... wat zou iedereen aan het doen zijn?
Doorgaan met hun eigen leven, of zich zorgen maken... misschien zijn sommigen wel op onderzoek uit. Ik eet trouwens alleen nog maar in de personeelskamer, sinds er niemand is, die op mij let. Er was trouwens er is bijna nooit iemand in die personeelskamer.

Maar voor de zekerheid verstop ik me altijd. Het lijkt verdacht maar ja, ik kon Jessica en Dani toch wel vertrouwen? nou, die zouden mij echt wel helpen.
Over Jessica gesproken, waar was ze. Ik heb haar al een tijdje niet gezien...

Maar goed, daar bekommer ik mij later wel om, eerst eten...

-Jinzo-

Gaat iemand nog Jinzo betrappen ofzo, of moet ie zijn gang maar gaan?

René Smith zit rustig op het dek zijn blog bij te houden met een glaasje zoete limonade. Hij is geconcentreerd aan het werk en merkt niet dat er een wesp rond vliegt die zijn drankje heel interessant vind. Zonder op te kijken pakt René zijn glas en brengt het naar zijn mond. Hij zet zijn lippen aan het glas en ziet de wesp in het glas zitten. René trekt zijn mond dicht maar het is te laat, de wesp zit in zijn keel. Voor René wat kan doen wordt hij al in zijn keel gestoken. Dit is zijn dood, denkt hij nog. Maar wat hij niet weet is dat de scheikundig geleerde ook staat toe te kijken. De geleerde pakt een levensreddende drankje en giet het in René's mond. Hij is nog op het nippertje gered van de dood.

René Smith (Nona) kreeg de meeste stemmen maar de scheikundig geleerde heeft ervoor gezorgd dat hij nog mee speelt.

-gisteravond nog-
Ik had wat leuks aangetrokken en me een beetje opgedoft natuurlijk. Ik stond naast de ingang van het restaurant te wachten voor ongeveer vijf minuutjes. Toen werd er op mijn schouder getikt. Ik draaide me om en zag hem staan. Ik lachte zenuwachtig en gaf hem een onhandige knuffel.
'Zullen we naar binnen gaan?' vroeg ik. Hij knikte en wees naar een tafeltje. We namen plaats en bestelden een wijntje. We praatten heel gezellig en ik kreeg een raar gevoel in mijn buik als ik hem recht aankeek.
Volgens mij vind ik iemand leuk....

Kaylee Bratt

Jinzo was net klaar met eten in de personeelskamer toen ik binnen kwam lopen.
'Hey, Jinzo,' begroette ik hem vrolijk. Ik had al lang geen contact meer gehad met mensen. Hij schrok van mijn spontane begroeting en keek me met grote ogen aan.
'Rustig, ik ben het maar,' lachte ik. 'Hoe is het nu met je?'

-- Jessica Jones --

Verveeld sjok ik wat rond langs de balustrade van mijn schip. Wegens een nodige schoonmaak ben ik uit mijn suite gezet en ben ik nu wel verplicht om me hier te begeven. Ik leun tegen de reling en keil wat keitjes uit een bloempot de grote zee in, ze verdwijnen in de donkerblauwe waas van nacht en zee. Een frisse wind doet mijn knieën knikken en ik zet mijn kap op, mezelf vervloekend dat ik niets warmer uit mijn kamer had gegraaid.
planken onder me kraken en schrik wanneer ik dat meisje van enkele dagen geleden zie staan. Ze glimlacht flauw, "Hoi". "Hallo" prevel ik terug. Stilte. "Nou, mijn kamer is hier vlakbij en ik zag dat je koud had dus...", ze liet een wollen deken zien. Ik schonk haar een dankbare glimlach en pak het deken aan. Het meisje maakt aanstalten om terug weg te gaan maar ik houd haar tegen. "Zou je me nog even gezelschap kunnen houden?"

-Jeroen Right-

Ik strompel maar een beetje over het dek. Ik ben weggegaan van Anouk. Ik kijk voor me en val perongeluk in het zwembad *plons* Ik zie een gedaante. HIj of zij komt op mij af. Degene trekt mij eruit...

-Edward


WIE?

Helen draait zich weer naar mij toe. 'Echt? Nou alle hulp is welkom', zegt ze opgewekt. 'Ik wil graag helpen die kl..', ik stop mijn zin. Zal ik het even netjes houden? 'Moordenaar te vinden. Ik wil jullie niet alles laten doen', zeg ik. 'Dat is mooi. Ik wil morgen avond een vergadering houden met de gene die tot nu toe hebben gezegd dat ze willen helpen. In de stilteruimte, daar is een grote ronde tafel en een beamer. Nog niet iedereen is ingelicht', zegt ze. 'Klinkt perfect. Zullen we ze nu anders inlichten?', vraag ik en sta op. Helen geeft me een bevestigend knikje. Samen lopen we het café uit.

- Anouk Mooij

Jessica kwam opeens binnen lopen. Nou ja, dan hoefde ik haar in ieder geval niet te zoeken.
Ja, ik schrok van haar begroeting. Waarschijnlijk omdat ik dacht dat ik haar moest zoeken en nu vond ze mij...
laat ook maar "hoe is het nu met je?" vroeg ze
Ik zuchtte, "ik weet het niet. Ik denk beter, ietsje. Het is gewoon zo anders allemaal... eigenlijk maak ik me zorgen. Niet om mezelf, maar om jullie..."
Ze keek me vragend aan...
"nou ja, ik bedoel. Ik heb iemand die op me wacht, zowel hier en daar... maar hebben jullie dat? Ik betwijfel het"

-Jinzo-

Sinds gisterenavond heb ik niet meer met Amy gesproken. We waren beide erg van die foto geschrokken. Amy had belooft met haar te praten en ons eventueel te koppelen. Alleen ik had haar Carina een tijdje niet meer gezien. Ik liep naar de eetzaal om te gaan avondeten. Nu de kok dood is hebben we minder lekker eten maar we moeten niet klagen. Er is nou eenmaal geen oplossing. Als ik de eetzaal binnenkom zie ik Carina zitten. Ik merk dat zij mij ook ziet en voordat ik iets tegen haar kan zeggen loopt ze al weer weg.

- James Mequari

"Er is vast wel iemand op het dek", zeg ik hard op denkend. Ik kijk naar Anouk, ze knikt. We lopen samen naar de lift en gaan naar boven. Op de juiste verdieping stappen we uit en lopen het dek op. Daar ligt een man op de grond. Ik herken hem meteen.
"René!", gil ik geschrokken. Allerlei gedachtes schieten door mijn hoofd. Is hij de volgende? Is hij dood? Waarom hij? Ik ga op mijn knieën naast hem zitten en veeg het haar uit zijn gezicht. Is hij echt niet meer levend? Voor ik het kan controleren doet hij zijn ogen open. "Je leeft!", roep ik. Mijn hart bonkt als een bezetene in mijn keel. Van blijdschap kus ik hem.
"AU!", schreeuwt René en duwt me van zich af.
"Wat? Maar ik..", mijn oog valt op zijn keel. Er zit een enorme bult. Ook zijn lippen zijn half verscheurd en verkleurt naar geel, de binnenkant van zijn mond lijkt wel zwart. Alsof hij geen tanden heeft. Ik heb het niet eens gevoeld toen ik hem kuste.
"Wat is er gebeurt?", brengt Anouk geschrokken uit.

~ Helen Wane.

'Nou ja, ik bedoel. Ik heb iemand die op me wacht, zowel hier en daar... maar hebben jullie dat? Ik betwijfel het' zei hij. Ik bleef Jinzo vragend aankijken. Ik snapte niet helemaal wat hij bedoelde.
'Nee, ik heb inderdaad niemand die in de hemel op mij wacht. Wel mijn grootouders, maar die waren daar al voordat ik geboren werd,' zei ik kalm. Ik zag de tranen in zijn ogen opkomen. Zonder na te denken sloeg ik mijn armen om hem heen.
'Je moet haar loslaten totdat jou tijd ook gekomen is, dan zul je voor eeuwig met haar zijn. Tot die tijd moet je je focussen op andere dingen.. En mensen,' probeerde ik hem te troosten.

-- Jessica Jones --

Mijn adem stokt halverwege mijn keel en een lichte trilling rijst van mijn vingertoppen naar mijn schouders.
"Natuurlijk," zeg ik zo kalm mogelijk, terwijl ik naast hem ga staan. Ik probeer mijn onzekere houding te camoufleren, maar het scheelt weinig. De angst om overdreven op mijn gemak te gaan staan is te groot.
"Ik was nog naar je op zoek," zeg ik opeens. Stom, stom. Nu denkt hij vast dat ik één of andere stalker ben.
"Oh?"
Fijn, hoe ga ik me hier uit redden? Ik voel dat mijn wangen beginnen te gloeien. Gelukkig waait er een wind, zodat mijn zeegroen geverfde haar voor mijn gezicht slingert.
"Ja, ik, ehm..." Een oplossing, dat kan toch niet zo moeilijk zijn?! "Ik weet nog niet hoe je heet."

Dani Broertjes...

'Wat is er gebeurt?' brengt Anouk geschrokken uit.
'Ik weet niet... Au... Godverdomme.' Praten doet pijn. Ik probeer op te staan, maar mijn keel doet veelste pijn. Toch sta ik voorzichtig op, en leun tegen de railing.
'René praat! Wat is er gebeurt?' Helen is in paniek.
'Niets... au... Alleen.. een wesp.. AU.' Helen kijkt me verschrikt aan.
'Je had dood kunnen zijn.' zegt ze rustig. 'We moeten dat ding uit je keel halen.' zegt Anouk.
Ik schud mijn hoofd. Hij is er al uit. Op een of andere manier is ie al weg.
'René? Waarom niet? Hij moet eruit, ik bedoel straks steekt ie je weer en ben je echt weg.. En...' ze stopt haar zin. Ik zie dat haar ogen beginnen te tranen.
'Nee... Hij is... Weg... AU! Vertel.. Later!' ik grijp naar mijn keel.
'Wat doen we hieraan? Ik bedoel, je hebt medicijnen nodig.' zegt Anouk. Ik kijk haar aan. Ik heb geen idee.

René Smith.

Met moeite komen de woorden uit Renés keel. Praten doet duidelijk veel pijn.
'Wat doen we hieraan? Ik bedoel, je hebt medicijnen nodig', zeg ik. Hij kijkt me aan ik zie in zijn ogen dat hij echt geen idee heeft wat we moeten doen. 'Er is toch vast wel een of andere dokter hier op deze cruise? Helen kan je niet via dat omroep ding vragen of er een dokter aanwezig is? ', vraag ik. Ik zie Helen diep nadenken. 'Ja, nou.. Ik weet niet of hij het nog doet', zegt ze dan. 'Laten we het gewoon proberen', stel ik voor. Samen helpen we René rechtop te blijven, ademen kost al moeite dat zie je gewoon. Hij heeft geluk dat hij nog leeft.

- Anouk Mooij

"Je moet haar loslaten totdat jou tijd ook gekomen is, dan zul je voor eeuwig met haar zijn. Tot die tijd moet je je focussen op andere dingen.. En mensen" zei Jessica...
De tranen kwamen steeds weer op, ik lag nu ondertussen in haar armen... ik lag ook zo vaak bij Karien in de armen...
ik probeerde het wel te stoppen, maar de tranen bleven komen. Ik kon niet stoppen om aan haar te denken.
"Ik weet het, maar... maar, het is zo moeilijk"
"Jinzo..." zei ze zachtjes, bijna fluisterend.

-Jinzo-

'Jinzo...' fluisterde ik. 'Natuurlijk is het moeilijk, dat is logisch. Maar denk je niet dat Karien jou het liefst gelukkig zou zien?' Ik staarde hem recht in zijn ogen staan om zo mijn woorden tot hem door te laten dringen. Hij knikte kort.
'Dus probeer dat ook te zijn, al is het alleen maar voor haar.' Een kleine lach vormde zich om zijn mond en hij veegde de tranen uit zijn ogen.
'Toch vraag ik me af, waarom ben je met deze cruise meegegaan?' vroeg ik spontaan.

-- Jessica Jones --

We zitten in de stilteruimte: René, Anouk, Dave, Cindy en ik.
"We kunnen vanavond wel een feest organiseren, dat vind iedereen vast leuk", stel ik voor. Eens in de zoveel tijd als de cruise stil lag, kwam er wel eens een bekende DJ om te draaien. Toen was de kapitein er nog. Toen was Dennis er nog.
"Ja, dat is zeker een goed idee!", roept Anouk enthousiast. De anderen stemmen ook in. Behalve René, hij kan niet praten. Hij knikt voorzichtig en zijn gezicht vertrekt van de pijn.
"En dan kan Dick achter de bar gaan staan, dat feestbeest!", roept Dave.
"We hebben ook een barman hoor, niet iedereen is dood. Maar Dick zal het inderdaad wel leuk vinden. Anouk, jij kan ook nog optreden?", en zo beginnen we met voorbereiden. Dave gaat Dick informeren, René maakt de flyers, Anouk gaat repeteren en al snel staan we ze uit te delen over de hele cruise.

Feest vanavond!
The Sunset Cruise bevind zich op dit moment niet op zijn best. Iedereen is in rep en roer over de moorden of heeft zo zijn eigen problemen. Vanavond gaan we deze allemaal even vergeten en genieten van een spetterend feest. Iedereen is uitgenodigd en speciale gasten zullen optreden. Zorg dat je erbij bent!
Vanavond in de disco vanaf 19:30

~Helen Wane.

Nadat ik Dick had had gevraagd als barman, ben ik snel terug gegaan naar Helen. "Helen, ik moet je nog steeds spreken." Ze knikte. "Ik weet het. Maar het moment is gewoon niet geweest." Nu knikte ik. "Nou, ik wou dus zeggen dat ik heel graag wil helpen met het zoeken van de moordenaar. Ik kan al niets doen, en al is dit dan het laatste, dan help ik hier mee." Ze keek wantrouwig om zich heen. "Oke, maar je moet wel voorzichtig zijn, al komt de moordenaar erachter dat er naar hem gezocht wordt... Ik wil gewoon niet dat er nog meer slachtoffers vallen." Ik knikte zakelijk.

- Dave Clarkson

Zuchtend loop ik over het dek met mijn armen om mij heen geslagen, een koude bries laat mijn haar op wapperen, ik probeer wrijvend mijn armen wat warmer te maken.
Vanuit mijn ooghoek flitst iets, nieuwsgierig loop ik naar achteren om dat gene te bekijken, een poster, voor een feest vanavond. Ik heb er zo mijn bedenkingen over, wedden dat de moordenaar erachter zit? Mijn gedachte gaan naar Jeroen, heeft hij gewoon perongeluk zo dicht bij de kok gestaan, of is hij de moordenaar. De rillingen lopen op mijn rug als iemand mijn naam roept, ik draai me om. *

~°Suzy Bradley°~
*Wie?

Ik heb anouk vandaag niet gezien en loop naar de balzaal. Geen idee wat ik daar zou gaan doen maar misschein zijn er mensen. Ik loop naar een aardig meisje die voor me staat.
'Hallo, Edward.'
'Suzy, Aangenaam'