De tijden erna was rustig verlopen, Dani had me wel een beetje getroost, geschrokken dat was ze zeker. Maar ja, ze was de eerste hier aan wie ik dit verteld heb en na dat het gene waar ik nu niet meer over ga praten omdat er dan weer tranen in mijn ogen schieten, had ik mij afgezonderd van meisjes. Maar toch is een meisje de gene die het als eerste weet?
bijzonder. Kende ik mezelf eigenlijk wel?
Wat zit ik nou weer te twijfelen... natuurlijk ken ik mijzelf. Ik ben: een lieve, zachtaardige jongen en totaal niet stoer. En daarom hield Karien van me. Wat zeg ik hield? wat Dani al zei, ze houdt nog steeds van me, evenveel als ik van haar houd.
Ja hoor, daar kwamen de tranen weer. Kan ik niet even aan iets anders denken ofzo? Een traan krabbelde langzaam als een rustig stromend beekje, in de mooie gloed van de zon, langzaam langs mijn gezicht. Op de foto van Karien. Dani was natuurlijk allang weggegaan, was ze voordat ik in slaap was gevallen weggegaan, of er na? Ach, wat zal het. Lief, dat was ze zeker. Maar niet zo lief als Karien.
Ik droogde mijn tranen en stapte op. De wijde wereld in. Alhoewel wijde wereld? Meer een stilstaand cruiseschip, maar wat zal het.
-Jinzo-