We waren in de bomen geklommen, waar het veilig zou zijn. Maar niets was minder waar... Soepel was ik naar de top geklommen om een goed uitzicht te hebben. Ik keek rond, maar mijn adem stokte toen ik plots recht in de ogen keek van (?). één blik in zijn/haar ogen zei genoeg, dit was het einde. 'Waarom..?' was het laatste wat ik uit kon brengen voordat ik geduwd werd. Toen ik naar beneden stortte keek ik de moordenaar recht in de ogen, degene die al ons leed had aangezien. Misschien zelfs we mee had gehuild, maar het was allemaal schijn. Voor ik de grond raakte wilde ik roepen dat hij/zij het was, maar toen ik mijn mond opende kwam er geen geluid. Het was voorbij, over, klaar. En misschien was het ook wel beter zo...

~Taylor Lawson

(laatste post)

Was het mijn schuld? Was het mijn schuld? Ik had gezegd dat iemand Jarry moest helpen, dat deed Taylor, daarna klom ze een andere boom in en, was ze gevallen. Of was het wel vallen? Het was duwen, dat wist ik zeker. Daarnaast was ik diegene die zei dat iedereen een boom in moest klimmen. Taylor was een van de weinigen die mij nog geholpen had en moest het nu bekopen met haar leven. Iedereen die ik help gaat uiteindelijk dood? Is het dan toch mijn schuld? Of is het een complot tegen mij? Dat kan toch niet? Misschien toch een van die schutters, dat die alles uit willen spelen en uiteindelijk de hele groep uit elkaar scheurt. Steeds een schakel uitmoorden en uiteindelijk een voor alles angstige en elkaar wantrouwende groep. Waardoor iedereen uit elkaar gaat en dan langzaam een pijnlijke hongerdood sterft. Dat is wel een reden, waarom iedereen die dood is en waarschijnlijk vermoord ook zo'n pijnlijke dood heeft moeten doormaken? Verdrinken, opgehangen, messteken, uit een hoge boom geduwd.
Wie dit ook deed, het was een sadist, dat was duidelijk. Maar wie? Wie?

-Greg-

In de groep werd het telkens meer ontrustiger. Het vertouwen in elkaar begon weg te gaan. Wat ja, wie kon je nu nog vertrouwen? Dat is eigenlijk de vraag die iedereen in zijn/haar hoofd houd. Zelf weet ik niet wat ik moet denken. Het enige wat ik weet is dat de moordenaar geen 'gevoel' heeft. Tenminste, dat zou je denken. Van sommige weet ik (bijna) zeker dat ze geen moordenaars zijn. Helen zou bijvoorbeeld nooit een moordenaar kunnen zijn, zij is zwanger. Greg daarin tegen is voor velen verdacht, maar dat komt meer vanwege zijn pistool. Na mijn mening probeert hij ons te beschermen. 'Zullen we maar eens verder gaan?'', vroeg ik aan de groep. Sommige keken elkaar aan, ze twijfelde. Niemand zij iets, het was stil. ''Ik ga niks beslissen, dat mogen jullie doen''. ''Maar denk goed na, want ik vertrouw het voor geen cent hier op deze plek''.

Jarry Sherman

"een ding is zeker, ik ga niet met jullie mee", zeg ik tegen Jarry. Op dit moment vertrouw ik alleen maar op mezelf. "Ik weet zeker dat ik wel een manier vind om hier levend uit te komen", zeg ik met de nadruk op levend.

-Sandy-

Een van die FBI agenten zei dat ze sowieso niet mee wilde gaan.
Dan viel zij af als moordenaar. Toch?
Of zou ze ons dan stilletjes volgen en ons gaan opjagen en ons uit het zicht een voor een vermoorden?
Ik schudde mijn hoofd. Paranoïde, dat begon ik te worden.
Niet zo gek eigenlijk. Ik zuchtte.
'Darryl, ik wil hier weg. Het maakt me niet uit hoe' jammerde ik bijna als een klein kind.

*Flynn McKinney*

Dave had me een paar dagen geleden voorgesteld om de groep te verlaten en met zijn tweeën door te gaan. Hij zei dat we wel een uitweg zouden vinden. Hoe kan hij daar nu nog steeds vertrouwen in hebben? Ik ben de hoop om gered of gevonden te worden al verloren. Ook zei hij dat we fit genoeg waren. Wat ik hem nog niet heb laten weten, is dat ik me helemaal niet fit meer voel. Ik hou het steeds minder lang vol om te blijven lopen. We lopen inmiddels wel stukjes, maar erg schieten we niet op. De baby in mijn buik eist zijn tol: van de rugpijn kom ik nauwelijks vooruit.
"Wanneer gaan we weer wandelen, Helen?", vraagt Jarry die achter me staat. Inmiddels herken ik alle stemmen wel. Met een zucht draai ik me om.
"Ik weet het niet Jarry. Ik weet niet óf we ooit nog verder gaan. Waar we heen gaan. Wie er mee gaan. Wie hier blijven. Ik weet het gewoon niet meer!", kreun ik. Jarry kijkt me peinzend en tegelijkertijd medelijdend aan.
"Je hebt het moeilijk hè, meissie?"

- Helen Clarkson.

Na mijn kleine 'speech' begonnen de mensen pas goed na-te-denken over wat ze nou precies wouden doen. De een wil het liefst alleen verder. Voor de andere maakt het niet uit. Ook worden er groepjes gevormd, kleine groepjes. Want je weet gewoon niet wie je wel of niet kan vertrouwen. De enigste persoon die ik vertrouwde was eigenlijk Jody. Maar zij is er niet meer. Toen zag ik Helen. Ik weet niet waarom, maar haar vertrouw ik wel. Maar dat komt denk ik omdat ze zwanger is, dan vermoord je gewoon geen mensen. "Wanneer gaan we weer wandelen, Helen?", vroeg ik aan haar.
"Ik weet het niet Jarry. Ik weet niet óf we ooit nog verder gaan. Waar we heen gaan. Wie er mee gaan. Wie hier blijven. Ik weet het gewoon niet meer!", kreunde ze. Ik keek haar peinzend en tegelijkertijd medelijdend aan. "Je hebt het moeilijk hè, meissie?" ''Het word me gewoon teveel, Jarry. Ik ben zwanger en zit hier midden in de Jungle. Is er eigenlijk nog wel hoop voor ons?'' Ik keek haar aan, even wist ik niks te zeggen. ''Helen, jij zult dit overleven. Maak de goede keuzes en kies de weg van je hart, of zoiets'', zei ik hoopvol tegen haar. ''Ik ben maar een oude man, ik heb al een leven gehad. Jou leven begint net, je krijgt je eerste kind. Dat is jou hoop, je kind''.

Jarry Sherman

De vierde stemronde
Darryl Ryan zat met zijn rug tegen een boom een beetje met zijn potjes te spelen. In het ene potje had hij een giftige mug en in de andere een levensreddende plant. Hij wachtte nog steeds op het juiste moment om deze twee goedjes in te zetten. Hij had al helemaal in zijn hoofd wie hij zou helpen en wie hij ten onder zou laten gaan. Plotseling hoorde hij een angstaanjagend gesis boven zijn hoofd. Hij deed er een paar seconden over om zich te realiseren wat het was en sprong toen gillend overeind. Maar de slang had snellere reflexen en was al naar hem toe gevlogen. Darryl voelde de scherpe tanden in zijn nek en riep hopeloos om hulp. Hij zag nog net de eerste mensen aan komen rennen, voordat hij wegzakte in een wazig zwart gat. Eentje waar hij nooit meer uit zo komen. Darryl was dood.

Darryl Ryan (Deetui) is dood. Hij was de junglemeester.

Je mag nog een laatste keer posten waarin je je dood beschrijft.

Ik zat weer eens lekker met mijn geheime potjes te spelen. Niemand wist van mijn potjes af, ook Flynn niet. Hopelijk ontsnapten mijn mug niet, en ging de plant ook niet dood. Maar voor zover is dat nog niet gebeurd. Ik zou Flynn en Jill natuurlijk helpen, en ik denk dat ik de mug maar niet gebruik, tenzij iemand echt heel onaardig tegen me doet. Ik hoorde sis boven mijn hoofd. In eerste instantie had ik het niet in de gaten, maar het was een slang. Ik sprong gillend overeind, een gil slaakte door het oerwoud. Maar het was te laat. De slang beet in mijn nek. En hoe hard ik ook om hulp riep, het had geen zin. Ik zie mensen naar me toe rennen. Maar het is te laat. Ik zakte op m'n knieen en ik viel in een diep, zwart gat. Zonder Flynn. Zonder Jill. Helemaal alleen zou ik sterven.

- Darryl Ryan
*Laatste post*

Een gil in de verte. Ik herkende het stemgeluid. Ik vloekte binnensmonds.
Ik rende er meteen op af. Maar het was al te laat. Ik zag Darryl, op de grond liggen.
Het was voorbij. Zijn leven, maar ook mijn leven. Waar deed ik het nu voor?
Ik kreeg tranen in mijn ogen. Wat had het leven nu nog voor een zin?
Mijn enige vriend hier, en mijn 'vriendje'. De enige die het van mij moest overleven.
Ik hoorde Jill achter me. Ze had het er ook zwaar mee, volgens mij.
'Ik ken hem al zo lang...' fluisterde ze.
Ik gaf haar een knuffel.
'Weet je Jill. Darryl was de enige om wie ik echt gaf hier. Maar nu...' Ik haperde. 'Ik weet het gewoon niet meer. Maar misschien kunnen we samen een uitweg vinden?' Vroeg ik zachtjes.

*Flynn McKinney*

Iedereen had het over samen een uitweg vinden. De moordenaars hadden gelijk, ze hadden het blijkbaar allemaal heel goed bedacht. Steeds een van de groep weghalen, tot ze alleen nog maar in angst leven, anderen gaan wantrouwen en alleen maar met "hun" groepje, er vandoor gaan. Zodat de grote groep uit elkaar valt. Dat punt leek nu aangekomen te zijn, hoelang kon het nog zo doorgaan? Darryl was nu ook dood. Een slang, zo konden wij zien, maar was het misschien opzet?
Wie kon ik nog vertrouwen? Mijzelf, ja, dat sowieso. Haylee ook, maar verder? Begon ik nou anderen te wantrouwen? Nee, dat moest ik niet doen. Wanneer je anderen gaat verdenken, is het doel van de moordenaars geslaagd, ik kon ze onmogelijk gaan helpen.
Ik zei niet veel meer, ik had me afgezonderd. Ik praatte met Haylee, maar verder? Leek iemand zich überhaupt om ons zorgen te maken, gaf iemand eigenlijk wel om ons? Of werden wij, of in ieder geval ik, door al die andere kleine groepjes wantrouwt? Vele vragen die je jezelf stelt, maar werken die vragen ook echt. Je kan wel die vragen stellen, maar antwoorden zul je niet krijgen. Het enige wat werkt, is door blijven gaan. Je moet door blijven gaan, anders overleef je niet.

-Greg-

Wie had dat gedacht, Darryl is dood. Daar lag hij dan, op de grond. Flynn was al meteen naar hem toegegaan. Ik heb echt medelijden met hem. Vind hij tijdens deze reis zijn 'soulmate', gaat hij dood. Maar hoe was Darryl eigenlijk dood gegaan? Opeens hoorde ik het antwoord:''Hij is gebeten door een slang''. Ik schrok meteen, dadelijk is die slang er nog. Volgens mij waren de rest van de (levende) groepsgenoten die detail vergeten. ''Luister iedereen, er kunnen hier nog meer dodelijke slangen rondhangen, dus pas op''.

Jarry Sherman

Ik rol met mijn ogen, "Meen je dat nou, Jarry"? vraag ik sarcastisch. Ik heb het gehad, ik vertrouw niemand meer en ik moet en zal hier levend uitkomen. Ik vertrouw Greg niet meer, Jarry niet, niemand hier! Behalve dan misschien Helen. Een zwangere vrouw zou dit never nooit doen.

-Sandy-

Ik hoorde een gil. Eerst schrok ik en toen begon ik te lachen. Darryl, hij zal vast weer een insectje gespot hebben. Toen vloog Flynn angstig langs me heen en ik besefte dat het wel eens mis kon zijn. Toen ik aan kwam bij de boom waar Darryl zijn spulletjes opgeslagen had zag ik hem liggen. Hij had een slangenbeet in zijn nek. Ik begon te snikken. 'Darryl.. nee, ik ken hem al zo lang,' zei ik. Ik wilde kijken of hij nog leefde, maar Jarry wist genoeg. Dit was gedaan door een dodelijke slang, en hij waarschuwde ons voor nog meer dodelijke slangen. Hoe ironisch zou dat zijn? Opgejaagd worden door een moordenaar en dan zelf ten onder gaan aan een simpele slangenbende? Ik vertrouwde Jarry, hij was vriendelijk, oud en wijs, maar soms een beetje gek. Ik geloofde niet dat hij ooit een vlieg kwaad zou doen, dus ik keek goed om me heen. Als Darryls levenloze lichaam weer op mijn netvlies kwam begon ik te huilen. Ook Haylee kwam nu aangesneld en ik omarmde haar. 'Hij is dood, Haylee, hij leeft niet meer!'

- Jill Banks -

Vanaf het moment dat ik het hoorde, ging er een schok door me lichaam. Ik had echt de meeste medelijden met Flynn. Hij had zijn vriend gevonden, sterft hij. Met zo'n prachtig lichaam, hij had nog zo veel om voor te leven. Net zoals iedereen hier. We gaven Darryl de mooiste begrafenis die er ooit was geweest. Toen ging iedereen slapen met het verdriet dat Darryl is overleden...

~Zane Robbins~

''Heey jongens, kunnen we Darryl niet eventjes begraven? Of tenminste uit het zicht zetten, z'n dood persoon is niet zo leuk om naar te kijken''. Niet veel mensen hadden daar zin in. maar gelukkig boden 2 groepsgenoten hun hulp aan. We hadden een gat gegraven en Darryl erin geflikkerd gegooid. Nu had hij tenminste een 'soort van' begrafenis gehad. Dat had hij vast gewild. Flynn had het nog moeilijk, maar hij kon goede steun halen bij Jill. Die het er ook zwaar mee had. Veel mensen mochten Darryl wel. ''Luister iedereen, Darryl is begraven en we zitten hier veel te lang. We moeten weer verder gaan lopen, dus pak je spullen.'' En ja hoor, niemand zij iets en negeerde mijn vraag. ''Hey jongens, zeg eens wat!''

Jarry Sherman

'Hey jongens, zeg eens wat!' riep Jarry. Eerst was ik boos. Wat dacht die man wel niet? Darryl is dood! Maar toen dacht ik aan wat we deden toen Jody overleed, toen hebben we ook niet even stilgestaan om te wachten tot hij zijn verdriet verwerkt had. 'Hij heeft gelijk,' zei ik zachtjes tegen Flynn. 'Wat?' vroeg Flynn. 'Hij heeft gelijk,' zei ik harder, nu tegen de groep. 'We moeten door, Darryl had ook gewild dat we onszelf gered hadden. We moeten dit overleven, ook om de nabestaanden te vertellen over de prachtige mensen die we hier verloren hebben.. Dat kan niet als we allemaal verspreid door de jungle gevonden worden en niemand ooit weet wat er met ons gebeurd is. We moeten door.'

- Jill Banks -

We liepen en liepen en liepen, tot we een ons wogen.
Na een tijdje trok ik het niet meer. Ik zakte gewoon in elkaar.
Het werd me te veel. Het verwerken, en het wandelen, terwijl we niet eens wisten welke kant we op moesten of gingen.
'Ik wil niet meer. Ik kan dit gewoon niet meer'
Iedereen draaide hun hoofden om. Ze dachten waarschijnlijk zoiets als:
'Ach, laat die gast maar liggen, die is gewoon gestoord aan het worden'
En ik zei het ook: 'Weet je, loop maar door. Red jezelf. Het maakt me niet meer uit. Ik denk niet dat ik hier ooit nog levend ontsnap'
Eigenlijk hoopte ik van wel, maar dan zonder de meeste van deze mensen. Want deze groep bracht ongeluk.
Ongeluk. Ik was nooit een bijgelovig type, maar dit kon gewoon geen toeval meer zijn.
Deze groep bracht ongeluk. Bracht het universum uit balans.
'Oke, ik word gek' Besloot ik. Zei ik dat nou hardop?

*Flynn McKinney*

De vijfde moordronde
De groep was na de dood van Darryl verder gegaan, weer een dode achterlatend. Nog steeds gekweld door het verlies, vielen de reizigers in slaap. De moordenaar van het stel wachtte tot het enige geluid het zachte ademhalen van de reizigers was. De moordenaar sloop uit bed en liep zo stil mogelijk naar Greg. De man die zich altijd zal blijven verzetten en altijd zou vechten voor zijn leven.
De moordenaar hield de liaan nog steviger beet en legde deze voorzichtig om de nek van Greg. Langzaam trok de moordenaar de twee uiteinden naar elkaar toe en zorgde de moordenaar er voor dat Greg geen lucht kreeg. Greg werd op slag wakker, hij zag de handen die een liaan om zijn nek trok, maar hij kon zich niet meer verweren. Hij herkende die handen en werd furieus. Hij hapte alleen hopeloos naar adem en probeerde het touw verwoed van zijn keel te krijgen, zonder resultaat. Langzaam verdween de kracht uit zijn lichaam en viel hij in een diepe slaap waaruit hij nooit zou ontwaken. Pas de volgende ochtend zullen zijn mede-reizigers werken dat hij niet meer wakker zal worden.

Greg Terry (djon black) is vermoord. Hij was de stuntelaar en hierbij reiziger.

Je mag nog een laatste keer posten, waarin je je dood beschrijft.

Ik hoorde geritsel bij de de hangmat van Greg ik liep er naartoe ik vroeg of iemand mee wilde gaan. En ik ging samen met Jill naar Greg. Jill zei tegen mij:"Wat zag je dan?" Ik antwoordde met:"Ik zag niks maar ik hoorde wat uit deze richting komen." Ze volgde me en toen we bij Greg aankwamen lag die gewoon rustig te slapen. Jill zei toen tegen me:"Zie, hij ligt gewoon rustig te slapen nergens om je zorgen over te maken, je hebt het je vast verbeeld." Toen zei ik:"Ja, dat kan, sorry dat ik je mee liet gaan voor niks." Toen zei ze:"Maakt niet uit, heb ik toch nog wat gezelligs te doen." En we liepen terug naar de groep...

~Zane Robbins~