Er gaat een gerucht dat er weer 3 mensen zijn vermoord. Shit, we zijn hier echt niet veilig. ik ben vast de volgende, oooh shit. En ik ben pas net zo onafhankelijk! Ik ga maar snel opzoek naar Anouk, als zij tenminste niet is vermoord. Dan zou ik in tranen uitbarsten!


-Edward

'Laat me met rust!', schreeuwt ze huilend. Ze graaft haar gezicht nog dieper in het overhemd van René. Ik doe een stap achteruit. 'Ik hou alleen van jou', hoor ik haar zachtjes snikken.
Ik loop terug naar Dave. 'Het heeft geen nut, ze blijft voorlopig wel bij hem', zeg ik. 'Ze moeten hier weg, alle drie', zegt Dave en kijkt me aan. Hij heeft gelijk. Mensen raken allemaal in paniek als ze de lijken zien. 'Maar hoe moeten we ze hier wegkrijgen. We zijn maar met z'n drieën en ik denk niet dat Helen wil helpen haar René naar de kelder te slepen', ik kijk hem nu ook aan. 'We moeten hulp vinden.. Dick wil misschien wel helpen.. Dan zijn we met al z'n drieën. Misschien snapt Helen wel dat René hier weg moet en helpt ze ook', zegt hij.
'Anouk!', ik draai me om en zie Edward de kaperszaak binnen komen. 'Je hebt niks. Gelukkig!', zegt hij opgelucht. 'Jij ook niet', zeg ik en geef hem een knuffel. 'Wat vreselijk dit allemaal zeg', zegt hij.

- Anouk Mooij

'Rene!' hoorde ik Helen schreeuwen. Haar stem klonk alsof er iets ergs was gebeurd. Ik raakte in paniek. Er was hier iets goed mis. Zou René vermoord zijn? Ik rende zo snel mogelijk er naar toe en trof daar René dood aan, maar niet alleen. Er was nog een man en een vrouw die dood op de grond lagen. 'Nee, dit kan niet! Mijn beste maatje, vermoord! Waarom?'
Ik barste in tranen uit. Het was te afschuwelijk om naar te kijken.

~Dick Walcom

Stilletjes sta ik bij de rest van de menigte. 3 mensen vermoord. 3 in 1 klap. Het zweet breekt me uit en ik tril over mijn hele lichaam als ik de lijken zie. Ik wilde niet meer zien. Ik draaide me om en holde naar de relling, ik liet mijn hoofd erover hangen en probeerde met man en macht mijn eten binnen te houden. 'De hel op aarde', prevelde ik tegen het donkere water.

~°Suzy Bradley°~

Net toen James naar binnen wilde stappen, klonk er geschreeuw, en hij rende weg. Snel rende ik erachter aan, en ik zag de lijken op de grond liggen, omringd door bloed. Emotieloos staarde ik naar ze. Opnieuw hadden de moordenaars toegeslagen, en deze keer waren er zelfs drie moorden gepleegd. Opnieuw iemand van de crew, maar ook passagiers. Het betekende dat niemand veilig was, dat de moordenaars niet eens een bepaald doel hadden.

Amy~

Waarom zij? Waarom deze onbekende man, en onbekende vrouw, en waarom René? Waarom niet andere mensen? Waarom heeft de moordenaar het allemaal op hen gericht? Wat hebben zij en de andere slachtoffers gemeen? Een kapitein, een kok, en drie doodgewone passagiers, wat hebben zij gemeen? Ik krijg hoofdpijn van het denken. De beelden van de levenloze lijken schieten door mijn hoofd, en dat wordt het te veel, een bons.

- Dave Clarkson

Mijn oren vangen geluiden van onrust dat zich buiten mijn kajuit afspeelt. Met dat besef verspreidt zich een misselijk gevoel in mijn maag. Het misselijke gevoel alsof je eigenlijk weet wat er aan de hand is, maar bang bent om het te laten bevestigen.
Mijn nieuwsgierigheid overwint de angst. Ik doe mijn schort af en leg het over de rugleuning van de stoel. Mijn handen laten evrfsporen achter op de deurknop.

Als ik de deur opendoe, bevondt mijn blikveld zich in een chaos. Huilende kinderen, schreeuwende passagiers, jammerdend personeel. En dan... Bonk!
Hoewel de bons niet zo groot was, leek het alsof mijn lichaam vanuit mijn voetzolen door elkaar werd geschud. Voor mij lag een man. Een man die zojuist was flauwgevallen. Van angst? Van verwarring?
Een ding is zeker: Hij moet hier weg.
Ik veeg mijn handen af aan mijn spijkerbroek en probeer hem op mijn bed te tillen. Mijn rug doet pijn, maar ik houd vol. Ik schuif mijn kussen onder zijn hoofd en schenk wat water in een glas voor als hij wakker wordt.

Dani Broertjes...

Het is chaos in de zaak met de paar mensen die er zijn en wij staan hier met z’n drieën een beetje toe te kijken. Langzaam stroomt de kapperszaak vol. Iedereen moet hier weg zodat we de lijken naar de kelder kunnen brengen. Maar hoe? Edward wil waarschijnlijk wel helpen. Ik weet niet of ik Helen in staat krijg om René hier weg te halen. Alles word Dave waarschijnlijk te veel want ineens valt hij flauw. ‘Dave!’, roep ik. Fijn dit kan er ook nog wel bij.. ‘Edward blijf jij bij Dave, ik heb een idee ik ben zo terug’, zeg ik. Dan komt er een vrouw op ons afgelopen ze neemt Dave mee. ‘Doe je voorzichtig?’, vraagt hij nog. ‘Ja!’, roep ik en ren de kapperszaak uit. Ik ren door naar de supermarkt er tegen over. Ik spring achter de klantenbalie en druk op het knopje van de intercom. ‘Hallo ik ben Anouk en ik vervang Helen even. Zijn er mensen die willen helpen? De rest van de mensen die geen van de slachtoffers kennen wil ik vriendelijk verzoeken de kapperszaak te verlaten. De rest kan nog even afscheid nemen, alvast bedankt’, zeg ik en druk weer op de uitknop. Ik kijk naar de ingang van de kapperszaak en zie de mensen al weg gaan. Snel loop ik terug naar de zaak.

- Anouk Mooij

Het was chaos in de zaak en iedereen was in shock. Plotseling hoorde ik Anouk door de intercom praten om iedereen vriendelijk te verzoeken de kapperzaak te verlaten. Al gauw liepen mensen naar de uitgang, maar een aantal bleven staan, waaronder ik. 'We moeten de drie lijken zo snel mogelijk naar de kelder brengen' roept Anouk. 'Nee, we moeten ze overboord gooien en ook de kok. Ze zullen in de kelder gaan rotten en dan zal de stank ondraaglijk zijn' riep ik tegen Anouk.

~Dick Walcom

'Anouk, ik breng Dave wel even naar jouw kamer. Zodat als hij bijkomt dat er iemand is.' 'Is goed' zegt Anouk. Ik neem Dave in mijn handen en draag hem naar Anouks kamer. Ik leg hem even op de grond voor de deur en steek de sleutel in het slot. Ik draag hem naar binnen en leg hem op het bed. Ik zet de tv aan en die doet het niet. Ik ga maar even douchen. Dan staat Dave in de deuropening.


-Edward

‘Nee, we moeten ze overboord gooien en ook de kok. Ze zullen in de kelder gaan rotten en dan zal de stank ondraaglijk zijn’, roept Dick tegen me. Ineens schiet me iets te binnen. ‘Dat kunnen we niet doen! Straks spoelen ze ergens aan en dan vinden mensen ze en dan? Ik heb een beter idee. We hebben toch van die vries kisten? Waar we het eten in bewaren, als we ze daar in doen zullen ze niet gaan rotten’, zeg ik. ‘Dat is een goed idee’, zegt Edward enthousiast. ‘Je hebt gelijk, maar overboord gooien is de tweede optie’, zeg Dick. Ik knik kort naar hem. Er zijn nog drie andere mensen gebleven om te helpen. Voor dat we de lijken weg gaan brengen laten we de anderen nog even afscheid nemen. En dan is het tijd.

Een pistool. Oude herinneringen komen als pijnlijke flitsen op mijn netvlies gebrand. Ik schudt ze weg, het bloed, de pijn, de woedde. "Hey man, gaat het?" een toerist legt een hand op m'n schouder en behoedt me tegen de grond te smakken. "Laat me los" ik schudt zijn hand van me af en wankel naar voren, naar achteren. Ik heb niemand nodig, lieg ik mezelf voor. De pijn slaat de hand om me, ik weet waar ik naar verlang. Uitgeput strompel ik naar haar kamer, nummer 218, een deur die me sinds enkele weken in mijn dromen achtervolgt.
Draai de knop om en open de deur. "Dani" zucht ik, het voelt ontspannen om haar naam te zeggen, haast hoopgevend. En daar ligt ze op haar bed, met een andere man naast haar, zijn ogen zijn gesloten maar ik weet genoeg. Met een laatste beetje kracht grijp ik een lelijke vaas van een kast en smijt hem tegen muur naast me. "Genoeg" prevel ik zachtjes en storm de kamer uit.

- Jeroen Right -

Het gerinkel ontwaakt mij uit mijn dagdromen. Ook al zag ik hem maar in een vlaag, ik zou haast met mijn rooie centen durven wedden dat het Jeroen was die de glazen vaas, dat uit de tijd van het post-expressionisme dateerde, tegen de muur smeet. De gekleurde scherven glanzen op het kliklaminaat, hoopvol wachtend tot iemand ze op komt vegen.
Snel spring ik van het bed en spring over de scherven heen. In de lucht weet ik de achterkant van zijn shirt te grijpen, maar bij de landing glijd ik door mijn gladde sokken uit. Voordat ik het weet liggen we samen op de grond.
Haastig sta ik op, alsof er niks aan de hand is. In mijn hoofd moet ik zelfs een beetje grinniken van mijn onhandige actie, maar mijn mond blijft samengeknepen tot een dunne streep.

Dani Broertjes...

-eerder vandaag-

Geschreeuw galmde door de gangen van het schip. Ik schrok op en keek door de gangen. Ik besloot het geschreeuw te volgen en kwam bij de kapsalon uit. Ik zag Marcel op de grond liggen, in een plas bloed, dood. In paniek stormde ik naar binnen en hield hem vast. Hij had geen pols. Ik keek om me heen en zag nog twee mensen liggen, waar anderen zicht over ontfermden.
'Marcel...' Ik hield zijn hand stevig vast en begon te huilen.
'Niet jij, alsjeblieft..'
'Kaylee?' hoorde ik achter me. Ik draaide me om en knikte zachtjes. De passagier knielde bij me neer en wreef over mijn rug. Ik viel huilend in zijn armen.
'Weet dat hij van je hield,' zei de man,'hij noemde je naam toen hij.... dood ging. Kom, ik breng je naar je hut.' Samen stonden we op en liepen we weg van de menigte bij de kapsalon. Hij hield van me.

Kaylee Bratt

Pijnlijke steken kwamen in mijn buik, het voelde vreselijk. Langzaam viel ik op de grond. Alles werd wazig en het begon zwart te worden.
Helen... Waar is Helen...? Mijn mooie Helen. Wie gaat er voor haar zorgen?
Het laatste waar ik aan dacht was Helen, daarna zakte ik weg in een zwart gat.

René Smith.

'Nee... Niet Jessica. NIET JESSICA!' gilde ik. Jessica was zowat de enige persoon op dit schip die ik als een vriendin zag. En nu - nu was ze dood. Ik haatte degene die dat gedaan had. De tranen stroomden over mijn gezicht. Het deed zoveel pijn. Ik moest hier weg, weg van de wereld, maar ik werd tegengehouden door mijn broertje. Ik wou hem redden, maar ik wist niet of het nog wel zin had. We zouden hier vast voor altijd vastzitten. Ik had zin om hier een eind aan te maken. Aan alles. Ik wou hard met mijn hoofd tegen de muur slaan. Ik wou dood. Opeens kreeg ik een idee. Ik zocht naar de slaappillen in mijn nachtkastje en strooide ze uit op bed. Ik keek er even naar met wazige ogen, bedenkend of ik het zou doen. Niets had eigenlijk nog zin. Ik zou ook vermoord worden. Net als de anderen. Ik hakte de pijnlijke knoop in mijn gedachten door. Ik graaide een hand pillen bij elkaar, hopend dat het effect zou hebben. Net toen ik ze in mijn mond wou rammen, met de dood voor ogen, klopte iemand op de deur.

= Cindy Sand =

ik ging op bezoek naar Anouk. Ik klopte op de deur. Een ander meisje doet open. Dan bedenk ik me dat dit de verkeerde kamer is. 'Hallo, wat is er?' zegt ze een beetje nors. 'Hallo, ik ben bij de verkeerde kamer. sorry.' zeg ik. Ik zie dat ze pillen in haar hand heeft. ' Is alles wel goed? Met die pillen bedoel ik.' En dan barst ze in tranen uit.

-Edward

Elektrische spanning, de lucht zat er vol van. Mijn blikken waren gevangen in Dani's donkere ogen, ik zat roerloos op de grond. Seconden gingen voorbij, ik krabbelde overeind en ook zij stond recht. Weer draaide ik me om en wederom hield ze me tegen. Ze nam mijn arm en trok me terug naar haar, normaal had ik me kunnen verweren maar geen vezel in mijn lichaam dacht eraan te protesteren. Ze trok me dichter tegen haar, slechts millimeters scheidde ons. Mijn mond en keel werden kurkdroog en een rode gloed kroop omhoog op mijn wangen. En zonder te beseffen hoe of wat overbrugde ik die laatste millimeters. Haast woest drukte ik mijn lippen tegen de haren, mijn handen grepen in haar haar en rond haar middel, een poging ze zo dicht mogelijk tegen me te hebben. Ze gniffelde en onderbrak de kus, "Wat?" prevelde ik zachtjes, "was het niet goed?". Ik voelde me blozen maar tot mijn opluchting schudde ze haar hoofd.
"Verre van" ze was wat buiten adem en ik merkte dat ook mijn borst in een snel tempo op neer ging.
"Je bent gewoon erg onvoorspelbaar", ik glimlachte een scheve glimlach en streelde langs haar wang.

---

de zon scheen door een kier langs Dani's kamerraam. Ik draaide me om in de leunstoel en wierp een blik op het bed over me. Ik grijnsde, een automatische reactie op het zien van haar gezicht.

- Jeroen Right -

Mijn lippen tintelen van zijn aanraking. Mijn hart gaat als een bezetene tekeer. Het is dus wel waar. Misschien wil hij me wel.
Ik durf hem eigenlijk niet aan te kijken, maar mijn ogen kruisen automatisch de zijnen.

Inmiddels lig ik weer naast de flauwgevallen man, maar het is niet hij die mijn blik vast blijft houden.

Dani Broertjes...

Een beetje onwennig loop ik over het dek; er is zoveel gebeurd toen ik op de ziekenzaal lag vanwege overspannenheid..
Ik zucht diep en kijk naar de zee waar we nog altijd op varen; iets dat niet veranderd is..

~Carina Caribi