Een vreselijk enge, grote schorpioen moest natuurlijk ons geweldige moment verstoren. Ik gil als ik het beest zie en weet niet wat ik moet doen. Na een tijdje alleen maar naar het beest te staren, hoor ik achter me een doffe klap. Ik kijk over mijn schouder en zie daar tot mijn verbazing Jill liggen. Wat? Ze is toch niet vermoord, zo achter onze rug om? Mijn hart begint steeds harder in mijn keel te bonken en langzaam stap ik weg van Dave, naar Jill toe, terwijl ik tegen Dave zeg dat hij rustig moet blijven liggen. Ik kniel neer bij Jill en voel aan haar pols. Bang voor wat er komen gaat. Ik begin keihard om hulp te schreeuwen. Als ik mijn duim op haar pols druk, voel ik tot mijn opluchting een zachte hartslag. De eerste stemmen komen dichterbij.
"Helen? Wat is er aan de hand?"
"Er zit een super grote schorpioen op Dave's rug en Jill is flauw gevallen," concludeer ik. Ik pak en stok en ren wild zwaaiend op Dave af. "Pas op Dave, ik ga dat beest van je af slaan!"

- Helen Clarkson.

"Pas op Dave, ik ga dat beest van je af slaan!", hoor ik Helen roepen. "Kijk uit"! gil ik naar haar. "Je weet niet of hij giftig is of niet", vervolg ik als ze me verbaasd aankijkt.

Sandy

"Kun-kunnen schorpioenen, giftig zijn?" zeg ik verbaasd. "Dexter! Dexter had een insectenboek!" roept Helen plotseling. "Dexter, wie is Dexter?" vraag ik wanhopig. "Die jongen die als eerste, euhm... dood ging..." zegt Helen. "Wie kende Dexter goed?" vraagt Sandy, ze ziet de wanhoop op mijn gezicht. "Ik ren wel naar de rest om hulp te halen!" zegt ze, en ze rent weg. Plotseling hoor ik Helen snikken naast me. "Rustig maar, waarschijnlijk is hij niet giftig." zeg ik troostend met wanhoop in mijn stem. Ik voel het beest nog steeds bungelen aan het stukje huid van mijn rug. Waarom zou ik hem er niet af slaan, als hij giftig is, ben ik toch al gebeten.

- Dave Clarkson.

'Zijn er nog meer mensen voor wie ik water moet halen?', roept Taylor. 'Ja, maar ik loop wel mee', zeg ik. Met mijn bidon in mijn hand loop ik richting Taylor. 'Kunnen jullie deze ook vullen?', vraagt iemand die meerdere bidons in zijn hand heeft. 'Tuurlijk', zeg ik en neem de bidons aan. Samen met Taylor loop ik naar de rivier die vlak naast onze slaapplek ligt. 'Zullen we ook nog wat bananen plukken?', stel ik voor als we bij de rivier zijn. 'Ja is goed', zegt ze. Nadat alle bidons gevuld zijn gaan we opzoek naar bananenbomen.
'Zal ik er maar in gaan klimmen? Dan kan jij ze opvangen. Ik heb gezien dat je last van je enkel hebt', zeg ik als we bij een paar bananenbomen staan. 'Ja, ik blijf er maar last van hebben', zegt ze. Ik leg mijn spullen aan de kant en begin de boom in te klimmen. Ik zoek naar de tros die het meest rijp is en begin er wild aan te trekken. 'Oké, hier komt de eerste!', roep ik naar beneden. 'Oké!', roept ze terug. 'Hoeveel hebben we er nodig denk je?' 'Ah, geen idee. Pluk er maar een paar', roept ze.

- Anne Felix

Ik hoorde twee gillen. De een was sowieso van Helen. Ik weet dat ze gingen viezevozelen, maar ik kan het niet laten om te gaan kijken. Ik merk dat Flynn achter me aan rent. Als we op plek van bestemming zijn, zie ik Dave op de grond liggen, en staan Helen en die andere FBI-agent er omheen. Helen staat te zwaaien met een stok, en ik zie dat ze de schorpioen die bovenop Dave probeert er af te slaan. Maar als ik even verder kijk zie ik Jill op de grond liggen, met haar ogen dicht! 'Wat is er aan de hand?!' Roep ik, en ik ontferm me over Jill. In mijn ogen zie ik mevrouw FBI weglopen. 'Kom op, Jill! Leef je nog?!' En ik zie haar ademen. Gelukkig!

- Darryl

Ik wist het. Ik wist het! Van ons rondgeloop komt alleen maar ongeluk. We komen hier nooit meer weg. Telkens als we ons verplaatsen, maken we het alleen maar erger. Normaal ben ik echt geen bijgelovig type, maar dit kan bijna geen toeval meer zijn.
Ik ren maar hopeloos Darryl achterna, en ik ga bijna van mijn stokje als ik over Darryls schouder het tafereel aantref. Die Dave heeft een schorpioen op zijn rug, en Jill is flauwgevallen. Darryl rent meteen naar Jill toe. Dat snap ik. Ze kennen elkaar al jaren.
Maar ik ken Dave al langer. Nou ja, hij kent mij niet, ik was maar een van de vele obers op zijn schip. Ik stel helemaal niks voor. Ik twijfel, maar ik loop toch Darryl achterna.
Ik kniel naast Darryl neer, maar ik weet niet zo goed wat ik moet doen.

*Flynn McKinney*

... 2 nieuwe doden en bijna had een schorpioen er nog meer gemaakt. Waarom? Waarom zoveel?
Hoeveel waren er nu wel niet gestorven? Dexter, Marilyn, Jody, Katy, Brad en dan nu kwamen Nora en Alex nog bij het rijtje... het waren er 7. 7 moorden, of waren het wel moorden?
Angstig klampte ik ineen, ik moest hier weg, ik moest hier weg. Als ik hier ooit leef ik uitkom, neem ik ontslag, ik kan er niet meer tegen. Dacht ik bij mezelf. Of dit ooit zal kloppen...

Opeens besefte ik me iets, morgen moesten we rapport uitbrengen bij de contactpersoon. De contactpersoon! Als die er was en ons volgde, dan kon hij ons helpen. Nee, wacht... als die er was en ons volgde, dan had hij ons moeten helpen, wat hij niet deed... dat betekent dus, dat als die contactpersoon nog in leven is... hij een van de moordenaars moet zijn! Ik moest iedereen waarschuwen, ik moest het. Ik ging in het midden, op een boomstronk staan. Het deed me een beetje denken aan Jody, helemaal in het begin... ik begon te roepen: 'Ik weet wie de moordenaar is!!!' 'Je weet wat!?' reageerde er iemand. 'Ik zit dus bij de FBI he, en we hebben een contactpersoon, die hoort ons te volgen. Als hij dat doet, dan had hij ons allang hieruit gehaald! Dit doet hij niet... dus dat betekent dat hij de moordenaar is!?'

-Greg-

Je kunt zeggen wat je wil, maar er wordt hier wel aan andere gedacht. De meeste hadden wel in de gaten dat ik ECHT niet meer kon. Dus uiteindelijk besloten we te overnachten, dus we konden stoppen. Ik stond helemaal te hijgen, alsof ik geen lucht meer had. Ik hoorde dat Anne en Taylor, als ik dat goed had opgevangen, water gingen halen. Ik had de bidons al gepakt. Ik had sommige spullen van Jody ook meegenomen, dat kon altijd van pas komen. Daarom dat ik ook meerdere bidons had. ''Kunnen jullie deze ook vullen?'', vroeg ik aan de meiden. ''Tuurlijk'', zei Anne. Ik had een fijn plekje om de grond gevonden, waar ik uiteindelijk op ging liggen. Ik sloot mijn ogen en ik dacht maar 1 ding, rust! Jammer genoeg hoorde ik geschreeuw en paniek om mij heen. ''Waarom moet er altijd iets gebeuren'', schreeuwde ik. Humeurig stond ik op, om te kijken wat er precies aan de hand was. Het is maar een schorpioentje, moet echt iedereen zich daarmee bemoeien? Het was wel erg druk, iedereen stond bij Helen en Dave. Het leek mij geen slim idee om me in de menigte te gaan storten. Ik zie wel als ze hulp nodig hebben, ik ben bek af!

Jarry Sherman

Plotseling riep Greg: "Ik weet wie de moordenaar is!" "Je weet wat!?" reageerde Sandy. "Ik zit dus bij de FBI he, en we hebben een contactpersoon, die hoort ons te volgen. Als hij dat doet, dan had hij ons allang hieruit gehaald! Dit doet hij niet... dus dat betekent dat hij de moordenaar is!?" "Het boeit mij niet wie de moordenaar is," mompel ik tegen Helen "sla gewoon die schorpioen er af!" roep ik daarna hysterisch. Helen slaat woest met de stok rond, maar slaat nu de schorpioen midden op zijn lichaam. Ik voel weer een pijnscheut en ik druk mijn hand weer tegen mijn rug, het bloed nu en ik druk er een blad op. "Zo, kom nu maar op met je moordtheorie." zeg ik als ik zie dat iedereen mij en Helen aanstaart.

- Dave Clarkson

'Zo, dit zijn wel weer genoeg bananen', zegt Taylor. 'Oké, ik ga naar benden springen!', roep ik. 'Doe nou voorzichtig', zucht Taylor. 'Ja, ja', mompel ik terwijl ik mezelf afzet. 'Au', zeg ik als ik op de grond lig. 'Gaat het wel?', vraagt Taylor bezorgd. 'Prima', zeg ik en sta op. 'Laten we onze buit aan de rest laten zien, ze zullen vast blij zijn', samen lopen we terug naar het kamp.
'hier zijn je bidons', zegt Taylor. 'Bedankt dames', zegt Jarry vriendelijk. 'We hebben ook nog wat bananen, wil je er een paar?', vraag ik. 'Zo zo, lekker bezig geweest. Nogmaals, bedankt', zegt hij terwijl hij de bananen en de bidons aan neemt.

- Anne Felix

Samen met Anne ben ik naar de rivier gegaan en we hebben alle bidons gevuld, ook hebben we wat bananen geplukt. Gelukkig hield Anne rekening met mijn enkel en ben ik beneden gebleven om de bananen op te vangen, iets waar ik haar erg dankbaar voor ben. Nadat we genoeg hadden verzameld, zijn we terug gegaan en hebben Jarry bananen aangeboden. Hij heeft ze met plezier in ontvangst genomen. Toen we de rest wat aan wouden bieden, was iedereen plotseling weg. 'Waar is iedereen?' vraag ik verbaasd. 'Ik heb geen idee?' zegt ook Anne verbaasd. Jarry mengt zich in het gesprek 'Er schreeuwde zonet iemand, iedereen is er naartoe gegaan. Daarheen volgens mij.' zegt hij. Ik ren meteen weg 'We zijn zo terug Jarry!' schreeuw ik. Anne rent achter me aan. We komen aan bij de rest, met Dave in het midden. Zijn rug zit onder het bloed. Verbaasd blijven Anne en ik kijken. 'Wat is hier aan de hand?' vraagt Anne geschrokken.

~Taylor Lawson

Niemand kon meer doorlopen dus we besloten een pauze te nemen. En ik zweette me kapot, ik haalde de deodorant uit mijn tas en gebruikte het. Ik kijk effe wat voor geur het was, want een paar weken geleden zag ik bij de Kruidsim Ansjovis en bedorven kip-saté deodorant. Je moet er maar van houden. Maar ik had de chocolade geur van het merk Simxe. Een tot nog toe onbekende man zag dat ik deodorant gebruikte. Hij vroeg:''Mag ik wat van je deodorant gebruiken?'' Ik zei:''Ja hoor!'' En ik gaf de bus deodorant aan hem. Ik vroeg hoe hij heette. Hij reageerde: Ik ben.....

~Zane Robbins~

Ik was zo blij om Darryl te zien toen m'n ogen open gingen. Had ik geslapen? Op de grond? Wat erg! Wat zullen m'n kleren vies zijn. 'Gaat het?' vroeg Darryl. Ik knikte. 'Heb ik lang geslapen?' vroeg ik, terwijl ik rond keek. 'Wat zijn we met een klein groepje, zeg,' viel me op. 'Waar is de reisleider? En die knapperd, Brad, heet hij toch?' giechelde ik, terwijl ik in de angstige ogen van Darryl keek. 'Gaat het met jou wel goed, Dar?' vroeg ik. Hij keek naar Flynn. 'Hallo! Wat is hier aan de hand?'

- Jill Banks -

Greg denkt dat onze contactpersoon de moordenaar is? Hoewel het mij onwaarschijnlijk lijkt, valt het uiteraard niet uit te sluiten. Maar waarom? Welk belang heeft hij daarbij?

-sandy-

Jill. Ze lijdde aan geheugenverlies. Òf ze haalde een hele goede grap met ons uit.
Dat is best onwaarschijnlijk.
Darryl keek me met bange ogen aan. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
'Jill, ga anders maar slapen, we hebben het er morgen wel lver'

Maar nu was het morgen, en ik had nog steeds geen idee hoe we het haar moesten vertellen.


*FlynnMcKinney*

'Hij is gebeten door een schorpioen!', roept Helen snikkend. Ik denk.. Schorpioenen? daar staat volgens mij wel iets over in mijn overlevingsgids. Ik zet mijn rugzak op de grond en zoek naar de gids. Snel zoek ik naar het hoofdstuk: giftige dieren. 'Ik weet wat we moeten doen!', roep ik blij. 'We hebben deze bladeren nodig!', zeg ik terwijl ik naar een plaatje in mijn gids wijs. 'Kom, dan gaan we die meteen zoeken!', roept Taylor. We rennen meteen weg en worden gevolgd door een paar mensen. 'Oja! Helen, hij kan misschien flauwvallen. Geef hem water!', roep ik er achter aan.

Het is ochtend en ik ben benieuwd of die bladeren van gisteren hebben geholpen. 'Hey Helen. Hoe is het met Dave?', vraag ik zachtjes voor het geval hij slaapt.

- Anne Felix

Ik had heerlijk geslapen. Darryl was bij me toen ik wakker werd. 'Darryl?' vroeg ik. Hij keek naar me toen ik wakker werd. 'Wat doe je eng, zeg!' 'Nee, grapje, sorry,' zei hij. Hij deed raar. 'Ik ga even de reisleider zoeken, ik heb een paracetemolletje nodig, ik heb zo'n hoofdpijn.' Gelijk vloog Darryl op. 'Ik doe het wel! Laat mij maar!' tetterde hij in m'n oor. Ik lachte. Waarom deed hij nou zo gek? 'Nou, ok, haal je ook wat water voor me?'

- Jill Banks -

God gunt ons niet eens één dagje geluk. Het lijkt net of alles fout gaat. Er gebeuren veel ongelukken, en uiteindelijk de dood. Ik weet niet wat ik moet denken. Zoveel doden, dat is toch geen toeval. Voorlopig blijven we hier nog wel, dat denk ik tenminste. Aangezien Dave nu niet meer 100% is. De stok die ik had gekregen van Flynn was wel erg handig. Ik denk dat ik die voorlopig meeneem. Ik lijk wel een echte bejaarde, met z'n wandelstok. Maar helaas kan het niet anders. Iedereen helpt mij zo goed, dus ik besloot om wat terug te doen.''Gaat het al wat beter?'', vroeg ik aan Dave. ''Het kan altijd beter'', zei Dave terug. ''Als je wil heb ik nog wat pijnstillers, je kan me er altijd om vragen'', zei ik tegen Dave.

Jarry Sherman

Jarry bied me pijnstillers aan. Ik bijt op mijn kiezen doordat ik weer een pijnscheut voel. "Nee, je kan ze beter bewaren voordat er iemand écht ernstig gewond is." zeg ik. Ik zie hem medelijdend kijken, dus glimlach ik hem bemoedigend toe. Hij draait zich om en ik zak weer weg in het zwart.

Een tropische regenbui houd voor een dag aan, vers schoon regenwater dus!

Als ik weer wakker wordt, voel ik regendruppels op me vallen. "Een tropische regenbui!" roept Helen blij. Ik kreun, als ik hier blijf liggen wordt ik zeiknat. Ik probeer op te staan maar zak weer door mijn benen. "Kan je me even helpen naar de hangmat, Helen?" vraag ik. Ze ondersteund me en legt me voorzichtig in de hangmat. Ik hoor nu de regen kletteren op de bladeren boven me. Ik sluit mijn ogen, en het voelt weer even als thuis als het regende en ik de regen op het dak hoorde kletteren.

- Dave Clarkson

Het regent! Het regent! Niet meer dat water uit een rivier, maar gewoon vers regenwater. Het regent! Ik begon te rennen, mijn 2 bidons weer te pakken en wederom vullen, vandaag even niet zuinig zijn met water, het zal echt wel gewoon door blijven gaan met regenen. Ook zorgde de regen voor heerlijke verkoeling, alsof je je aan het douchen bent na een vermoeide dag... het deed me denken aan thuis. Ik zocht een boom op en ging er tegen aan zitten. Bladeren bedekte het grootste deel, maar kleine delen van de regen kwamen er toch doorheen, heerlijk. Ik deed mijn ogen dicht en fantaseerde, ik fantaseerde over thuis en toen bedacht ik me Haylee... als ik dit overleef, dan neem ik haar mee naar huis, als ze dat wil natuurlijk. Nou ja, dat zou ze wel willen.
De oude thuis beelden veranderden, ik was niet meer alleen thuis. Nee, ik zat met Haylee op de bank, te praten, te knuffelen. Ik zag Haylee en ik van het zonnetje genieten, terwijl ze een hand om me heen slaat.
Het hielp me om verder te gaan, het bracht me een drang om dit alles te overleven!

-Greg-