Die avond werd het heel erg laat voor Maarten. Hij had wat nakijkwerk gedaan en las een boek dat hij al heel lang wilde lezen. Toen hij op zijn horloge keek was het al na middernacht, normaal gesproken zou hij zich schuldig voelen over het feit dat hij zo laat naar bed ging. Maar nu is het goed, Esther had rust nodig.
Maarten ging op het bed liggen en keek naar de slapende Esther. Wat is ze toch mooi. Als ze weer wakker is zal ik haar eens vertellen hoeveel ik van haar hou en dat ik wil dat ze voor altijd bij mij blijft. Maar ik wil vooral met haar trouwen en kinderen krijgen, dat kwam wel als ze weer beter was. Maarten stond op, pakte Esther op en legde haar op het bed. 'Slaap lekker, mijn liefste.'
De volgende dag was Maarten klaar om te gaan werken. Hij liep nog één maal naar boven om te kijken of Esther al wakker was. Toen hij boven was zag hij dat ze helaas nog sliep. Hij wilde haar zo graag laten weten hoe hij zich voelde. Maar dat moest maar wachten, hij zou zijn rest van zijn leven bij der blijven en van haar houden.
Maarten boog voorover om Esther een kus te geven. Haar wang was ijskoud. Maart schrok en begon haar naam te roepen en aan haar schouder te schudden. 'Esther wordt wakker. Wees nou niet dood, ik wil zo graag bij jou zijn. Wordt wakker!' Maar Esther werd niet wakker. Maarten tilde haar op en sprong in de auto. Hij moest een dokter vinden.
Een paar uur later zat Maarten in de wachtruimte. Esther werd op dat moment geopereerd en aan de hectiek kon hij merken dat het ernstig was. Ga niet dood lieve Esther, laat me niet alleen.
'Hallo meneer! Mijn naam is Rosie en ik ben de verpleegster van vandaag! Kan ik u ergens mee helpen? U ziet er zo verdrietig uit!' Rosie was een grote vrouw van middelbare leeftijd met een duidelijk Surinaams accent. Zou hij aan haar vragen hoe het met Esther ging? 'Onee, nu heb ik het alweer gedaan. U bent de man van dat mooie vrouwtje die er zo ernstig aan toe is!' Rosie's handen schoten voor haar mond.
'Het spijt me meneer. Ik zal meteen voor u in de computer kijken hoe het nu gaat en waar ze nu is.' Rosie liep direct terug naar haar balie en nam plaats achter de computer.
'Nou meneer, u heeft gelukt. Hier staat dat ze uit de operatiezaal is en dat ze nu aan het herstellen is. Ik zal de dokter even oppiepen, dan kan zij u wat meer vertellen.' Het voelde als een warm bad voor Maarten dat hij niks hoefde te doen. Hij leefde in een roes en alles om hem heen ging aan hem voorbij. Hij zag alleen maar Esther voor zich en voelde haar koude huid nog op zijn lippen.
Al snel kwam de dokter eraan. 'Hallo, u bent de partner van Esther?' De vrouw stak haar smalle koele hand naar hem uit. Maarten pakte hem aan maar had geen kracht om hem te schudden.
'Inderdaad. Hoe gaat het met haar, mag ik haar zien?'
'Dat zal nog niet gaan. Ze heeft geluk gehad. We weten niet hoe het is gekomen maar ze heeft een zeer ernstig virus gekregen. We hebben een stuk van haar dunne darm weg moeten halen. Ook zal ze verder moeten met 1 eierstok. Het zag er verschrikkelijk uit, het is maar wachten of de andere kant wel goed is. In het ergste geval, en daar gaan we nu van uit, kan ze geen kinderen meer krijgen. U mag over een aantal uur bij haar. Tot zien.'
Maarten stond daar maar. Zijn mond stond open van verbazing. Was het zo erg geweest, hoe kon het dat hij niks in de gaten had?
Maarten voelde zich niet opgelucht. Esther leefde nog wel, maar wat voor leven! Ze zou nooit kinderen kunnen krijgen, maar dat was eigenlijk alles waar voor ze leefde. Hoe moest hij dit haar ooit vertellen. Zal ze dan nog wel de Esther zijn die hij kent, zou zij hem nog wel willen kennen? Maarten voelde zich zo schuldig. Hoe zou dit haar, zijn en hun leven beïnvloeden?
Volgende..
Veel plezier op vakantie FranSor 
