Iedereen weet nu wel van het feest en anders komen ze er wel achter als er straks luide muziek over het schip te horen is. Bijna alle kamers zijn zowat rechtstreeks verbonden met het zwembad op het dek. De cruise is expres zo ontworpen, omdat het zwembad het pronkstuk van deze cruise is.
"We zijn nu wel bijna klaar, hè?", vraagt Dave. Hij staat met zijn handen in zijn zij en kijkt naar de box die hij zojuist heeft verplaatst.
"Ik denk het wel. Dick, heb je alles aangesloten?", roep ik naar het podium.
"Ja, ik zal het even testen!", meteen springt alle verlichting aan, wat me even doet verblinden. Snel doet Dick de lichten weer uit. "Die gebruiken we later pas."
"Goed, Anouk. Ben jij er ook klaar voor? Heb je je outfit aan?", als antwoord komt Anouk in een glinsterend, rood jurkje uit één van de kleedhokjes.
"Helemaal klaar om het publiek omver te blazen!"

~ Helen Wane.

Ik kwam aan bij het zwembad als een van de eerste. In een keer liep ik door naar de bar en vroeg om een glaasje cola. Ik ging zitten op een stoel en keek uit over zee, hopend dat ik Edward niet tegen zou komen. De laatste tijd deed hij gewoon eng. Ik nam een slok en keek naar de toenemende massa van mensen. James en Amy stonden er ook tussen. Ik liet ze maar, ik wou wel een nieuw iemand ontmoeten.

Kaylee Bratt

De voorbereidingen voor het feest was gedaan en het feest kon nu echt beginnen! Ik verzorgde het licht en draaide muziek. Het was geweldig. Samen stond ik naast Anouk met haar prachtige rode jurk.
“Je ziet er mooi uit” zei ik met een glimlach en gaf haar een kus op haar mond.
“Bedankt”antwoordde ze.
“Kom we gaan dansen!” en ik pakte haar hand en sleepte haar mee naar de dansvloer.

~Dick Walcom

Het was een goed idee van Amy geweest om naar het feest te gaan. Ondanks dat er veel was gebeurt de afgelopen tijd was het erg gezellig. Ik zag Kaylee staan en zwaaide naar haar, ze zwaaide terug. Toen pakte Amy mijn hand en sleurde me de dansvloer op.

- James Meqauri

Het was raar dat een zo'n feest je meteen kon laten vergeten dat al die moorden waren gepleegd. Op de een of andere manier was het net alsof er niets gebeurd was. Ik sleurde James mee naar de dansvloer en we begonnen te dansen. Bijna kreeg ik de slappe lach door James' danskunsten, en ik verbaasde me over het feit dat ik nog kon lachen, maar al snel was ik weer met mijn gedachten bij het feest. Het was fijn om even niet aan alles te hoeven denken.

Amy~

Ik zie een meisje aan de bar zitten, ze kijkt verveeld om zich heen. Dat is niet de bedoeling van het feest! Ik schommel een beetje langs de zwembadrand, want inmiddels heb ik al wat glazen op. Ik laat me zakken op een stoel naast haar. Dan komt ze me opeens bekend voor, ze heeft me wel eens geholpen in het restaurant. En ze is de ex van Edward, als ik de verhalen van Anouk geloof. Kaylee ziet er helemaal niet zo naïef uit om zomaar met een vreemde te nemen.
"Hoi Kaylee. Ken je me nog?", schreeuw ik boven de muziek uit.
"Ja Helen, natuurlijk ken ik je nog!"
"Mooi, dan ga je nu met me mee de dansvloer op", en voor ze kan tegenstribbelen trek ik haar van haar stoel en sleur haar mee, weer langs die rand.
"Bommetje!", wordt er geschreeuwd en opeens lig ik in het water. Kaylee heeft mijn hand los gelaten en spartelt wild in het rond. Dan breekt het ijs en opeens wil iedereen het water in. Overal om ons heen klinken plonsen en het water golft wild heen en weer.

~ Helen Wane.

Ik sta alleen een hoekje, Kaylee heeft me afgewezen. Kaylee danst met Helen, Anouk met Dick. Ik sta hier alleen, in de hoop dat er iemand op me af komt. Ik kan het wel vergeten, toch maar nadenken over zelfmoor?!

-Edward

Amy en ik horen iemand roepen 'Bommetje!' we kijken richting het zwembad en zie veel mensen in het zwembad springen. Helen zwemt daar ook rond. Ik til Amy op en wij springen ook samen in het zwembad. Als we beiden in het zwembad zijn hebben we de slappe lach. Dit had ik echt nodig.

- James Mequari

Helen trok me de dansvloer op en ik voelde me eindelijk fijn. Voor een moment dacht ik niet aan die moorden. Enkele minuten later dook ik in het water en vermaakte me. Nog nooit voelde ik me zo fijn. Ik kende achteraf toch wel aardige mensen, Helen, James, Amy, iedereen eigenlijk wel. Ik kon niet snappen dat hier een moordenaar bij zou zitten. Ik klom het zwembad uit om wat te gaan drinken en zag Edward alleen staan. Hij keek me even aan maar ik lette al niet meer op hem. Ik dronk snel mijn drankje op en liep terug naar het zwembad. Ondertussen was ik al aangeschoten en danste met allerlei vreemde mensen.

Kaylee Bratt

Ik staar wat naar Helen, ik zou haar helpen, maar zou dit nu een gepast moment zijn? Ik bedoel maar, dadelijk hoeft het niet meer en sta ik daar maar wat. Twijfelend ga ik aan een barkruk zitten en wacht todat Helen het water uitkomt, het lijkt niet te gebeuren. Ik draai me om en bestel wat te drinken, met alcohol.

~°Suzy Bradley°~

Het feest van gisteravond was geweldig. Door het feest en het optreden ben ik alle ellende op het schip vergeten. We hebben door gefeest tot diep in de nacht.
Nu zitten we samen in zijn kamer op de bank. 'Het was leuk gister, dat we weer wat samen deden', zeg ik ineens. 'Vond ik ook', Dick geeft me een kus. 'Ik hou van je', zeg ik en kus hem terug.

- Anouk Mooij

Edward McCurry loopt in zijn regenjas over het dek. De regen lijkt wel van alle richtingen te komen en het dek ik spekglad. Toch waagt Edward het erop om een ommetje te maken. Met dit weer koel je tenminste eens even lekker af. Edward kijkt naar het water dat tegen de boot gonst en loopt rustig verder. Voor hij het weet glijd hij uit en weet zich nog net te redden aan een stoel. Hij duwt zichzelf overeind en wil verder lopen, maar wat hij niet ziet is dat iemand een badeend heeft laten slingeren. Hij struikelt erover en kan deze keer geen houvast vinden. Keihard knalt hij met zijn hoofd tegen de scherpe punt van een tafel en valt bloedend op de grond. Niemand merkt het, omdat niemand zo eigenwijs is het dek op te gaan met dit noodweer. En helemaal alleen bloed Edward dood. *

Edward McCurry (deetui) is gestorven. Hij was een passagier.

Je mag nog een laatste keer posten waarin je je dood beschrijft.
*Deze dood heb ik geschreven op het verzoek van Deetui zelf.

Ik lig op mijn bed, luisterend naar het getik op mijn raam. Het getik van de regen, wat ik zo onwijs ontspannend vind. Ik draai me op mijn zij, en ik zie de dressoir kast staan. De lampjes die aan de spiegel hangen staan uit. Sinds Eva... Al haar make-up spullen staan er nog gewoon. Ik vind het vreselijk om aan haar te moeten denken, eigenlijk om haar niet in het echt te kunnen zien. Ze is nu een lijk, wat ergens weg ligt te rotten... En ik mis haar geur, haar vertrouwde geur van wasmiddel, parfum, zeep en shampoo die haar eigen geur maken. Ik leg mijn hoofd op haar kussen, adem haar geur in, en merk dat hij al langzaam begint te verdwijnen. Vlug sta ik op en pak het parfumflesje van het dressoir, maar ik heb het niet goed vast en het glijd op mijn hand, klets op de grond. Kapot. Ik kniel bij het flesje neer en wil een paar scherven oprapen, maar eentje snijd in mijn vinger waardoor ik begin te bloeden. Vlug stop ik mijn vinger in mijn mond om het bloeden tegen te houden. Ik laat me op het bed vallen en meteen voel ik de tranen al over mijn gezicht lopen. Eva, waarom Eva? Ik heb afleiding nodig, en snel!

- Dave Clarkson.
wie komt me afleiden?

Het regent buiten maar dat maakt mij niet uit. Mijn hoofd moet leeg en ik moet gewoon naar buiten. Hier binnen is het veels te benauwd! Ik doorkijk mijn koffer en ik pak mijn regenjas en trek hem aan. Ik loop de gang over maar niemand is er. Dan trek ik de buitendeur open. Op het glas zijn twee regendruppeltjes een race aan het doen wie als eerste beneden is. De meest rechtse heeft gewonnen. Ik loop naar buiten en hoor de regen op de ramen en vloer tikken. Ik loop naar het terrasje en er komt een regendruppelin mijn oog. Omdat die druppel irritant in mijn oog zat wou ik hem eruit halen. Ik schut met mijn hoofd. Ik verlies mijn evenwicht en glij uit. Ik kan me nog net vasthouden aan een stoel die langs mij staat en trek me op. Een geluk bij een ongeluk, mijn druppel is uit mijn oog. Het begint harder te regenen en de regen en wind hoor je luider. Ik ga maar naar binnen. Ik kijk in de lucht en zie de grijze wolken. Dat wordt stevig noodweer vanavond. Dan valt er weer een druppel in mijn oog. Ik ga niet schudden met mijn hoofd om nog een keer de kans te krijgen dat ik uitglij. Nee, een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen. Ik loop maar richting de deur en voel iets onder mijn voet. Mijn evenwicht valt naar achter en zie een tafel. Ik wil mij vastgrijpen aan de tafel maar ik glij door en kom met mijn hoofd tegen de punt van de tafel. Het bloedt heel erg, en bloedt. "Kaylee" fluister ik. En dan sluit ik mijn ogen. De dood door een badeend. "Vaarwel wereld, vaarwel Kaylee" En ik puf mijn laatste adem uit. Mijn licht gaat op off. Nog voordat ik fluit, denk ik, wat heb ik toch een bof.


-Edward

Ik staar uit het raam van de personeelskamer naar de regen die op de golven valt. Naar de golven die tegen de zijkant van het schip botsen. Sinds het feest heb ik niet zo veel contact meer met mensen gehad. En juist nu heb ik daar behoefte aan. Een herinnering komt mijn geheugen binnen springen.
Ik sta het dek schoon te maken in de regen en René komt het dek op lopen. Hij vraagt me of hij me moet helpen en ik zeg dat dat niet nodig is. Nog even blijft hij staan toekijken en een paar keer glimlach ik hem toe. Hij lacht terug en na tien minuten loopt hij weer naar binnen, zonder iets te zeggen.
Ik schudt de gedachte van me af en besluit Dave op te zoeken. Hij voelt zich vast ook alleen, zo zonder Eva. En Dave is meestal wel in voor een geintje. Ik trek mijn jasje recht en loop de kamer uit. Bij Dave aangekomen krijg ik alleen een gemompel als ik op de deur klop. Ik loop naar binnen en tref Dave aan op zijn bed. Hij kijkt me aan en zonder verder een woord te spreken komt hij achter me aan naar de casino.
"Gewoon een beetje plezier maken."

~ Helen Wane.

Buiten stormde het en ik zat lekker binnen een boek te lezen. Plotseling had ik zin in een kop chocolademelk en liep naar de bar, bestelde er één en wachtte tot het klaar was. Het was rustig op het schip dat op en neer deinde. Ik nam mijn chocolademelk naar het raam en keek naar buiten, met uitzicht op het dek. De regen vloeide over het dek en de zee had wilde golven. Het water was roze, roze? Ik keek nog eens goed en het zag er nu rood uit. Ik vreesde het ergste en speurde het dek nog één maal af. Een man in één regenjas lag op het dek, zonder te bewegen. Paniekerig stond ik op en zocht naar iemand. Ik kwam kwam een man tegen, een onbekende.
'Volgens mij ligt iemand op het dek,' zei ik paniekerig.
'Dood?' vroeg hij met hetzelfde vermoeden dat ik had. Ik haalde mijn schouders op. De man rende richting het dek en verdween in de regen. Ik wachtte op een antwoord.

Kaylee Bratt

In het casino aangekomen is het een drukte van jewelste. Het lijkt wel of iedereen met het slechte weer naar het casino gaat, maar dat geeft ons niet. We vinden nog een lege automaat en gaan daar achter staan. Ik gooi er wat munten in en het ding begint onwijs veel herrie te maken. Helen drukt een knop in en ik staar naar het schermpje zonder iets interessants te zien. Ik kijk op zij, zie tientallen mensen lol maken. Ik zie een verliefd stelletje, tegen elkaar geleund tegen een automaat. Op de een of andere manier lukt het me niet om weg te kijken. Helen zegt wat tegen me, maar ik merk het niet. Dan ziet ze waar ik naar kijk, en ik merk dat dit haar ook aangrijpt. Ik pak haar hand. 'Laten we maar gaan.' Ze knikt en loopt met me mee, het casino uit. 'Ik heb behoefte aan frisse lucht.' Vragend kijk ik haar aan, het regent. Dan lopen we naar buiten, de stromende regen in. We besluiten aan een tafel te gaan zitten. Plasjes regen liggen verspreid over het dek. Dan begint Helen keihard te gillen. Ik draai me om, en zie dit keer geen regenplas, maar een bloedplas.

- Dave Clarkson.

In paniek begon ik in een wilde weg te rennen, ik moest weg van het dek en wel meteen. Eerst trok ik Dave mee aan zijn hand, maar hij liet me los en ik rende in mijn eentje naar de dichtstbijzijnde deur. Wat ik niet zag, was dat Kaylee voor die deur stond. Met volle vaart gooide ik de deur open en Kaylee kon hem nog net ontwijken. Daardoor botste ik tegen Kaylee op en viel op de grond, samen met haar.
"Au, au, au!", riep ik en ging overeind zitten. Mijn enkel maakte een rare knik.
"Je enkel is denk ik gebroken", zei Kaylee. Ze zat naast me en wreef met een pijnlijk gezicht over haar elleboog. "Ik heb waarschijnlijk alleen wat blauwe plekken. Maar jij bent niet zomaar genezen, vrees ik. Dat gaat wat langer duren", en op dat moment komen Dave en de vreemde man naar binnen. Ze geven ons een zwak knikje.

"Helen, het brood begint een beetje op te raken, volgens mij", roept Suzy. We staan in de keuken brood te snijden en beleg op schoteltjes te leggen. Inmiddels hebben we al geen bediening meer, maar een buffet. En een speciaal menu kun je het niet noemen.
"In de vriezer moet nog heel veel liggen", antwoord ik en kijk haar glimlachend aan. Haar ogen staan angstig en ze schud verwoed haar hoofd. "Wat is er zo erg aan die vrie- oh.."
"Ik ga daar niet naar binnen hoor! Die lijken zijn hartstikke goor."
"Ik ga wel naar binnen." *

* Wie wil er wel de vriezer binnen gaan, vol met lijken?
~ Helen Wane.

Na het feest voelde ik me al een stuk beter. Amy en ik deden nu veel meer leuke dingen, gewoon om alle ellende te vergeten. Vandaag was het nog steeds hard aan het regenen, naar het zwembad gaan was dus geen optie. Daarom besloten we vandaag maar een beetje rond te hangen in casino maar eerst gingen we even naar het dek om snel een drankje te halen. Daar zagen we een paar rode plassen liggen en iemand die een lijk aan het wegslepen was. Ik liep naar een man toe, 'Wat is er gebeurd?' vraag ik.
'Hij is gestruikeld, gelukkig geen moord dit keer.' zegt hij.
Ik loop terug naar Amy en vertel wat er is gebeurd. Aan haar blik kan ik zien dat ze opgelucht is dat het dit keer geen moord is.
'Zullen we maar naar het casino gaan, gewoon wat lol maken.' zeg ik.
Amy knikte en liep met me mee naar het casino.

- James Mequari

Jeroen. Zijn gezicht, zijn stem, zijn naam. Ze spoken door mijn hoofd, al dagenlang. Sinds die tijd blijkt hij de enige persoon te zijn waarvan schilderen niet helpt om de gedachten te verdringen. Een uitzondering. Zou dat wat betekenen? Ik staar naar mijn koffer. Al sinds het begin van deze vakantie ligt het daar: op de grond en onuitgepakt. Wat kl;edingstukken slingeren eromheen. Dan gaat mijn blik automatisch naar de kast aan de andere kant van het kamertje. Misschien moet ik die koffer maar eens uitpakken. Het lijkt erop dat het nog lang gaat duren voordat ik hem weer in mag pakken.
Ik haal een sok dat het slot bedekte weg en kijk in de ruimte met kleding. Allerlei kleuren van de regenboog ketsen in mijn ogen. Als ik wat spijkerbroeken in de kast heb opgehangen, valt mijn blik op een papiertje. Nee, het is niet zomaar een papiertje: Het is een foto. De foto van Lucas. Vrijwel meteen weet er een traan uit mijn ooghoek te ontsnappen. Een traan die ik heel lang heb weten te onderdrukken.

Dani Broertjes...