Hoe erg moet het voor dat meisje zijn, hoe heette ze ook al weer... Kaylee was het of zo iets. Ik heb mij afgezonderd, net zoals ik altijd deed. Ik zonderde mij af, waarom zonderde ik mij af, om het pijn en de leed die mij was aan gedaan niet te voelen. Ik heb een schild opgebouwd, een schild wat niks toe laat. Een schild wat geen zwakte of verandering kan tonen, het veranderde mij in een machine. Een machine gericht op het 'normale', als iedereen huilt, huil ik ook. Als iedereen lacht, lach ik ook. Er was geen ruimte meer voor andere zaken, ik ben een machine en weet je, ik heb hoopte echt dat er iemand zou zijn, iemand zou zijn die dat verschil zou kunnen maken. Zou komen maken. Één persoon, één persoon kan het verschil maken. Het leven zit dan toch moeilijk in elkaar.
Het moet in ieder geval erg moeilijk zijn voor die Kaylee, zij was nu, haar moeder verloren. Eigenlijk was ze alleen, alleen nog maar over. Geen ouders meer, alleen achtergelaten in de kwade wereld. Het raakte mij, omdat zij verdriet had. Ik had nu dus een voorbeeld qua emoties, wat ik moest doen, dus kon mijn machine het overnemen. Anders was ik niet verdrietig of wat dan ook geweest, of het in ieder geval niet laten merken, van binnen ging ik kapot. Altijd ging ik van binnen kapot, ik ben van binnen kapot. Het is moeilijk om alles weer te lijmen... maar niet onmogelijk en dat weet ik zeker.
Ik dacht aan, hoe mijn ouders verder zouden zijn gegaan zonder mij... als ik mijn pogingen door had gezet. Hadden zij dan een beter leven? Of... opeens veranderde het beeld voor mijn ogen. Kaylee hield nog steeds een lijk vast, maar toen ik beter keek, was het mijn lijk. Tranen over de ogen en ik, zou zij om mij geven? Een beeld misschien dat er iemand is die om mij geeft... en dat ik die iemand gevonden heb? Moet ik haar troosten? Ja, dat kan ik wel, mijn eigen gevoel heb ik afgesloten, maar dat van anderen niet... Ben ik toch nog een beetje mens? Al is het maar voor vijf procent? Oke, minder, als ik nu al in percentages ga bedenken, het leven is niet uit te drukken in cijfers of in letters. Al helemaal de leed niet.
'Kaylee... sssjj... stil maar.' Ik sla een arm om haar heen. Kaylee keek niet naar mij, nee ze huilde alleen maar door, logisch ook.
'Huil maar door, huilen lucht op...' ja, dat klopt, helaas kan ik om mijn gevoel niet meer huilen, ik ging door.
'Kaylee, je ouders geven om je en waken op je. Ze zullen altijd bij je blijven, echt waar...'
-Marie-