jill keek op en de vlammen, nu weer veel dichterbij, lichtte in haar ogen op. "Dat zie je toch, Dave." Helen greep Dave zijn schouders beet, hij draaide zich om en tilde zijn vrouw op. Hij begon te rennen van Jill en het vuur vandaan, Helen gilde het uit van de pijn en angst. Maar Jill was snel, ze haalde Dave in en tackelde hem. Helen vloog uit Dave's armen en tegelijkertijd vielen ze op de grond. Jill ging bovenop Dave zitten en begon boosaardig te lachen. "Jullie zijn zo dom, zo verschrikkelijk dom. Dacht je nou echt dat ik hier nooit uit had kunnen komen, we zijn zo dicht bij, maar ik wil dit niet overleven met iemand zoals jij, Dave." zei ze en dit maal begon ze op Dave in te slaan met de steen. Helen gilde het uit, de tranen liepen over haar wangen. Dave's lichaam werd langzamerhand slap en stribbelde niet meer tegen. Jill kroop van hem af, in de richting van een wegkruipende Helen.

Dave Clarkson (Dave.) is vermoord. Hij was een spelleider.

Dave mag nog een laatste keer posten waarin hij zijn dood beschrijft.

Toen Helen begon te gillen kreeg ik een raar gevoel in mijn maag. Ik zag hoe Jill met een steen op Zane in sloeg. Een onverwachtse adrenaline schoot door mijn lichaam. Jill! Wat doe je?" riep ik verbaasd uit. "Dat zie je toch, Dave." antwoordde ze, en ik zag hoe gestoord ze keek. Deze vrouw was niet goed snik, waarom zou je een hele serie mensen uit willen moorden?
Helen trok me weg uit de shocktoestand waar ik in leek te verkeren. Ik tilde mijn vrouw op en rende voor ons leven. Helen was alleen zwaar en ik zag de pijn op haar gezicht. Iemand van ons moest dit leven, ik zou mijn leven op offeren voor deze vrouw, de vrouw van wie ik hield. Maar het was al te laat om me te verweren. Jill tackelde me en Helen vloog uit mijn armen. Ik viel met een harde klap op de grond en ik voelde Jill's gewicht op me.
"Jullie zijn zo dom, zo verschrikkelijk dom. Dacht je nou echt dat ik hier nooit uit had kunnen komen, we zijn zo dicht bij, maar ik wil dit niet overleven met iemand zoals jij, Dave." nog voordat ik me af kon vragen waarom ik niet niet zou mogen overleven van Jill, voelde ik hoe dezelfde steen nu mijn hoofd raakte. Met Helen in mijn blikveld voelde ik hoe mijn schedel in elkaar gestamd werd. Zo breekbaar was een mensenlichaam dus.

- Dave Clarkson
Laatste post.

De finale

Helen maakte inmiddels een geluid tussen huilen, jammeren en gillen in. Jill kroop langzaam dichterbij, maar Helen liet het niet toe dat zij haar aan zou raken. Volledig van de pijn vergaand, kroop ze achteruit. "Ssst, stil maar. Ik zal jou niets doen Helen. Als je meewerkt overleven jij, ik en je baby dit gewoon." Toen hoorden ze beiden het geluid van een helikopter in de verte. Helen begon weer te gillen, maar niet omdat ze de helikopter hoorde.
Jill kreek geschrokken naar Helen, haar broek zat inmiddels onder het bloed. Voorzichtig probeerde ze hem uit te trekken maar Helen sloeg haar handen weg. "Je moet! Anders kan je baby er niet uit!" riep Jill. "Nee, ik kan hier niet bevallen. Niet hier, niet nu!" gilde ze terug. Maar ook zij begreep dat het niet anders was.
Dit keer stond ze het toe dat Jill haar broek uit trok. Helen begon te puffen, zodat de baby er zo snel mogelijk uit zou komen. Het geluid van de helikopter kwam steeds dichterbij, maar stierf toen weer weg. "Nee!" gilde Helen weer. Al haar pijn en woede verlieten haar lichaam via haar mond. Jill begon opgewonden te gillen: "Ik zie het, ik zie het hoofdje!" Hierdoor werd Helen gedreven om nog beter haar best te doen.
"Waarom, waarom heb je iedereen vermoord, Jill?" vroeg Helen. Jill twijfelde geen moment en vertelde Helen wat haar jarenlang dwars heeft gezeten. "Als tiener was ik niet lang en mooi genoeg om model te worden, dus begon ik een agentschap. Ik ontmoette Darryl en besloot mijn leven aan het groot maken van hem te wijden. Jarenlang stond ik in zijn schaduw, nooit kreeg ik de aandacht die ik wil. Maar met dit verhaal, als enige overlevenden van de een ramptocht, worden we beroemd Helen. We worden wereldbekend en iedereen zal ons verhaal kennen." Helen gilde angstaanjagend hard, de baby was op aarde gebracht, toen verdween de pijn. Helen's lichaam werd slap.
De baby was er levend uitgekomen, maar Helen niet. Helen stierf bij de geboorte van haar dochter. Jill werd gered met de baby van Helen en vertelde het volgende verhaal.
Toen de reisleider stierf, trok de groep de jungle in. Mensen kwamen om het leven door de stomste ongelukkig, ze verzweeg dat de helft vermoord was en vervangende hun verhalen door zelfmoord doordat ze gek waren geworden.
Heel de wereld was vol van Jill's verhaal, De Vrouw Die De Ramptocht Overleefde Met De Pasgeboren Baby Helen.

Helen Clarkson (Anna) is gestorven. Zij was een spelleider. Jill overleefde de tocht als enige met Helen's dochter.

Anna mag nog een laatste keer posten waarin zij haar dood beschrijft. Mikese mag ook nog een laatste keer posten waarin ze haar verhaal verteld.

'Ik zie het hoofdje!' riep ik. Het duurde niet eens zo lang voordat de baby volledig uit Helens lichaam was. Ze leek op, kapot. Ik voelde aan haar pols en schrok even toen ik merkte dat ze dood was. Ik keek om me heen. Hoe kom ik hier weg? Heb ik mezelf nu ook de dood in gejaagd? Opeens hoorde ik iets, een helikopter? Ja! Ik ging op de grond liggen met de baby in m'n armen, ver genoeg van Helen af. Voor ik het wist werd ik de lucht in getakeld. De jungle werd steeds kleiner en ik begon de plekken waar ik mijn fantastisch geplande moorden uitvoerde te herkennen. Ik heb het overleefd, ik heb ze allemaal weggewerkt. Jill wint.

- Jill Banks - (laatste post)

Opeens ging alles veel te snel voor me, alles vloog in foto-beelden aan me voorbij. Het eerste beeld: Zane werd in elkaar geslagen door Jill met een steen. De krankzinnigheid was op haar gezicht af te lezen. Het tweede beeld: Dave rent met mij door de jungle, achtervolgd door Jill die woest zwaaiend met een steen aan het rennen was. Derde beeld: Dave lag op de grond, een paar meter van me vandaan. Een intense pijn zorgde ervoor dat ik bijna mijn bewustzijn verloor. In een laatste blik die alles zei keek in Dave aan, voor hij ook de hersens ingeslagen werd met een steen. Het laatste beeld: De pijn in mijn buik verplaatste zich naar een steeds lager punt. Jill stond ongelovig naar me te kijken. De pijn was ondragelijk, echt ondragelijk. Ik keek Jill angstig aan terwijl ze naar daar zo stond. Ik probeerde haar te vragen het kind naar mij te vernoemen. Te laat. Te veel pijn. Een kreet zonder geluid verloste me uit mijn lijden. Ik ging terug naar Dave. Eindelijk konden we in vrede leven. Zorg goed voor mijn kind, Jill.

- Helen Clarkson. (Laatste post)

Dit was het dan. Het topic mag gesloten worden.

Netjes gedaan allemaal, zeer leuk spel! Het topic is hierbij gesloten