Amy pakte haar BlackBerry en begon het internet op te starten. Ik keek haar verbaasd aan, als we internet hadden, dan, dan konden we toch met de buitenwereld communiceren. We konden mailen naar de politie, zodat zij ons op konden halen. Amy schrok me op uit mijn gedachten 'Wat voor voorwaarde?' zegt ze. 'Dat jij mij helpt om Carina terug te winnen.'

- James Mequari

'Wie?' Ik lusterde maar vaag naar zijn antwoord, veel te gefrustreerd door mijn BlackBerry. Internet was ongelofelijk sloom, en hij gaf aan dat ik de netwerksleutel miste. 'We moeten wifi kopen, zodat we in kunnen loggen met de netwerksleutel..' Als internet het al deed. Ik stopte de BlackBerry terug, en dacht na. 'Ik weet niet, maar ik ken geen Carina.. Geloof ik.. Niet dat ik hier zoveel mensen ken, alleen een of andere gek die me niet gelooft.'

Amy~

De golven die het schip heen en weer laten deinen hebben inmiddels hun gevolgen laten blijken in mijn maag. Het voelt alsof mijn organen worden samengeknepen, waardoor de gehele inhoud er uit dreigt te komen.
Ik lig in bed, met enkel een T-shirt en een onderbroek aan. Het is me anders te warm, maar tegelijkertijd heb ik het weer koud. De extra dekens die ik aan het personeel heb gevraagd te brengen, helpen niet.
Nog een kneep. Dit keer lijkt het alsof mijn maag een driedubbele salto maakt. Zo snel ik kan haal ik de emmer onder mijn bed vandaan en spuug mijn ontbijt erin. Bah.

Dani Broertjes...

Al gauw stond de nog onbekende persoon voor mij. Ik wist niet wat ze precies van mij wou weten, maar ze keek me nieuwsgierig aan. "Zeg, ben jij niet Dave?" Ik verslikte me, hoe wist ze mijn naam? "Ja... Dat klopt. Hoezo? Wie bent u?" Ze lachte vriendelijk naar me. "Je zoekt Eva, toch? Ze naar jullie kamer gegaan, ze werd niet helemaal lekker." Ik keek haar nog steeds vragend aan. "Oh, ik ben Deborah, een oud-school vriendin van Eva, en we hebben wat gekletst, ze zei dat als een man met blonde haren en een stoppelbaardje zoeken rond keek, dat jij dat dan was." "Oh, bedankt." Mompelde ik dus. Op naar de kamer. Ik duwde de deur open. "Hai lieverd!" Ik zuchte, alles klonk prima. "Eva, het is een ramp, er is nóg een moord gepleegd." Ze keek me geschrokken aan, opeens drong iets tot me door, Helen was in gevaar, als mensen die er voor zorgden dat alles goed verliep op deze cruise dood gingen, dan was helen waarschijnlijk snel aan de beurt! En al zou ik haar helpen... Nee, dat kan ik niet doen. Ik mag mijn eigen leven niet risceren. Hoewel... Al kan ik andere mensen hier mee redden...

- Dave Clarkson.

Met mijn gezicht diep in een kussen begraven en ingebouwd met dekens en knuffels zit ik in de hoek van mijn kamer. Een tweede moord, de kok, was gepleegd. Vermoord met drie messen, vreselijk. Snikkend zat ik op de grond. Opeens klopte iemand op mijn deur. Langzaam stond ik op en liep naar de deur. Ik trok hem open en iemand stond voor mijn neus.

[Kaylee Bratt[/i]
*Wieee? :3

Dennis was vermoord. De tweede moord in één week. Ik had me teruggetrokken in de personeelskamer en had nog met niemand gepraat. Ik was doodsbang dat ik de volgende zou zijn. Ik wilde nog niet dood. Ik was nog zo jong. Had nog een heel leven voor me. Ik moest aan David denken. Hij was nu thuis heel hard aan het werk, wachtend op mij die over een paar weken weer thuis zou komen. Ik kon hem niet voor eeuwig op mijn terugkomst laten wachten. Ik moest en zou dit overleven!

-- Jessica Jones --

Erg veel vrijwilligers waren er niet. Dick en René, daar moest ik het mee doen. Iedereen was inmiddels uit de keuken verdwenen en Dick had de messen uit Dennis' lijf getrokken.
"Ik weet het niet. Ik zie geen camera's hangen. Daar moet René nog maar even naar kijken straks. Maar de kok is nu onze grootste zaak. We moeten hem hier snel weghalen", mompelde ik, nog steeds overdondert over het feit dat ik de volgende zou zijn. Dit waren vast mijn laatste dagen.
"Waarheen?", vroeg René.
"Naar de kelder. We zullen hem ergens op moetem leggen. Iets wat rijd", stelde ik voor.
"Ja want er moet natuurlijk niet over bloed liggen", vulde René me aan en gaf me een glimlach.
"Op een dienblad en dan met de personeelslift", was onze conclusie.

~ Helen Wane.

Zwijgend staa. We naast elkaar. Twijfelend bijt ik op mijn lip, zal ik hry aan hem vragen? Ik slik, ik zie wel wat er van komt. 'Waarom loopt er een bloedspoor van de vermoorde kok naar jou', vraag ik aarzelend.

~•Suzy Bradley•~

Ik sliep vannacht bij Anouk. We stonden op en gingen naar het ontbijt, gelukkig was er nog wel ontbijt maar dan gewoon brood en geen speciale dingen van de kok. Anouk neemt een boterham met Jam en ik een met kaas. We zitten te kletsen en opeens komt iemand op ons af.

-Edward

WIE???

Honger. Heel veel honger. Het was de bedoeling om in Bridgeport een of andere geweldige zakendeal te sluiten- een zakendeal die voor mij natuurlijk gunstig uit zou pakken. Maar nu zat ik hier vast met een of andere criminele vrouw in de buurt.
Al mijn hoop was gevestigd op een zakenman of vrouw, die toevallig ook hier mee was gegaan. Dus liep ik bij het ontbijt 's ochtends op een willekeurige tafel af, waar een man en een vrouw zitten te eten. Er moet toch wel iemand zijn hier met geld?

-Bernard ;D

Ondanks wat er allemaal is gebeurd heb ik toch lekker geslapen. Ik ben eerder wakker dan Edward. Dat is mooi voor mij want dan hoef ik niet op te schieten in de badkamer. Met een handdoek charmant om mijn natte haren gewikkeld kom ik de kamer weer binnen. 'Wakker worden, ik heb honger', fluister ik hard in zijn oor.
'huh, oh oké', zegt hij nog half slapend. Als hij zich heeft aangekleed met de kleren die hij heeft meegenomen gaan we samen naar het ontbijt. Terwijl we zitten te genieten van het ontbijt komt er een man naar ons toe gelopen.
'Hallo', begint hij.

- Anouk Mooij

We hebben het lijk van Dennis op een leeg dienblad gelegd en staan nu in de personeelslift.
"Hoe kan dit nou gebeuren?", vraagt Dick. René en ik halen onze schouders op.
"Er lopen hier een paar psychopaten rond", antwoord ik onverschillig.
"Nou, je hoeft ze niet meteen zo te noemen. Misschien zijn ze wel in dienst van iemand en worden ze bedreigt met hun eigen dood", spreek Dick me tegen.
"Neem je het nou op voor die moordenaars?", roep ik verontwaardigd. Dick lijkt na te denken over wat hij net heeft gezegd.
"Het zou toch kunnen!"
"Hé, ga nou geen ruzie maken. We zijn in de kelder, kom op. Eruit rijden. We moeten elkaar beschermen nu, geen ruzie maken", komt René tussen beiden. We rijden het dienblad de kelder in en dumpen Dennis achter een stapel kratten.
"Is dit wel de goede plek?", vraag ik. Opeens horen we een geluid achter ons en verschrikt draaien we ons om. Iemand * is ons gevolgd.

~ Helen Wane.
* Wie?

Ik staar naar de vloer en zie de rode voetstappen op het tapijt geprint. Ik zucht "ik stond wat te dicht bij het ongeval" mompel ik schouderophalend. Ze knikt wantrouwig. "Wat, denk je dat ik hem heb vermoord?!" brul ik plots furieus.

- Jeroen Right -

De tranen liepen over mijn angstige gezicht. Ik was naar de kelder gegaan om wat wijnflessen te gaan halen en opeens kwamen Helen en twee andere mannen uit de lift met het lijk van Dennis. Ook al had ik Dennis nooit echt als een vriend gezien, zijn dood deed me wel iets. Het betekende dat om het even wie sterven kon hier. Ik wreef mijn tranen weg met de rug van mijn hand, maar net dan laat ik een wijnfles vallen op de grond. Ze draaiden zich allemaal om en staarden me aan.
'H-het spijt me. Ik was h-hier e-en toen kwamen jullie binnen en i-ik heb per ongeluk alles gehoord. Sorry!' gilde ik bijna.

= Cindy Sand =

'Cindy!' roept Helen verschrikt.
'Gaat het wel?' vraag ik aan Cindy, maar dat laat haar alleen maar erger huilen. Helen loopt naar haar toe en omhelst haar.
Dick en ik kijken elkaar aan. We laten Helen bij Cindy en pakken wat dekens om Dennis te bedekken.
'Kunnen we hem vanacht niet gewoon buitenboord gooien? Dit gaat rotten.' fluisterd Dick, zodat hij Cindy nog niet meer overstuur maakt.
'Hmm...' zeg ik zachtjes, stel nou dat ie aanspoelt? 'Voorlopig laten we hem gewoon even hier.'
We draaien ons om naar Helen en Cindy, die nog steeds aan het huilen is.
'Wie doet er nou zoiets?' vraagt Cindy snikkend.

René Smith.

"Wie doet nou zoiets?", vraagt Cindy snikkend. Ik wrijf met mijn hand over haar rug en veeg met mijn mouw haar tranen weg.
"Een heel wreed persoon of personen. Heel, heel wreed", zegt Dick bedenkelijk.
"Kom maar, we gaan naar boven", zeg ik voor en leid Cindy naar de lift. Ik keek achterom en wenk dat René en Dick mee moeten lopen. En de wijn mee moeten nemen. Met zijn vieren stappen we de lift in een gaan naar boven.
"We gaan even rustig in de personeelskamer zitten. Gaan jullie mee?", vraag ik aan de mannen. Ze kijken elkaar aan en halen hun schouders op.
"Oké, we lopen wel even mee", besluit René dan. Dick kijkt hem aan en geeft mij daarna een knipoog. Ik voel mijn wangen rood worden en hoop dat Dick bedoelt wat ik denk dat hij bedoelt.

~ Helen Wane.

"Karien..." vervolgde ik
Ik had het eerst nooit contact willen leggen met geesten, maar nu de dood zou dichtbij was. Had ik advies nodig.
"Karien..."
een lichte bries vervolgde, als een teken. Karien was er.
"Karien... wat moet ik doen?"
de lichte bries kwam weer terug. Deze keer leek het een stuk tekst te bevatten, je kon het vertalen als: "blijf volhouden, Jinzo, ik hou van je en geloof in je"
het was echt Karien!
"Karien, ik hou ook van jou."
de lichte bries leek weer wat te zeggen:
"Jinzo, geef niet op. Geef nooit op."
"Karien..." begon ik weer. Maar het hielp niks, de lichte bries was weg. Karien had mij een boodschap gegeven. Ik moest niet opgeven, dus gewoon doorgaan. Wat er ook zal gebeuren. ik deed mijn ogen open en stond op. Ik ruimde alles op en deed het licht in de kamer weer aan. Ik deed de deur open, liep weer naar buiten. Nu met Karien's advies ging ik door, ik kan de hele wereld aan!

-Jinzo-

Amy wist niet wie Carina was en ik had mijn foto ergens in mijn kamer liggen. Daarom liepen we richting mijn kamer. Nog voordat we bij mijn kamer kwamen waren kwamen we een man tegen die erg chagrijnig keek. Hij liep naar ons toe en begon zonder begroeting tegen ons te praten.

- James Mequari

*wie?*

Ik was pissig, Eva moest lachen dat ik zo ongerust was geweest over haar. Wat dacht ze eigenlijk? Dat ze veilig was op een moord boot? "Weten jullie wat ik hier voor leuks kan doen op deze rotboot?" Vroeg ik aan wildvreemden. Ze staarden me verbaasd aan. Ik had mezelf weer eens belachelijk gemaakt. Ik besloot gauw door te lopen. Ik wou dat hier geen moordenaar was geweest. Ik moet weten wie de moordenaar is, voordat andere mensen dood gaan, en snel. Helen, ik had naar nog steeds niet gesproken! Ik besloot Helen dus maar weer te zoeken, de enige die wist wat ik kon doen.

- Dave Clarkson.

James probeerde me uit te leggen wie Carina was, en toen stelde hij voor om me een foto van haar te laten zien. Hij had hem niet bij, dus liepen we naar zijn kamer. 'Denk je dat we nog wifi kunnen kopen?' vroeg ik aan James, maar voordat hij kon antwoorden kwamen we een man tegen die zomaar tegen ons begon te praten.

Amy~
Zelfde man als bij Lounge