'Hey, wat is er aan de hand?', vraag ik als ik samen met Anne bij het meertje aankom. Niemand antwoordt, en een seconde later besef ik me waarom. Brad en Katy, dood? En ligt daar nu Marylins lijk? Brad dood..de hele missie is in het water gevallen. Hij zal nooit meer iemand kwaad kunnen doen en niemand hoeft zich meer op hem te wreken. "Mijn god", fluister ik zachtjes. Wie is er nog te vertrouwen?

Flynn liep naar een boom en begon zachtjes te snikken. Verslagen ga ik naast hem zitten en snik zachtjes met hem mee.

Sandy

Ik hoorde een fikse paniek terwijl ik op een kleine heuvel aan het rusten was. Ik ging er met een grote vaart naar de groep toe waar uiteraard paniek was. Ik vroeg aan Zane Robbins wat er aan de hand was en hij wees met zijn vinger naar de lijken die waren gevonden. Ik gaf een fikse zucht in de groep zo diep dat ik de groep had verlaten en eenzaam rond aan het lopen was. Toen zag ik Flynn McKinney onder een boom aan het huilen. Ik vond het zielig en sloeg een arm om hem heen en vroeg waarom hij zo aan het huilen was, misschien ''kan ik iets voor je doen'' zei ik. Ook was sandy aanwezig zij was ook aan het huilen. En ik keek haar aan en ik zei. ''ik ben er ook voor jou meid''

William hoffman

"Bedankt William", snik ik zachtjes. Mijn ogen zoeken en vinden Greg, die er net als de anderen verslagen bij staat. Ik ken Greg nu al zo'n 10 jaar en toch..op deze manier heb ik hem nog nooit gezien. Greg's ogen vinden de mijne en een fractie van een seconde lezen we elkaars gedachten.

Ik leg mijn hoofd op Williams' schouder. "Ik ben bang", zeg ik zachtjes.

Sandy

Drie lijken in het meertje bij de rivier. Deze plek geven me nu al weer rillingen. Ik roep iedereen bijeen en ga een stukje hoger staan. "Beste mensen. Aangezien er hier drie lijken te bevinden zijn, blijf ik hier niet graag meer. Ook weten we niet of ze met opzet het water in gevallen zijn, of dat het een ongeluk was. Ik vertrouw het in ieder geval niet." en jullie ook niet, maak ik in gedachten af. "Laten we hier vertrekken, weg van deze rivier aangezien deze nog niet naar de bewoonde wereld geleid heeft. We zijn waarschijnlijk in het begin meteen de verkeerde kant op gegaan, dus stel ik voor om terug te gaan." Ik zie iedereen nadenken over mijn aanbod, sommige kijken wantrouwig. "Van mij mogen de mensen die niet te vertrouwen zijn achterblijven." flap ik er per ongeluk nog uit. Ik zie een aantal mensen boos kijken en ineens roept er iemand: "En wie zegt dat jij te vertrouwen bent?!" "Maar ik b-. Ik ben te vertrouwen!" breng ik verbaasd uit.

- Dave Clarkson

Dave stelt voor om weg te gaan van het kamp. En alle mensen die niet te vertouwen zijn, die moeten hier achterblijven. Die niet te vertrouwen zijn? Wie zegt dat hij zelf te vertrouwen is. "En wie zegt dat jij te vertrouwen bent?!" Flap ik er per ongeluk uit. Stamelend antwoord hij: "Maar ik b-. Ik ben te vertrouwen!" "En hoe weten wij dat wel zo zeker?" "Ja! Misschien ben je deze reis wel begonnen om ons allemaal 1 voor 1 uit te moorden, en heb je de gids ook met opzet vermoord. Misschien zitten wij wel in een van jou doorgetrapte plannetjes!" Riep iemand anders, die het had gehoord. Toen kreeg ik de rillingen op mijn rug. Misschien was dat ook wel? Misschien is de vraag nu ook wel: Wanneer ik word vermoord in plaats van of ik word vermoord. Mijn hersenen sloegen op hol.

- Darryl

Niet Katy... dat kon toch niet? Was het mijn schuld? Kwam het omdat ik teveel op Haylee gelet had en Katy links had laten liggen? Misschien had ik Katy moeten helpen, ik had minder vriendelijk moeten zijn, dan was Marilyn begraven en leefde Katy dus nog. Of was het misschien onvermijdelijk?
Brad, was ook verdronken. Brad en Katy, meegevoerd door een rivier, of misschien toch vermoord?
Ik wist het niet meer, het was echt vreselijk, ik hield meer van Haylee, maar Katy kon je toch niet laten sterven? Of heb ik dat nou juist gedaan?

Ik rende naar Haylee toe, huilend gooide ik mezelf in haar armen, 'Haylee... is het mijn schuld? Is het mijn schuld? Is het mijn schuld dat Katy dood is?' Huilde ik.

-Greg-

Dave had de aandacht van het hele kamp getrokken. Hij wilde vertrekken, iets waar ik het helemaal mee eens ben, maar toen flapte hij er iets uit wat hij beter niet had kunnen doen.
'En wie zegt dat jij te vertrouwen bent?' zegt Darryl.
'Maar ik b-. Ik ben te vertrouwen!' probeert Dave zich te redden. Ik luister niet meer naar het commentaar van de rest. Ik knijp ik Alex' hand en loop dat de kant van Dave op.
'Guys, guys!' roep ik. 'Met ruziemaken gaan we het helemaal niet redden. Opsplitsen lijkt mij ook geen goed plan want naast de...' ik slikte, 'moordenaars zijn er ook nog genoeg andere gevaren in deze jungle. Dus pak je spullen als je mee wilt en als je denkt dat je je handjes niet thuis kan houden blijf je lekker hier,' vervolgde ik boos. Dave kijkt me dankbaar aan. Ik knipoog naar hem en loop dan weer terug in de veilige armen van Alex.

- Nora Grece -

Iedereen loopt langzaam mompelend uit elkaar en ik schiet vlug Nora aan. "Dankje, Nora." "Geeft niets." zegt ze. Helen komt naar me toe gelopen. "Dat was niet zo handig van je om dat laatste er uit te flappen." Ik kijk haar gepijnigd aan. "Het spijt me Helen, je weet hoe ik ben." "Ja dat weet ik, maar in deze situatie mag je je wel eens gaan aanpassen." zegt ze op scherpe toon en ze loopt weg. Ik loop naar mijn schaarse bezittingen en doe ze in mijn tas. Ik draai me om en zie een aantal mensen nog treuzelen.

- Dave Clarkson

Haylee en ik, we wisten niet of we mee moesten gaan, maar ik zal Haylee volgen, hoe dan ook. Ik kon haar niet alleen laten, dus ik zou bij haar blijven. Misschien was het beter als we meegingen met de groep, die ook wouden vertrekken, de meesten die nog over waren. Ik trok haar overeind en pakte haar tas, die ik aan haar gaf. Daarna pakte ik mijn eigen. 'Haylee, we moeten verder. Hier blijven redden we niet...' Haylee knikte, ze was het met me eens.
Ik loop naar Dave en Nora toe, ik kende ze niet goed, Nora alleen van haar voet, die allang genezen was natuurlijk. 'Dave, Nora, wij gaan mee, goed?' zei ik terwijl ik ook naar Haylee knikte.

-Greg-

Ik had opeens het 'hoofd' van Sandy op mijn schouders . ''Ik ben bang William'
Met een diepe zucht gaf ik antwoord. ''Ik ben ook bang Sandy redelijk bang maar wij komen hier samen uit'' Ik sloeg mijn beide armen om Sandy heen en probeerde haar te troosten.

Ik keek nog even om mij heen maar het was dodelijk stil..

William Hoffman

Ik ben bang, moe en hongerig.
Iedereen wil weer verder trekken. Ik weet het niet.
Ik wil hier gewoon weg. Kleine kans. Maar als ik word vermoord, wil ik in ieder geval nog samen met Darryl hebben kunnen genieten.

Ik wil hier gewoon weg. 'Wanneer vertrekken we?' floepte ik er perongeluk hardop uit.
Ik keek om me heen. Had iemand me gehoord?

*Flynn McKinney*

Zuchtend pakte ik mijn tas is, met de weinige dingen die ik nog had. We gingen weer verder, verder en verder... En waar leidde het ons naartoe? Naar nog diepere jungle? Of waren we nu eindelijk genoeg gestraft, en mochten we eindelijk weer weg uit die woud?
Plots hoorde ik een stem achter me 'Wanneer vertrekken we?' ik draaide me om en zag dat het Flynn was. 'Ik weet het niet antwoordde ik 'Maar als het aan mij ligt, gaan we nu meteen. Ik word gek hier..' hij knikte. Ik hees mijn rugzak op mijn rug en keek om me heen. Ik zag Dave staan, met een nog ietwat beteuterd gezicht. Ik liep naar hem toe 'Gaan we?' vroeg ik hem. Hij keek me aan en knikte 'Ja, ik denk dat we snel kunnen vertrekken.' zei hij, ik knikte. 'Ik hoop het..' zuchtte ik.

~Taylor Lawson

Mijn keuze was snel gemaakt, ik ging verder met Nora, Dave, Greg en Haylee. "Wat ga jij doen"? vroeg ik aan William terwijl ik opstond.

-Sandy-

Dave heeft het een beetje verkeerd aangepakt om de groep de jungle weer in te leiden, maar toch staat uiteindelijk voor zo ver ik weer iedereen klaar om te vertrekken.
"Oké, is iedereen zo ver? Het is inmiddels al erg donker, dus erg lang kunnen we niet lopen," roept Dave naar de groep, die weer twee personen en een lijk is gekrompen. Er zit één voordeel aan: je hoeft minder hard te schreeuwen en ze luisteren beter.
"Welke kant gaan we op?", roept iemand naar ons. Ik bijt bedenkelijk op mijn lip. We moeten in de buurt van water blijven. En water.. Opeens bedenk ik me iets geniaals.
"We volgen de stromen van het water!", roep ik terug.
"En waarom dan?"
"Omdat water uit een rivier uiteindelijk de zee in stroomt," roep ik triomfantelijk en begin te lopen.

- Helen Clarkson.

"We volgen de stromen van het water!", roept Helen. "En waarom dan?" vroeg ik. We liepen de vorige keer ook al langs het water, maar we kwamen ook nergens uit... Misschien moeten we deze keer maar wat langer lopen. "Omdat water uit een rivier uiteindelijk de zee in stroomt," Naja, als zij denk dat het zo is, dan doen we dat. Je ziet hier toch al bijna niks meer. Ik struikel steeds over elke tak die op de grond licht, ik sla nog steeds al die vieze kleine insectenbeestjes van me af, en ik voel dat mijn huid steeds meer uitdroogt. Ongeloofelijk toch! Hoe bedenk je het... Mij hier lekker in de jungle op te sluiten, en dan steeds om me heen mensen op gruwelijke wijzen te vermoorden. Tssss, kunnen we mensen niet gewoon opofferen? Iedereen dood, behalve ik, Flynn en Jill. Heb ik geen problemen mee, als wij dan maar vrij zijn. Oke, ik weet ook wel dat dit erge gedachte van mij zijn. Maarja, wat moet ik dan? Je wordt vanzelf een psychopaat als je in de jungle bent, en er niet meer uit kunt.

- Darryl

En we waren weer aan het lopen. Ik had Darryl al bijna een hele dag niet gesproken. Nu keek hij strak voor zich uit, met een glazige blik.
Wat was er aan de hand? Waarom vroeg ik het niet gewoon?
Ik versnelde mijn pas, totdat ik naast hem liep.
'Darryl, waar denk je aan?' vroeg ik zachtjes.

*Flynn McKinney*

Wij waren weer aan het wandelen met de groep. Ik voelde mij opeens heel erg licht ik miste iets op mijn rug en opeens had ik het opgemerkt. ''Mijn tas mijn tas'' ben ik vergeten'' zei ik angstig.
Ik rende als een hongerige leeuw terug naar de plek En ik had geluk! Mijn tas stond nog precies op de plek waar ik hem voor het laatst had gezien. Ik ging met één van de grootste sprinten die ik ooit in het leven had gemaakt terug naar de groep ''ik heb hem hoor'' met een vrolijke blik toen ik aankwam. Wij moesten uiteraard weer verder want volgens mij had ik de heleboel opgehouden. Toen wij weer aan het wandelen waren kwam ik een prachtige bloem tegen die wilde ik in mijn tas stoppen maar toen het zover was gilde ik ''De trui van mijn vrouw zit er niet meer in' met de tranen in mijn ogen.

William hoffman

Eindelijk waren wij zo slim om niet meer op dezelfde plek te blijven. Dus we vertrokken en volgende de stroming van de rivier. In de hoop bij een meer of zee uit te komen. ''Lieve God, laat ons goed thuiskomen'', fluisterde ik zachtjes. ''Mijn tas mijn tas'' ben ik vergeten'' zei William angstig. Hij rende direct terug naar het kamp, en kwam uiteindelijk terug met zijn tas. 'Ik heb hem hoor'', zei hij met een vrolijke blik. Maar die vrolijke blik was al weer snel weg. Even later hoorde ik hem zeggen: ''De trui van mijn vrouw zit er niet meer in''. En ik zag dat hij emotioneel aan het worden was. Het liefste zou ik naar hem toe gaan en zeggen: ''Ik heb je vrouw haar trui, hier''. Maar die had ik niet. Ik wou wel naar hem toelopen, maar hij liep even vooraan. En ik was kapot, gelukkig gingen we snel weer slapen. De volgende ochtend werd ik weer wakker, en ik had me toch een honger! Gelukkig had iemand al eten gehaald, en hij/zij deelde het graag uit.

Jarry Sherman

Iedereen is stil. Al de hele dag. Ik lijk wel bijna de eerste die zijn mond open trekt vandaag.
En het is avond. Ik denk dat ik weet wat er aan de hand is. Iedereen is bang. Bang om de volgende te zijn.
Ik denk niet dat veel mensen denken dat ze hier levend uit komen. Ik denk het ten minste niet.
Gisteren had Darryl geen antwoord gegeven. Ik probeerde het nog eens.
'Darryl, wat is er?' vroeg ik.
'Darryl, waarom wil je geen antwoord geven?' drong ik aan.
Hij reageerde heel anders dan ik had verwacht.

*Flynn McKinney*

'Darryl, wat is er?' vroeg Flynn. 'Darryl, waarom wil je geen antwoord geven?' drong hij aan.
Ik pakte hem op, en droeg hem naar een afgelegen plek van de groep. Ik zoende hem teder op zijn lippen.
Hij zoende gelukkig terug. Dit maakte me tenminste weer vrolijk!
'Ughum'. Ik hoorde iemand kuchen. Ik stopte met zoenen, en ik zag....


- Darryl