Wauww, ik hoop dat het werkt! <3

Hoofdstuk 7

'Zeg man, ik heb vandaag een 10 voor tekenen gehaald!' zei Seth enthousiast. Ik keek blij naar hem, en mompelde: 'Goed zo!', maar ik was te zenuwachtig om zo blij te zijn als ik zou moeten. Joey was op dit moment op het ziekenhuis, om informatie te krijgen over zijn situatie en over de eerste behandeling, die voor volgende week op het programma stond.


'Eh.. mam, is papa nog op het ziekenhuis?' vroeg Seth toen voorzichtig, en meteen kwam ik terug in het heden. 'Ja, liefje' mompelde ik, en ik voelde hoe mijn stemming nog zenuwachtiger werd. Toen voelde ik Seth's kleine armpjes om me heen. 'Het komt echt wel goed met papa.' Ik kreeg tranen in mijn ogen. Natuurlijk hadden we vertelt dat papa ziek was, maar hij had meer gehoord dan we tegen hem gezegd hadden. Nu pas begreep ik dat ik niet de enige was die het hier zo moeilijk mee had.


Toen voelde ik iets warms langs mijn benen sijpelen, en ik sprong op toen ik zag wat het was. 'Mama?' vroeg Seth in paniek. Ik was te overdonderd om antwoord te geven. Hoe kon de zwangerschap nu al beginnen? Het was nog een paar weken te vroeg, en bovendien was Joey er niet. Ik stond hier alleen in mijn woonkamer, met een paniekerige Seth. Toen voelde ik zo'n felle steek in mijn buik dat ik mijn evenwicht verloor, en viel. Alles verdween, er was slechts nog een vlak van eindeloos zwart.


Nee, mama! Ik zag hoe ze op de grond viel, en toen ik haar probeerde wakker te schudde reageerde ze niet. Ze leefde nog, zei ik tegen mezelf. In paniek keek ik in het rond, naar wat ik moest doen. Ik mocht mama niet verliezen, want stel dat ik papa al zou verliezen, en dan mama ook nog? Nee, het mocht niet.


Toen zag ik de telefoon aan de muur hangen, en ik pakte hem snel, waarna ik 112 belde. 'Ja, met Seth Shadows.. Mijn mama was een baby aan het krijgen, en nu is ze bewusteloos!' De vrouw aan de andere kant van de lijn vroeg me om ons adres, en ik was blij dat ik hem al kende. Ik dreunde hem op, en de vrouw zei dat er zo snel mogelijk een ambulance aankwam. Heel even haalde ik opgelucht adem, maar toen ik weer in de richting van mijn moeder keek, voelde ik een steek van wanhoop. Huilend zakte ik naast haar neer. 'Nee mama, ga niet dood.. Je mag niet dood gaan..'

Spannend

Idd spannend

spannend, snel uppen

Spannuuund

Awhh, neee ;o
Lullaby moet blijven leven, stel dat Seth Lullaby én Joey verliest ;o

Omg, arme Seth. Lullaby moet het wel redden! Of Joey moet die ziekte zien te overwinnen.

Snel update.

Ah, zielig, maar wel spannend!

Ach gut ;o

OMYGOD WAT SPANNEND! Ik lees net heel het dagboek van begin tot einde, en een ding valt me op: (bijna) alle zwangerschappen zijn niet gepland! Bij de eerste dan, ik vind echt dat je prachtig schrijft en ik ga het nu ook volgen! Ik vind het echt geweldig dat je het op een website zet en ook nog eens hier op simsnieuws!

Supersupersuper! SPANNEND!

Hoofdstuk 8

'En weetje beer, ze zouden voor altijd bij ons blijven, dat hadden ze ons belooft, maar nu zijn we maar met zijn tweeën.' Seth's zachte stem leek om me heen te zweven, en bij het horen van zijn woorden werd ik duizelig. Ik wilde naar hem toe lopen, hem omhelzen, hem vertellen dat we er nog voor hem waren, maar ik kwam niet meer vooruit. Mijn voeten leken zwaarder geworden te zijn, en ik had het gevoel net alsof mijn keel dicht geknepen werd. 'Seth, nee!' perste ik eruit, en ik viel neer.


'Nee!' gilde ik, en ik schoot overeind. Ik was nog niet dood, ik leefde nog, maar ik had geen enkel besef van tijd. Eerst had ik ook niet geweten waar ik was, maar toen ik om me heen keek, besefte ik dat ik in het ziekenhuis lag. Ik kende geen enkele andere plek die er zo wit en kaal uitzag, om nog maar te zwijgen van de akelige en trieste sfeer die er altijd hing. Toen dacht ik aan de laatste keer voor mijn bewustzijn, en in een reflex keek ik naar beneden. De echte grote buik was weg, al was mijn buik nog niet helemaal hersteld van de zwangerschap. Waar waren Seth en Joey? En waar was de baby?


Ik wilde naar de deur toe lopen, maar een verpleegster die plotseling mijn kamer binnenkwam, hield me tegen. 'Mevrouw, ga alstublieft opzij, ik moet naar mijn man en kind-' Toen ik over de schouder van de vrouw had heen gekeken, had ik een klein wiegje gezien. Een wiegje waar een babytje in lag. Mijn baby, besefte ik, en ik voelde een traan over mijn wang druppelen. Ik wilde de verpleegster opzij duwen, maar ze verzette zich. 'Mevrouw, ga alstublieft terug in bed, dan kom ik zometeen terug met de dokter.'


Nadat ik net had gedaan alsof ik in bed ging liggen en de verpleegster vertrokken was, sprong ik snel weer uit bed en liep naar het wiegje. Het kleine babytje staarde me met haar grote oogjes aan. 'Wat ben je lief!' kirde ik en de baby begon op mijn uitgestoken vinger te zuigen. 'Mijn lieve kleine Chloe..'


Toen kwam de verpleegster opnieuw binnen, deze keer vergezeld door de dokter. Ze leidde me naar haar kantoor, en begon haar praatje. Ze vertelde dat het goed met me ging, en dat ik waarschijnelijk naar huis kon. Ik luisterde niet echt, want het kon me niks schelen van hoe het met mij ging. Ik wilde alleen weten of het goed ging met Joey.


Ik onderbrak haar woorden, de bezorgdheid werd me teveel. 'Mevrouw.. Ik wil eigenlijk weten hoe het met mijn man is..' Na mijn woorden viel de dokter stil, en de sfeer veranderde. Tijdens haar praatje was het vrij luchtig geweest, maar nu werd het aarzelend, twijfelachtig.


De dokter keek me nog steeds triest aan. 'Uw man is vandaag geopereerd, maar we weten nog niet wat voor effect de behandeling op hem heeft gehad.. Hij.. hij is nog niet wakker geworden.' Ik slikte. Stel dat hij niet meer wakker zou worden? De woorden van de dokters spookten door mijn hoofd. '..De behandeling is erg risicovol, 1 op de 5 keer helpt hij, een andere keer haalt het iemands toestand naar beneden..' '..We weten nog niet wat voor effect de behandeling op hem heeft.. Hij is nog niet wakker geworden..'


'Maar.. mag ik hem nog zien voordat ik ga?' Smekend vroeg ik het haar, ik zou hier niet rustig kunnen weggaan als ik niet zeker wist dat Joey in elk geval nog leefde. Stel.. stel dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem levend zou zien? Die gedachte kon ik niet verdragen, en ik schudde mijn hoofd. 'Natuurlijk, heel even.' antwoordde de dokter, en ik haalde opgelucht adem.


Nadat ik me had omgekleed, liet de dokter me binnen in Joey's kamer. In de kamer was het helemaal stil, afgezien van Joey's zachte ademhalingen en het regelmatige gepiep van een van de apparaten. Ik liep naar het stalen bed toe, waar Joey op lag. Zo in zijn slaap zag hij er vredig uit, vrediger dan de laatste keer dat ik hem wakker had gezien. Zachtjes streelde ik zijn haren, en voordat ik vertrok, drukte ik een kus op zijn voorhoofd.

Waag het niet hem te laten doodgaan Elisa.

Ik ben nu helemaal sad van de update :c Ookal is 't echt een supervette en vreselijk mooie update, natuurlijk :'D

Wow, heftig! Geweldig geschreven!

^
Omg, je hebt die smiley's nog echt gedaan ook

Maar dankje allemaal! :3
Het is inderdaad een vrij heftige update, maarja :l

@Dave; naja, bij de meeste generaties is het inderdaad ongepland, maar bij Lynne (G1), Alec (G2) en Lullaby (G6) is het gekozen, of in elk geval wel.. gepast :3

Mooie up! Laat hem niet dood gaan!

echt geweldig! ik dacht echt dat ze allebei dood waren! mooie foto's ook! Ben benieuwd en hij mag niet doood!

Awh, ik was even bang dat Lullaby's nachtmerrie echt was ;o
Dat zou zo zielig zijn hea ;o Snel updaten is de boodschap ( a )

Ik wil mijn lezers even fijne kerstdagen en een gelukkig nieuw jaar wensen!
En ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie reacties!