Wow! Dank jullie allemaal! En wat een hoop reacties! En van de spelfoutjes kan kloppen! Ik schrijf voornamelijk s' nachts omdat ik dan wakker ben. (vampiertje. ) maar dan ben ik altijd nog een beetje slaperig. Excuses hiervoor!

------------------------------------
Hoofdstuk 1.
- Confrontatie.



Er waren een paar weken verstreken. Het voelde geweldig om samen dingen te doen, net zoals vroeger. We waren voornamelijk buiten te vinden. Hiervóór hield ik er niet van om overdag mijn huis te verlaten, maar omdat hij bij mij was, voelde de wereld niet meer vreemd. Hij gaf mij een nostalgisch gevoel. Alsof alles weer bij het oude was. Toch waren er vragen onbeantwoord gebleven en ik zat hier wel mee. Ik heb al een paar keer op het punt gestaan hem hiermee te confronteren, maar juist omdat de sfeer zo heerlijk was, wou ik deze stap nog niet nemen. Vandaag moest hij er toch echt aan geloven.



We zaten buiten naast het huis, aan het meer. Hij genoot blijkbaar erg van het water en de omgeving, wat ik hem niet kwalijk kon nemen. Al die tijd in dat afschuwelijke lab.. en wie weet wat ze wel niet allemaal met hem gedaan hadden. Ik twijfelde nog even toen ik naar hem keek. Wou ik hem storen met vragen die misschien dingen bij hem op zou halen, wat hij liever zou vergeten? Ik balde mijn hand tot een vuist en greep alle moed bij elkaar. "Kallu.." zei ik bedenkelijk, terwijl ik nu ook mijn blik richtte op het schone water. Ik hoorde hem zachtjes zuchten, maar niet op een vervelende manier.



Kallu verbrak zijn blik naar de natuur om naar mij te kijken. "Het moest er eens van komen.." fluisterde hij naar het niets. Hij wist al wat er was maar het leek niet alsof hij het vervelend vond. Hoogstwaarschijnlijk had hij het al verwacht. "Ja, Haryn?" vroeg hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Kallu kon mij zó goed. Hij wou me niet ongemakkelijk laten voelen. Ik wist niet zo goed waar ik moest beginnen. Hij was zo lief voor mij en hij probeerde mij altijd zo veel mogelijk te helpen. Ergens voelde ik me schuldig dat ik hem nu toch ging confronteren met zijn tijd in het lab.



"Nou.. Je vertelde mij dat je uit het wetenschapslab werd vrijgelaten.." Ik pauzeerde even voordat ik verder ging; "en dat je heel veel van ons zag.. sterven." Hij knikte en leek er totaal geen moeite mee te hebben, maar ik wist heus wel dat het hem vanbinnen open deed breken. Ik besloot maar gelijk over te stappen naar wat ik wou weten. "Leeft mijn vader nog?" Ik zag aan hem dat hij twijfelde of hij de waarheid zou vertellen of niet.



"Nou?" Ik werd ongeduldig en dit was niet eerlijk van mij. Hij had het al zo moeilijk, maar als er een kans bestond dat mijn vader nog in leven was, moest ik dit weten. Er viel een pijnlijke stilte. Dit zei eigenlijk al genoeg. Toch schudde hij zijn hoofd heel subtiel. Ik realiseerde me dat mijn hoop verstreken was, maar vreemd genoeg had ik hier vrede mee. Misschien kwam het omdat ik hem niet meer wou bombarderen met vragen over zijn verblijf in het lab, maar ook zeker omdat ik zoiezo al niet verwacht had dat er nog iemand was. Dus, Kallu alléén al was een magisch geschenk voor mij.



"Oké.. en ik vraag me af. Waarom zag je eruit als een mens en hoe?" vroeg ik gelijk nadat hij met gebaren nee had gezegd. Hij was aardig verbaast dat ik niet verdrietig was of ook maar een beetje leek alsof ik er moeite mee had. Hij besloot er niet op in te gaan en beantwoordde gewoon mijn vraag. "Ah.. Dat zit zo. Enkele dagen voordat ik vrij werd gelaten, hadden ze een middel ontwikkelt. Een drankje dat ik kon drinken op eigen keuze en mij zou transformeren naar een mens. Als ik op welk tijdstip dan ook, diep van binnen, terug wou naar mezelf; dan zou dit gebeuren en was ik weer gewoon. Het drankje was dan uitgewerkt. Ik wist niet hoe de wereld was buiten het lab, maar toen ik buiten kwam.. zag ik alleen maar mensen. Ik besloot het drankje te drinken om niet teveel buiten de toon te vallen. Ik heb dagen gezocht naar iemand van onze soort, maar tevergeefs. Weken gingen voorbij en ik begon mijn hoop al op te geven. Totdat ik jou zag, Haryn. Het was donker en ik wist het niet zeker. Daarom leek het alsof ik jou niet kende. Ik moest mij verborgen houden tot we normaal konden praten en ik weer mezelf kon zijn." Hij nam diep adem, "Ik hoop dat je het begrijpt." Ik voelde mij opgelucht. Ik had mijn antwoorden en de onzekerheden die nog in mijn hoofd ronddwaalden waren verdwenen. Ik stond op en gaf hem een knuffel. "Dank je." zei ik, vanuit het diepst van mijn hart. "Maar nu, is het mijn beurt!" zei hij. Hij viel gelijk met de deur in huis en ik vond dit prima.

"Heb jij al nagedacht over wat je met de toekomst wilt?" was zijn vraag.

--------------------------------------

Sorry voor de ietwat saaie update, maar het moest wel. Anders waren er teveel gaten in het verhaal.

Zo fijn dat ze weer samen zijn!

1 tip; Let op tegenwoordige en verleden tijd, want soms wissel je daar tussen

Mooie up(s)!

Fijn dat ze nu weer samen zijn en tevreden zijn ze zijn echt superlief samen!

Echt superleuk en ook heel erg goed geschreven.
Een dingetje alleen; de verleden tijd van kennen in kende en niet kon.

Erg mooie up =D

Jullie zijn awesome.
Het liefst bespring ik jullie allemaal virtueel uit blijdschap. haha.

Also! Annemiek! Je hebt helemaal gelijk! Ik heb dat eigenlijk niet zo in de gaten. Ik dacht altijd dat je dat zo moest zeggen. Dank je voor de correctie!


(P.S. Morgen weer een nieuwe up~!)

waaauw! je update echt supr snel en super goed verhaal! ik ben een trouwe volger!

Net even alles weer gelezen en het is echt een mooi verhaal.Jouw screens zijn ook supermooi en ik blijf dit volgen ookal haal je soms heden en verleden doorelkaar.

Leuke up! Alllen waarom steeds hoofdstuk 1?

Omdat elke generatie één hoofdstuk is.
Wat er gebeurt met de generatie die nu bezig is, word verdeeld in delen; vandaar de titels die eronder staan. Dus als de volgende generatie aan de beurt is in het verhaal word het hoofdstuk 2 en zo verder.

Super mooi verhaal ik heb nog nooit iets gezien/gelezen wat er op lijkt en dat zegt heel wat ik kan niet wachten tot de volgende post!

woow zoo mooi
I L♥ve it

Leuke up :]

Wow! Jullie zijn engeltjes.
Dank jullie!

------------------------------------

Hoofdstuk 1.
- Jij en Ik.



Wat is dit nou voor een vraag? Hoe moet ik in hemelsnaam antwoorden? Heel eerlijk gezegd had ik nog nooit echt aan de toekomst gedacht of wat ik van plan was. Ik kijk even bedenkelijk voor me uit. Ineens hoor ik hem lachen. "Je weet het niet, hé?" zei hij, terwijl hij zijn hand op me hoofd legt en over me bolletje begint te aaien. Ik schud mijn hoofd. "Nee. Je overdondert me er een beetje mee. Ik heb er eigenlijk nooit echt over nagedacht.. Is het goed als ik hier later op terugkom?" vraag ik, voor de grap, op mijn liefste toon. "Natuurlijk." was het antwoord.



Zijn vraag heeft iets in me losgemaakt. Wat wíl ik nou eigenlijk? Ik vertel hem dat ik ga schilderen. Dit had ik al die weken niet meer gedaan. De activiteiten die we deden, had alle creatieve momenten weggehaald, maar juist omdat mijn schildersezel een plek van rust was geworden, besloot ik daar na te gaan denken over mijn antwoord. Hij volgde me naar boven en pakte een stoel uit de tuin. Hij had wel vaker meegekeken naar hoe ik schilderde vroeger. Vaak vertelde hij mij hoeveel talent ik wel niet had en dat ik mijn werken aan de "oudste" moest laten zien. De oudste was een wijs man. Een soort van burgemeester, alleen ging hij niet over alles. Wij waren een vrije planeet. Hij besloot geen dingen voor de gemeenschap, maar inplaats daarvan hielp hij ons. Rond een uur of vier zei Kallu dat hij even erop uitging. Ik knikte en keerde terug naar mijn eigen droomwereld.



Dit was al weer een aantal uur geleden. Ik was zo in mijn eigen wereldje geweest, dat de tijd totaal aan mij voorbij was gegaan. Mijn schilderij was inmiddels al half af, maar Kallu was nog steeds niet thuis. Ik maak me zorgen, want de zon was al bijna onder. Zolang als ik Kallu al kende, was hij nooit echt een persoon geweest om lang weg te blijven, vooral niet als anderen niet wisten waar hij was. Ik besluit naar buiten te gaan om hem te gaan zoeken. Terwijl ik door Lunar Lakes loop denk ik nog steeds na over zijn vraag. De toekomst.. Wat hield dit in voor mij? Ik weet niet wat ik wil. Ik had altijd gedacht dat ik een mooi en vredig leven zou leiden en later waarschijnlijk kinderen zou nemen. Dat als ik oud was, de nieuwe generaties op zou zien groeien op onze wonderlijke planeet. Deze gedachtes waren er allang niet meer en waren vrijwel ook niet meer mogelijk. Ik zucht en ondertussen heb ik bijna heel Lunar Lakes al gehad. Het is al bijna nacht en nog steeds geen spoor van Kallu, totdat...



Ik kom aan bij het meertje waar we ons geregeld wassen en de plek waar we tevens elkaar voor het eerst ontmoet hadden. Daar staat hij dan, te midden van allemaal kaarsen. Ineens leek onze badplaats alsof het regelrecht uit een sprookjesboek kwam. Ik ben helemaal sprakeloos; was dit voor mij bedoeld? Hij komt op me afgelopen en pakt mijn hand. Hij draait mij elegant rond in een pirouette richting het water en trekt mij subtiel naar hem toe. Ik ben verbaast, mijn hart begint hevig te kloppen in mijn borst. Hij wrijft met zijn hand lieflijk over mijn wang en fluistert zacht; "Ik weet wél hoe mijn toekomst eruit ziet." Ik kijk hem aan en even voelt het alsof ik begin te smelten. Zijn lippen drukken beminnend tegen de mijne aan, terwijl onze lichamen dicht bij elkaar staan. Nog nooit had ik zulke emoties gevoelt. Liefde. Ik hield van Kallu en hij van mij. Ineens wist ik hoe mijn toekomst eruit zou zien. Na de meest romantische kus die ik ooit in mijn leven zou krijgen en tevens mijn eerste, kijken we elkaar aan. De tranen schieten in mijn ogen. "Jij en Ik." fluisterde ik zoet.

------------------------------

Ik heb had mijn volgende update ook al klaar. Maar dat stuk wil ik even helemaal omgooien.

Wooow mooi einde!

Owoaw mooie up o:
Dat laatste plaatje is ook echt heel mooi :3

Wauw, die laatste foto is echt super mooi ;O
& het is weer een super update

Woow, ik heb even helemaal bijgelezen. Je verhaal word mooier en mooier. Ik vind het zelf ook leuk om te schrijven, ik ben dan ook met een verhaal bezig maar niet in de sims. Zelf heb ik 's avonds en 's nachts de meeste inspiratie om te schrijven. Dus ik herken het spellingsfouten punt wel van mezelf.

Je schrijft echt super. Ga vooral zo door! Ik blijf volgen.

Aww! Dank jullie allemaal. Iedere dag geven jullie mij toch zo'n supergevoel! Jullie zijn geweldig.
en Tijgertj, heel erg bedankt voor het compliment. Zelf vind ik dat er nog wel wat bijgeschaafd kan worden aan het verhaal. Zoals dat het misschien iets te snel gaat (het verhaallijn), maar het is en blijft een 10G en duurt ongeacht of het verhaal snel gaat of niet, altijd lang. Plus, dit zou misschien wel is één van de eerste verhalen kunnen zijn die ik ook daadwerkelijk afmaak. Ik schreef namelijk vroeger al heel veel, maar mijn motivatie verloor ik altijd al snel, maar door jullie positieve en opkrikkende en vooral ook behulpzame reacties (Doelend op heden en verleden tijd, en bijv. spellingsfouten) blijf ik erg gemotiveerd. Ook leer ik veel van mezelf, wat er beter kan, en wat er goed is. Ik merk nu bijvoorbeeld ook welke schrijfwijze ik het fijnst vind en soms kijk ik naar een deel dat ik geschreven heb en ben ik trots op mezelf, of juist niet en dan kan ik aan de hand van jullie reacties zien of het wat was. Dus, dank jullie. Ik vind jullie echt super!

---------------------------------------------------

Hoofdstuk 1.
- Fortuna.



Deze avond ging ik voor het eerst in mijn leven vrijen en niet met zomaar iemand; Nee, met Kallu. De jongen die altijd heel dicht bij mij stond, als een soort van broer. Als vriend. Nooit had ik gedacht dat er een dag zou komen dat Kallu en ik samen zouden zijn op deze manier. Hij kleed mij voorzichtig uit en ondertussen kust hij liefkozend mijn steeds meer ontblote lichaam. Er gaat een tinteling door mij heen bij iedere kus. Dit had ik nooit achter hem gezocht; die charme en romantiek. Het ging allemaal zo snel.. en voor ik het wist lagen we in elkaars armen, allebei heel voldaan, maar vooral erg verliefd. De helft van de nacht hebben we hier gelegen, naar elkaar kijkend, strelend en liefdevol, tot ik inslaap viel en hij mij naar huis droeg.



De volgende ochtend word ik al vrij vroeg wakker, voor het feit dat we bijna de hele nacht zijn op geweest. Ik open mijn ogen en het eerste wat ik zie is dat Kallu nog naast me ligt te slapen. Ik ga rechtop zitten in me bed en laat alles wat er gisteravond gebeurt is nog even bezinken. Het was allemaal zo romantisch geweest en teder. Opeens gaat er een schok door mijn lichaam als ik me realiseer dat we gemeenschap hebben gehad. Dit betekende in onze cultuur vaak dat de vrouw zwanger zou worden. Dit hoefde natuurlijk niet zo te zijn, maar wij gebruikten geen voorbehoedsmiddelen zoals andere beschavingen. Zou het kunnen zijn dat ik, Haryn, moeder zou worden? Aan de ene kant voel ik me verheugd, maar aan de andere kant ook heel onzeker; zou ik wel een goede moeder zijn? Ik kijk nog even om naar Kallu, maar kleed me al vrij snel aan om iets te gaan doen wat voor mij op dit moment het belangrijkst was.



In onze samenleving was het traditie dat als een vrouw gevreeën had, zij zou gaan bidden bij de kristallen van licht op een gezond kindje, zelfs als ze niet zwanger zou zijn. Als je wél zwanger was, zou je dit gelijk merken na het bidden. In ons geloof zou bidden naar de Goden het kind reinigen vanaf het moment dat het gaat groeien in je buik. Het is dan ook niet meer dan logisch dat dit de plek is waar ik naartoe keer. Wanneer ik kom aangelopen bij de vallei ziet het er allemaal triest uit. Ooit was deze plek gevuld met de heilzame wonderen der natuur, maar het enige wat nu opviel was die vreselijke mijn. Al snel valt mijn blik op een gigantisch stuk kristal dat nog intact is en ik besluit daar te knielen. Zodra mijn onderlichaam de grond raakt, stuurt het mijn energie richting de glimmende muur. De enorme kristallen beginnen fel te stralen. Ik kijk verwondert naar het zicht. Ik had het andere vrouwen wel zien doen, zoals mijn moeder, maar nooit had ik gedacht dat ik ooit aan de beurt zou zijn.



Ik kniel neer bij de verlichte rotsen en begin met mijn gebeden. "Oh, Vader. De god van leven. Laat mij een kind krijgen. Een puur, gezegend kind. Gereinigd met uw ziel. Een kind van wijsheid en natuur. Een kind van Fortuna. Laat het sterk en gezond zijn; in voor en tegenspoed. Vader, Gun mij dit kind van liefde." Ik herhaalde dit keer op keer in de hoop dat er wat zou gebeuren. Na een paar uur gaf ik de hoop op. Misschien ben ik toch niet zwanger. Het is blijkbaar nog niet mijn tijd om een kind te krijgen. Teleurgesteld en ontdaan kijk ik naar de kristallen, maar leg me er bij neer dat de Goden besloten dat ik niet aan de beurt ben. Op het moment dat ik opsta en weg wil lopen, hoor ik een geluid. Het klinkt alsof de wind tegen de kristallen op ging, maar het waaide niet. Het was een zacht en sereen geluid. Ik kijk om me heen tot ik me realiseerde dat het van mij af komt. Mijn buik licht op als een ronde orb en ik leg mijn handen erop. Het voelde warm en vertrouwd, maar ik besef me nog niet goed wat er gebeurt. Met verwondering staar ik naar mijn buik; Zou het dan.. Ja! Dolgelukkig lopen de tranen over mijn wangen en voor ik het wist draaide ik mij om naar de glinsterende stenen. "Dank u, Vader" Ik veeg mijn betraande ogen af en wil zo snel mogelijk terug naar huis om Kallu het nieuws te vertellen.

-------------------------------------------------------------------

(Weetje: Fortuna is de godin van Geluk.)

Excuses voor de grote teksten. Ik had veel moeite met de timing van de zwangerschap en de juiste plek waar het moest gebeuren. Dus veel plaatjes zijn er niet. en ook excuses voor het laatste plaatje. Handjes zien er een beetje raar uit. (Zonder photoshop was dit best moeilijk.) Alsnog hoop ik dat jullie dit een leuke update vinden!

Also, wat hopen jullie dat het word?