Vandaag stond ik op met een redelijk goed gevoel. De zon scheen en de vogels floten zachtjes mee met de wind. Zoals gewoonlijk ontbeet ik met een simpele salade. Mijn soort heeft nooit vlees of vis gegeten, waardoor ons rijk altijd erg levendig was. Deze mensen blijven maar slachten voor hun eigen genot. Nee, bedankt.
In de middag besloot ik maar is naar buiten te gaan. Meestal kwam ik overdag niet onder de mensen. Ik mijd ze liever dan dat ik gezellig met ze ga converseren. Eenmaal in het kleine parkje naast hun "supermarkt" aangekomen te zijn, waan ik me een weg naar de schommel. Deze waren er eerst niet en stiekem vond ik het wel een beetje leuk. Gelukkig had een schommel niks kwaads over zich. Na een tijdje komen er mensen opdagen in het parkje. Ik voelde me al aardig opgejaagd worden. De één na de ander staarde me aan. Het gebeurt natuurlijk niet iedere dag dat er een alien buitenkomt, zeker niet als ik de enige ben. Dit hele tafereel begint me langzaam aan te irriteren en ik besluit naar huis te gaan.
Als ik thuis ben aangekomen voel ik mij erg op me gemak. Mijn huis grenst aan het water en lag ver afgelegen van de creaturen die er nu staan. Dit stukje Lunar Lakes is nog authentiek en doet me denken aan betere tijden. Terwijl ik langzaam in een droomtoestand raak, krijg ik ideeën voor een nieuw schilderij. Met een duidelijk beeld van het landschap vroeger begin ik elegant met mijn penseel op het nog spierwitte doek de eerste lijnen uit te werken. De uren vliegen voorbij en de zon gaat langzaam onder, waardoor er een prachtige rozé waas ontstaat in de lucht.
Toen mijn schilderij enigszins voltooid was en ik snel een avondmaaltijd naar binnen had gewerkt, ging ik er 's avonds maar op uit. Dit was vrijwel het enige moment dat er weinig tot geen mensen rondliepen. Ik nestelde mezelf op een pleinbankje toen er een vreemd gevoel over me heenkwam. Het voelde alsof iemand naar me keek. Uit mijn ooghoeken zag ik op één van de aangelegde plateaus een man staan bij de reling. Zijn blik leek gefocust. Ik wou alweer opstaan en ergens anders naartoe gaan toen hij plots achter mij aankwam en wanhopig riep of ik wou wachten.
Zenuwachtig en verontwaardigt dat ik was, bleef ik tóch staan met me rug naar hem toe. Hij kwam rustig en koeltjes op me aflopen. Toen hij dichterbij was, greep hij mijn arm. Misschien niet naar bedoeld, maar ik schrok hier erg van. Uit enige boosheid om het feit dat hij mijn aanraakte draaide ik mij om. Aan zijn blik te zien zag hij de woede in mijn ogen. "Oh.. Sorry. Maar wie ben jij? Ik heb namelijk hier nog geen alien gezien sinds wij h-" Ik kapte hem af voordat hij ook maar één woord meer kon uitspreken. "Praat hier niet over! Wie denk jíj wel niet dat je bent? Mij durven aanspreken. Laat mij, mens." Hij keek een beetje verbaast om mijn reactie, maar deze man woekerde alleen maar mijn innerlijke verdriet en pijn aan. Hij wist niet hoe te antwoorden en stond daar naar me te kijken. Ineens raakte ik in een schok. In geen tijden had een mens mij aangesproken en ik hen niet. Ze stonden er wel, maar praten? Nee, dat gebeurde niet.
Dit gevoel overheerste me en voor ik het wist nam ik de benen. Ik wil niet gezien worden met een man van zijn soort, zelfs al was ik mijn nadeel. De adrenaline raasde door mijn lijf onderweg naar huis. De tranen begonnen al te vallen. Een mens dat mij aansprak. Dit kon toch niet zomaar? Snapt deze man dan niet dat ik hen nooit vergeef? Halverwege stortte ik even in. Een flashback van mijn ouders. Het moment dat mijn vader werd weggenomen. Dat mijn moeder mijn zusje meenam aan haar hand en wegrende voordat ze hen konden achtervolgen. Hoe ik als een nog geheel jonge tiener een toevluchtsoord zocht ver weg in de kraters met maar weinig levensmiddelen. Deze eenzame tijden spookten door mijn hoofd. Dit mens. Dit onnozele wezen, snapte mijn pijn niet. Voor mij had geen enkel mens een hart.
Ik stond op en de extreme emoties gierden nog steeds door mijn hoofd. Langzaam strompelde ik verder naar huis. Dit leek voor mijn gevoel een eeuwigheid te duren. Ik deed altijd wel stoer voor de buitenwereld, maar van binnen was ik bang en alleen. Toch was communicatie met deze mensen niet mogelijk. Toen ik thuis was liep ik regelrecht naar mijn slaapkamer, waar ik nog een kleine inzinking kreeg. Ik leunde tegen mijn kast terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen stroomden. Ik mis iedereen. Na een klein beetje gekalmeerd te zijn, kleed ik mij uit en ga naar bed. Met mijn lieve familie in mijn hoofd en de deken strak om mijn lichaam heen getrokken, viel ik al vrij snel in slaap. Al speelde de vermoeidheid en tranen ook een rol..
------------------------- Hoofdstuk 1. - Verwarrende situatie: deel 1.
Een week lang bleef ik binnen. Dag en nacht vlogen voorbij. Ik wist niet eens wat ik erger vond; Dat de muur tussen mens en mij officieel gebroken was of de gevoelens die mij tegenhielden om naar buiten te gaan? Een week lang had ik mijzelf opgesloten in mijn kleine huisje, maar toch.. Ooit moest ik toch weer de buitenlucht zien. Toen ik vandaag opstond uit bed besloot ik dat dit genoeg was. Ik nam niet eens de tijd om te ontbijten en verlangde naar de natuur. Zo snel als ik kon kleedde ik mij aan en haastte mij naar de deur. Bij de eerste stap op het stenen pad voor mijn huis, ademde ik diep in. De zachte en zoete lucht van de bomen en de kleine bloemen vulde mijn hart met geluk en nieuwe hoop.
Doordat ik al een tijdje binnen had gezeten en mij niet echt gewassen had, verlangde ik naar het water. Ik had wel een douche in mijn huis, maar ik had dit nooit van mijn leven gebruikt. Wij wassen ons op natuurlijke wijze, in zuiver helder water dat de natuur ons geschonken heeft. Na mijn kleding uitgedaan te hebben, keek ik met een glimlach neer op mijn weerspiegeling. Toen ik even had staan genieten van het aanzicht, wandelde ik rustig het koele meertje in. Het was heerlijk om mijzelf weer te wassen en dat ik niet geforceerd werd een gecreëerd iets te gebruiken.
Een klein uur later, toen mijn lichaam al zijn rimpels van het baden begon te vertonen, hoorde ik geritsel achter mij. Een klein veulentje kwam achter de rotsen en bomen vandaan. Eventjes maakte hij een woest geluid, maar plofte daarna neer op de grond en begon rond te rollen. Het beestje maakte mij aan het lachen en al snel kwam ik het water uit. Stilletjes ging ik naast hem zitten, maar het veulentje had het toch wel door. Zachtjes stootte hij met zijn snuitje tegen mijn been aan. Ik haalde mijn hand liefelijk door zijn manen heen, maar net zo snel als dat hij hier kwam.. ging hij ook weer weg.
Ik ging nog maar even aan de waterkant zitten toen het veulentje verdwenen was. Ik wou eigenlijk zometeen weer terug naar me huisje. Deze dag had me toch al immens opgevrolijkt. Ineens zei iemand wat, achter me. "Hey.." klonk het zacht. Ik realiseerde het me eerst niet zo heel erg. Ik was te veel in mijn gedachten aan het opgaan, maar toen drong het tot me door. Aangezien ik erg schuw was en dit weer de eerste dag was dat ik buiten kwam, nadat iemand mij had aangesproken, reageerde ik zoals verwacht. Ik sprong op vanuit het water en inplaats van hard weg te rennen, waar ik overigens het humeur echt niet voor had, zocht ik bescherming achter de dichtstbijzijnde steen.
"Wacht nou! Wees nou niet bang.." zei de stem zachtjes. Ik draaide mijn hoofd een beetje en zag dat het dezelfde jongeman was als vorige week. Gegeneerd dat ik was, probeerde ik mijzelf een beetje te bedekken. Ook wist ik niet wat ik kon verwachten. De vorige keer stond ik op instorting en wist ik niet mijn emoties onder controle te houden. "Wie ben jij..?" Vroeg ik zachtjes, terwijl ik mijn arm voor mijn gezicht hield uit bescherming, al wisten we allemaal dat dit niet zou helpen. Het was even stil maar toen kwam er een antwoord. "Het spijt me van laatst. Het was niet mijn bedoeling je te beangstigen.. Haryn." Hij wist mijn naam. Hoe kon dat? Niemand hier kent mij persoonlijk en hij is de eerste persoon waar ik mee praat. Waarom vroeg hij eerst dan wie ik was? Het voelde allemaal onwerkelijk.
Ik werd nieuwsgierig en draaide mij om. Ik keek de man recht in zijn ogen aan. De eerste keer was het donker en viel er niet veel te zien. Onze ontmoeting was toen ook erg kort. "Nogmaals.. Wie ben jij en nog belangerijker; Hoe weet jij mijn naam?" herhaalde ik. Het verbaaste me hoe koeltjes ik bleef. "Ren je niet meer weg?" vroeg hij met een klein lachje op zijn gezicht. Ik vond het walgelijk hoe hij dacht dat dit een grappige situatie was, maar toch wou ik antwoord op mijn vragen. "Nee. Ik ren niet weg." zei ik vastberaden, totaal niet op de lollige manier zoals hij waarschijnlijk had gehoopt.
"Oké. Dan moeten we even praten, Haryn." was het antwoord.
-----------------------------------
Wat denken jullie dat hij gaat vertellen? en hoe hij haar naam weet?
Dank jullie allemaal! Jullie zijn een supermotivatie!
@Dave en Imme: Lees maar en kom erachter!
------------------------------------------
Hoofdstuk 1. - Verwarrende situatie: deel 2.
Ik keek de man strak aan, niet wetende wat ik kon verwachten. Toen hij zei dat hij wou praten, werd ik nerveus. "Heb jij een plek waar we in privé kunnen spreken?" vroeg hij daarna. Ik wist niet zeker of ik hem mee wou nemen naar huis. Wat als dit gewoon een valstrik was? Maar aan de andere kant, wist hij meer over mij. "Ik heb een huis.. Het is niet erg dichtbij." zei ik onzeker. Eventjes twijfelde ik weer of dit nou wel verstandig was. "Perfect! Laten we gaan!" zei hij enthousiast. Ik zei niks meer terug en liep weg richting de kraters. Hij zou me toch wel volgen.
Na een hele lange wandeling en stilte waren we bij mijn huisje aangekomen. Het was inmiddels al donker en overal was het rustig. "We zijn er." zei ik, terwijl ik een glimp van zijn reactie probeerde op te vangen via mijn ooghoeken. "Wat een leuk huisje, Haryn." zei hij terug met een brede glimlach. Ik wees naar de trap en legde hem uit dat boven de woonkamer is en dat ik me even om ging kleden. Toen hij boven was bleef ik even stil staan bij me slaapkamer. Er spookte van alles door mijn hoofd en ik voelde me verward, maar wat kon ik er aan doen?
Het duurde niet lang voordat ik boven was. Ik kwam de woonkamer binnen stappen en daar zat hij al, aan mijn kleine eettafeltje. Hij draaide zijn zicht naar mij toe en knikte goedkeurend; "Staat je leuk." met zijn blik geworpen op mijn jurkje. Ik ga bij hem aan de tafel zitten en rust mijn armen op de rand hiervan. "Praat." zei ik kortaf. Hij had niet verwacht dat ik zo bot zou zijn nadat ik hem mee had genomen naar mijn huis. Eventjes krabte hij aan zijn hoofd. Het leek wel alsof hij niet goed wist waar hij moest beginnen.
"Ik ken jou, Haryn. Jij kan je vast nog wel het moment herinneren dat de mensen hier kwamen?" Ik gaf geen antwoord. "Juist" zei hij. "Ze bouwde het wetenschapslab uit de resten van hun schip." Ik probeerde nonchalant te blijven, maar in mijn hart wou ik boos tegen hem schreeuwen dat hij zijn eigen soort "ze" noemde. Hij was immers één van hen, een bruut. Hij ging verder; "Zoals je weet, werden we meegenomen voor experimenten of verjaagd en vermoord." We? Wat praatte hij nou raar. Ik kreeg een rilling over mijn lijf toen hij experimenten zei. Mijn vader, dacht ik.
"Ik werd ook meegenomen. Jarenlang zat ik vast. De meest grove en pijnlijke dingen werden er uitgevoerd. Ik zag de één na de ander sterven, als er weer een test was mislukt. Ik weet niet goed hoe ik het met verwoorden, Haryn.." Ik keek hem aan. Er kwam een glinstering van tranen in mijn ogen. Waarom zei hij dit? Was het een grap? "Ik ben vrij, Haryn. Een aantal maanden geleden lieten ze me gaan." zei hij zacht. Het werd ineens allemaal heel serieus.
"Maar.. wie ben jij dan?" vroeg ik met enige ongeloofwaardigheid in mijn stem. Ik vond het allemaal maar een wrede grap en wou hem eigenlijk het liefst mijn huis uit zetten. Ineens verscheen er een lach op zijn gezicht. "Ik ben Kallu." Ik staarde hem aan en mijn ogen werden wijder. Dat kan niet! Kallu had ik niet meer gezien na de inval. Hij was toch gevlucht met zijn ouders? Deze man leek niet op hem en toch hoopte ik stiekem dat het hem echt was. "Gaat het, Haryn?" vroeg hij zorgwekkend. Ik knikte maar kon het niet laten het toch te vragen. "Jij lijkt niet op Kallu. Kallu lijkt op mij. Jij bent een mens." zei ik grof. Hij moest even lachen maar stond toen op. De lampen in mijn woonkamer begonnen te flikkeren, maar toen ineens lichtte alles op. Er kwam een rode gloed over de man heen en langzaam verkleurde hij. Met ongeloof staarde ik ernaar.
In een opwelling sprong ik op en ik wist niet hoe snel ik naar hem toe moest gaan. Ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte hem stevig tegen mij aan. Bijna kon ik mijn tranen niet binnenhouden, maar dit waren tranen van geluk. Ik was niet meer alleen. Eigenlijk wou ik hem niet loslaten, toch deed ik het. Ik moest zijn gezicht nog een keer bekijken. Hij was niet veel veranderd, alleen een stuk ouder. Hij pakte mijn hand beet en keek een beetje schuldig naar de grond. "Het spijt me dat je zo lang alleen bent geweest, Haryn. Als ik het kon, zou ik al die nare jaren voor je wegnemen." Ik glimlachte naar hem en legde mijn vingers onder zijn kin. Ik tilde zijn hoofd een stukje omhoog zodat hij mij aan kon kijken. "Kallu.." zei ik. Hij keek mij aan en wist dat het goed zat. Hij moest er niet over inzitten. Hij heeft net zo'n nare tijd als mij doorgemaakt en ons leven zou een stuk makkelijker worden nu we wisten dat wij niet meer alleen waren.
Nog enkele minuten keken we elkaar aan. Er werd niks gezegd. De blijdschap zei genoeg, maar toch verbrak ik de stilte. Ik gaf hem een klein duwtje tegen zijn schouder aan. "Hey! Nog iets; Kon het niet wat subtieler allemaal!? Je wilt niet weten hoe miserabel ik me gevoeld heb deze week!" Hij moest een beetje lachen en trok mij naar hem toe. Hij plaatste zijn hand op mijn haar en legde mijn hoofd zachtjes op zijn schouder. "Het spijt me, Haryn." Ik krulde mijn hand om zijn shirt heen. Ik had iemand gemist in mijn leven. Zijn komst voelde geweldig.
We hebben nog een tijdje herinneringen op gehaald tot we uiteindelijk besloten te gaan slapen. Het was een lange nacht geweest. Lang, maar fijn. Ik had hem aangeboden bij mij voorlopig te blijven, aangezien hij al een tijdje gezwerfd had. Toen ik mijn kamer inkwam ging ik nog even op me bed zitten nadenken. Wie had nou ooit verwacht dat Kallu alles had overleefd of überhaupt nog hier was? Ik begin verder terug te denken. Kallu en ik zaten in dezelfde leergroep. Dit waren onze scholen. Groepen. Wij konden het altijd erg goed vinden en werden al snel hele goede vrienden. Dagen waren we samen te vinden. Bij de meren, bij de dieren, in de bossen, zelfs bij de eringsdag van de kristallen. Ja, Kallu's herkomst is het begin van een nieuwe start. Ik kleed mij uit en kijk naar het plafond, "Welterusten, Kallu." fluisterde ik naar het niets. Hierna stapte ik in mijn bed en deed het licht in mijn kamer uit.
------------------------------------
Ik weet het. Geen super-update, maar het ís een update. !
Echt weer supermooi! Je foto's zijn altijd geweldig en je sims zijn echt bloedmooi!
Er zitten een paar kleine foutjes in de tekst maar daar lees je gemakkelijk overheen omdat het zo'n goed verhaal is !
En Lunar Lakes ziet er ook echt heel mooi uit, misschien dat ik m toch ga kopen.
Jouw screens zijn echt van supergoede kwaliteit 
!
