Bah, wat een chaos. Mensen die gillen, in groepjes zitten te smoezen over wie de moordenaar van die zogenaamde kapitein zou zijn. Wie zegt dat hij zelfs vermoord is, als je het mij vraag heeft die kerel gewoon net iets te diep in het glas gekeken. De eerste avond van de reis was hij ook al stomdronken.
Ik schrik op uit mijn gedachten als er een gsm voor mijn voeten op de grond kletterd. Verbaast haal ik mijn wenkbrauwen op en raap 'm op, kijk om me heen en zie een meisje wat te hyperventileren. "Is deze gsm van u?" vraag ik haar. Ze draait zich om en kijkt me vuil aan, "Ja" snauwt ze en trekt de gsm uit mijn handen. "Geen dank" zucht ik sarcastisch.

- Jeroen Right -

Helen had me de kajuit uitgestuurd. Nu liep ik door het restaurant borden met eten heen en weer te brengen, maar met mijn hoofd was ik er niet bij. Ik bleef steeds maar aan de kapitein denken en aan toen ik met hem.. Nee. Ik mocht daar niet aan denken. Het is een grote fout geweest, ik moest het achter me laten. Maar waarom kon ik dat niet? Ik liep terug naar de keuken en zette de vaat in de vaatwasmachine. Dennis was ondertussen druk in de weer met het koken van het eten. Hij leek zich niet zoveel aan te trekken van de drukte. Maar hij liep ook nie tussen al die mensen die het contant over de dood van de kapitein hadden. Het was dat het zo druk was in het restaurant, anders was ik gewoon terug naar mijn hut gegaan. Ik bleef nog lang voor me uitstarend daar staan. Niet bewust van de persoon die mijn aandacht aan het zoeken was.

-- Jessica Jones --

Ik rende naar de zijkant van de ruimte waar een deur zat, ik rende naar Eva toe, tilde haar op en draaide een rondje! "Eva! Je bent ongedeerd!" Ze keek me verbaasd aan. "Ja, ik was bang dat er iets met je aan de hand zou zijn. Ze zei nog steeds niets, en even kreeg ik weer het gevoel dat mijn gevoelens niet wederzijds waren, dat kreeg ik zowat elke keer bij Eva, maar ik hou zo van háár. "Eva, we blijven vanaf nu goed bij elkaar, je wilt niet weten hoe ongerust ik was." Ze knikte. Ik pakte haar hand beet en liep samen met haar naar onze suite.

- Dave Clarkson

Pissig kijk ik de man aan. 'Wat moet ik dan zeggen?', snauw ik boos naar hem. 'Dankje stel ik op z'n mindt op prijs', zegt hij. Boos knijp ik mijn ogen samen, 'dankje', pers ik er moeilijk uit. Ik draai me om en sla de deur van mijn hut voor zijn gezicht dicht. Ik gooi mijn Blackberry nogmaals tegen de muur en gooi m op bed. Ditmaal komen er tranen, verdomme, wat haat ik mijn stemmingswisselingen, denk ik boos.

~•Suzy Bradley•~

Ik voel me opeens erg ongemakkelijk als ik zie dat Jinzo daadwerkelijk aan het huilen was. Ik besluit maar te doen wat er als eerste in me opkomt. Voorzichtig sla ik een arm om hen heen en druk hem tegen me aan.
Als hij zijn rede van verdriet aan mij vertelt, moet ik hard mijn best doen om mijn tranen te bedwingen.
Uiteindelijk weet ik ze niet binnen te houden en ontsnapt er een uit mijn oogkassen, een weg banend over mijn wang, om ten slotte op de capuchon van Jinzo's vest te eindigen en op te lossen in de wirwar van de polyester draden.
'Ze houdt van je, net zo erg als jij op dit moment van haar,' weet ik uit te brengen. De brok in mijn keel zit me dwars. Ik durf hem niet aan te kijken, bang dat we elkaars tranen zullen zien en de stemming nog beneden het vriespunt daalt.

Dani Broertjes

Als ik 's avonds het restaurant binnenloop hoor ik alle mensen nog praten over de kapitein die is vermoord. Net als ik aan een tafeltje wil gaan zitten zie ik Carina en Lauren samen aan een tafel zitten. Als ik ernaar toe loop loopt op dat moment Lauren weg. Voordat Carina nog maar iets kan zeggen schuif ik al aan. Zo zitten we daar een paar secondes. Ze ziet me zitten, ze kijkt me aan maar zegt niets. Zo zitten we een paar secondes die wel minuten, uren lijken te duren. En dan zegt ze haar eerste zin die ze sinds deze cruise tegen mij heeft gezegd.

- James Mequari

Ik zit rustig met Lauren te eten als zij besluit dat ze geen zin heeft in dit zwerversvoedsel en wegloopt.
Met een diepe zucht kijk ik haar na en bedenk me dat ik later op de avond wel roomservice voor haar kan bestellen.
Plotseling komt James op Laurens lege plek zitten. Ik staar hem ongelovig aan.
"James, wat dóe je hier?"

~Carina Caribi

Al was het moeilijk om met mijn hoofd bij de zaak te blijven, ik moest een menu maken voor die dag, en ik was best tevreden met het resultaat:

~----~ Voorgerecht ~----~

~ Een roomsoepje van kreeft met krokant zelfbereid brood, afgewerkt met een amuse van garnalen ~

~----~ Hoofdgerecht ~----~

~ Vispannetje met makreel en kabeljauw, afgewerkt met een rijkelijk groentenkransje.~

~----~ Dessert ~----~

~ Vruchtensorbet met aardbei en framboos, fris gepresenteerd met een blaadje munt ~----~

*Zucht*

Deze tocht zal nog lang héél lang duren...

Na een tijd in mijn kamer te hebben gezeten, besluit ik om iets te gaan eten. Het restaurant zit vol, maar gelukkig vind ik nog net een tafeltje. Iedereen praat over de moord, de chaos, de paniek. Na een tijdje zit ik rustig op mijn voedsel te kauwen, als iemand me aantikt.

Amy~
Wiee? ;d

Ik was blij dat ik geholpen was door die ene man. Ik had nauwelijks 'dankje' kunnen mompelen of hij stoof er weer vandoor. Rare man. Ik hinkte wat doelloos rond, tot ik bij de keuken kwam. Opeens zag ik de persoon die ik al even privé wou spreken. Ik probeerde haar aandacht te krijgen. 'Jessica! Jessica!' Ze keek op. 'Wat is er?' zei ze afwezig. 'Eh, ik heb je nog niet kunnen spreken sinds de - de gebeurtenis en... Nou - gecondoleerd.' hakkelde ik twijfelend. 'Het spijt me heel erg voor je. Gaat het wel?' vroeg ik haar en ik knuffelde haar als troost.

-Cindy Sand

"Pfft..." wat een aanvaring was me dat. Verbaasd struin ik het schip af tot ik merk dat ik honger begin te krijgen. Ik neem de eerste de beste cafetaria die ik tegenkom zet me aan de bar. "Een portie friet en een pils" mompel ik tegen de barman terwijl ik een krant opensla en wat doelloos op de lettertjes staar.

- Jeroen Right -

Cindy knuffelde me. Ik sloeg mijn armen om mij heen en vocht tegen de tranen.
'Het gaat wel,' zei ik met een brok in mijn keel. Voor mij zag ik het beeld van de kapitein. Ik sloot mijn ogen en schudde het beeld weg.
'Ga anders maar naar je hut en ga slapen. Ik regel het hier wel,' zei Cindy terwijl ze troostend over mijn rug wreef. Ik knikte en veegde snel de tranen uit mijn ogen voordat ik de keuken uit liep.

-- Jessica Jones --

Ik weet niet wat ik moet doen en speel wanhopig met een pen tussen mijn vingers. Moet ik Mika nog een keer omroepen of een van de personeelsleden? Ik kan moeilijk zijn naam omroepen, dan raakt iedereen nog meer in paniek. Hoe deed de kapitein dat als hij Mika nodig had? Ik kan het hem niet vragen. Inmiddels wis de kapitein naar zijn kamer gebracht en ligt daar met een deken over hem heen. Misschien is er een speciaal nummer dat naar Mika's kamer verbind. Ik begin verwoed te zoeken in de laatjes van dit eindeloze bureau. 'Personeel', staat er op een schrift boven op een stapel papieren. Ik begin erin te bladeren en al snel heb ik Mika gevonden. Ik typ het nummer in op de telefoon en laat hem overgaan. Hij blijft piepen en eindigt in een stilte. Ik probeer het nog een aantal keer maar ik krijg telkens de stilte te horen. "MIKA?!", schreeuw ik. Ik hoor iemand geschrokken ademhalen. Jessica staat in deuropening en kijkt me geschrokken en met betraande ogen aan.
~ Helen Wane.

De hele dag was ik in mijn kamer gebleven. Ik wist dat er boven een enorme chaos zou moeten zijn, en dat is het laatste waar ik zin in heb.
Ok, de kapitein was vermoord. Er waren natuurlijk vragen over wie de cruise zou overnemen, wie het had gedaan, hoe het nou verder moest, en of de cruise nog door zou gaan.
De meeste mensen zullen zich dat afvragen, en dat om zich heen gaan roepen en chaos veroorzaken. Ik wist toch al hoe alles boven zou verlopen, dus ik verspilde mijn tijd niet om naar boven te gaan om te kijken wat er allemaal aan de hand was.
Bovendien had ik nog genoeg werk te doen, zoals mijn blog bijhouden over nieuwe technische snufjes van dit moment.

Maar nu had ik honger, dus besloot ik om het laatste halfuurtje dat het restaurant open zou zijn toch maar naar boven te gaan. Iedereen zal toch wel richting hun kamer zijn, en het zal er lekker rustig zijn.

René Smith.

Ik werp een blik op de wekker op het nachtkastje. 22:17 geeft hij aan, moeizaam duw ik mezelf van het bed af en kleed me in mijn slaapkleden. 'M'n leven mag me vannacht wel gestolen worden', brom ik boos. Ik weet dat ik hier morgen spijt van zal krijgen, dan zou ik weer boos worden op die stomme stemmingswisselinen die ik kreeg.
Ik gooi de deur van mijn hut open, waardoor gelijk een frisse bries me begroet, een huivering loopt over mijn ruggegraad.
Ik draai me om en kruip onder de dekens op het bed en staar naar de deur, afwachtend wie een blik naar binnen zou durven wagen en wie het zou durven om uberhaupt naar binnen te stappen.

~•Suzy Bradley•~

Het was buiten donker en rustig, iedereen was naar binnen getrokken om tot rust te komen of wat te eten naar binnen te werken. Ik liep rustig naar het dek en plofte neer op een stoel naast het zwembad. Ik verlangde naar een lekker boek. De zeelucht die ik rook deed me denken aan mijn ouders en zus. Ik pinkte rustig een traantje weg bij de gedachte en stond op. In een snelle vaart ga ook ik naar het restaurant, in de hoop nog een bord te kunnen krijgen.

Kaylee Bratt

Ik open mijn ogen en kijk verward rond. Ik ben niet in de personeelskamer, maar waar dan wel? Overal staan schermen en panelen met duizende knopjes. Het scherm waarvoor ik wakker ben geworden geeft een beeld van een stuk blauw met soms wat rode puntjes. Dan besef ik me dat ik in de kajuit zit. Zonder kapitein. En zonder Mika! Waar is hij toch? Moet ik hem soms gaan zoeken? Dat is wel bijna mijn enige optie. Misschien wil één dienstmeid me helpen.
Ik druk het nummer van de personeelskamer en roep om: "Wil één van de diensmeiden nú naar de kajuit komen?! Kleed je wel even aan. Dit wordt een hele klus."
~ Helen Wane.

Ik hoop niet dat het ernstig is wat er aan de hand is, en wat zullen de gevolgen zijn??? Ik ben bang, voor het eerst zelfstandig op een schip zonder mijn ouders en dan dit. IK weet niet wat ik moet doen.

-Edward MC Curry

Ik zag het bericht van Helen in de persooneelskamer. Cindy lag nog in haar bed, dus ik was de enige die over was om te helpen. Ik zuchtte en stond op. Dit was niet wat ik wilde toen ik ging solliciteren voor deze baan. Ik rende over de dekken naar de kajuit waar ik Helen gestressd aantrof.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ik verbaasd.

-- Jessica Jones --

Rustig neem ik een hapje van mijn geroosterde brood. Ik zit in de eetzaal en kijk rond. Er waren nog niet zoveel mensen aan het eten. Snel werp ik een blik op mijn digitale horloge.
Het is ook nog best vroeg.. Opeens bedacht ik me wat. Varen we nou al? Of staan we nogsteeds stil? Volgensmij is er nogsteeds geen kapitein...?
Ik neem nog maar een slok van mijn jus d'orange als ik iemand de eetzaal zie binnen lopen.