Als eerst: sorry dat een update zo lang geduurd heeft. Ik was de afgelopen weken plotseling ontzettend verslaafd aan left 4 dead 2 :c Met als gevolg dat ik nog 3 dagen heb om de eerste generatie te voltooien, aangezien ik zaterdag vertrek naar mijn stage voor 2 maanden, waardoor er vandaag en morgen heel veel updates zullen komen. Als jullie geen zin hebben in zoveel updates achter elkaar, dan zorg ik gewoon dat de eerste generatie uitgespeeld is en plaats ik de hoofdstukken later (:
Ten tweede: Familie Simsnieuws in Isla Paradiso en Bridgeport is een kopie. Ik overtreed dus niet de regels.
____________________________________________________________________________________
We besluiten op Sneeuwvlokkendag te trouwen, mede dankzij het prachtige landschap van Aurora Skies. We hebben geluk dat er een zwak zonnetje schijnt zodat de bruiloft buiten kan worden gehouden.
Ik ben helemaal verliefd op mijn bruidsjurk, die meer een zomerse dan een winterse uitstraling heeft. Urenlang heb ik gezocht naar de ultieme jurk, in de winkels en op internet. Gek werd ik ervan, tot een creatieve collega aanbood om een jurk voor me te maken die precies was wat ik wou. Nog geen week later was hij af. Zij doodmoe en ik dolgelukkig.
We hebben onze bruiloft klein gehouden. Stein en ik hebben wat collega's uitgenodigd en zijn broer is ook aanwezig. Ik weet zeker dat de paparazzi hier ook ergens rondhangt en dat morgen mijn huwelijk in de krant zal staan maar dat interesseert me momenteel even niet.
Stein ziet er fantastisch uit. Hij draagt geen pak maar dat had ik ook niet verwacht. Stein is daar het type niet voor.
'Stein Svard,' begint de huwelijksambtenaar met een gelukzalige glimlach, 'Neem jij Daphne Simsnieuws tot je vrouw, in goede en slechte dagen. In ziekte en gezondheid, tot de dood jullie scheidt. Wat is daarop uw antwoord?' Stein doet alsof hij even diep nadenkt.
'Tja,' begint hij. Ik geef hem snel een por tussen zijn ribben, waarop hij begint te lachen. Het is alsof de zon doorbreekt in zijn gezicht.
'Ja, dat wil ik,' zegt hij dan en mijn hart maakt een sprongetje.
Uiteraard zeg ik ook 'ja' en dan is het tijd om de ringen uit te wisselen. Stein kijkt me verliefd aan en pakt zachtjes mijn hand beet.
'Dit was zowat een maandsalaris maar je ben het waard,' zegt hij plagend. Ik sla mijn armen om hem heen om hem te zoenen en bedenk me dat ik dat nu de rest van mijn leven mag doen. Elke dag opnieuw, tot inderdaad de dood ons scheidt. Het duizelt me bijna van geluk.
Onze huwelijksreis gaat naar Isla Paradiso. Het is weer even wennen om in een warme omgeving te zijn. Van de receptioniste hoor ik dat Aurora Skies in de zomer net zo warm is als Isla Paradiso in de winter. We krijgen een luxe suite toegewezen en Stein begint meteen uitgelaten op het bed te springen, als een klein kind. Ik giechel. Onze vakantie kan beginnen.
We vullen het grootste gedeelte van de tijd met zwemmen. In het zwembad, de zee, het bubbelbad... Overal duiken we er in. Stein en ik denken erover na om duiklessen te nemen, maar van lokale bewoners horen we over haaien en we besluiten het te houden op pootjebaden in de zee.
Stein wil graag bewijzen hoe stoer hij is en doet mee met de vuurloop. Het gaat hem goed af, hoewel de zenuwen op zijn gezicht te lezen staan. Na afloop rent hij zowat naar het zwembad om zijn voeten af te koelen.
'Pijn?' vraag ik bezorgd. Hij haalt stoer zijn schouders op.
'Ik ga een nieuw nummer schrijven hierover. Walking on fire.' Ik rol met mijn ogen.
Als onze laatste vakantiedag is aangebroken, neem ik met moeite afscheid van het resort. Het was ontzettend fijn in Isla Paradiso. Geen paparazzi en die eeuwige warmte. Sentimenteel roetsj ik nog één keer van de glijbaan af, voordat we onze koffers pakken om terug te rijden naar Aurora Skies.
Eenmaal op de snelweg dooi ik de tijd met het bekijken van borden.
'Zullen we een keer naar Twinbrook gaan?' vraag ik grijnzend. Stein kreunt.
'Lekker door de moerassen zeker. Nee, dankjewel.' Ik zie de borden met Bridgeport opduiken en zucht opgelucht dat ik daar nooit meer heen hoef. Maar tot mijn verbazing neemt Stein wel de afslag.
'Ik moet heel even iets doen. Het duurt niet lang,' zegt Stein als hij mijn verbaasde gezicht ziet.
De wolkenkrabbbers doemen in de verte al op en ik zit meteen een heel stuk minder relaxt in mijn stoel. Bridgeport is groot en de kans dat ik mijn ouders of voormalige vrienden tegenkom ik nogal klein maar dat wil niet zeggen dat het niet kan.
Ik heb mijn vroegere leven altijd verborgen weten te houden voor Stein en dat wil ik graag zo houden.
Stein rijdt in een hoog tempo door en stopt tot mijn verbazing bij de begraafplaats.
We stappen uit en Stein houdt mijn hand stevig vast.
'Ik ben hier geboren, wist je dat?' zegt Stein zacht. Ik schud mijn hoofd. Nee, dat wist ik niet. Dat had ik ook niet moeten weten ook.
'Ik ben een tijd geleden weggegaan met mijn broer. Het werd gewoon even teveel. Maar het is fijn om terug te zijn. Met jou.' Hij glimlacht maar zijn ogen staan triest.
We lopen langs de grafstenen. Mijn benen voelen als lood en willen haast niet meewerken.
Dan blijven we staan.
'Jasmijn Svard,' staat er op de grafsteen. Opeens begint alles om me heen te draaien. Want die naam ken ik. Ik draag hem inmiddels zelf. En ik heb nooit een link gelegd met het meisje dat ik ooit heb aangereden en de man met wie ik ben getrouwd.
'Ze was mijn zusje,' zegt Stein, 'Aangereden, bijna twee jaar geleden inmiddels. De bestuurder was dronken en meer wilde de politie ons niet vertellen. Die schoft is niet eens de cel ingegaan.' Zijn gezicht staat grimmig. Ik laat zijn hand los. Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen.
Stein kijkt me verbaasd aan.
'Ik wist niet dat het je zo verdrietig zou maken,' fluistert hij. Hij wil me in zijn armen trekken maar ik duw hem weg en begin te huilen.
Hoe kon ik zo ontzettend stom zijn? Hoe kon ik niet eens het verband leggen tussen twee achternamen? Waarom wist ik zo ontzettend weinig van mijn man? Ik wist wel dat ik niet voor lang gelukkig mocht zijn.
Stotterend en happerend begin ik te vertellen. Mijn stem slaat meerdere malen over door het huilen maar ik krijg het voor elkaar om alles eruit te gooien. Mijn alcohol probleem. Het feesten in de clubs. De aanrijding. De bescherming van mijn ouders om hun naam niet te verpesten. Mijn vertrek naar Aurora Skies.
Steins gezicht veranderd van ongelovig naar kwaad. Hij heeft nog nooit kwaad naar me gekeken. Ik kan me zelfs niet herinneren dat we ooit een echte ruzie hebben gehad.
Hij doet zijn mond een paar keer open en dicht, alsof hij iets wilt zeggen maar de woorden niet kan vinden. Uiteindelijk komen ze toch.
'Hoe kon je dat voor me verborgen houden!' schreeuwt hij. Ik krimp in elkaar maar zwijg. Hij mag boos zijn. Hij heeft alle reden om boos te zijn. Hij is getrouwd met de moordenaar van zijn zusje.
Stein ademt zwaar in en uit door zijn neus en ik zie dat er tranen in zijn ogen staan.
'Ik hoef je nooit meer te zien,' zegt hij dan, 'Wat mij betreft zijn jij en ik klaar.'
Met woeste stappen beent hij van de begraafplaats af. Ik zak in elkaar, leg mijn hoofd tegen het graf en huil met gierende halen.