Bedankt!
Ariane
Na die paar woorden praatte Ash niet meer tegen Ariane, hij ontweek haar eerder...
En dat terwijl zij overduidelijk interesse in hem had - dat kon hij zien wanneer ze de hele tijd naar hem keek terwijl ze op het podium met haar heupen stond te zwaaien.
Maar wát voor interesse was dat? Misschien wou ze hem gewoon leegzuigen - met een vampier weet je nooit. En die gedachte vond hij maar angstaanjagend.
Na hij terug aan de toog was gaan zitten bestelde hij iets om te eten, hoewel zijn hoofd daar nu niet naar stond.
Hij probeerde die gedachte te vergeten en probeerde er zich niks van aan te trekken maar dat was moeilijk. Er hing zo'n mysterieuze sfeer rond haar heen...
Hij moest absoluut meer van haar te weten komen.
Ondertussen was het de barman natuurlijk al opgevallen dat hij en zij hun ogen niet van elkaar af konden houden; zij omdat - tja, dat wist hij niet,
en hij omdat ze hem zo veel intimiteerde.
"Je hebt zo te zien interesse in Ariane, aka 'de gevoelloze'...Niet dat dat zo zeldzaam is in dat wereldje",
hoorde Ash de barman vaag zeggen en hij werd helemaal wakker geschud.
"De...De gevoelloze?" slikte Ash.
"Ja", antwoordde de barman, en hij draaide zijn blik naar Ariane, waar Ash met gouden lichtgevende ogen naar keek,
"Er wordt gezegd dat ze werkelijk al het bloed uit al haar slachtoffers zuigt,
en ze heeft absoluut geen genade. Elk gevoel dat ze toont is helemaal nep, ik zou maar oppassen als ik jou was."
Ash hoorde de woorden van de barman nazinderen in zij hoofd.
Elk gevoel dat ze toont is helemaal nep.
"Is er nog iets dat ik van haar moet weten?" vroeg Ash stil.
"Ja", antwoordde de barman meteen daarna,"ze heeft haar interesses sinds kort toegelegd op...Andere bovennatuurlijke wezens. Ze is zelfs bevriend met eentje",
Beide mannen bleven nog eventjes naar Ariane staren, die overduidelijk plezier had op de dansvloer.
"Hier is je eten dat je hebt besteld", op die manier onderbrak de barman de stille, vreemde sfeer die er hing en stopte het eindeloze staren.
"Bedankt", zei hij kortaf en hij pakte het bord aan...Maar hij kreeg geen klein hapje door zijn keel. Nog steeds zaten de woorden van de barman in zijn hoofd.
Het was niet moeilijk om te geloven dat er nu eenmaal mensen, dood of levend, waren die geen greintje gevoel toonden: zelfs wanneer ze zelf op het punt stonden te sterven.
Maar zíj? Dat geloofde hij niet, of hij wou het niet geloven, dat kon ook.
Maar hoe langer hij daar zat, eenzaam aan de toog in de voor de rest erg drukke bar, hoe meer hij besefte dat Ariane misschien niet zo eerlijk en lief was
- vooral als hij haar zag praten met nog engere soortgenoten die midden in de nacht de uitgaansplek begonnen te vullen.
Achter nóg enkele uren kon hij het niet langer aanzien, hij moest absoluut met haar praten, op gelijk welke manier.
Want hij moest gewoon weten waarom ze zoveel interesse in hem vertoonde. Om zijn bloed? Natuurlijk niet, iedereen weet dat weerwolf bloed giftig kan zijn voor vampieren.
Dus hij dronk zijn glas leeg en liep naar haar toe. "Ariane!", riep hij en meteen draaide ze zich om en keken haar felle, bloedrode ogen recht in zijn momenteel goudkleurige versie ervan.
"Ja, wat is er?" zei ze nog eens, terug met die verleidelijke stem.
En toen kon zijn impulsieve kant het winnen van zijn logisch denkende kant en kuste hij haar, zonder nog een woord terug te zeggen.
"Eindelijk", zei ze, en haar rode ogen staarden naar Ash. "Jij bent misschien toch niet gevoelloos", twijfelde Ash en hij wreef door haar dikke, zwarte haar.
Toen bleven ze nog enkele seconden, zo in elkaars armen staan en een heleboel woorden gingen er door Ash heen toen hij oog in oog stond met de genadeloze vrouw.
Had hij haar nu gekust? Zijn lippen op die van haar, waar waarschijnlijk nog wat bloed op zat?
Ash was veel gewend en hij kon niet ontkennen dat hij zelf nog nooit iemand had gebruikt,
of iets slecht had gedaan (zijn ouders waren getuigen) maar de gedachte dat hij Ariane had gekust, liet hem niet los.
"Wie zei er dat ik geen gevoelens heb? Hoe kan ik nu geen gevoelens hebben als ik hou van een knappe weerwolf als jij?"
Die laatste woorden lieten hem terug twijfelen,
het was een tweestrijd: zou hij haar geloven, en de gevoelens die hij had voor de enge, maar mooie en mysterieuze vampier tonen?
Of de niet - zo - vriendelijke barman geloven...
Hij wist het niet, maar dat maakte hem niks meer uit nu: er lag een pracht van een vrouw in zijn armen die hij niet kon laten gaan.
"De bar sluit bijna, ga naar huis", had ze in zijn oor gefluisterd, en hij ging braaf naar huis...
Helemaal in de war van wat die namiddag en avond was gebeurd,
en helemaal in de ban van de mysterieuze Ariane.
Tegen de tijd dat hij een taxi te pakken had gekregen, was het al bijna terug licht en werd hij om halfzeven 's ochtends voor zijn appartement afgezet,
waarna hij meteen onder de wol kroop; aangezien hij geen werk had had hij ook niet de verplichting om daarvoor vroeg op te staan, erg chagrijnig natuurlijk.
Zodra hij goed sliep begon hij over Ariane te dromen: en haar grote rode ogen die die ene nacht de hele tijd naar hem stonden te kijken.
Na hij was opgestaan, douchte hij zich, terwijl hij nog maar eens aan de vampier dacht,
en hoe ze hem had ingefluisterd dat de bar ging sluiten en ze elkaar enkele uren niet meer gingen kunnen zien.
Elke moment dat hij kon, dacht hij aan haar, een haar ogen, aan haar manier van doen en de mysterieuze sfeer rond haar...
Hij was, voor het eerst in zij leven, werkelijk smoorverliefd, en dat op haar: op Ariane, de vampier met de grote ogen die overduidelijk geheimen had.
En geen enkele waarschuwing van maakt niet uit wie kon aan dat gevoel iets veranderen.
Na hij klaar was met douchen, zich had afgedroogd, zijn dreadlocks had uitgewrongen en zijn kleren had aangedaan stuurde hij haar een sms'je,
via het telefoonnummer dat ze hem nog snel had gezegd op het moment dat hij naar buiten wandelde die nacht.
Ariane, kom je? We waren nog niet klaar gisteren
Enkele minuten later kreeg hij een sms'je terug:
Ja, ik ga wel even wachten tot de zon niet meer zo hard schijnt.
Die laatste zin herinnerde hem eraan dat hij wel degelijk met een bloeddorstige vampier te maken had, dat 'bloed - dorst' letterlijk.
Gelukkig, of niet, was Bridgeport bekend om de dikke, bewolkte lucht vol smog, en was zonneschijn dus redelijk zeldzaam.
Dat met als gevolg dat Ariane's gespierde benen tien minuten na het korte sms-gesprek de parking voor het gebouw al opstapten,
op het moment dat de lichte,
weinige zonnestraaltjes haar donker grijsbruine huid verbrandden en spetters van de fonteinen haar nat maakten.
Nu kon er niks meer tussen komen, en daar was ze blij om, en grijnzend ging ze het gebouw binnen.
Ash verwelkomde Ariane in zijn appartement, en ze begonnen meteen te praten - tja, praten,
behalve zoenen hadden ze niet veel gemeenschappelijke interesses dus deden ze dat maar...Van het een kwam het ander,
en na een kwartier waren ze al waar ze de afgelopen nacht gestopt waren en lagen ze tussen de lakens.
"Deze liefde is wederzijds", dacht Ash dromerig wanneer hij samen met haar het bed in dook, of hij hoopte het tenminste...En dat was schadelijk.
De dagen daarna bleef Ariane bij Ash, wat mogelijk was aangezien ze beide werkloos waren, en ze begonnen langzaam te wennen aan elkaar.
Er was één klein detail van zijn vampiervriendin waar Ash maar moeilijk aan kon wennen: dat ze de laatste druppeltjes bloed van haar slachtoffers
(Onschuldige, toevallige voorbijgangers)
aftapte en de prakjes bloed in Ash zijn koelkast bewaarde, naast de kaas...
Voor derest ging het goed, en de momenten dat Ariane ging 'gaan eten', meestal 's nachts, en dan tokkelde hij in zijn onderbroek op zijn gitaar,
met achter zich de skyline van de stad.
Maar buiten dat petieterige detail, namelijk de mening over de lekkerheid van bloed, konden ze niet van elkaar afblijven en waren ze gelukkig bij elkaar;
of dat was toch wat Ash dacht.
Achter een dag of 2 ging Ariane na Ash te hebben ontweken midden in de nacht weg,
wat ze wel vaker deed en Ash werd misselijkmakend bij de gedachte aan wat ze toen deed...
Enkel kwam ze deze keer niet meteen terug, en met onder haar het geluid van haar hoge hakken op het asfalt liep ze weg, richting de lichtjes van de gigantische stad...
Zonder nog maar dag te zeggen, ze liet hem gewoon achter zonder iets te zeggen - en zonder terug te komen.
En toen kwam het moment dat het in Ash opborrelde dat de barman misschien gelijk had gehad...
Het laatste wat Ash tegen Ariane had gezegd was tijdens een ruzie over, 3 keer raden, bloed en daarin had hij zelfs gezegd
dat als ze er maar voor moest voor zorgen dat ze terug een mens werd...
En toen was ze weg; en totaal onbereikbaar. Ze was nu al 2 dagen weg en hij had al zo vaak een bericht op haar voicemail achtergelaten dat het op stalken begon te lijken.
Maar hij probeerde wat ze nu allemaal kon staan doen uit zijn hoofd te zetten, en ging naar het park (waar nu het zomerfestival was)
om daar in de zon op zijn gitaar te tokkelen: wat hij nog liever deed dan samen met een knap meisje in bed liggen of er eentje zoenen.
Enkele uren gingen in het park voorbij, en buiten het gitaar spelen (wat niet zoveel bekendheid verwierf door het gebrek aan bezoekers in het park)
praatte hij met Ally,
een jong meisje met rood haar en een schattig, plat wipneusje.
Dat hij per vergissing, hoe kan het anders, Ariane noemde. "S-sorry, A...Ally", zei Ash tegen het meisje, die snel reageerde: "Is dat je vriendin?"
"Ja", zei Ash terug, maar voor hij een verklaring kon geven praatte ze verder.
"Ik ken haar, die Ariane...En ik zie dat je haar wilt spreken. Ze geeft naar het schijnt een feestje momenteel in haar appartement."
Daarmee wist Ash genoeg, en voor hij wegliep kuste Ally hem en overhandigde ze hem het briefje met Ariane's adres.
Snel hield hij, in de regen, een taxi tegen en zei hij dat hij naar het adres moest gaan op het briefje van Ally; Ariane's adres.
Tegelijkertijd zat hij met van alles in zijn hoofd: Ariane gaf een feestje, en was hij uitgenodigd? Nope.
Hij hoopte dat Ally zich vergist had en het een soort vampierenbijeenkomst was, maar hij was bang dat Ally wel degelijk juist was...
Ariane had hem helemaal in de steek gelaten, plots, en ze reageerde helemaal niet op alle telefoontjes en sms'jes: hij was lucht voor haar.
En dat was dus een extra reden meer om met haar te praten, en hij stond te popelen en was bang tegelijk om dat te doen
terwijl hij de taxichauffeur beval dat hij sneller moest rijden.
Zodra hij bij het gebouw was waar Ariane's appartement was, sprong hij in de lift - waarvan de deuren op het punt stonden toe te gaan,
zenuwachtig stampte hij met zijn rechtervoet op de grond en vervloekte hij dat de lift zo traag naar boven ging, tenslotte was de lift toch boven,
op de bovenste verdieping, en stond hij nog alleen in de lift en de deuren gingen langzaam open.
Met grote ogen staarde hij de gang binnen: vaag zag hij 2 bleke gezichten, van mannen,
en verbaasd van dat beeld vergat hij bijna dat de deuren van de lift open waren, en zelfs al bijna sloten.
"Wáár is Ariane?" zei hij op vastbesloten toon terwijl hij zichzelf tussen de knijpende liftdeuren wurmde.
De vampieren keken elkaar lachend aan en zeiden, bijna in koor: "Hier niet, en ze wilt niet met je spreken!"
Plots kreeg hij de liftdeuren terug open en viel hij onverwacht met een dikke smak op de grond.
"Aw", kreunde hij, maar hij herpakte zichzelf, stond op, en reageerde meteen op wat de mannen hadden gezegd:"Ik geloof jullie niet, ik wil met haar spreken!"
De mannen konden een klein grinnikje niet onderdrukken. "Het is niet dat ze van je houdt, of hield, waarom denk je dat?" zei de zwartharige.
Ash keek even in het appartement, en buiten wat gasten die hij niet kende op dat zogezegde 'feestje', was er niemand. Dus ook geen Ariane...
"Ze...Is er inderdaad niet", gaf hij toe toen hij uit het appartement wandelde. "Ik zei het toch?" zei de zwartharige vampier weer.
"Ga nu maar naar huis, en onthou: ze is niet geïnteresseerd in je", vervolgde hij.
Naar huis gaan? Zo snel liet Ash zich niet doen, en hij belde Ariane nog maar eens, die voor de verandering oppakte.
"Ariane, ik ben het, Ash...", begon hij te praten, en er verscheen een lichte glimlach op zijn gezicht, die snel ging veranderen.
Ash! Jij luistert zo te zien niet...Ik ga het nog één keer zeggen: laat me met rust!
Ash slikte, hij had het al gehoord, maar nu hoorde hij het haarzelf zeggen: ze wou écht niet met hem praten, en dat kwetste hem, vreemd genoeg.
"Maar, Ar/..." opgehangen.
Compleet teleurgesteld stak hij zijn gsm terug in zijn broekzak, en ging hij terug naar beneden.
De taxi stond er nog. "En, kunnen praten met je vriendin?" lachte de chauffeur."Ja," antwoordde Ash,"zet me maar thuis af."
Ash zei zijn adres tegen de chauffeur, die zijn beveel opvolgde en hem naar huis voerde.
Ariane vond hem dus écht niet leuk, maar...Wat was er dan gebeurt, die ene avond, in de bar? Had ze teveel gedronken? Nee,
daarna bleef ze nog 2 dagen bij hem...Zo lang duurt dronken zijn niet.
Dat was een vraag die, tijdens de rit naar huis, in zijn hoofd spookte. Hij was voor de eerste keer in zijn leven afgewezen op liefdesvlak en het was...Vreemd.
En dan nog door iemand als Ariane, die hij eigenlijk amper kende. Hij moest toegeven dat hij enkel haar naam wist...
"Nee, wacht", hield hij tegen, "zet me daar maar af, waar al die mensen binnen gaan."
Hij vervloekte het zichzelf bijna dat hij zich zo liet doen, deze stad, en vooral Ariane, had hem veranderd.
Zijn versier - en uitmaakskills verbleekten bij de manieren van de sletten en playboys hier,
en daar bovenop was het amper halftien en dus véél te vroeg om al naar huis te gaan, hij moest zich gewoon eens een nacht goed zat drinken,
en dan wakker worden met een of ander blond zangeresje. Zo ging hij Ariane wel vergeten...
Maar hij was er niet op voorbereidt dat Ariane nu précies de vrouw ging zijn die hij tegenkwam, ook al hadden ze in dezelfde lift gestaan,
ze hadden elkaar niet gezien en zagen elkaar pas toen ze eruit wandelden.
"Ha-hallo", zei Ash voor de eerste keer verlegen, toen hij vlak voor hem Ariane zag staan die hem met een doordringende blik aankeek.
"Ik ben zwanger", zei ze kortaf, met een vreemde glimlach op haar gezicht.
Ash moest die 3 woorden even laten doordringen, en toen hij besefte wat ze zojuist vluchtig had gezegd, alsof het haar niks scheelde, werd hij duizelig.
"Wacht...Je bent wát?" en hij staarde met grote ogen haar buik aan, en toen haar gezicht, en toen terug haar buik."Ik ben zwanger", herhaalde ze nog eens,
weeral op diezelfde gevoelloze toon.
"Maar niet dat het me iets kan schelen," bevestigde ze,"ik haat kinderen, en ik ga morgen naar het ziekenhuis om het te laten weghalen."
Ash was helemaal aan de grond genageld, er waren 2 minuten voorbijgegaan en ze had gezegd dat ze zwanger was, dat het haar niks kon schelen en dat ze het ging laten wegdoen.
Zonder nog maar één iets aan hem te vragen.
Ariane keek naar Ash, die haar als een verdrietige, hulpeloze puppy aanstaarde.
"Oh, je hield echt van me? Sorry daarvoor, maar ik niet van jou", en met die woorden was haar altijd lieve, verleidelijke toon veranderd in ijzig koud.
"Dit had niet moeten gebeuren, en morgen is dat mini-vampiertje of weerwolfje in mijn buik dood, ben ik er vanaf. Als het niet eerder sterft tenminste",
En zo ratelde ze maar door, en bleef ze het maar herhalen:
Ik hou helemaal niet van je, ik ben zwanger en ik ga dat ding weghalen.
Maar het drong niet door, tot ze een kwartier later wegliep en nog snel een briefje in Ash zijn rechterhand achterliet, die verweest achterbleef.
Hij bleef nog een minuut lang staan, terwijl hij Ariane's scherpe hakken alsmaar minder goed hoorde. Het briefje dat ze hem had gegeven, viel langzaam uit zijn hand...
Hij wou zelfs niet weten wat er stond, dit was al genoeg geweest...Hij woonde nog een week in Bridgeport en dít was er gebeurt,
en hij begreep waarom haar bijnaam 'de gevoelloze' was, ze was zwanger - van zíjn kind - en zonder enige twijfel zei ze gewoon tegen iedereen dat ze het weg ging doen.
Na alles wat te hebben laten zinken, pakte hij verdrietig een taxi, en murmelde hij zijn adres aan de taxichauffeur - voor de verandering een andere.
Maar tegen dat hij thuis was, waren zijn lopende tranen vervangen door kokend bloed en veranderde hij in een weerwolf, eentje die alle zetels kapot krabde...
Wat meestal alleen maar gebeurde toen hij écht, maar écht kwaad was. En dat was hij nu, niet zo vreemd natuurlijk.
Opmerkingen van het geniale brein achter dit verhaal:
- Oké, ik heb expres op 'kindje proberen te maken' geklikt, hoewel ik niet wist of er een muziekje was omdat mijn koptelefoon altijd afzakt, maar ze is wel vanzelf weggelopen en ze was daar héél pertoeval ook .p
- Ze is gemeeeeeen
- Als iemand nog een schrijf-/typfout heeft opgemerkt, zeg het maar.
Vorig hoofdstuk
Volgend hoofdstuk
Laatst gewijzigd door gitte2001 op za 25 apr 2015, 18:45, 1 keer totaal gewijzigd.