Deel 2
---------------------------------------------------------------
Mijn vader liep door en ik hoorde beneden de voordeur open gaan. Ik vluchtte snel naar de badkamer en draaide de deur op slot. Ik liep naar het bad toe en draaide de warme kraan open. Ik kon me zo even ontspannen en goed na denken over wat ik daarnet te horen had gekregen. Het bad stroomde een beetje vol en ik voelde aan het water of het warm was. Het had een heerlijke temperatuur en ik wilde meteen in bad stappen. Even een moment voor mezelf. Ik kleedde me uit en legde mijn haarklem op de rand van de wasbak. Ik bekeek mezelf nog even in de spiegel. Waarom ik? Ik was niet eens zo lelijk. En waarom moeten de goede mensen nou altijd sterven? Okè, iedereen sterft.. Maar de goede mensen gaan altijd voor!
Als eerst stak ik mijn voet in het water. Daarna mijn andere voet over de rand gooien. En daarna liet ik me in het water zakken. Ik ontspande me en dacht na over hoe ik dit laatste jaar ging aanpakken. Ik hoopte natuurlijk op een zo lang mogelijk leven. Iedereen, die wél om me geeft hoopt dat. En ik had nog een wens. Die ik al vanaf kinds af aan had. Een boek uitgeven. Dit was niet alles in mijn leven, niet een lust die ik heel erg had. En toch wilde ik deze wens uit laten komen. En ik zou er voor knokken. Maar nu nog even over iets anders. Hoe ging ik dit goed maken met mijn vader? ‘Ik stap straks gewoon op hem af en zeg dat het me spijt!’, dacht ik. Op dat moment werd er op de deur geklopt. “Sandy? Zit je hier?”, het was de stem van mijn vader. Die herkende ik uit duizenden. “Ja.”, kon ik nog uit brengen. Daarna stroomde de tranen opnieuw over mijn wangen. Waarom ik zo’n watje ben wist ik ook niet.
Na nog een kwartier badderen vond ik het wel genoeg geweest. Ik had zo’n beetje bedacht hoe ik alles ging aanpakken. Ik pakt een handdoek van een van de stapeltjes en liet het bad weer leeg stromen. Ik bleef nog even zitten tot het bad bijna leeg was met de handdoek in mijn hand. Zodra het bad leeg was stond ik op en sloeg de handdoek om me heen. Ik stapte het bad uit en droogde mezelf af. Daarna trok ik mijn onderbroek aan en maakte mijn BH vast. Een BH had ik nog niet zo lang. Maar ik was er best wel trots op. Ik trok de rest van mijn kleren aan. Voor de spiegel deed ik mijn klem in. En daarna keek ik eens goed naar mezelf. Moet je dat nou zien! Zo’n droevig gezicht. Zachtjes probeerde ik mijn tranen weg te vegen. En die vieze eyeliner en dat oogpotlood er af te halen. Ik lijk wel een zielig eendje. Maar dat was ik ook. Ik was hartstikke zielig. Ik had nog een jaar te leven. Bij dat idee stroomde de tranen alweer bijna over mijn wangen. Deze keer kon ik ze gelukkig wel tegen houden. Ik had zo die toekomst voor mij gezien. Met drie of vier prachtige kinderen aan tafel. En de mooiste en liefste man die pannenkoek voor je aan het koken was. Maar deze droom zou dus echter nooit uit komen. Nooit.
Ik haalde de deur van het slot en slofte naar mijn slaapkamer. Ik pakte de laptop uit mijn kledingkast en zette hem op het bureau. Ik ging er eens lekker voor zitten want ik ging beginnen aan een boek. Eerst zou ik het op een forum plaatsen. Ergens op een site. En als het gewaardeerd werd, dan ging ik het uitgeven. En dat binnen een jaar. Want ik had nog maar een jaar te leven. Mijn PC was opgestart en ik klikte het icoontje van word aan. Terwijl ik wachtte keek ik eens goed naar de achtergrond van mijn PC. Van de man die er op afgebeeld stond was ik vroeger fan. Hij speelde gitaar en schreef prachtige verhalen. Hij was mijn grote voorbeeld. Later kwam ik er achter dat hij eigenlijk ook best wel knap was. En toen heb ik een poster van hem opgehangen.
Ik had de eerste regels van een nieuwe roman al getypt toen er een oranje knipperlichtje onder in beeld verscheen. Het was van MSN. Ik klikte de chat aan.
~Amy~ zegt: Hey, hoe was het bij het ziekenhuis? ->Sen<- zegt: Agh, gaat wel. Ik vertel morgen wel. Doei!
Snel zette ik MSN uit. Ik had helemaal geen zin in een chat en bovendien wilde ik helemaal niet gestoort worden tijdens mijn werk aan het verhaal. Al een aantal alinia’s stonden er op het witte vel toen ik er geen zin meer in had. Mijn concentratie zakte weg en ik keek meer naar buiten dan naar het scherm. Ik merkte wel dat het tijd was om te stoppen. Ik draaide een half rondje op mijn stoel en zag op mijn wekker dat het al kwart voor 6 was. We gingen bijna eten. Ik drukte op ‘start’ en daarna op ‘afsluiten’. Ik wachte een moment en begon meteen op mijn nagels te bijten. Toen het beeld zwart werd klapte ik de laptop dicht en legde hem terug in mijn kledingkast. Ik ging naar mijn vader.
Zo zacht mogelijk sloop ik de trap af de gang door. Ik keek rond in de woonkamer en bij de computer. Dezelfde als die van de dokter. En daarna keek ik in het toilet. Nergens kon ik hem vinden. Toen hoorde ik toch iets. Het kwam uit de keuken. Ik sloop naar de keuken. Bij de deuropening bleef ik staan. Mijn vader was zacht aan het snikken. Ik had mijn vader nog nooit eerder zo zien treuren om mij. Wel om mijn moeder. Toen ze ons verliet. Maar nooit om mij. Ik moest iets zeggen. Allerlei zinnen vlogen door mijn hoofd. En jahoor, ik had een zinnetje gevonden. Ik zamelde al mijn moet bij elkaar. Ik haalde nog eens diep adem en toen.. “Pap, het spijt me echt heel erg. Écht.”, ik zette hele droevige ogen op. Mijn vader draaide zich om en keek mij bedroeft aan.
Daarna liep hij met zijn armen gespreid op mij af alsof hij me jaren niet gezien had. Of nooit meer ging zien. Ik hield mijn vader vast en het liefst liet ik nooit meer los. Nu bekeek ik die ziekte even positief. Ik had nog een jaar hoor! Om van het leven te genieten. “Schat, je weet niet wat er allemaal door mijn hoofd gaat. Maar alsjeblieft. Wil je niet verliefd worden? Of je best doen? Anders heb je straks ook nog een moord op je naam. Wat bij betreft besteed ik al mijn geld aan jou laatste jaar. Echt waar.”, zei mijn vader door een paar flinke hikken en snikken door. “Dan ben je straks straat arm, pap.”, probeerde ik mijn vader een beetje aan het lachen te maken. Maar mijn vader vatte het verkeerd op. “Dat geeft niks hoor. Ik geef meer om jou dan om wie dan ook. Wees alsjeblieft niet boos op mij. Dan voel ik me zo schuldig!” “Het is al goed hoor pap. En wat die verkering enzo betreft.. Ik doe mijn best,”, probeerde ik opnieuw mijn vader te troosten.
“Kom maar. Het eten is bijna klaar. Dek jij alvast de tafel?”, zei mijn vader. Ik knikte en pakte de borden uit een kastje van het aanrecht. Netjes leg ik ze op tafel en ook pak ik twee messen. “Sorry, we eten herftsalade ik had echt geen zin om te gaan koken.”, verontschuldigde mijn vader zich. “Dat geeft niet pap. Het is een heftige dag.” “Zeg dat wel.” Ik zag dat mijn vader ook zijn tranen probeerde tegen te houden. Dit leek wel de nationale huildag. Maar dat zou nog veel erger worden als ik echt dood was. Dat wist ik zeker. Misschien had ik tegen die tijd wel een vriendje. Misschien.. Ging die dan ook wel dood. Misschien vermoord ik wel iemand.. Van wie ik hou!
Na het eten stopte mijn vader de borden in de afwasmachine. Hij had gevraagd of ik de was kon doen. Dus ik liep naar boven en pakte de hoop kleren, die in de loop van de dagen steeds groter was geworden, en sjouwde deze weer mee naar beneden. Nooit gedacht dat kleren zo zwaar konden zijn. Dit was voor mij ook de eerste keer dat ik de wasmachine gebruikte. Misschien ook wel weer de laatste als het fout ging. “Nu deze erbij toch?”, ik hield een rood pak boven mijn hoofd. Ik wachtte even en toen kreeg ik antwoord. “Ja, die.” Ik haalde mijn schouders op een gooide een scheut bij de was. Ik draaide de knop om en wachtte. Ondertussen kletste ik een tijdje met mijn vader en keek even TV.
‘PING’ de wasmachine had zijn werk gedaan en de was kon overgegooid worden naar de droger. “Pap, ik ga zo naar bed. Weltrusten!”, zei ik tegen mijn vader. Ik gaf hem een kus op zijn wang en daarna rende ik naar boven. Ik poetste mijn tanden en daarna ging ik nog even op het balkon staan. Ik kon vanaf hier heel mooi over de tuin kijken. Ik was eigenlijk nog te klein voor dit balkon. De rand was ongeveer op schouderhoogte. En toch keek ik al van vroeger af aan naar buiten via dit balkon. Altijd al kon ik genieten van het uitzicht. En ik kon er inspiratie opdoen voor mijn boek. Vroeger was dat voor mijn tekeningen. Later mijn schilderijen.. Maar toen brak de ezel. En er werd ingebroken. De inbreker dacht dat de schilderijen veel waard waren en heeft ze mee genomen. Ze hebben de inbreker nooit tepakken gekregen. Sinds dien hebben we een alarm bij de voordeur.
Net wilde ik terug naar binnen gaan toen er een jongen voorbij kwam rennen. Hij had mooi zwart haar en een sportief vest. Mijn hart begon meteen te bonken. En ik voelde dat mijn wangen gloeiden. De jongen was razendsnel voorbij maar ik zag hem nog helemaal voor me. Dat haar dat mee bewoog tijden zijn bewegingen. En dat sportieve lichaam.. Ik onderbrak mijn eigen gedachten. Ik mocht toch zeker niet verliefd worden? Ik had het mijn vader belooft! En die belofte kon ik niet verbreken. Maar wat als ik wel verliefd werd? Ik dacht weer terug aan vanmiddag. Ik had zelf toch wel een beetje gelijk. Ik wordt verliefd op wie ik verliefd wil worden. En ik vertel die jongen heus wel over de speeddead. Probleem is wel: Waarschijnlijk zie ik hem nooit meer.
Meteen daarna weer gemengde gevoelens. Wat nou als ik hem wel nog zie? Misschien kwam hij wel bij ons op school. Ik was al een paar dagen niet op school geweest dankzij de dokter en het ziekenhuis. Als hij bij mij op school kwam had ik grote kans dat die jongen al bezet was. Hij was zo knap. En je zag zijn spieren door zijn vest heen. In gedachten verzonken liep ik naar mijn kamer en liet ik me op mijn bed vallen. Ik legde mijn kussen goed en leunde er tegen aan. En ik droomde al weer weg. Misschien lag ik hier later wel met die jongen te zoenen. Maar toen bedacht ik me. Ik wist zijn naam niet eens!
En zodra ik hem vertelde over de meest rottige ziekte die je kon hebben, en die ik dus had.. Dan knapte hij was helemaal op me af. Verliefd worden was vast geen goed idee. De tranen borrelde alweer in me op. Waarom ik? Waarom niet een ander? Ik had altijd pech. Altijd. Dat boek. Dat werd zeker ook niks. Want alles ging toch fout bij mij. Van een verliefd gevoel ging mijn stemming over in een boze stemming. Ik bedacht dat ik beter kon gaan slapen. Ik trok de klem uit mijn haar en trok mijn kleren uit. Ik stapte daarna weer in bed en viel meteen in slaap. ---------------------------------------------------------------
De volgende keer in deel 3:
- Ontmoet Sandy de jongen van de straat?
- Hoe verteld ze Amy over haar ziekte?
Amy is dus dat meisje uit 'Why does my father hate me?'.
Ze zal niet in beeld verschijnen, maar dat vond ik gewoon leuk.
Deel 3 -----------------------------------------------------------
Toen het nog donker was werd ik wakker. Ik had een droom gehad. Hij was niet af. Maar het was vreselijk. Het ging over die jongen die voorbij kwam rennen. Ik legde mijn hand op mijn voorhoofd. Allemaal zweet. Ik veegde snel mijn hand af aan de deken. Mijn hart bonkte in mijn keel en in mijn hoofd. Het voelde rot. Ik kon me niet meer helemaal herinneren wat er gebeurt was. Maar een deel wist ik nog wel. Ik stapte uit bed. Ik ging kijken of mijn vader misschien beneden was. Ik trok wel eerst mijn kleren aan want wie weet was er wel een vreemde in huis. Ik deed ook snel mijn haar in een staart. Dat zat toch lekkerder dan dat haar langs mijn lichaam.
Met mijn sloffen aan slofte ik de trap af. Ik probeerde dat wel stil te doen zodat mijn vader niet wakker werd als hij sliep. Beneden keek ik meteen de woonkamer in. Maar mijn vader was er niet. Ik was dus alleen beneden. Ik veegde een stukje slaap uit mijn oog en liep daarna verder naar de keuken. Niemand. Ik pakte een kopje uit de kast en zette die in het koffiezetapparaat. Ik wist precies was ik moest doen en handig drukte ik op wat knopjes. Ondertussen dacht ik weer aan die vreselijke droom. Je kon het geen nachtmerrie noemen, want er zat ook een mooi deel aan. Een heel mooi deel zelfs. Dat deel kon ik me precies weer voor de geest halen. Ik was samen met die jongen naar het strandje..
.. “Kom maar Sandy!”, roept hij. Met die heerlijke zachte stem. Ik pak zijn hand vast en hij trekt me mee het altaartje op. Het enige wat ik kan doen is lachen. “Wauw, dit is echt mooi.”, ik doe alsof ik naar het water kijk. Maar mijn ogen zijn stiekem gericht op zijn gespierde lichaam. “Sandy, ik moet je iets zeggen.”, hij pakt mijn handen vast en knijpt er zachtjes in. “Wat moet je dan zeggen?”, vraag ik lief. Verlangend naar wat er komen gaat. Hij zucht en begint dan aan zijn verklaring. “Ik hou zo super veel van jou! Lieve, lieve, Sandy. Echt, heel erg veel van jou. Ik ben smoorverliefd op jou Sandy!”, zegt hij dromerig. Mijn ogen kijken recht in de zijne.
'PING' Het koffiezetapparaat maakte me wakker uit mijn gedachten. Ik was natuurlijk weer helemaal weg gedroomt. Het begin was ook zo mooi geweest. Ik pakte de mok en zette het apparaat uit. Met de mok in mijn hand liep ik naar de eettafel en ging zitten. Heel voorzichtig nam ik slokjes van de hete koffie. Dat was zo heerlijk. Met slagroom. Ik staarde verliefd uit het raam. Maar wacht. Daar ging ik weer. Ik mocht niet verliefd worden. Maar ik was al verliefd! Dus wat was er nog aan te doen? Van alles. Uit zijn buurt blijven. Maar dat wilde ik helemaal niet. Het duiveltje en het engeltje waren met elkaar aan het bekvechten in mijn gedachten. Het duiveltje won en ik droomde weer verder, hier begon de ellende..
..”Maar lieverd, dan is dat wederzijds. Ik ben ook smoorverliefd op jou. En ik wil je nooit kwijt. Maar..”, zeg ik verliefd tegen hem. “Wat is er ‘maar’, lieve schat van me?” Ik zucht zo diep als ik kan. En dan vertel ik hem het verhaal. “Ik heb nog maar een jaar te leven, ik heb Speeddead. Transonogwattes. Ik mag je niet zoenen, het is erg besmettelijk. En anders maak ik jou ook dood. En ik wil geen moordenaar zijn.”, zeg ik dramatisch terwijl ik een traan weg veeg. Ik smeek in mijn gedachten god om genade. De dood heeft mij gegrepen. En dat is de schuld van god. “Maar lieve Sandy toch, moet jij eens heel goed naar mij luisteren. Ik..”
“Au, shit!”, fluisterde ik. Een scheut koffie vloog over de rand van de mok. En dan natuurlijk precies op mijn hand. Ik stond snel op en gooide de koffie leeg in de gootsteen. Ik smeet de mok kwaad op het aanrecht een rende naar boven. Pech dan als mijn vader wakker werd. Ik gooide de badkamer deur open en liet de kraan stromen. Ik hield mijn hand er een tijdje onder en pakte daarna de zeep. Zachtjes streelde ik de rode plek op mijn hand. Dit deed echt vreselijk veel pijn. Het was gelukkig niet meer dan een rode plek. Een eerste graads brandwond. Die was binnen een weekje wel weer verdwenen. Ik draaide de kraan weer dicht en depte mijn hand met een handdoek. Ik keek nog even in de spiegel naar mezelf en meteen zag ik weer beelden van die droom..
“Ik vind het helemaal niet erg om voor jou te sterven. Al sterf ik meteen na je kus. Ik hou zoveel van je. Ik wil voor je sterven, lieve Sandy. Maar kus me.” Ik voel me zo vreselijk gevleid. Hij is echt de ware voor me. En hij wil voor me sterven. Dus wat houd me nog tegen. Ik sla mijn armen om hem heen. Hij glimlacht lief naar me. “Weet je het heel zeker?”, vraag ik nog een keer. “Heel erg zeker. Hondert procent.” Na zijn toestemming druk ik mijn lippen op de zijne. Ze zijn heerlijke zacht en smaken naar loly’s. Even houden we op en kijken elkaar aan. Daarna zoenen we verder. Na 5 minuten is het genoeg geweest en ik duw hem zachtjes van me af. “Nee, Sandy! Dat moest je niet doen!”, roept hij. Ik kijk hem verbaast aan. Hij kucht een paar keer. En daarna valt hij op de grond.
“Nee!”, gilde ik geschrokken. Daarna sloeg ik meteen mijn hand voor mijn mond. Hoe wil je je vader zo snel mogelijk wakker krijgen. Zo dus. Ik moest het opschrijven. Zoiets moest er in mijn boek komen. En ik was nu toch nog te erg in shock om te gaan slapen. Ik startte snel mijn computer op en begon te typen. Razendsnel was ik aan het typen. Ik beschreef elk zinnetje en elk detail. Deze droom mocht niet vergeten worden. Ik zou zelf niet weten waarom. Maar het moest gewoon allemaal op papier staan. Voor later misschien. Als ik dood was. Of, of.. Om te laten zien aan de ouders van die jongen. Het moest gewoon. Er hoefde niet eens een reden voor te zijn. Ik stopte even en schudde met mijn hand. Die spanning op mijn hand door het snelle getyp deed pijn op de brandwond. Zodra het weer een beetje ging typte ik weer verder.
Ik werd al een stuk rustiger en vond het wel tijd om weer te gaan slapen. Anders was ik morgen bekaf. Het werd morgen een zware dag. Wist ik, want ik ging Amy vertellen over mijn ziekte. Oja! Amy, die lieve meid die nooit kwade bedoelingen heeft. Die iedereen begrijpt. Het schijnt dat Amy thuis geslagen wordt. Maar ik heb nu even andere dingen aan mijn hoofd dan Amy. Ik sloeg het verhaal op en sloot mijn laptop af. Ik trok mijn kleren weer uit en maakte mijn haar los. En daarna stapte ik mijn bed, voor de tweede keer deze nacht, in. Ik dacht nog even aan die droom maar al snel vervaagde mijn gedachten.. En stroomde er allerlei nieuwe dromen naar binnen. Gelukkig.
De volgende ochtend werd ik veel te laat wakker. Om 8 uur pas. En toen stond de bus al voor de deur. Ik moest me haasten en ik had nog net de tijd om mijn kleren aan te trekken. Ik racete naar beneden en griste de zakjes brood van het aanrecht. “Bedankt pap!”, gilde ik. Maar ik wist dat mijn vader er niet was. Ik pakt de sleutel uit het potje en gooide de voordeur achter me dicht. Daarna rende ik meteen door naar de bus. “Nou, nou. Verslapen ofzo?”, vroeg de buschauffeur. Stom mens. Ik zocht mijn plaatsje voorin en de bus reed door langs alle huizen waar we normaal ook altijd langs reden. “Hey, zeg.. Wat was er nou gister?”, het was Amy die naast me schoof. “Ik vertel het in de pauze. Goed?”, zei ik om er onderuit te komen. “Ja, maar weetje. Er zit zo’n lekkerding in onze klas. Ryan heet hij volgens mij.”, zie Amy. Was dat soms die jongen die voorbij kwam rennen? De hele busrit vertelde Amy over Ryan. En ik wilde natuurlijk alles weten. We kwamen aan mijn school en Amy trok me mee naar binnen. “Misschien is hij er al.”, fluisterde ze. En we waren de deuren nog niet door op Amy draaide zich om. “Dat is hem!”, siste ze. Ik keek ook en dan zie ik die jongen. Ryan.. Die jongen waar ik verliefd op ben. Kwam daar aanrennen. “Hey!”, riep hij. Samen met Ryan liepen we naar de klas.
Tijdens elke les kon ik mijn ogen niet van hem af houden. Amy blijkbaar ook niet. Ze stuurde me de hele tijd briefjes over hem. En ik begon het een beetje zat te worden. Ik stuurde een briefje terug. ‘Jij was toch met Dimithri?’ Amy was duidelijk beledigt en stopte meteen met briefjes sturen. En ik bleef maar verliefd naar Ryan staren. Hij zat rechts van Amy. En ik links. Dus ik moest de hele tijd langs dat rode gezicht van Amy kijken. Ryan keek een paar keer terug en glimlachte dan zijn tanden bloot. “Sandy, je bent verandert weet je dat? Ik ga naar de andere meiden.”, zei Amy. En daarna liep ze weg. Ik vond het niet zo erg. Dan hoefde ik haar niet te vertellen over mijn ziekte. Nog niet, in ieder geval. Ik had net een paar happen van mijn broodje genomen en toen kwam Ryan naast me zitten. “Hey, zijn jullie geen vriendinnen meer?”, vroeg hij. Wat lief dat hij zich zorgen maakte om mij. “Ik heb geen idee.”, antwoordde ik. “Zeg, jij lijkt mij een aardige meid. Zullen we vanmiddag samen huiswerk maken?”, vroeg Ryan. Vroeg hij dat echt? Ik kende hem niet eens. “Ik zag jou gister staan op een balkon. Is dat jou huis? ‘Wat een groot huis’ dacht ik. ‘Met een mooie dame erop’”, fluisterde hij. Ik kon het niet laten om te glimlachen. “Dankje. Ja, je mag wel meekomen hoor. Kun je het van binnen zien.” Daarna stond hij op en liep weer naar zijn nieuwe vrienden. En ik bleef weer alleen achter.
Na school liep ik samen met Ryan naar buiten. Ik zag wel dat de meisjes me na keken. Maar wat wilde je ook? Met zo'n pracht van een jongen naast je. Ik was best wel trots dat hij met mij liep. Ik liep blijkbaar te hard voor Ryan want ik was eerder bij de bus dan hij. Ik zat al binnen en zag hem twijfelen. Ik wenkte hem dat hij ook naar binnen moest komen. Gelukkig deed hij dat ook. Binnen stond hij weer stil bij mijn stoel en het bankje er achter. Ik redde hem wel. “Kom maar zitten hoor!”, ik klopte op de stoel naast me. En hij ging nu wel zitten. Mooi zo. Nu zat ik naast de knapste en leukste jongen die ik ooit gezien had.
Tijdens deze rit, die veel rustiger was dan die van vanochtend, dacht ik telkens na over hoe ik dit aan mijn vader moest vertellen. En hoe ik Ryan moest vertellen over mijn ziekte. Mijn rust werd soms verstoord door 5 meiden, Amy, Kyta, Sonya, Merel en Fenna, want die konden maar niet stoppen met giechelen. Amy had veel meer lol met hen dan ze ooit met mij gehad heeft. Maar, ik heb nu toch Ryan. En ik wist nu al.. Hij is veel leuker dan al die meiden bij elkaar. En daar hield ik het op. ----------------------------------------------------------------
Dit was dan deel 3.
De volgende keer:
- Wat gebeurt er als Ryan bij Sandy thuis is?
Ik vind de 4e foto heel mooi gelukt. En jullie?
Ja, sorry. Het 11e plaatje klopte niet.
Maar ach.
Nu jullie mening: Wat vinden jullie van de plaatjes die ik maak?
En wat vinden jullie van mijn schrijfstijl? En wat vinden jullie van de banner?
Ooh, en moet ik aan het begin een inhoud maken voor alle hoofdstukken?
En daarmee wil ik liever geen antwoorden zoals: 'Leuk'. Maar ik kan het jullie natuurlijk niet verbieden.
sùper update weer
echt origineel dat die randen z otroebel zijn
had ik ook al aan gedacht voor een dagboek dat ik in m'n hoofd had
maar ja, er zijn er al zo veel
:
Stiekemerd!! 
.