"Hoi!", roep ik opgewekt als ik René het café in zie stappen.
"Hallo Helen", zegt René en komt naast me zitten. Hij steekt zijn hand op om de aandacht van de barkeeper te trekken. Ik duw zijn hand naar beneden.
"Zullen we even ergens heen gaan waar we privacy hebben?", stel ik voor.
"Uh.. Ja, oké", zegt hij overdondert. De barkeeper loopt al onze kant op want hij heeft de korte wenk gezien en ik zeg dat het vals alarm was. Daar moet hij om lachen. "Waar gaan we heen?"

We lopen het café uit en onderweg zie ik Dave langs komen.
"Helen!", roept hij en wil zijn hele verhaal al over me heen storten. Maar ik sta niet stil en geef hem een knipoog. Hij lijkt het te snappen en loopt ons voorbij.
"Was dat Dave?", vraagt René als we verder lopen.
"Ja, maar dat doet er nu niet toe, nu gaan we naar het privé dek. Volg mij!"

~ Helen Wane.

Helen neemt me mee maar een dek waar ik nog nooit geweest ben, een privé dek denk ik.
Terwijl ze leunt tegen de balustrade kijkt ze me aan. Ik begrijp het niet zo goed.
'Helen... Waarom heb je me hier naartoe genomen?'
'Ehh... René... Eh..'
Verwachtingsvol kijk ik haar aan, maar ze gaat niet verder. Omdat ze niet verder praat laat ik het maar en vraag aan haar wat nou precies de bedoeling is, en wat ik precies allemaal moet doen als soort van kapitein.

Nadat ze me alles heeft uitgelegd gaat haar blik omhoog. Ik sta naast haar en kijk naar haar terwijl ze omhoog kijkt. Ik weet niet of het de heldere nacht is of iets anders maar....
'Kijk nou hoe mooi de sterren zijn vandaag!' zegt ze opeens, waardoor mijn gedachten worden onderbroken. Lachend kijk ik naar boven. Nu is het haar beurt om naar mij te kijken, en dat merk ik. Mijn blik glijd van de sterren terug naar Helens gezicht en ik kijk haar aan. Ze begint te blozen, terwijl ze ietsjes dichterbij komt staan.

René Smith.

Een vuilniszak vol kapotte spullen stond naast de deur. Met een zucht gooide ik mezelf op mijn bed en staarde met een leeg gevoel naar het plafond. Ik wou niet meer zo alleen zijn, zo vreselijk. Ik besloot naar het dek te gaan om mezelf te vermaken en mensen te ontmoeten. Mijn ellebogen rustten op de balustrade toen ik uit keek over de zee. Een glimlach verscheen op mijn gezicht door het geruis van de golven en de zoute zeelucht. Vaag hoorde ik een plof en ik draaide me om. Een man stond voor mijn neus, ik had 'm nog nooit gezien.
'Hoi,' zei hij opgewekt. Een beetje verrast keek ik hem aan.
'Hoi, ik heb je nog niet gezien op het schip.'
Zenuwachtig haalde hij zijn hand door zijn haar. 'Groot schip hè.... Ik ben trouwens Marcel Swift.' Hij stak zijn hand naar me uit en lachte vriendelijk.
'Kaylee Bratt. Heel aangenaam kennis te maken.' Ik schudde de hand en leunde tegen de railing van het hek.
'Je hebt gehoord dat de kapitein is vermoord? Vreselijk hè....' Hij knikte zachtjes en keek naar de zee.
Aardige man, dacht ik nog.

Kaylee Bratt

Ik doe een stapje naar voren. Dit is het. Dit is het moment. Ik kijk in zijn ogen en zie dat hij niet goed weet wat hij moet doen. Het is een prachtige heldere nacht en nu ga ik het doen, onder de sterren. Waar niemand ons stoort. Ik leg mijn hand op de railing, net naast de zijne en raak hem voorzichtig aan. Hij trekt hem niet terug. En dat is voor mij het teken. Ik buig me voorover naar zijn hoofd toe en sluit mijn ogen. Zachtjes raken mjjn lippen de zijne. Eindelijk.

~ Helen Wane.

'Nee, laat maar. Ik ga wel naar mijn kamer' zei ik en ik stond op. Ik had geen zin om naar de bar te gaan, en ik verwachtte ook dat iedereen niet zoveel zin had om míj daar te zien.
Dus liep ik de kamer uit, op zoek naar mijn eigen kamer.
-Bernard

Dat personeel van tegenwoordig toch! Ze botsen te pas en te onpas tegen je aan, en laten daarbij nog heel wat vallen ook. Waar is Helen? Jessica? Cindy? Cindy... Ik liep over het dek, op zoek naar een van hen, of lieft alledrie. Ah daar was Helen... Druk bezig... 'Excuseer voor het storen', zei ik.

MIjn ogen gingen open. ik lag naast Anouk. Haar mooie haren lagen langs mijn oor en ze rook heerlijk naar parfum. Ik denk aan gisteravond. Ik kan me er niks meer van herrineren. IK sta op en loop naar de badkamer. Wat raar ik heb natte sokken. Ik pak een washandje en maak mijn gezicht een beetje nat. Dan schiet alles me te binnen. De natte vloer, het volgelopen bad en 'dead is youre future' op de spiegel. Ik val weer bijna flauw en kan me net nog vastpakken aan de wasbak. Ik kruip weer richting mijn bed om over alles na te denken. Dit kan toch niet. Waarom moet er nou weer op dit schip een seriemoordenaar zitten. En waarom moet hij mij en de kapitein hebben? Of zijn alle andere passagiers ook niet meer veilig? Ik moet dit zo snel mogelijk zeggen tegen iemand van het schip. Helen ofzo heette ze. Ik kruip weer langs Anouk en doe het deken weer over ons heen. En val weer in slaap, zonder te weten wat er nog komen zal.

-Edward

Ik schrok, dit had ik niet zien aankomen. Haar lippen raakten de mijne, maar ik liet het toe. Ik snapte er niets meer van, maar dit voelde goed.
'Excuseer voor het storen,' Helen schrok, ik voelde het. We keken allebei om om te kijken wie het was. Het was de kok.
'Eh...' zei Helen. De kok moest lachen. 'Het spijt me Helen, maar ik moet je even spreken. Loop je even mee?'
Helen keek naar mij, en ik lachte naar haar.
'Het is beter als ik maar naar m'n kamer ga.' zei ik, en lachtte nog een keer naar Helen.
Aangekomen in mijn kamer hoopte ik dat ze straks nog langs kwam, maar ze kwam niet...

Nu lig ik aan het water bij het zwembad. Dick, maar ook Helen zijn nergens te bekennen.

René Smith.

De man was weg gegaan, en eindelijk was ik alleen. Niet dat ik de hele reis alleen wilde zitten, maar ik had zeker geen zin om nog langer met hem te zitten. In tegendeel tot hem ging ik wel naar de bar, en bestelde een cola. Toen kwam er iemand langs me zitten.

Amy~
Iemand, iemand? :]

Ik ging naast een meisje zitten aan de bar. Ze staarde nogal geïrriteerd voor zich uit. Toen ze erachter kwam dat ik naast haar zat keek ze me aan, haar blik veranderde een beetje. Eindelijk verdween die geïrriteerde blik van haar gezicht.
'Hoi, ik ben James, James Mequari.'
'Ik ben Amy. Achternaam is niet belangrijk.'
Ik wist zeker dat ik haar ergens van herkende alleen niet meer van wat. We begonnen uiteindelijk een beetje over koetjes en kalfjes te praten totdat iemand op mijn schouder tikte*.

- James Mequari
* wie?

Ik was nog steeds een beetje in shock van gisteravond. Die nacht had ik slecht geslapen en telkens kreeg ik het beeld
“Dead is youre future” in mijn gedachten dat op de spiegel was geschreven. Zou de moordenaar, die de kapitein heeft vermoord, dit gedaan hebben? Één ding is zeker, we zijn hier niet veilig. Mijn vakantie is nu verpest en ik wil hier zo snel mogelijk weg. Maar helaas, dat gaat niet dus we moeten er het beste van maken.

Ik had René een tijd niet gezien dus besloot ik hem te zoeken. Ik liep naar zijn kamer en klopte op de deur. Hij was er niet. Toen besloot ik om een kijkje te nemen bij het zwembad. En daar was hij. Ik zwaaide en liep naar hem toe.
‘hoi! riep ik vrolijk, ‘hoe is het? Zullen we wat leuks gaan doen?’

~Dick Walcom

Ik loop achter Dennis aan richting de keuken. Eindelijk heb ik het gedurfd, ik heb René gezoend. En hij was goed, dat zeker. Hoewel hij ook onervaren leek. Niet dat ik al met duizenden jongens heb gezoend, maar René is zeker de beste. En toen kwam Dennis ons storen. Waarom nou precies op dát moment? Maar als Dennis helemaal uit de keuken komt om mij te halen, dan is er waarschijnlijk wel iets mis. We lopen de keuken in en Dennis duwt me op een stoel. Hij gaat tegenover me zitten.
"Wat is er, Dennis?"
"Het gaat niet goed, iedereen loopt hier door elkaar en alles gaat fout. Er wordt niet meer goed orde gehouden", zeurt de 'sympathieke' kok, die blijkbaar ook een mokkige kant lijkt te hebben.
"En wat wil je dat ik er aan doe?", vraag ik afwezig. Ik zit met mijn gedachten nog bij René. "Excuseer mij, ik moet even naar het toilet", zeg ik voor hij nog verder kan zeuren.

~ Helen Wane.

Dick loopt naar me toe. 'Ja prima!' zeg ik. Ik sta op en haal mijn handdoek van de ligstoel.
'Laten we een biertje halen en dan een beetje poolen?' vraagt Dick. Ik heb nog nooit gepoolt, maar ik knik en loop samen met hem naar het café om een biertje te bestellen.
Eigenlijk best raar dat ik met Dick omga, hij is een echte feestbeest, en ik precies het tegenover gestelde. Ook heeft hij vast veel meisjes al gehad.
'Luister eens Dick,' zeg ik terwijl we wachten op ons biertje. 'Vanacht...' begin ik. Ik vertel hem alles over Helen. Hij begint te lachen als ik klaar ben. 'Heb je goed gedaan man!' zegt hij lachend. Ik lach terug.
'Zeg eens Dick, jij bent best populair bij de meisjes en-' Dick onderbreekt me.
'Ik begrijp wat je bedoelt man. Kom,' zegt hij terwijl hij zijn biertje van de barman aanpakt. 'Ik zal je vertellen wat je moet doen.'

René Smith.

Dennis Roberts staat rustig in de keuken een kipfilet te bakken. De keukendeur gaat open en er lopen meerdere mensen naar binnen. "Aha, Helen. Heb je meteen de rest van het personeel gehaald? Wat aardig van je", zegt hij zonder op te kijken. Er wordt een mes gepakt de moordenaars komen steeds dichterbij. "Helen? Waarom zeg je niks?", hij draait zich om en voor hij nog iets kan zeggen wordt er een mes in zijn lijf gestoken. En nog één. En nog één. "Waar is Helen?", piept hij. Binnen een paar seconden ligt hij bloedend op de grond. "Waarom ik?", is het laatste wat hij roept. Daarna vallen zijn ogen dicht.

Dennis Roberts (Alan Stanley) is vermoord. Hij was een moordenaar.

Alan, jij mag nog een laatste keer posten, waarin je je dood beschrijft.

'Klik, klak, klik, klak.' Mijn hakken maakte geluid op het dek. Ik liep langs te keuken, opeens hoorde ik een schreeuw. Mijn hart stond even stil. Ik liep terug, de keuken binnen, daar lag een man met drie mes in z'n lijf bloedend op de grond. Ik bleef in de deuropening staan.
'Help! Help nou!' Riep ik hard.
De minuten dat ik er alleen stond leken wel uren te duren, eindelijk kwamen er meerdere mensen.

~Lauren Caribi

Het leek een film. Ze haalden het mes, het mes dat ik nog gebruiken moest, voor belangrijkere zaken, zoals Cindy Sand vermoorden, Helen vermoorden, Jessica en de rest... Zij... Ik herkende gezichten en schrok. Toen kruisten onze maniakale blikken elkaar en... Het rood in hun orgen... Psychopaten net als ik. Pijnlijke steken, al voelde ik het op een soort manier ook niét. Ik had nooit mogen meegaan, ik wist wat er ging gebeuren... Het gevoel trok weg en ik werd als het ware in een zwart gat getrokken.......

Ik had Eva weer alleen moeten achterlaten, dit keer was ze wou ze naar het zwembad, ik werd helemaal gek van het chloorwater wat de hele tijd in mijn ogen kwam daar. Dus struinde ik weer alleen over het dek. Plotseling hoorde ik geroep: "Help! Help nou!" Ik rende er snel naar toe, een onbekende vrouw stond met haar hand voor haar mond een ruimte in te staren, ik kwam naast haar staan en volgde haar blik, dit had ik nooit moeten doen. Geschrokken van het vreselijke beeld voor mijn ogen deed ik een stap achteruit, ongelofelijk... Nóg iemand vermoord. Ik trilde, ik zag een lijk. En meteen kreeg ik een onwijs deja-vu gevoel. Eva. Eva was alleen, er was iemand vermoord. Eva, ik moest naar Eva toe, gelukkig weet ik nu wel waar ze is. "Sorry, maar ik moet Eva..." mompel ik terwijl ik wegsprint. Eva.

- Dave Clarkson

Ik hoor geschreeuw en zie meerdere mensen naar de keuken rennen. Zonder te weten wat er aan de hand is ren ik met hun mee. In de keuken zie ik de kok liggen, Dennis was geloof ik zijn naam, en zie ik Lauren heel hard huilen. Carina komt net zoals ik net aanlopen en Lauren huilt op haar schouder uit.
Ik wil er naartoe lopen maar dan bedenk ik me, ik kan beter even wachten. Ik wenste dat ik gewoon thuis zat en dat Carina nog mijn vrouw was. Ik miste de avonden met zijn tweetjes, en hoe we met zijn drieën (Lauren is er natuurlijk ook nog) kerstmis vieren.

- James Mequari

Een rode kleverige vloeistof breidt zich uit onder mijn zolen. Ik trek mijn neus op en doe een stap naar achteren. Massa's schreeuwende mensen staan om een lijk heen gebogen, een lichaam waar ik niet eens van weet wie het is. Het werd me hier wat te gevaarlijk op deze boot, twee sterfgevallen op één enkele reis?
Zelfs ik kon niet ontkennen dat dit geen toeval was. Ergens in de massa bespeur ik een groene vlek haar. Geschrokken keer ik me om, ik had geen zin in een confrontatie met Dani. Zo snel als ik was opgedoken, maakte ik me weer uit de voeten. Een rood bloedspoor achterlatend...

-Jeroen Right-

Ik werd wakker. Ik kreeg honger en liep het dek op naar het restaurant. Ik liet ANouk nog even slapen. Ze was denk ik moe. Als ik het reastaurant binnenkom is er een chaos. De kok is vermoord. Ik kreeg weer bijna een hartverzakking, gelukkig gebeurde er verder niks. De woorden 'Dead is youre future' spoken door mijn hoofd. Ik loop de keuken in en zie het lijk liggen. Een van de mensen op dit schip is een moordenaar, dit is geen toeval. Ik wil hier niet langer blijven en loop terug naar Anouk was inmiddels wakker en ik vertel haar het hele verhaal. Ze kijkt ook geshockt.

-Edward