Ik vind je dagboek geweldig

door het feit dat je het héél realistisch brengt, ben ik gewoon op google gaan opzoeken of die ziekte al dan niet bestaat, LOL (blijkbaar niet, hihi, tenzij ik slecht gezocht heb, wat ook mogelijk is).

Je schrijfstijl vind ik geweldig, heb ik lang niet meer gezien in sims verhalen moet ik zeggen. Je beschrijft alles héél gedetailleerd, je maakt het boeiend, je zorgt ervoor dat ik wil verder lezen

Groetjes!
(en je hebt er een trouwe lezer bij)

Thanks! Nee, die ziekte heb ik toch écht zelf bedacht.
Maar, ik doe expres veel tekst per plaatje. Dat maakt het verhaal gewoon beter, voor mijn gevoel. En ik heb nu een inhoud gemaakt. Alleen met de link precies naar mijn post scrollen, dat lukt niet.

Heel erg bedankt allemaal!

dat kan wel

je moet gewoon dit doen:

boven elke post staat rechts 'geplaatst' en daarvoor staat zo'n papiertje achtig iets
daar klik je op
kopieert de link en plakt het waar je het wilt hebben en je linkt naar die post

Ik vind het net fijn dat je meer tekst onder een plaatje zet

Dan heb je echt een gedetailleerd beeld van wat er zich afspeelt, want vaak zegt een plaatje alleen niet veel. Dus hoe meer tekst, hoe meer je je kunt inbeelden hoe het eraan toegaat.

@ Miss_Darkie: Ja, dat heb ik dus ook. Veel dagboeken zijn een plaatje met een paar regeltjes tekst. Maar ik vind het meer gaan om de tekst. Dan om het plaatje.

@ o0Simsfreak0o: Thanks! Zal ik meteen doen!

Sorry, als mijn verhaal op de jouwe leek, maar het was maar een begin. En hij is nu weg, dus daar hoor je ook niets meer van.

Al je foto's zijn mooi hoor!!

SuperGeweldigeUpdate!

Tja ergens is een paar regels ook niet goed...
en het was niet verkeerd bedoelt,
ik heb liever veel tekst en weinig plaatjes
als andersom

Het lijkt zo echt. Alsof iemand in RL dit mee maakt. I Love It.
(ik kreeg soms echt tranen in mijn ogen)

Wauw! Dat vind ik echt tof, dat je helemaal tranen in je ogen krijgt.

Ik leef me ook helemaal in.

Bedankt allemaal weer.
Ik weet niet wanneer een update, voorlopig ben ik elke dag op het strand te vinden.. Dus.

Heel mooi en ontroerend verhaal. Ik ben er gewoon stil van.

Maar 1 ding dat ik hierop kan zeggen:

Waar blijft de update?

Ja,

echt gewoon een super verhaal

alleen ik vraag me af hoe zij die ziekte heeft gekregen, aangezien ze (denk ik) nog niet heeft gezoend of seks heeft gehad.
EDIT: ow wacht, mischien weet ik het al

Knap als jij het weet. Want ik weet het zelf niet eens.
Ik begin weer aan een update!

Ow
Ik dacht dat het erfelijk was en dat ze dat van haar moeder had gekregen die dus zogenaamd voor eeuwig op reis is

Deel 4
--------------------

“Kom je, Ryan? We zijn er.”, ik zag dat Ryan weer twijfelde. Waarom was hij toch zo bang? Vast omdat hij hier nieuw was. Ik stond op en gaf hem een klein duwtje. “Toe maar.”, lachte ik. Gelukkig moest hij ook lachen en begon te lopen. “Dag, mevrouw.”, zei de buschauffeur. En ik zei niks terug. Ik hoopte alleen dat er snel een andere chauffeur zou komen. Toen we op de stoep stonden vroeg Ryan iets wat al zijn getwijfel verklaarde. “Mag ik van je moeder wel in dat grote huis komen? Misschien maak ik iets vies.” Daar verbaasde ik me wel over. “Doe niet zo gek. Mijn moeder is niet thuis. Ze is..”, ik wist niet of ik het al moest vertellen. Het moest er een keer van komen. “Ze is er even niet. En natuurlijk mag je naar binnen. We hebben geen smetvrees hoor.” Ryan was duidelijk opgelucht. “Kom, dan stel ik je voor aan mijn vader.”, ik stak de sleutel in het slot.


Ik duwde de deurklink naar beneden en opende de deur. “Hoi lieverd, ben je daar?”, waarom moest mijn vader altijd precies op de verkeerde momenten zo klef doen. “Ja, pap. En ik ben niet alleen.”, ik wenkte Ryan dat hij binnen moest komen en sloot de deur achter hem. Ik haalde eens diep adem en liep naar de woonkamer waar mijn vader tv zat te kijken. “Papa, dit is Ryan.” “Ooh, is dat je vriendje?”, zei hij vriendelijk. Ik wist dat hij hier niet blij mee was. Maar dat hoefde Ryan niet te weten. “Nee, ik ga samen met Ryan huiswerk maken. Hij is hier pas nieuw komen wonen in de stad. En ik help hem een beetje met de lesmethode.”, niet eens alles was gelogen. Hij was hier ook pas nieuw en wist nog niks van de stof die wij kregen. Ik keek Ryan aan en zag een kleine teleurstelling in zijn ogen. Wilde hij soms dat ik hem ‘vriendje’ noemde? Dat kon toch niet meteen?


Mijn vader stond op van zijn luie bank en gaf Ryan een hand. “Zo, Ryan. Leuk dat je hier bent. Wat doet je vader voor werk?”, vroeg hij. “Pap! Doe normaal!”, riep ik verontwaardigt. “Wat? Dat hoor je te weten hoor, als straks een nieuwe schoonzoon krijg.”, zei mijn vader. “Mijn vader werkt op het als dokter in het ziekenhuis hier. Daarom zijn we ook verhuist.”, vertelde Ryan. “Okè, interessant.”, keurde mijn vader Ryan goed. Mijn vader was zó asociaal. Op het eerste bezoek, Ryan is een minuut binnen.. En dan vroeg mijn vader wat Ryan’s vader deed. Zou dat bij bijvoorbeeld Amy ook zo gaan? Vast niet. Ik had gehoord dat zij een hard werkende vader heeft. Dus die heeft daar geen tijd voor. "Genoeg pap, wij gaan huiswerk maken!", ik trok Ryan aan zijn pols mee naar de keuken.


“Neemt u plaats.”, ik wees een stoel aan. “Wat een prachtige keuken hebben jullie! Zo’n keuken zou ik ook wel willen.”, Ryan keek goed rond in de keuken. “Dank je, die heeft mijn moeder zelf ontworpen.”, zei ik. “Is ze architect dan?”, vroeg Ryan. Ja, ze was architect. Maar sinds ze op ‘vakantie’ is, is dat wel anders. “Ja, maar ze is er nu dus niet.”, loog ik. Ik wilde helemaal niet tegen Ryan liegen. Maar wat moest ik anders? Straks zou ik hem te waarheid vertellen. “Ik wil later ook architect worden. En jij?”, zei Ryan terwijl hij uit zijn tas een schrift en een pen pakte. Ik volgde zijn voorbeeld op en pakte ook een schrift. “Ik..”, schrijver? Dacht ik. Dat redde ik nooit. Ik ging toch over een jaar dood. Dan kon ik dus ook nooit iets worden. “Ik weet het nog niet.” We klapte onze schriften open en begonnen aan ons huiswerk. “Weet jij hoeveel liter water een olifant in zich heeft?”, vroeg ik na een tijdje. Achter me hoorde ik voetstappen. Die van mijn vader.


“Wat zijn jullie lekker bezig.” Ryan schrok duidelijk van mijn vaders stem. “Ja hè? Ryan is slimmer dan ik dacht!”, zei ik deels plagend, maar voor een deel meende ik het. De meeste knappe jongens waren zo slim niet. “Maar, ik kwam iets vragen. Zou Ryan misschien willen blijven eten?”, vroeg mijn vader. Wauw, er zat dus ook nog een slimme kant aan mijn vader.. “Dan kan ik je wat beter leren kennen, Ryan.” .. Dus niet. Ryan keek me aan. “Ik vind het goed hoor pap, jij?” “Ja, leuk!”, zei Ryan een beetje verlegen. “Okè, gezellig. Zijn we ook eens een keer met z’n drieën.” Ik wierp mijn vader een dodelijke blik toe. “We aten toch macaroni? Okè, wij gaan verder. Dag!”, gelukkig begreep mijn vader me en liep naar de koelkast. “Nog drie vragen Ryan. Dan zijn we klaar.” Ryan knikte. Je kon duidelijk zien dat hij verbaast was. En snel boog hij zich weer over zijn werk.


Toen we de drie vragen af hadden stond ik op. Ryan ook. “Ryan, straks al we hebben gegeten, zal ik je dan mijn kamer laten zien?”, vroeg ik. “Ja, dat lijkt me leuk.”, het leek wel een soort toneelstuk. Onder het huiswerk hadden we elkaar briefjes gestuurd over een plan om naar boven te komen. Zonder mijn vader. “En dan laat ik je het balkon ook even zien.” Mijn vader zat blijkbaar mee te luisteren. “En niet op mijn kamer komen hè?”, zei mijn vader. “Nee pap, die hoeft Ryan toch helemaal niet te zien? Daar is niks aan bezienswaardigheid. Dus waarom zouden we daar heen gaan?”, ik gaf Ryan een knipoog. En hij glimlachte. Die glimlach van hem was zo mooi. Ik smolt van binnen als hij lachte.


Mijn vader gaf een diepe zucht. “Nee hè.”, mompelde hij. Ik keek naar mijn vader. “Wat is er?”, vroeg ik. Ik probeerde een beetje te slijmen. “Dat gas stond te hard. En nu is de macaroni verbrand.” “Dan eten we toch gewoon brood?”, stelde ik voor. “Ja, dat moet dan maar.”, verdrietig keek mijn vader naar zijn macaroni. “Sorry hoor, Ryan. Dat we brood moeten eten. Wat wil jij op brood?”, vroeg mijn vader. “Jam meneer.”, probeerde Ryan vriendelijk te zeggen. “En ik ook.” “Wil je er nog boter op, Ryan?”, was het laatste wat mijn vader vroeg voordat hij aan de broodjes begon. “Nee meneer.”


Zodra de broodjes klaar waren schoven we aan tafel. Ryan nam een hap. “Wat een lekkere jam hebben jullie. Waar komt die vandaan?” Wat een rare opmerking, dacht ik. “Gewoon uit de supermarkt.”, antwoordde mijn vader en ik tegelijk. We moesten alle drie lachen. En als je dan even stopte, werd je door de ander weer aangestoken. 10 minuten lachen en 3 happen verder was het eindelijk stil. Ryan keek me de hele tijd aan. Mijn hart en mijn hele lichaam stond in vuur en vlam. Dit was de mooiste jongen die ik ooit had gezien. En ik was smoor verliefd. Het mocht niet, maar er was toch geen drankje tegen? Ik kon er niks tegen doen, dus ik liet het maar zo. Maar een ding, dat zat me dwars. Straks ging ik hem vertellen over mijn ziekte. Maar zijn reactie kon ik niet voorspellen. Als ik dat kon, kon ik me tenminste voorbereiden.


“Ik heb lekker gegeten meneer. Bedankt!”, zei Ryan. “Ik was wel af. Gaan jullie maar gezellig naar boven.”, dankzij het gezellige etentje was mijn vader in een goede stemming gekomen. Maar die van mij werd er niet echt beter op. Ryan sjokte achter me aan de trap op. “Nou, en dit is de hal. En hier is mijn kamer.”, voor de deur bleef ik even staan. “Uuhm, het balkon doen we straks!”, ik opende de deur. “Precies een kamer die ik verwacht had: roze.”, lacht Ryan. “Logisch toch?”, zei ik onzeker. Ik wist dat het moment gekomen was. Nu moest ik het Ryan vertellen. “Ryan, ga even zitten.”, ik schoof de stoel weg van het bureau en liet Ryan zitten. Ryan kon denk ik wel een beetje voelen wat er gaande was. Want hij zag er niet meer zo blij als net uit. “Wat is er? Heb je een vriendje?”, Ryan sloeg zijn hand voor zijn mond. Hij verraden zichzelf. “Nouja, Ryan. Als eerste.. Je hebt me dus net verteld dat je verliefd bent op mij. Maar..”, ik zuchtte. “Wat ‘maar’?” Dit was precies hetzelfde als in mijn droom. “Maar, ik hebt een ziekte. Een dodelijke. Besmettelijke ziekte. En..” “Bedoel je soms.. Speeddead..?”, vroeg Ryan twijfelachtig. Ik knikte. Ik kon wel in elkaar zakken van schaamte. Hij moest me niet. Ik wist het.


“Ik wist het!”, riept Ryan. Ik legde snel mijn vinger op zijn mond. Hij stond op. “Wat wist je?”, vroeg ik. “Jij bent dat meisje, mijn vader had het over jou. Jij bent gister bij mijn vader geweest, Sandy!” Hier schrok ik wel van. Hij was dus de zoon van de dokter bij wie ik in behandeling was. “Maar Sandy, ik weet alles van die ziekte.. En.. Ik ben smoor verliefd op jou. Ik wil voor je sterven. Dan sterven we samen. En dan liggen we naast elkaar in onze graven. En samen gaan we naar de hemel, lieve Sandy. Je bent mijn alles, echt waar.” Dit ging echt zoals in mijn droom, alleen dan op een andere locatie. Mijn liefde overwon. Ryan pakte mijn handen vast. “Sandy, laten we ons laatste jaar samen delen. Ik wil samen sterven. Want anders moet ik na je dood in verdriet leven, Sandy. Kus me!” Geen moment twijfelde ik. Zoals in mijn droom. Ik sloeg mijn armen om zijn nek, en hij sloeg zijn armen om mijn middel. Die lieve, warme handen. Ik staarde hem aan.


En sloot mijn ogen en mijn mond raakte zijn mond aan. Voorzichtig opende ik mijn mond en liet mijn tong zijn werk doen. En toen werd de deur open gegooid. “Sandy, ik denk dat het tijd is dat..” Ik was bang om mijn lippen van de zijne af te halen, straks ging het net zoals in mijn droom. Maar ik moest. Ik wilde niet. Dit moest eeuwig duren. Ryan was me voor en liet me los. Ik keek mijn vader aan. “Pap, wat doe je hier?”, snauwde ik. “Wat ik hier doe? Wat ik hier doe? Ik denk dat het de hoogste tijd is dat deze jonge man naar huis gaat. En dat wij eens een gesprekje moeten houden. Sandy.”, een boze blik werd mijn kant uit gezonden. Voor het eerst werd ik bang van mijn vader. Ik durfde niks meer te zeggen. En Ryan, die wist genoeg.


“Ik denk dat ik beter naar huis kan gaan. Dag meneer, tot morgen Sandy.”, Ryan liep snel weg. “We zullen nog wel eens zien of Sandy er morgen wel is.”, riep mijn vader. De deur werd achter Ryan gesloten. “Sandy. Je had me iets beloofd. Weet je nog? En meteen na een dag, breek je die beloftes. Hoe kun je?”, zei mijn vader bedroeft en boos tegelijk. “Ik mag toch zeker zelf weten op wie ik verliefd word?” “Natuurlijk mag je verliefd worden. Maar je hebt zojuist iemand vermoord weet je dat? Ik wil geen vader zijn van een moordenaar. Voor mijn part ben je mijn kind niet meer!”, schreeuwde mijn vader. Die woorden deden mij vreselijk veel pijn. Ik had niemand meer. Niemand. Mijn vader, mijn moeder, Ryan. Helemaal niemand had ik nog. Die van me hield. De tranen stroomde over mijn wangen. “Waarom is er niemand die van me houd?”, gil ik. "En wat dacht je van mij dan? Jij bent de enige waar ik nog om geef Sandy. Jij weet niet wat zich de afgelopen jaren voor mij heeft afgespeeld."


Nu zag ik, dat ook mijn vader moest huilen. “Ik heb echt wel het beste met je voor, Sandy. Maar je kan toch niet meteen de eerste de beste jongen vermoorden? Je begrijpt me toch?”, snikte mijn vader. “Maar hij heeft zelf gezegd dat hij wilde sterven voor me. Echt pap!”, zei ik. “Sandy, je weet niet wat dat is, sterven. Maar straks, als je dood bent dan weet je niet anders. Dan heb je spijt, Sandy. Zo, vreselijk veel spijt. Geloof me. Maar het is al te laat.”, mijn vaders stem sloeg een paar keer over. “Sorry pap.”, fluister ik. “Het is al goed, Sandy. We zijn allebei een beetje in de war.”


“Meisje toch, wat heb ik nu toch allemaal zitten brullen. Kom eens hier.”, mijn vader spreidde zijn armen. En ik viel hem in de armen en legde mijn hoofd op zijn schouder. “Sorry dat ik gezegd hem dat ik je niet als kind wil. Al was je de grootste moordenaar, dan hield ik nog van je.”, probeerde mijn vader me gerust te stellen. “Echt?”, vroeg ik. Dat kon toch niet? Je kon niet van de grootste schurk houden. “Nee, gekkie. Maar dat ben je ook niet.”, lachte mijn vader een beetje. En hier kon ik gelukkig ook een beetje om lachen. Die ziekte zorgde alleen voor problemen. Maar ik ging er proberen er een het beste van te maken. Nu het nog kon..
--------------------

Einde van deel 4.

Volgende keer:
- Uhm..
- Kuch..
- Sorry.

Ik weet niet wat er de volgende keer komt.
Reacties?

xx Anna.

Wauw leuk!

Haar droom komt gedeeltelijk uit. In een woord: mooi.

Het spijt me, maar als ik eerlijk ben vind ik dit niet zo'n goed deel. Het lijk alsof Ryan voor de eerste de beste leuke meid wil sterven, ze kennen elkaar niet zo heel erg goed. Sorry daarvoor. Maar ik vind je schrijfstijl wel leuk.