Jayden
Het was een zwoele zomeravond en ik zat op een bankje op het strand naar de sterren te kijken. Mijn gedachten dwaalden al snel weer af, mijn moeder die dolblij was dat ze met mij mee mocht verhuizen en mijn broer, die over een paar maanden al zou trouwen met zijn vriendin Sterre. Ik vond het een gek idee dat zij samen waren, ik had Sterre altijd als mijn beste vriendin gezien en als de verloofde van mijn broer.
Morgen zou de diploma-uitreiking zijn, ik was geslaagd en Zac tegen alle verwachtingen in ook. Na de zomervakantie zou ik een tijdje stage gaan lopen bij het ziekenhuis en daarna hopelijk een vast contract krijgen. Ik keek er al naar uit om mensenlevens te redden, iets wat ik altijd al heb willen doen. Toch vond ik het vreemd dat Zac de legacy niet van onze moeder heeft overgenomen. Hij heeft al bijna een vrouw, en ik, ik ben nog steeds vrijgezel. Ik had genoeg aandacht van jongens in mijn tienerjaren, maar geen enkele jongen had echt mijn aandacht kunnen trekken.
Dan word ik ineens uit mijn gedachten “gehaald”, er komt een jongen naast me zitten, een knappe jongen om wat preciezer te zijn.
‘Hallo’ zegt hij, ‘Ik ben Jayden, Jayden Collins.’
‘Hoi, ik ben Savannah.’ Ik kijk hem beter aan en zie wat voor een mooie ogen hij heeft.
‘Mooie naam.’ zegt hij. Ik rol al bijna met mijn ogen, hoeveel jongens zeggen wel niet “mooie naam” als je je voorstelt?
Toch behoort hij niet tot het lijstje van jongens die mijn aandacht niet kunnen trekken. Hij vertelt veel over hem en dat spreekt me op een bepaalde manier aan. Dit is de enige jongen - op mijn broer na - waarmee ik echt kan praten en dat ik me ook op mijn gemak voel. Als ik met andere jongens praat heb ik vaak het gevoel dat ze iets van mij verwachten maar bij Jayden is dat helemaal niet het geval. Hij doet gewoon aardig, alsof hij er niks voor terug verwacht.
‘Het was erg gezellig vanavond maar ik moet nu echt gaan. Eigenlijk zou ik al een uur geleden thuis zijn en mijn moeder zal zich vast zorgen maken, mijn telefoon ben ik ook alweer vergeten mee te nemen…’
Voordat ik tijd heb om mijn zin af te maken onderbreekt Jayden mij. ‘Maakt niet uit, zullen we snel weer wat afspreken, bijvoorbeeld om naar de karaokebar te gaan?’
‘Ja, dat lijkt me leuk.’ zeg ik, misschien iets te blij.
Voordat ik vertrek pakt hij mijn arm vast, een tinteling schiet van mijn arm naar mijn buik en voordat ik een millimeter beweeg drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik trek mezelf niet terug maar beantwoord de kus. Ik weet dat ik nu echt moet gaan dus ik schrijf mijn nummer snel voor hem op en loop weg om naar huis te gaan.