We liepen, we liepen al dagen langs de rivier. Af en toe probeerde ik te genieten of te denken aan iets anders, maar ik dacht alleen aan Brad. Aan hoe hij probeerde Katy te redden. Dat werd gewoon zijn dood.. Iedereen had het gezien, iedereen had gezien hoe Brad, de criminele drugshandelaar, een mensenleven probeerde te redden. Een mensenleven dat iedereen al opgegeven had, omdat ze compleet gestoord was. Iedereen had nu gezien wat een goed mens hij was, drugshandelaar of niet. Weer begon ik te huilen, als we al mijn tranen om Brad op zouden vangen, hadden we genoeg water voor een eeuw, voor ons allemaal. 'Ik mis je, Brad, kom terug,' fluisterde ik door mijn snikken heen.

- Jill Banks -

De derdede moordronde

De hele groep liep al de hele dag door de jungle, zonder een uitweg te vinden. Nora besloot even een andere kant op te lopen, niet ver van de groep vandaan. Dat ze gevolgd werd, had ze niet door. De grond onder haar voeten werd steeds zachter, maar ze liep stug door, op zoek naar een uitweg. Inmiddels stond ze al tot haar enkels in de modder, ze zakte nu steeds dieper weg en ze besloot dat dit niet de goede kant was en draaide zich om, voor zover mogelijk. Daar stonden twee gestaltes naar haar te grijnzen. Eén van hen kende ze beter dan wie dan ook.
"Alex? Wat goed dat jullie me gevolgd zijn!", riep ze opgelucht. Alex schudde alleen zijn hoofd. "Nou, gaan jullie me er nog uithalen?", opnieuw werden de hoofden geschud.
"Je hebt jezelf in de val laten lopen, Nora. Het spijt me," zei Alex schor. Nora keek hem ongelovig aan.
"Ga je me hier nu achterlaten? Maar.. Alex je kan me niet laten sterven!", riep ze. Inmiddels stond ze tot haar heupen in het moeras. Voor ze nog verder weg kon zakken trok ze Alex aan zijn enkels naar zich toe. De andere moordenaar stond er maar wat naar te kijken. "Als we sterven, doen we het samen," fluisterde Nora. En met Alex in haar armen samen geperst, verdween ze in de modder.

Nora Grece (ixkilledxthexcookie) en Alex Claybourn (Shevens) zijn vermoord. Nora was de casanova en heeft daarom Alex meegenomen in haar graf. Alex was een moordenaar.

Jullie mogen nog een laatste keer posten waarin je je dood beschrijft.

"Je hebt jezelf in de val laten lopen, Nora. Het spijt me." zei ik schor, ze zakte steeds verder weg. "Alex je kan me niet laten sterven!" riep Nora. En ik schudde met pijn mijn hoofd. "Als we sterven, doen we het samen." fluisterde, heel stiekem was ik toch opgelucht. Toen we bijna helemaal door de modder waren gezakt begon ik te fluisteren, "Nora, ik stond onder druk, ik moest je vermoorden wilde ik leven.. Ik kon het niet, dus ik liet je hier in de val lopen. Zodat je zelf stierf, Nora, ik ben blij dat je mij erin meetrok, zo hoef ik geen andere mensen meer te vermoorden en heb ik een heel lang leven met jou hierna." voordat we bijna in de modder weg waren kusten we elkaar en lachten we, dit is niet het eind, maar het begin. "I love you." zei ik.

Mijn hart klopte in mijn keel toen ik steeds verder naar beneden zakte. Ik was bang, zo bang. Alex kon me niet zo laten sterven. Ik greep zijn enkels vast.
'Alex, je kan me niet laten sterven!' riep ik. Ik hield hem stevig vast terwijl ook hij naar beneden zakte. De persoon die naast Alex stond, was al weggelopen toen Alex opbiechtte. Hoe kon hij verantwoordelijk zijn voor al die moorden? Ik wilde het niet horen. Hij haatte me niet en ik ging niet alleen. Ik kuste hem op zijn mond.
'I love you,' zei hij.
'I love you too.' En toen werd alles zwart.

- Nora Grece -

Een gil, een kreet, en het is akelig stil. Die stilte waarvan je weet dat er iets helemaal mis is. Snel kijk ik om me heen en zie dat Nora en Alex zijn verdwenen. "Nee toch, zouden zij ook zijn vermoord"? vraag ik me hardop af.

-Sandy-

'Nee toch, zouden zij ook zijn vermoord?', hoor ik Sandy naast me. 'Wie?', vraag ik. 'Nora en Alex. Ik zie ze nergens', antwoord ze. Ze heeft gelijk, ze zijn allebei weg. Maar of ze dan meteen vermoord zijn? 'Misschien zijn ze er wel samen vandoor gegaan', zeg ik. 'Ik weer het niet hoor..' 'Nou, zullen we ze dan gaan zoeken?', stel ik voor.

- Anne Felix

Ik keek met een verbaasde blik om mij heen, want ergens was er een grote gil te horen. Maar goed opeens was er een fikse stilte dus ik keek met een beduchte blik om mij heen. Ik zag Sandy staan, en ik liep er naar toe.
''Wat is hier aan de hand'' kwam er angstig uit mijn mond wat bijna niet meer open ging van angst.

William Hoffman

"N...n...noo..is dat niet Nora's haar"?, weet ik nog verslagen uit te brengen. Het lijkt erop dat ze is verdronken in de modderpoel. Was het een ongeluk, was het moord?

-Sandy-

'N...n...noo..is dat niet Nora's haar?' hoor ik Sandy hardop zeggen. 'Hee, wat zijn jullie aan het doen, zeg?' zeg ik terwijl ik net even in een iets minder depressieve bui zit. 'Ze.. ze zijn weg,' zegt iemand. Meteen begin ik te huilen. 'Weg? Waarom? We zouden toch met z'n allen uit de jungle gaan? Hoezo ontsnappen ze dan, en wie zijn het?' 'Ze zijn verdronken, daar,' wordt er gezegd. Ik zie de vingertoppen van Nora en Alex die elkaar vasthouden verdwijnen. 'Genoeg, iedereen pakt z'n spullen en we gaan. We gaan lopen en stoppen niet meer totdat we deze jungle uit zijn, ja?' zeg ik vastberaden. Ik loop weg om m'n spullen te halen en de rest in te lichten.

- Jill Banks -

'Genoeg, iedereen pakt z'n spullen en we gaan. We gaan lopen en stoppen niet meer totdat we deze jungle uit zijn, ja?' Jill kijkt om zich heen. Razendsnel pak ik mijn spullen. Ik wil hier geen seconde langer meer blijven!! Ik ben blij dat Jill de leiding op zich neemt, want ik heb het even niet meer. "Welke kant moeten we op"? vraag ik.

-Sandy-

Wij moesten als de donder onze spullen pakken en met een grote haast vertrekken. Toen ik eenmaal mijn tas aan het inpakken was, moest mijn hand echt heel even in mijn tas grijpen om te checken of alles compleet is. Toen was ik eindelijk klaar met het checken en het inpakken van mijn tas. ''Ik ben klaar'' kwam er heel dringen uit mijn mond.

William Hoffman

We moesten snel onze spullen pakken. Mijn moed om hier weg te komen was eigenlijk wel weg. Dat snel, snel, snel gedoe was daarom voor mij heel moeilijk. Langzaam pakte ik daarom mijn spullen. ''Opschieten!'', hoorde ik iemand roepen. Uiteindelijk had ik mijn spullen. Maar ik had wel voor 'vertraging' gezorgd. Het idee was om zoveel mogelijk te lopen. En dat gaat mij niet echt lukken. Uiteindelijk begonnen we met lopen, waarnaartoe? Dat is voor iedereen een vraag. Misschien komen we uit bij een meer, of bij een zee. Konden we niet gewoon de route terug lopen, die we hadden gelopen met de gids? Dat was wat ik me eigenlijk wel afvroeg. Maar ik heb niks voor het zeggen. Voor me liepen de rest van de groep, die nog leefde tenminste. En de oude man (ik) liep achteraan, logisch. Uiteindelijk keken sommige wel achterom. En die kwamen wel naast me lopen. ''Komt helemaal goed'', lachte ik.

Jarry Sherman

Gelijk toen we begonnen met lopen liep ik naast Darryl. Flynn was zo behulpzaam om naast Jarry te gaan lopen. 'Ik ben bang, Darryl,' zei ik. 'Ik hoop dat Nora en Alex de laatsten waren, met deze groep moeten we de jungle kunnen ontvluchten.' Darryl keek me aan en zei niets. Ik wist ook wel dat de moordenaar zich onder ons bevond en dat dit niets uithaalde, deze hele tocht, tenzij we snel uit de jungle waren. Hoe langer we hier zouden blijven, hoe meer doden er zouden vallen. Opeens kwam Flynn bij ons lopen. 'Hee, jongens,' zei hij. 'Hee Flynn,' antwoordde ik. 'Zal ik nu anders even met Jarry gaan lopen? Houd hij het wel vol trouwens?'

- Jill Banks -

Er waren weer twee verdwenen. maar op de één of andere manier kon ik er niet meer om huilen. Mijn tranen waren op. Het enige wat ik wou, was hier weg komen. Weg, weg,weg!
Jill nam de leiding en, na razendsnel onze spullen te hebben gepakt, gingen we verder. Langs de oever van de rivier. Op weg naar de bewoonde wereld, als we die ooit nog weer zouden zien...
Ik sukkelde wat tussen iedereen in en probeerde mezelf op de been te houden. Ik had een ontzettende last van mijn enkel en elke stap die ik zette deed meer pijn. 'Jeez...' mompelde ik van pijn toen ik voor de zoveelste keer door mijn voet zakte. 'Heb je je bezeerd?' vroeg iemand. Ik draaide me verbaasd om.

~Taylor Lawson

We waren weer begonnen met lopen. Dat kwam niet echt vaak uit op succes, maar wat moesten we anders doen?
Ik keek achterom en een paar meter achter geraakt liep Jarry. Ik brak een stevige tak voor hem af, die hij als 'wandelstok' kon gebruiken, en ondersteunde hem aan zijn andere kant.
Het was best zwaar, zo'n oude man, maar je moet nou eenmaal niet alleen aan jezelf denken.

Na een tijdje werd het me te veel en ik begon te zweten. Ik liet Jarry los, versnelde mijn pas, totdat ik weer naast Jill en Darryl liep.
Ik begroette ze en Jill bood aan om Jarry wat ondersteuning te bieden. Ook vroeg ze of hij het nog vol hield.
Ik twijfelde. Volgens mij was hij moe, maar probeerde hij zijn trots boven te houden.
'Misschien moeten we het hem zelf even vragen' zei ik met een bezweet voorhoofd

*Flynn McKinney*

Jill nam weer actief de leiding. Het leek er op dat Helen en Dave er niks aan deden, ze namen niet eens het voortouw. Ik snap het ook wel, Helen is zwanger, en dit is niet iets wat je wilt bij je zwangerschap. Nadat Flynn Jarry had ondersteund, en ik en Jill aan het kletsen, kwam Flynn terug. Jill boodt aan om Jarry te ondersteunen, wel fijn. Dan kan ik even met Flynn prater, over hoe het verder moet met onze relatie. 'Misschien moeten we het hem zelf even vragen' zei Flynn, en dat vond ik best. Terwijl Jill en Flynn naar Jarry liepen, zag ik Taylor door d'r enkel zakken. 'Heb je je bezeerd?' vroeg ik, en ze draaide zich om, en keek me raar aan.

- Darryl

Na weer een volle dag te hebben gelopen, komen Flynn en Darryl naar me toe.
"Jarry houdt het niet meer vol. Ik denk dat we moeten stoppen," legt Darryl uit, terwijl Flynn nog nahijgend knikt. Zijn hele voorhoofd is bezweet. Ik kijk de groep rond. Het blijft maar krimpen en krimpen. Straks zijn we weer met zijn tweeën over. Maar dat kan natuurlijk niet. Deze keer zullen er vast anderen overleven, niet Dave en ik. Ik probeer weer wakker te worden uit mijn gedachten en schud mijn hoofd. Verbaast kijkt Darryl me aan. "Gaan we niet stoppen?"
"Hè? Wat? Oh, sorry. Ja natuurlijk. Eeeeh, iedereen stoppen! We eeh.."
"We overnachten hier," vult Dave aan, hij heeft blijkbaar mee geluisterd. Dankbaar kijk ik hem aan en in een vreemde waas van plotseling snel groeiend geluk, sla ik mijn armen om Dave heen en kus hem. Wat is er met me aan de hand? De laatste keer dat ik hem gekust heb, moet voor de tocht zijn geweest.
"Zullen wij even een plekje voor onszelf zoeken?", fluister ik in zijn oor. Mijn verlangens groeien met de seconde.

- Helen Clarkson.

"We overnachten hier." vul ik Helen aan. Plotseling slaat ze haar armen om me heen en kust ze me. Ik krijg meteen weer het vertrouwde gevoel in mijn maag, de kriebels voel ik door mijn bloed stromen. "Zullen wij even een plekje voor onszelf zoeken?" fluistert ze in mijn oor. Ze knipoogt naar Darryl en hij en Flynn lopen lachend weg. Giechelend lopen we hand in hand de rimboe in. We vinden een romantisch plekje met veel mos. Voorzichtig ga ik zitten en Helen kust me opnieuw. Ik laat me op mijn rug zakken en voel dan ineens een pijnlijke steek in mijn rug. Ik duw mijn lichaam omhoog en stoot tegen Helen's hoofd. "AU!" roep ik. Automatisch leg ik mijn hand op mijn rug, op de plek waar ik pijn voelde. Geschrokken trek ik mijn hand weg. "Helen, wat zit er op mijn rug?" Voorzichtig draai ik mijn rug en met haar hand op haar mond, waarschijnlijk van de pijn, kijkt ze naar mijn rug. Ze slaakt een gedempte gil door de hand die op haar mond ligt. "Dave, niet bewegen, er zit een schorpioen op je rug!"

- Dave Clarkson

Het was Darryl die me vroeg of ik me bezeerd had 'Euhh... ja, ik denk dat ik door mijn enkel ben gezakt. Gelukkig gaan we nu stoppen!' Ik glimlachte flauwtjes, hij had het goed bedoel en ik had hem met zo'n domme blik aangekeken. Wat ben ik ook een sukkel. 'Sorry trouwens, dat ik je zo achterdochtig deed zonet. Een soort reflex denk ik, het is gewoon dat ik met de minuut banger word. Iedereen verdwijnt, het is verschrikkelijk..' verontschuldig ik me, waarna ik een diepe zucht slaak. hij knikt 'Het is oke, ik snap het wel.' Dankbaar kijk ik hem aan. Hij heeft gelijk, ik ben heus niet de enige die achterdochtig is. 'Ik ga even wat water zoeken, om mijn enkel te koelen. En ik kan ook wel een flinke plens fris water in mijn gezicht gebruiken.' Lachte ik voorzichtig 'Ik weet niet of er meer zijn die wat water willen? Ik kan ook wel wat bidons vullen voor iemand?' Ik keek rond door het kleine kamp wat snel was ingericht 'Zijn er meer mensen voor wie ik wat water moet halen?' riep ik.

~Taylor Lawson

We hadden een plekje gevonden voor een kamp. Ik vond het veel te vroeg om te stoppen, maar ik begreep dat het zwaar werd voor sommigen. Ik wilde naar Helen en Dave lopen om te vragen wat het plan was. Zij namen immers vaak het voortouw. Toen ik onderweg was hoorde ik een soort gilletje. Ik wist niet of het van Dave of van Helen was. Toen nog een gil, die was sowieso van Helen. Oh nee, niet ook zij nog, nu zou ik de moordenaar op heterdaad betrappen! Ik snelde naar ze toe en zag een ongelooflijk eng, gevaarlijk beest op de rug van Dave. Het werd even zwart, en toen steeds zwarter totdat ik niks meer zag en een klap voelde, ik was flauwgevallen. 'Darryl,' fluisterde ik vlak voordat ik de grond raakte. 'Help.'

- Jill Banks -